Οι τρεις ζωές μου

Ναι ζούμε μονο μια φορά, αλλά κατά πόσο ζούμε όλα μας τα χρόνια ίδια;

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αλλά πιστεύω πως εξελίσσονται. Η εξέλιξη βέβαια είναι σχετική για τον καθένα αλλά και πάλι είναι εξέλιξη.

Η δικη μου ζωή μεχρι τα 37 είναι χωρισμένη στα 3. Νοιώθω πως έχω ζήσει τρεις διαφορετικές ζωές και πως ίσως ζήσω και κάποια ακόμη.

Η ζωή μου λοιπόν χωρίζεται σε τρία στάδια όπως είπα. Το πρώτο είναι από τη γεννησή μου εως τα 23 μου χρόνια που έχασα τη μητέρα μου.

Η δεύτερη ξεκίνησε εκείνη την ημέρα που ξεψύχησε στα χέρια μου και τελείωσε την ώρα που κράτησα την κόρη μου στα χέρια μου, στο ίδιο δωμάτιο κλινικής που άρχισαν όλα.

Και η τρίτη είναι αυτή που ζώ τώρα ως μαμά.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μία οικογένεια πολύ ευτυχισμένη. Οι γονείς δεν μαλώσανε ποτέ (τουλαχιστον όχι μπροστά σε μενα και στην αδερφή μου), όλα ήταν πολύ ήρεμα και όπως έλεγε και μια ατάκα σε ελληνική σειρά «η μονη μας εγνοια ήταν μη πέσει η φρυγανιά στο πάτωμα» Οι γονείς μου όλο αγκαλιές κ φιλιά κ η μαμά μου η Βασίλισσα σε ένα «κάστρο» που είχε ο μπαμπάς μου για αυτή. Εγώ μεγάλωνα χωρίς ιδιαίτερες εκρηξεις εφηβείας με ηρεμία και ένα βόλεμα οικονομικοκοινωνικό και παρα μα παρα πολύ αγάπη. Σπούδασα, βγήκα και ξέδωσα και η εγνοια μου ήταν «αν θα με παρει τηλ ο γκόμενος» μέχρι τα 23. Εκεί γκρεμίστηκαν όλα.

Η δευτερη ζωή μου ξεκινούσε.. Εφυγε έτσι απλά, μια μέρα ξεψύχησε στα χέρια μου. Το περιμέναμε, το βλέπαμε, το ξέραμε αλλά με βρήκε απροετοίμαστη. Όλοι οσοι με ξέρουν έλεγαν «ευτυχώς έφυγε στα χέρια σου, είσαι δυνατή κ το άντεξες» εγω ξερω πόσο άντεξα… Εκεί σε εκείνη τη φάση της ζωής μου και για 4 χρόνια έγινε μια πρώτη και σοβαρή αναθεώρηση πραγμάτων, καταστάσεων και ανθρώπών. έβαλα Χ σε πολλούς είδα και φιλοσόφησα τη ζωή αλλιώς, αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Ο χάρος χτυπούσε για 3 χρόνια ανελέητα τη πόρτα κοντινών μου προσώπων και προσωπικά τα ίδια.

Ο πατέρας μου γνώρισε μια γυναίκα, η αδερφή μου έφυγε, εγω χώρισα μετά από 11 χρόνια, αλλαγή δουλειάς και ξαφνικά όλα τα δεδομένα στη ζωή μου αλλάξανε. Καινούριο σπίτι καινούρια δουλειά, καινούριοι φίλοι ξαφνικά όλα νεα. Και φυσικά και ο έρωτας μου , ο άντρας μου μπήκε στη ζωή μου. Κεραυνοβόλα , ξαφνικά όλα έλαμψαν και άρχισα πάλι να ονειρεύομαι. Αλλά η ζωή συνέχισε παιδί πουθενά, προσπάθειες , εξετάσεις και εξωσωματικές. Και ξαφνικά μπήκα στη 3^η μου ζωή…

Μέσα Μαρτίου ηταν και την έπιασα στα χέρια μου, στο ίδιο ακριβώς δωμάτιο που με αγκάλιασε για πρώτη φορα κ η μαμά μου. Ακόμα μια αναθεώρηση. Η ζωή αλλιώς πιο αισιόδοξη πιο όμορφη. Ξανα έμαθα να συγχωρώ, να αγαπώ να έχω υπομονή. Εμάθα καινούρια πράγματα για τον εαυτό μου. Είδα πως είναι να μην εργάζομαι , να φροντίζω άλλους ανθρωπους χωρίς να είναι άρρωστοι, να μη σκέφτομαι αν μπορώ γιατί απλά ΠΡΕΠΕΙ να μπορώ να τα κανω όλα. Και παρολα αυτά να χαμογελώ και να λέω ευχαριστώ , συγνώμη, παρακαλώ, αγαπώ και ελπίζω. Έμαθα να είμαι μια μαμά με τα όλα της. 

Η ζωή είναι μικρή αλλά έχουμε επιλογές, όλοι έχουμε επιλογές να ζήσουμε σε μια ζωή πολλές μαζί. Βλέπουμε με άλλο μάτι καταστάσεις όταν είμαστε «μέσα στο χορό» , αυτό που άλλοτε μισούσαμε τώρα το αγαπάμε. Αυτό που λαχταρούσαμε τώρα μας αφήνει αδιάφορους. Αυτή είναι η εξελιξή μας. Έχουμε κάθε δικαίωμα στη ζωή μας να αναθεωρήσουμε απόψεις και να τις «αναβαθμίσουμε», να αλλάξουμε γνώμη αρκεί να το παραδεχόμαστε. Να ξεκινάμε και να ζητάμε αυτό που θέλουμε, αυτό που μας αξίζει. Γιατι η ευτυχία είναι υποκειμενική και διαφορετική σε όλη τη ζωή μας.

Γιατί κάποτε διαβασα πως η ευτυχία είναι στιγμές.

Και από τότε εύχομαι ολοψυχα σε όλους η ζωή τους, οι ζωές τους να είναι γεμάτη από τέτοιες στιγμές. Έχουμε πολλές ζωές κλεισμένες χρονικά σε μια ας το εκμεταλλευτούμε..

Μαμα Γιούλη

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com