Μόνο ένα παιδί;
Είμαι μαμά και έχω ένα παιδάκι. Μόνο ένα.
99,9% δεν θα κάνω άλλο παιδί και το παιδί μου θα παραμείνει μοναχοπαίδι. Αυτή είναι μια συνειδητή και καλά μελετημένη απόφαση που πήραμε με τον σύζυγό μου! Φυσικά υπάρχουν λόγοι που μας έχουν οδηγήσει σε αυτή την απόφαση τους οποίους δεν θέλω να παραθέσω ή να αναλύσω εδώ. Δεν είναι αυτό το θέμα μου και άλλωστε δεν αφορούν κανέναν άλλον εκτός από την οικογένειά μου. Όμως με ενοχλεί πολύ κάτι και ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου γι’ αυτό.
Ακόμα και από τους πρώτους μήνες μετά την γέννηση του παιδιού μου ξεκίνησαν οι γνωστές παραινέσεις φίλων και γνωστών: “Άντε ακόμα δεν ξεκινήσατε για το δεύτερο?!” και “Τι περιμένετε? Περνούν τα χρόνια. Θα αφήσετε μόνο το παιδί σας στη ζωή?” και “Δεν ξέρετε ότι ένα ίσον κανένα?” και ένα σωρό παρόμοιες αναίδειες. Όσο περνούν τα χρόνια και δεν βλέπουν το “δεύτερο” να έρχεται ακούμε όλο και συχνότερα, όλο και περισσότερα, όλο και χειρότερα. Σε σημείο που έχω αρχίσει να κόβω τα πολλά πολλά με αρκετούς ανθρώπους του κύκλου μου!
Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλές απαντήσεις να δώσω ανάλογα με την περίπτωση και τον άνθρωπο που έχει το θράσος να μου απευθύνει τέτοια ερωτήματα και να μου κάνει τέτοιες υποδείξεις. Όμως ποτέ, ούτε μία φορά, δεν έχω απαντήσει! Για τον απλούστατο λόγο ότι αρνούμαι να μπω στη διαδικασία να δώσω λογαριασμό για τη ζωή μου και τις επιλογές μου στον καθένα. Και έτσι απλώς χαμογελάω συγκαταβατικά και αλλάζω θέμα συζήτησης. Όμως μέσα μου… Αρχικά θυμώνω, μετά στενοχωριέμαι που βλέπω ότι ο άλλος (που είναι υποτίθεται φίλος) έχει την πρόθεση να με πληγώσει και τελικά αναρωτιέμαι.. Γιατί??
Ε λοιπόν θα ήθελα να πω κι εγώ τη γνώμη μου για τα μοναχοπαίδια και τους γονείς τους, κόντρα στο βαθιά ριζωμένο, στο Ελληνικό DNA, κοινωνικό στερεότυπο της τετραμελούς οικογένειας μαμά-μπαμπάς-δύο παιδιά. Θα ήθελα να δηλώσω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη καφρίλα από την φαιδρή αναλογία του “ένα ίσον κανένα”!! Ποιος άρρωστος μπορεί να σκεφτεί κάτι τέτοιο? (πόσο μάλλον να το ξεστομίσει κιόλας)!! Αναρωτιέμαι!
Πιστεύω ότι τα επιχειρήματα που στηρίζουν αυτό το στερεότυπο είναι τελείως σαθρά. Οι άνθρωποι που επιδιώκουν να κάνουν περισσότερα από ένα παιδιά, θέλουν να πιστεύουν ότι τα αδέλφια θα είναι για πάντα αγαπημένα και ότι θα στηρίζουν το ένα το άλλο σε όλη τους τη ζωή. Λες και δεν υπάρχουν ΑΠΕΙΡΑ αδέλφια που σφάζονται για χρήματα και περιουσίες! Ή έχουν την ουτοπιστική πεποίθηση ότι τα αδέλφια θα μεγαλώσουν πιο αρμονικά και ισορροπημένα αν έχουν παρέα να παίζουν και να μοιράζονται! Το οποίο είναι πραγματικά απλώς ένας ευσεβής πόθος και τίποτε παραπάνω καθώς ο άνθρωπος ως είδος δεν είναι κατασκευασμένος να μοιράζεται, αλλά μόνο να διεκδικεί! Όσο και να θέλετε να πείσετε τους εαυτούς σας για το αντίθετο!
Άλλοι πάλι σκέφτονται ακόμα πιο τραγικά (και εντελώς εγωιστικά): ότι αν κάτι γίνει και χάσουν το ένα, τουλάχιστον θα έχουν άλλο ένα για να στηριχτούν σε αυτό! Λες και ένα παιδί που χάνεται είναι κάτι που αντικαθίσταται σαν σπασμένο βάζο! Πόσο φαιδρό είναι αυτό?
Τα μοναχοπαίδια είναι ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ πολύ πιο τυχερά γιατί δεν χρειάζεται να μοιραστούν τίποτα με κανέναν. Γιατί δεν πρόκειται ποτέ να υποστούν την σοκαριστική και τραυματική εμπειρία της έλευσης του μικρού αδελφού. Γιατί δεν πρόκειται ποτέ να υποστούν το αναπόφευκτο bullying του μεγάλου αδελφού (που συμβαίνει ΣΕ ΟΛΕΣ τις οικογένειες ακόμα κι αν πολλοί δεν θέλουν να το παραδεχτούν)! Γιατί θα έχουν όλη την προσοχή των γονέων τους στραμμένη πάνω τους και ποτέ δεν θα παραμεληθούν όσο αν είχαν αδέλφια. Γιατί ένα μοναχοπαίδι μπορεί να έχει συντροφιά κατ’ επιλογήν και όχι κατ’ ανάγκη. Γιατί στη μέση Ελληνική οικογένεια που παλεύει για τα προς το ζην το μοναχοπαίδι μπορεί να έχει καλύτερες συνθήκες, καλύτερη εκπαίδευση και γενικά καλύτερη ζωή, από παιδιά που οι οικογένειες τους πρέπει να μοιράσουν τα ήδη περιορισμένα βαλάντιά τους ανάμεσα στα αδέλφια. Γιατί και το πιο απλό μικρό έξοδο είναι πιο εύκολο να το κάνεις μονό, παρά διπλό ή τριπλό! Γιατί οι γονείς που έχουν μόνο ένα παιδί είναι πιο ξεκούραστοι και έχουν περισσότερη ενέργεια και ποιοτικό χρόνο να προσφέρουν από τους γονείς που ακροβατούν για να τα προλάβουν όλα.
Η αλήθεια είναι μία. Στη ζωή όλα παίζουν. Όλα. Οπότε εσείς που σπεύδετε να κάνετε υποδείξεις σε αυτούς που έχουν μοναχοπαίδια, ξανασκεφτείτε το πριν μιλήσετε. Όχι μόνο γιατί αυτός στον οποίο απευθύνεστε μπορεί ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ άλλη επιλογή. Αλλά κυρίως γιατί θα πρέπει να σταθείτε λίγο και να σκεφτείτε ότι ο δικός σας τρόπος σκέψης δεν είναι απαραίτητα ο μοναδικός ή ο ΣΩΣΤΟΣ!
Συγνώμη που ακούγομαι δογματική, αλλά είμαι αγανακτισμένη και ήθελα να εκτονωθώ!
Μια μαμά.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!
Η κάθε οικογένεια αποφασίζει το πως λειτουργεί καλύτερα, με πόσα μέλη, κ.τ.λ.. Και το πως μεγαλώνουν το παιδί ή τα παιδιά είναι καθαρά θέμα γονιών και όχι αν είναι ένα ή δύο ή δέκα. Υπάρχουν ευτυχισμένα μοναχοπαίδια, όπως υπάρχουν και ευτυχισμένα παιδιά πολυμελών οικογενειών. Και φυσικά το αντίθετο. Αυτό στο οποίο ήθελα να σχολιάσω εγώ, είναι η φράση η οποία είναι γνωστή σε όλους μας "ένα ίσον κανένα". Νομίζω ότι η αγανακτισμένη μας (δικαίως, από την πλευρά της) μαμά έχει καταλάβει λίγο λάθος το νόημα αυτής της φράσης Ο λόγος ο οποίος χρησιμοποιείται, τουλάχιστον η σωστή της έννοια και όχι ίσως όπως κάποιοι την χρησιμοποιούν λάθος (και άρα κάποιοι την αντιλαμβάνονται λάθος!) είναι για να περιγράψει την "ευκολία" του ενός παιδιού. Και για να μην παρεξηγηθώ, εξηγώ ευθύς τι εννοώ. όταν λέμε ένα ίσον κανένα, εννοούμε (σαν λαός) ότι δεν έχεις τη φασαρία των περισσότερων παιδιών. Συνήθως λέγεται από γονείς με περισσότερα παιδιά, οι οποίοι βιώνουν άλλες καταστάσεις, τελείως διαφορετικές, από αυτούς με ένα παιδί. Και εννοώ πρακτικά ζητήματα, όπως τις φωνές, τους τσακωμούς, το να πηγαίνεις βόλτα με 2 (με περισσότερα δεν μπορώ να φανταστώ πόσα χέρια πρέπει να έχεις!!!) παιδιά και άλλα που με ένα παιδί είναι πολύ πιο εύκολα. Ο μόνος λόγος που μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτή η φράση για να σου πει ότι το να έχεις ένα παιδί είναι σαν να μην έχεις καθόλου παιδιά (με την κακή έννοια) είναι από ανθρώπους που θέλουν απλά να σε πληγώσουν και θα σου έλεγαν οτιδήποτε. Εγώ που την έχω χρησιμοποιήσει σε φίλες μου, είναι γιατί εννοώ αυτό ακριβώς που σημαίνει- το ότι μιλάω στο τηλέφωνο και δεν μπορώ να συνεννοηθώ από την φασαρία, ενώ στην άλλη άκρη της γραμμής δεν ακούγεται τίποτα. Να χαίρεσαι το παιδάκι σου μαμά και να μην ακούς κανέναν. Η ζωή και η οικογένεια είναι δική σου και μόνο δική σου!
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, μόνο που την ατάκα αυτή την ακούω κι εγώ συχνά και μάλιστα συνοδεύεται από το "Ξέρω ανθρώπους που έχασαν τον γιο/την κορη τους και δεν είχαν μετά μια παρηγοριά"...
Κι εγώ Ελένη το έχω ακούσει, πόση χολή και αηδία το συγκεκριμένο σχόλιο!!!
Μα αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που έχει απηυδήσει η κοπέλα και νώθει ότι πρέπει να υπερασπιστεί την γνώμη της.Ότι τέτοια "καλοπροαίρετα" σχόλια από κάθε "καλοπροαίρετο" συνάνθρωπό μας που θέλει να μας βοηθήσει, λέγονται χωρίς δεύτερη σκέψη... Όσα λέει είναι αλήθειες από κει κι επειτα, που σε μερικές ξινίζουν, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Τα παιδιά γεννιούνται θέλοντας από εσενα τα πάντα κι ΕΣΥ έρχεσαι να τα μάθεις την θέση τους στον κόσμο...όχι τα αδέρφια τους. Αυτό που θέλω να δω είναι ΟΛΕΣ αυτές οι μανούλες που υποστηρίζουν την αδερφική αγάπη με τόσο πάθος και λένε ότι η κοπέλα είναι υπερβολική, τι σχόλια έχουν αφήσει σε κείμενα του στυλ΄"Η κουνιάδα μου έδει τις Χ παράλογες απαιτήσεις" ή "Η οικογένεια του άντρα μου ανακατεύεται στα οικογενειακά μας"...Γιατί αν απαντήσουνε "Πες του άντρα σου ότι τώρα έχετε την δική σας οικογένεια και να μην τους υπολογίζει κι ας πάνε να λένε και να μαλώνουν με όποιον θέλουν" τότε είναι φοβερά υποκρίτριες όλες τους... Και για να μην παρεξηγούμαι, έχω μία αδερφή, την λατρεεύω, θα πέθαινα για χάρη της. "Εχω όμως και ένα σωρό παραδείγματα, από οικογενειακό κύκλο μέχρι γνωστούς που απλά ΔΕΝ μιλάνε με τα αδέρφια τους. Κι αυτό ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ! Δεν είναι λόγος να μην κάνεις κι άλλα παιδιά, αλλά η κοπέλα λέει ότι οσοι τις λένε αυτά που τις λένε, τα παρουσιάζουν όλα πολύ πιο ιδανικά απ'όσο μπορούν να γίνουν...
Αλήθεια λες; Αυτό είναι τουλάχιστον απαράδεκτο να το πεις. Τελικά για όλα τα κακά της μοίρας μας, φταίει η έλλειψη παιδείας. Γενικής παιδείας.
Oσο και να ακουγονται πλυ σκληρα αυτα τα λογια...για σκεφτειτε τα λιγο...μηπως κουβαλανε μια μεγαλη αληθεια|??????????
Κοίτα, θα συγκρατηθώ και δεν θα σου απαντήσω όπως θα έπρεπε "αγάπη"...αλλά έκανα ένα παιδί, θα κάνω κι άλλο, ίσως κι άλλα...ΟΧΙ για να με παρηγορήσουν αν -δεν θέλω να το σκέφτομαι- συμβεί κάτι σε ένα από αυτά, μιας και δεν είναι ούτε ανταλλακτικά, ούτε παρηγορητές. ΘΑ κάνω, αν αξιωθώ κι άλλα παιδιά γιατί ΤΟ ΘΕΛΩ ΕΓΩ, γιατί ΑΓΑΠΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Είναι τουλάχιστον αηδία να σκεφτόμαστε έτσι και να μην βάζουμε το μυαλουδάκι μας να δουλέψει τι ΒΑΡΟΣ και ΕΝΟΧΕΣ μπορεί να προκαλέσουμε στα παιδιά που θα σκέφτονται πάντα ότι καλύπτουν ένα κενό... Κι έπειτα ΤΟ ΠΑΙΔΙ μου είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟ...ΛΑΤΡΕΥΩ την κορη μου με όλη μου την ύπαρξη για να μου πει κάθε αχαρακτήριστος ότι ένα ίσον κανένα...
Έχω αντιμετωπίσει κι εγώ παρόμοιο πρόβλημα και συμφωνώ με το κείμενό σου. Είμαι μοναχοπαίδι και ποτέ, ειλικρινά ποτέ, δεν είχα πρόβλημα με αυτό. Αντιθέτως μερικές φορές το χαίρομαι, για λόγους που δεν χρειάζεται να εξηγήσω εδώ. Έχω ένα γιο 4,5 χρονών και μάλλον δεν θα κάνουμε δεύτερο. Το χειρότερο που έχω ακούσει είναι πως "είναι πολύ εγωιστικό να κάνεις μόνο ένα παιδί". Ειλικρινά όταν μου το είπαν με σόκαρε! Ποτέ στη ζωή μου δεν πέρασε καν από το μυαλό μου ότι η μητέρα μου ήταν εγωίστρια που δεν έκανε δεύτερο παιδί! Σε γενικότερο πλαίσιο, θεωρώ πως οι άνθρωποι πρέπει να προσέχουμε πολύ όταν κρίνουμε τους άλλους και να μην ξεστωμίζουμε ό,τι μας κατέβει. Ας είμαστε, επιτέλους, πιο ανεκτικοί στους γύρω μας! Το μόνο αρνητικό που βρήκα στο κείμενό σου είναι το ότι δεν απαντούσες αμέσως στους "φίλους" σου και τα κρατούσες μέσα σου. Ανάλογα με την περίπτωση θα βοηθούσε να έλεγες κάτι, ώστε σιγά σιγά να ξεθυμαίνεις και να μην συσσωρεύεται ο θυμός.
Ημουν μοναχοπαίδι για σχεδόν 10 χρονια, δεν μου έλειψε τπτ, οτι ήθελα το ειχα πριν ακομα το ζητήσω,ειχα τις καλύτερες προϋποθέσεις εκπαίδευσης κ ταξίδευα συνεχεια!!! Το μονο που ήθελα όμως ήταν ενα αδερφακι το οποίο ήρθε μετα απο πολυ κόπο κ πολλα προβλήματα της μαμάς μου, το περίμενα σαν τρελή, μιλούσα μονο γι'αυτο κ οταν γεννήθηκε ένιωσα απίστευτα! Ειχα πλέον αδερφό!!!!δεν θα τον άλλαζα με τπτ κ με κανέναν άλλον άνθρωπο στον κόσμο,ειναι η αδυναμία μου κ τον εχω πάνω απο ολους κ απο ολα ( αμοιβαία τα αισθήματα)!μπορει να μειώθηκαν τα δωρα κ οι ανέσεις αλλα ήταν το τελευταίο που με ενοιαζε.κ σκέψου πως εχουμε πολλα χρονια διάφορα οποτε έζησα κ τις δυο περιπτώσεις ετσι κατέληξα πως σαν την αδελφική αγάπη δεν υπαρχει όμοια!
Υποθέτω ότι θα είχες κάποια θέματα με τα αδέρφια σου.. Αλλά σεβαστή η άποψή σου όμως αυτά τα υπέρ που προαναφέρει το κείμενο σου υπέρ -βολικά για σένα!!! Το θέμα είναι πως μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά τους είτε έχουν ένα είτε δέκα από κει εξαρτώνται όλα!!! Τα φιλιά μου
Λοιπόν πρώτη φορά σχολιάζω και πρώτη φορά συμφωνώ 100% με ένα κείμενο. Αν και η θεματοθέτρια είναι προφανώς (και δικαίως) θυμωμένη, και άρα κάπως υπερβολική, συμφωνώ σε όλα μαζί της.. στην κεντρική ιδέα του πράγματος όπως το θέτει. Στη φιλοσοφική του διάσταση. Πράγματι οι άνθρωποι είναι πολύ πιο σκληροί και πρωτόγονοι απ'ότι θέλουν να παραδεχτούν. Πράγματι οι άνθρωποι δεν είναι κατασκευασμένοι να μοιράζονται, αλλά να διεκδικούν και να κατακτούν. Και αυτό είναι ένα αδιαμφησβήτητο γεγονός. Όλοι μας παλεύουμε όλη μας τη ζωή να διευθετίσουμε τη ζωή μας και τις σχέσεις μας με τους άλλους και αποδεικνύεται πολύ δύσκολο πράγμα για τους περισσότερους. Και αυτό γιατί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να μοιραστούν (οτιδήποτε)! Και το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι, αυτό που λέω δεν μπορούν καν να το καταλάβουν ή να το αναγνωρίσουν. Καταλαβαίνω ότι οι περισσότεροι γονείς επιθυμούν διακαώς τα παιδιά τους να έχουν άριστη σχέση μεταξύ τους πάντα και για πάντα.Και γι'αυτό εθελοτυφλούν! Αλλά σας παρακαλώ, όσοι έχετε αδέλφια κοιτάξτε μέσα σας πολύ πολύ πολύ πολύ βαθιά και πείτε μου αν όντως ο αδεφλός ή η αδελφή σας είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙ ο άνθρωπος στον οποίο αν στραφείτε σε μια δύσκολη στιγμή ΘΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ (και αλτρουιστικά). Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Προφανώς. Αλλά είναι αυτό: εξαιρέσεις. Γιατί στη ζωή οι σχέσεις που χτίζουμε μόνοι μας με ανθρώπους που ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ είναι αυτές που διαρκούν. Όχι οι σχέσεις που μας επιβάλουν οι συνθήκες ή οι παιδικές αναμνήσεις μας. Αν τύχει και μια τέτοια σχέση προκύψει με τον άδελφό ή την αδελφή ακόμα καλύτερα. Αλλά αυτό δεν είναι και πολύ σύνηθες. Φλυαρώ και φιλοσοφώ και κουράζω. Απλώς ήθελα να πω ότι η θεματοθέτρια, στο βάθος έχει πολύ πολύ δίκιο.