Μόνο ένα παιδί;
Είμαι μαμά και έχω ένα παιδάκι. Μόνο ένα.
99,9% δεν θα κάνω άλλο παιδί και το παιδί μου θα παραμείνει μοναχοπαίδι. Αυτή είναι μια συνειδητή και καλά μελετημένη απόφαση που πήραμε με τον σύζυγό μου! Φυσικά υπάρχουν λόγοι που μας έχουν οδηγήσει σε αυτή την απόφαση τους οποίους δεν θέλω να παραθέσω ή να αναλύσω εδώ. Δεν είναι αυτό το θέμα μου και άλλωστε δεν αφορούν κανέναν άλλον εκτός από την οικογένειά μου. Όμως με ενοχλεί πολύ κάτι και ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου γι’ αυτό.
Ακόμα και από τους πρώτους μήνες μετά την γέννηση του παιδιού μου ξεκίνησαν οι γνωστές παραινέσεις φίλων και γνωστών: “Άντε ακόμα δεν ξεκινήσατε για το δεύτερο?!” και “Τι περιμένετε? Περνούν τα χρόνια. Θα αφήσετε μόνο το παιδί σας στη ζωή?” και “Δεν ξέρετε ότι ένα ίσον κανένα?” και ένα σωρό παρόμοιες αναίδειες. Όσο περνούν τα χρόνια και δεν βλέπουν το “δεύτερο” να έρχεται ακούμε όλο και συχνότερα, όλο και περισσότερα, όλο και χειρότερα. Σε σημείο που έχω αρχίσει να κόβω τα πολλά πολλά με αρκετούς ανθρώπους του κύκλου μου!
Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλές απαντήσεις να δώσω ανάλογα με την περίπτωση και τον άνθρωπο που έχει το θράσος να μου απευθύνει τέτοια ερωτήματα και να μου κάνει τέτοιες υποδείξεις. Όμως ποτέ, ούτε μία φορά, δεν έχω απαντήσει! Για τον απλούστατο λόγο ότι αρνούμαι να μπω στη διαδικασία να δώσω λογαριασμό για τη ζωή μου και τις επιλογές μου στον καθένα. Και έτσι απλώς χαμογελάω συγκαταβατικά και αλλάζω θέμα συζήτησης. Όμως μέσα μου… Αρχικά θυμώνω, μετά στενοχωριέμαι που βλέπω ότι ο άλλος (που είναι υποτίθεται φίλος) έχει την πρόθεση να με πληγώσει και τελικά αναρωτιέμαι.. Γιατί??
Ε λοιπόν θα ήθελα να πω κι εγώ τη γνώμη μου για τα μοναχοπαίδια και τους γονείς τους, κόντρα στο βαθιά ριζωμένο, στο Ελληνικό DNA, κοινωνικό στερεότυπο της τετραμελούς οικογένειας μαμά-μπαμπάς-δύο παιδιά. Θα ήθελα να δηλώσω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη καφρίλα από την φαιδρή αναλογία του “ένα ίσον κανένα”!! Ποιος άρρωστος μπορεί να σκεφτεί κάτι τέτοιο? (πόσο μάλλον να το ξεστομίσει κιόλας)!! Αναρωτιέμαι!
Πιστεύω ότι τα επιχειρήματα που στηρίζουν αυτό το στερεότυπο είναι τελείως σαθρά. Οι άνθρωποι που επιδιώκουν να κάνουν περισσότερα από ένα παιδιά, θέλουν να πιστεύουν ότι τα αδέλφια θα είναι για πάντα αγαπημένα και ότι θα στηρίζουν το ένα το άλλο σε όλη τους τη ζωή. Λες και δεν υπάρχουν ΑΠΕΙΡΑ αδέλφια που σφάζονται για χρήματα και περιουσίες! Ή έχουν την ουτοπιστική πεποίθηση ότι τα αδέλφια θα μεγαλώσουν πιο αρμονικά και ισορροπημένα αν έχουν παρέα να παίζουν και να μοιράζονται! Το οποίο είναι πραγματικά απλώς ένας ευσεβής πόθος και τίποτε παραπάνω καθώς ο άνθρωπος ως είδος δεν είναι κατασκευασμένος να μοιράζεται, αλλά μόνο να διεκδικεί! Όσο και να θέλετε να πείσετε τους εαυτούς σας για το αντίθετο!
Άλλοι πάλι σκέφτονται ακόμα πιο τραγικά (και εντελώς εγωιστικά): ότι αν κάτι γίνει και χάσουν το ένα, τουλάχιστον θα έχουν άλλο ένα για να στηριχτούν σε αυτό! Λες και ένα παιδί που χάνεται είναι κάτι που αντικαθίσταται σαν σπασμένο βάζο! Πόσο φαιδρό είναι αυτό?
Τα μοναχοπαίδια είναι ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ πολύ πιο τυχερά γιατί δεν χρειάζεται να μοιραστούν τίποτα με κανέναν. Γιατί δεν πρόκειται ποτέ να υποστούν την σοκαριστική και τραυματική εμπειρία της έλευσης του μικρού αδελφού. Γιατί δεν πρόκειται ποτέ να υποστούν το αναπόφευκτο bullying του μεγάλου αδελφού (που συμβαίνει ΣΕ ΟΛΕΣ τις οικογένειες ακόμα κι αν πολλοί δεν θέλουν να το παραδεχτούν)! Γιατί θα έχουν όλη την προσοχή των γονέων τους στραμμένη πάνω τους και ποτέ δεν θα παραμεληθούν όσο αν είχαν αδέλφια. Γιατί ένα μοναχοπαίδι μπορεί να έχει συντροφιά κατ’ επιλογήν και όχι κατ’ ανάγκη. Γιατί στη μέση Ελληνική οικογένεια που παλεύει για τα προς το ζην το μοναχοπαίδι μπορεί να έχει καλύτερες συνθήκες, καλύτερη εκπαίδευση και γενικά καλύτερη ζωή, από παιδιά που οι οικογένειες τους πρέπει να μοιράσουν τα ήδη περιορισμένα βαλάντιά τους ανάμεσα στα αδέλφια. Γιατί και το πιο απλό μικρό έξοδο είναι πιο εύκολο να το κάνεις μονό, παρά διπλό ή τριπλό! Γιατί οι γονείς που έχουν μόνο ένα παιδί είναι πιο ξεκούραστοι και έχουν περισσότερη ενέργεια και ποιοτικό χρόνο να προσφέρουν από τους γονείς που ακροβατούν για να τα προλάβουν όλα.
Η αλήθεια είναι μία. Στη ζωή όλα παίζουν. Όλα. Οπότε εσείς που σπεύδετε να κάνετε υποδείξεις σε αυτούς που έχουν μοναχοπαίδια, ξανασκεφτείτε το πριν μιλήσετε. Όχι μόνο γιατί αυτός στον οποίο απευθύνεστε μπορεί ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ άλλη επιλογή. Αλλά κυρίως γιατί θα πρέπει να σταθείτε λίγο και να σκεφτείτε ότι ο δικός σας τρόπος σκέψης δεν είναι απαραίτητα ο μοναδικός ή ο ΣΩΣΤΟΣ!
Συγνώμη που ακούγομαι δογματική, αλλά είμαι αγανακτισμένη και ήθελα να εκτονωθώ!
Μια μαμά.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!
eimai monaxopaidi 31 etwn kai manoula 2 yperoxwn paidiwn....ena tha sou pw parolo pou ekana oikogeneia thn opoia latrevw.....yparxoun stigmes pou kakiwnw me ti mitera mou pou m afise "xwris parea" kai ti zilevw para poly pou ekeini exei thn adelfoula ths gia otidipote ti xreiastei. ta monaxopaidia mporei na ta exoun ola....alla otan vgoun sti agria koinwnia, prosgeiwnontai poly anwmala dioti den einai pia to kentro tou kosmou kai xanoun ta avga kai ta pasxalia.....ta monaxopaidia panta ma panta psaxnoun antrwpous na stirixtoun kai na ependysoun epanw tous apo filies mexri sintrofo. sta lew se poly genikes grammes oxi gia na sou allaksw motivo...alla gia na sou apodeiksw oti den einai ola rodina opws ta les. eimai monaxopaidi den mou eleipse tipota se olous tous tomeis...alla ta paidia mou den ipirxe periptwsi na min tous xarisw parea....h anthrwpinh epafi einai poly simantikoteri apo ta ylika Agatha....opws episis kai apo tin monimi parea papoudwn, theiwn kai filous goniwn. makari o theos na me evlogisei na kanw kai trito thavma!
ΣΥΜΦΩΝΩ. ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΤΑΝΕΙ Η ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΟΧΕΣ ΤΟΥ. ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΠΝΟΓΟΥΝ. ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ. ΚΙ ΟΣΟΙ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΝ ΕΔΩ Η ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΠΕΙΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ...
Καμιά κοπέλα δεν προσπαθεί να την πείσει για το αντίθετο, παρά μόνο για το αυτονόητο. Ότι ένα νόμισμα έχει πάντα 2 όψεις, σύμφωνα με την κρίση του καθενός. Ο δογματισμός (που χαρακτηρίζει την θεματοθέτρια όπως φαίνεται από τον τρόπο που εκφράζεται) και οι "ταμπέλες" δεν οδήγησαν ποτέ, πουθενά. Μόνο σε αδιέξοδα, και σε νόμους της ζούγκλας,όπως ανέφερε και μια κοπέλα πιο πριν. (Βλέπε, π.χ. την φράση της θεματοθέτριας: "...καθώς ο άνθρωπος ως είδος δεν είναι κατασκευασμένος να μοιράζεται, αλλά μόνο να διεκδικεί " ). Παρεπιπτόντως, κι εσύ έγραψες εδώ... αλλά το μόνο που είδα να εκφράζεις είναι απόψεις καφενείου.
Kαι επί του θέματος. Για τα πάντα υπάρχει ένα γιατί . Γιατί δεν κάνω παιδιά; Γιατί κάνω μόνο ένα; Γιατί κάνω μόνο δύο; Γιατί κάνω πολλά; Κάθε άνθρωπος ξέρει (όχι πάντα βέβαια) αυτό το γιατί. Αν μια μάνα δεν κάνει παιδιά π.χ. για να μην χαλάσει το σώμα της, σημαίνει ότι με αυτό το ήθος θα μεγαλώσει το μοναχοπαίδι της. Άρα το παιδάκι της θα έχει αυξημένες πιθανότητες να πάθει νευρική ανορεξία, να μην τα πάει καλά με το σώμα του, να διαλέγει τους φίλους του με βάση την εξωτερική τους εμφάνιση. Αν μια μάνα κάνει πολλά παιδιά γιατί π.χ. φοβάται την μοναξιά, μάλλον θα προσπαθήσει να κολλήσει τα παιδιά πάνω της για να μην της φύγουν. Και κάτι άλλο η πρόταση "ο άνθρωπος ως είδος δεν είναι κατασκευασμένος να μοιράζεται, αλλά μόνο να διεκδικεί! " είναι ο νόμος της ζούγκλας και ευτυχώς που δεν την υιοθετούν όλοι οι άνθρωποι. Όσο για το επιχείρημα "μπορεί να έχει καλύτερες συνθήκες, καλύτερη εκπαίδευση και γενικά καλύτερη ζωή, από παιδιά που οι οικογένειες τους πρέπει να μοιράσουν τα ήδη περιορισμένα βαλάντιά τους ανάμεσα στα αδέλφια." Ακούγεται λογικό αλλά δεν έχει αποδειχθεί ώς τώρα. Η καλύτερη εκπαίδευση δεν οδηγεί σε καλύτερη ζωή! ίσα ίσα οι άνθρωποι που δεν δυσκολεύονται στην ζωή τους συνήθως δεν βρίσκουν νόημα σε αυτήν και με χαπάκια κρατιούνται στην ζωή!
Συμφωνώ απολύτως!
Καλή μου μην αγανακτείς! Δες τι τραβάω κι εγω η πολύτεκνη με 4,5,6... παιδιά. Τι σχόλια έχω ακούσει, δεν λέγετε! Με το που απαντώ θετικά στην ερώτηση "δικά σου είναι όλα αυτά; " αρχίζει το πανηγύρι; Πότε τα έκανες;Πώς αντέχεις; Πόσο χρονών είσαι; Θα κάνεις κι άλλα; Μη μου πεις ότι είσαι πάλι έγκυος; Τι δουλειά κάνεις; Πως τα βγάζεις πέρα; Παίρνεις ψυχοφάρμακα; Είναι όλα τα παιδιά καλά; Με μια γυναίκα τα έκανες; (στον άντρα μου;) Γιατί τα έκανες; Πότε θα σταματήσετε επιτέλους; Είσαι κουνέλα; Θεούσα; Παπαδιά; Τηλεόραση δεν έχετε; Συμβουλές για αντισύλληψη, (ευτυχώς δηλαδή, γιατί τόσο καιρό σκότωνα πελαργούς και δεν έπιανε!) Οι άνθρωποι γενικώς σχολιάζουν οποιονδήποτε κάνει κάτι διαφορετικό από αυτούς. Ακούω πάντα με προσοχή τις συμβουλές των ανθρώπων τις επεξεργάζομαι και αν είναι σωστές τις κρατώ, αν είναι λάθος τις πετώ στον κάλαθο των αχρήστων!.
Χαχαχα !! Πέθανα στα γέλια έτσι όπως τα γράφεις ! :') Μην με παρεξηγήσεις, να είσαι καλά εσύ και η οικογένειά σου!
ετσι ακριβως...παθουσα..
Αγαπητή μαμά, Θα συμφωνήσω και γω με πολλά σημεία του κειμένου σου στα οποία έχεις πολύ δίκιο. Λόγω κάποιων προβλημάτων(που δεν ξέραμε καν ποια είναι!) άργησα να μείνω έγκυος. Κοντά στα 2,5 χρόνια...Μετά από πολλά προβλήματα κατά την εγκυμοσύνη κατάφερα να κρατήσω στην αγκαλιά μου το γιόκα μου... Εγώ και ο άντρας μου τον μεγαλώσαμε μόνοι μας σε μια ξένη πόλη με τις οικογένειες και των δυο μακριά... Οπότε καταλαβαίνεις ότι δυσκολευτήκαμε να τον μεγαλώσουμε, μοιράζοντας όλες τις υποχρεώσεις(δουλειά και δουλειές σπιτιού) για να καταφέρνουμε να βγάζουμε την μέρα και να μην του στερούμε την προσοχή, την αγκαλιά, την αγάπη, τις βόλτες, τα δώρα, όλα...Και ήταν και λίγο ζόρικο παιδάκι, όχι από κείνα που όπου τα αφήσεις κάθονται...Κοντά στα 3 που ηρέμησε κάπως και καταφέραμε και μεις να κοιμηθούμε λίγα βράδια μονοκόμματα, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε ως ζευγάρι, το θέμα του δεύτερου παιδιού...Ο άντρας μου ήταν εκείνος που ήταν εντελώς υπέρ. Εγώ προσπαθούσα να τα ζυγίσω όλα...Από την μια πως θα μπορούμε να παρέχουμε όλα όσα θέλαμε και στα δυο μας παιδιά χωρίς να τους στερήσουμε κάτι...Το θεωρούσα εξαιρετικά άδικο το δεύτερο παιδί μου να έχει οτιδήποτε λιγότερο από το πρώτο...Και μόλις είχε μπει και η κρίση με μειώσεις μισθών και τα σχετικά...Από την άλλη σκεφτόμουν ξανά την διαδικασία του τοκετού που την πρώτη φορά ήταν τραυματική για μένα και τι κουσούρι μπορεί να μου άφηνε αυτή την δεύτερη φορά...Μα κυρίως, δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσα να αγαπήσω ξανά ένα παιδάκι όσο και το πρώτο μου!! Απίστευτο ε? Σκεφτόμουν σενάρια με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού και το πως θα επηρέαζαν τον πρώτο μου γιο και έκλαιγα γιατί σκεφτόμουν πως θα του το κάνω αυτό???? Λες και θα έκανα έγκλημα...Μου πετούσαν και διάφορα για το πως θα νιώθει του στυλ "θα είναι σαν να σου πει ο άντρας σου μια μέρα κοίτα, σου έφερα την τάδε(άλλη γυναίκα εννοώ) και από δω και πέρα θα μένει και αυτή μαζί μας"...Και όσο αυτή τη σκέψη την έκανα εικόνα τόσο τρελαινόμουν για το πως θα ένιωθε ο μικρός μου...χεχε... Όμως μετά σκέφτηκα ότι εγώ και ο άντρας μου είμαστε μόνοι σε μια ξένη πόλη και το παιδί μου από ξαδέρφια και οικογένεια δεν έχει και πολλά για να τα βλέπει συχνά και να έχει κάποιο στήριγμα, να μπορεί να τους βλέπει και να παίζει όπως παίζαμε εμείς μικροί με τα ξαδέρφια μας που ήμασταν στο ίδιο χωριό και ήταν και ξαδέρφια και φίλοι μας μαζί!!! Εδώ στην πόλη, οι φίλοι μας λιγοστοί και με παιδιά μεγαλύτερα...Και οι επαφές με συμμαθητές δυστυχώς μηδαμινές...Όλοι κλεισμένοι στο καβούκι τους πια...Θα μου πεις βέβαια ότι ναι μπορούσε να μην τα πηγαίνει και καλά μαζί με τα ξαδέρφια που είναι και το πιθανότερο...Αλλά κατά βάθος πιστεύω ότι το αίμα νερό δε γίνεται και στην δύσκολη στιγμή ένας αδερφός θα είναι εκεί για σένα...Και αν δεν είναι, αυτό θα είναι λάθος των γονιών που δεν τους μεγάλωσαν σωστά... Οπότε πήραμε την μεγάλη απόφαση και βάλαμε μπροστά για το δεύτερο παιδάκι το οποίο ήρθε σε 9,5 μήνες...Αμέσως δηλαδή... Εύκολο δεν ήταν και δεν είναι...Ψέματα δεν θα πω...Κουραζόμαστε διπλά(καθώς ο μικρός είναι 20 φορές πιο ζωηρός από τον πρώτο που νομίζαμε ότι ήταν δύσκολος!!), δεν έχουμε σχεδόν καθόλου χρόνο για τον εαυτό μας, και μόνο στην σκέψη ότι όλα όσα έκανα για τον πρώτο θα πρέπει να τα κάνω και για τον δεύτερο, αγχώνομαι!!! Και αγχώνομαι όχι από πλευράς βαρεμάρας αλλά για το πως ελπίζω να έχω τις αντοχές να είμαι το ίδιο μάνα απέναντί του μέχρι να τα περάσει και αυτός χωρίς να δυσανασχετήσω και είτε να του φωνάξω είτε να μην προσπαθήσω όσο στον πρώτο... Να είμαι εκεί δίπλα του μέχρι να μιλήσει και να του διδάσκω τις νέες λεξούλες, στην εκπαίδευση της τουαλέτας, στην πρώτη μέρα στο νέο σχολείο, στην αντιμετώπιση των προβλημάτων με άλλα παιδιά που δυστυχώς έχουμε με τον πρώτο και πονάει η καρδιά μου στο πως να του διδάσκω να τα αντιμετωπίζει καθώς δυστυχώς κυκλοφορούν πια στα σχολεία παιδιά γεμάτα κόμπλεξ που κουβαλούν ένα σωρό προβλήματα από το σπίτι, στο να του προσφέρεις νέες εμπειρίες....Γιατί με τα χρόνια οι ανάγκες και των δυο τους αλλάζουν και μεγαλώνουν και εμείς ως γονείς καλούμαστε να διατηρούμε τις ισορροπίες...Τόσο μεταξύ των παιδιών όσο και μεταξύ μας, για να παραμείνουμε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι.... Οπότε... Ναι, είναι δύσκολο το πάνω από ένα παιδί...Και έχοντας πια ζήσει την εμπειρία με το δεύτερο, τότε από αυτή την άποψη ναι καταλαβαίνω κάποιους που μπορεί να σου πουν ότι το να έχεις ένα παιδί είναι πολύ πιο εύκολο. Προσωπικά απορώ πως τα βγάζουν πέρα οι οικογένειες με πάνω από δυο μωρά και όποιον ξέρω του λέω μπράβο! Όμως εγώ σαν γονιός όταν τα βλέπω και τα δυο μαζί να μεγαλώνουν και να αποζητά ο ένας τον άλλο, κλαίω από συγκίνηση... Και θα σκιστώ όσα και αν στερηθώ, ώστε να τα μεγαλώσω όπως πρέπει γιατί από την στιγμή που το αποφάσισα για δεύτερο παιδί θεωρώ ότι είναι και υποχρέωσή μου, ώστε κάποτε(που εμείς θα έχουμε φύγει) να στηρίζονται ο ένας στον άλλο και να έχουν ένα αποκούμπι σε μια δύσκολη ώρα... Και προσπαθούμε με τον άντρα μου να δείχνουμε καταννόηση σε αυτά τα πρώτα δύσκολα χρόνια ο ένας στον άλλο, γιατί θα περάσουν τόσο γρήγορα και τα μικρά μας θα ξεπεταχτούν και έτσι να χαρούμε και εκείνα χωρίς όσο μπορούμε να παραμελούμε ο ένας τον άλλο. Όλα αυτά που έγραψες στο ότι τα μοναχοπαίδια έχουν περισσότερα να κερδίσουν και να είναι πιο ευτυχισμένα δεν είναι όλα αλήθεια...Ή μάλλον καλύτερα δεν μπορείς να ξέρεις αν θα είναι αλήθεια στο μέλλον...Γιατί όπως λες ότι θα έχουν πιο πολλά πράγματα και πιο πολλή αγάπη, έχει πολλές οικογένειες με περισσότερα από δυο παιδιά τα οποία αν ρωτήσεις μπορούν να σου πουν ότι δεν νιώθουν να στερήθηκαν τίποτα ως παιδιά από τους γονείς τους...Από την άλλη πως μπορείς να θεωρείς δεδομένο από τώρα ότι το παιδί σου δεν θα θέλει αδερφάκι? Ίσως θα πρέπει να το συμπεριλάβεις και εκείνο στην απόφασή σου, η οποία διαφορετικά θα μπορούσε να θεωρηθεί εγωιστική καθώς εκείνο δεν μπορεί να εκφέρει την άποψη του τώρα και έτσι λαμβάνεις εσύ την απόφαση και για αυτό, που είναι μέρος της οικογένειας... Για να κλείσω, πιστεύω ότι όλα είναι θέμα των γονιών...Ναι δεν είμαστε υπεράνθρωποι, κάποια μέρα θα κουραστούμε παραπάνω και μπορεί να φωνάξουμε και λίγο, κάποια μέρα μπορεί να μην έχουμε τόσα λεφτά για να τους πάρουμε το πανάκριβο παιχνίδι που μπορεί να ζητήσουν, κάποια μέρα μπορεί να μην έχουμε τόσο πολύ χρόνο να παίξουμε μαζί τους, αλλά προσπαθούμε ως γονείς να τους κάνουμε να καταλαβαίνουν όλες αυτές τις καταστάσεις και να κατανοούν κάποια πράγματα εκτιμώντας κάποια άλλα.Και κάθε μέρα μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε... Γιατί είμαστε οικογένεια και αποτελούμε ο ένας στήριγμα του άλλου. Και μοιραζόμαστε και θα μοιραζόμαστε τόσο τις καλές στιγμές όσο και τις κακές...:) Η κάθε μια θα έχει την αξία της στην ζωή μας...