Είμαι μαμά και έχω ένα παιδάκι. Μόνο ένα.
99,9% δεν θα κάνω άλλο παιδί και το παιδί μου θα παραμείνει μοναχοπαίδι. Αυτή είναι μια συνειδητή και καλά μελετημένη απόφαση που πήραμε με τον σύζυγό μου! Φυσικά υπάρχουν λόγοι που μας έχουν οδηγήσει σε αυτή την απόφαση τους οποίους δεν θέλω να παραθέσω ή να αναλύσω εδώ. Δεν είναι αυτό το θέμα μου και άλλωστε δεν αφορούν κανέναν άλλον εκτός από την οικογένειά μου. Όμως με ενοχλεί πολύ κάτι και ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις μου γι’ αυτό.
Ακόμα και από τους πρώτους μήνες μετά την γέννηση του παιδιού μου ξεκίνησαν οι γνωστές παραινέσεις φίλων και γνωστών: “Άντε ακόμα δεν ξεκινήσατε για το δεύτερο?!” και “Τι περιμένετε? Περνούν τα χρόνια. Θα αφήσετε μόνο το παιδί σας στη ζωή?” και “Δεν ξέρετε ότι ένα ίσον κανένα?” και ένα σωρό παρόμοιες αναίδειες. Όσο περνούν τα χρόνια και δεν βλέπουν το “δεύτερο” να έρχεται ακούμε όλο και συχνότερα, όλο και περισσότερα, όλο και χειρότερα. Σε σημείο που έχω αρχίσει να κόβω τα πολλά πολλά με αρκετούς ανθρώπους του κύκλου μου!
Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλές απαντήσεις να δώσω ανάλογα με την περίπτωση και τον άνθρωπο που έχει το θράσος να μου απευθύνει τέτοια ερωτήματα και να μου κάνει τέτοιες υποδείξεις. Όμως ποτέ, ούτε μία φορά, δεν έχω απαντήσει! Για τον απλούστατο λόγο ότι αρνούμαι να μπω στη διαδικασία να δώσω λογαριασμό για τη ζωή μου και τις επιλογές μου στον καθένα. Και έτσι απλώς χαμογελάω συγκαταβατικά και αλλάζω θέμα συζήτησης. Όμως μέσα μου… Αρχικά θυμώνω, μετά στενοχωριέμαι που βλέπω ότι ο άλλος (που είναι υποτίθεται φίλος) έχει την πρόθεση να με πληγώσει και τελικά αναρωτιέμαι.. Γιατί??
Ε λοιπόν θα ήθελα να πω κι εγώ τη γνώμη μου για τα μοναχοπαίδια και τους γονείς τους, κόντρα στο βαθιά ριζωμένο, στο Ελληνικό DNA, κοινωνικό στερεότυπο της τετραμελούς οικογένειας μαμά-μπαμπάς-δύο παιδιά. Θα ήθελα να δηλώσω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη καφρίλα από την φαιδρή αναλογία του “ένα ίσον κανένα”!! Ποιος άρρωστος μπορεί να σκεφτεί κάτι τέτοιο? (πόσο μάλλον να το ξεστομίσει κιόλας)!! Αναρωτιέμαι!
Πιστεύω ότι τα επιχειρήματα που στηρίζουν αυτό το στερεότυπο είναι τελείως σαθρά. Οι άνθρωποι που επιδιώκουν να κάνουν περισσότερα από ένα παιδιά, θέλουν να πιστεύουν ότι τα αδέλφια θα είναι για πάντα αγαπημένα και ότι θα στηρίζουν το ένα το άλλο σε όλη τους τη ζωή. Λες και δεν υπάρχουν ΑΠΕΙΡΑ αδέλφια που σφάζονται για χρήματα και περιουσίες! Ή έχουν την ουτοπιστική πεποίθηση ότι τα αδέλφια θα μεγαλώσουν πιο αρμονικά και ισορροπημένα αν έχουν παρέα να παίζουν και να μοιράζονται! Το οποίο είναι πραγματικά απλώς ένας ευσεβής πόθος και τίποτε παραπάνω καθώς ο άνθρωπος ως είδος δεν είναι κατασκευασμένος να μοιράζεται, αλλά μόνο να διεκδικεί! Όσο και να θέλετε να πείσετε τους εαυτούς σας για το αντίθετο!
Άλλοι πάλι σκέφτονται ακόμα πιο τραγικά (και εντελώς εγωιστικά): ότι αν κάτι γίνει και χάσουν το ένα, τουλάχιστον θα έχουν άλλο ένα για να στηριχτούν σε αυτό! Λες και ένα παιδί που χάνεται είναι κάτι που αντικαθίσταται σαν σπασμένο βάζο! Πόσο φαιδρό είναι αυτό?
Τα μοναχοπαίδια είναι ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ πολύ πιο τυχερά γιατί δεν χρειάζεται να μοιραστούν τίποτα με κανέναν. Γιατί δεν πρόκειται ποτέ να υποστούν την σοκαριστική και τραυματική εμπειρία της έλευσης του μικρού αδελφού. Γιατί δεν πρόκειται ποτέ να υποστούν το αναπόφευκτο bullying του μεγάλου αδελφού (που συμβαίνει ΣΕ ΟΛΕΣ τις οικογένειες ακόμα κι αν πολλοί δεν θέλουν να το παραδεχτούν)! Γιατί θα έχουν όλη την προσοχή των γονέων τους στραμμένη πάνω τους και ποτέ δεν θα παραμεληθούν όσο αν είχαν αδέλφια. Γιατί ένα μοναχοπαίδι μπορεί να έχει συντροφιά κατ’ επιλογήν και όχι κατ’ ανάγκη. Γιατί στη μέση Ελληνική οικογένεια που παλεύει για τα προς το ζην το μοναχοπαίδι μπορεί να έχει καλύτερες συνθήκες, καλύτερη εκπαίδευση και γενικά καλύτερη ζωή, από παιδιά που οι οικογένειες τους πρέπει να μοιράσουν τα ήδη περιορισμένα βαλάντιά τους ανάμεσα στα αδέλφια. Γιατί και το πιο απλό μικρό έξοδο είναι πιο εύκολο να το κάνεις μονό, παρά διπλό ή τριπλό! Γιατί οι γονείς που έχουν μόνο ένα παιδί είναι πιο ξεκούραστοι και έχουν περισσότερη ενέργεια και ποιοτικό χρόνο να προσφέρουν από τους γονείς που ακροβατούν για να τα προλάβουν όλα.
Η αλήθεια είναι μία. Στη ζωή όλα παίζουν. Όλα. Οπότε εσείς που σπεύδετε να κάνετε υποδείξεις σε αυτούς που έχουν μοναχοπαίδια, ξανασκεφτείτε το πριν μιλήσετε. Όχι μόνο γιατί αυτός στον οποίο απευθύνεστε μπορεί ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ άλλη επιλογή. Αλλά κυρίως γιατί θα πρέπει να σταθείτε λίγο και να σκεφτείτε ότι ο δικός σας τρόπος σκέψης δεν είναι απαραίτητα ο μοναδικός ή ο ΣΩΣΤΟΣ!
Συγνώμη που ακούγομαι δογματική, αλλά είμαι αγανακτισμένη και ήθελα να εκτονωθώ!
Μια μαμά.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Εγώ πάλι θα αναφέρω κάτι που μου είπε μία φίλη-μοναχοπαίδι: "Οι γονείς μου δεν έκαναν άλλο παιδί γιατί ήθελαν να μου προσφέρουν τα πάντα, γι αυτό κατάφερα να σπουδάσω και να φτάσω εδώ που έφτασα. Παρόλα αυτά θα άλλαζα όλα τα πτυχία και τα διδακτορικά μου για ένα αδερφάκι. Τους ευχαριστώ, αλλά αν με είχαν ρωτήσει, αυτό θα τους είχα πει". Ήταν η απάντηση της όταν της είπα ότι εμείς, σαν εξαμελής οικογένεια είχαμε ζοριστεί πάρα πολύ και δεν κατάφερα να κάνω αυτά που ήθελα.
Marw, και εμένα οι γονείς μου δεν έκαναν άλλο παιδί για να μπορέσουν να μου προσφέρουν "τα πάντα" και πράγματι, σπούδασα, πέτυχα κλπ κλπ. Παρόλα αυτά, αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από το οτιδήποτε άλλο από τα παιδικά μου χρόνια είναι η μοναξιά. Έχω γίνει πολύ μοναχικός/κλειστός άνθρωπος και εν μέρει φταίει αυτό. Βλέπω τον σύζυγό μου με τα αδέλφια του, ακούω τις ιστορίες τους, τις ζαβολιές, τα παιχνίδια, ακόμα και τους τσακωμούς που πλέον τους θυμούνται και γελάνε και σκέφτομαι πόσο κρίμα είναι να μην έχω ανάλογες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Ελπίζω να καταφέρουμε (κυρίως από οικονομικής απόψεως) να χαρίσουμε τουλάχιστον ένα αδερφάκι στο αγόρι μου για να έχει τα πάντα. Όλα όσα είναι σημαντικά δηλαδή στη ζωή και όχι μόνο αυτά που μπορούμε να του εξασφαλίσουμε μέσω των χρημάτων.
Εγώ να είμαι ειλικρινής δεν μπορούσα να το καταλάβω, μιας και έχω τρία αδέλφια. Μάλλον το αντίθετο πίστευα. Τώρα όμως καταλαβαίνω ότι η μεγαλύτερη κληρονομιά που μου έδωσαν οι γονείς μου είναι τα αδέλφια μου και οι αναμνήσεις μας αυτές. Όντως ακόμη και ξύλο που παίζαμε, τώρα το θυμόμαστε και γελάμε. Έχω δύο παιδάκια, μακάρι κάποια στιγμή να μπορέσω να κάνω και άλλα (αν και λίγο δύσκολο) και παρά τους καυγάδες τους, βλέπω ήδη το δέσιμο και την ανάγκη που έχει ο ένας τον άλλο.
Πόσο δίκιο έχεις......Όταν είμασταν παιδιά με την αδελφή μου το τι ξύλο έπεφτε δεν λέγεται...Τώρα όμως είναι η πρώτη στην οποία θα πω την χαρά μου, την λύπη μου, η πρώτη στην οποία θα τρέξω αν μου συμβεί κάτι, η πρώτη την οποία εμπιστεύομαι...Τηην αγαπώ τόσο πολύ....Έχω ένα παιδάκι και όπως φαίνεται με την οικονομική κρίση, θα μείνει μόνο ένα και αυτό με πονά αφάνταστα...
Η ΚΟΠΕΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΠΟΛΥ ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΒΛΕΠΩ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΙΚΡΑ ΚΑΙ ΘΥΜΟ . ΚΑΛΑ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΣΤΕΙΑ. ΕΧΩΝΤΑΣ 2 ΓΙΟΥΣ ΚΑΙ 2 ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΔΕΝ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ.ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΛΕΙΣ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΙ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΟΥ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΙΚΗ ΑΓΑΠΗ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙΣ ΕΡΗΜΗΝ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΑΔΕΛΦΑΚΙ Η ΟΧΙ; ΠΟΣΟ ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ...ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗΣ ΑΓΑΠΗ...
Αληθεια ειναι εγωιστικο;;;;Δηλαδη αν ειχε καποιο γυναικολογικο προβλημα και δεν μπορουσε να κανει αλλο παιδι, δεν θα ηταν και παλι "καταδικασμενο" το παιδι της να μην γνωρισει την αδελφικη αγαπη; Ωρα ειναι να πεις πως δεν το αγαπαει κιολας γιατι δεν προχωραει σε δευτερο παιδι!
Άλλο πάλι! Θα ρωτήσω ένα ανήλικο τι θα κάνω με τη ζωή/σώμα/οικονομικά ... μου!!!!!!!!!
σίγουρα έχουν ξαναειπωθεί αυτά που θα γράψω. ως νηπιαγωγός έχω να καταθέσω το εξής. τα μοναχοπαίδια πάντα ξεχωρίζουν. απο την άποψη ότι μέσα στο σπίτι και μέχρι την ηλικία των 4 περίπου που πάνε παιδικό ζούνε μέσα σε ένα ροζ/γαλάζιο σύννεφο. δεν γνωρίζουν απο όχι, δεν ξέρουν τι θα πεί "περιμένω την σειρά μου" και δεν το αποδέχονται κιόλας, δεν ξέρουν τι θα πεί "μοιράζομαι" ή όταν δεν πειθαρχώ επέρχεται "τιμωρία". και είναι λογικό. ποια μαμά βάζει στο μοναχοπαίδι της "τιμωρία"? το αποτέλεσμα είναι να βάζουν τα κλάματα με το παραμικρό, να απαιτούν και χίλια δυο και μια μαμά να έρχεται να ζητά συνήθως εξηγήσεις. το λέω στατιστικά και εκ πείρας. άρα συμπεράσματα του τύπου το ένα παιδί είναι καλύτερα, απέχει μακράν απο αυτό που πραγματικά είναι.
Ποιος ειπε οτι τα μοναχοπαιδια δεν μπαινουν τιμωρια???οτι πιο αστειο εχω ακουσει!!!δεν ξερουν να μοιραζονται??? καλα εσεις που ειστε και νηπιαγωγος δεν εχετε καταλαβει ακομα οτι ΟΛΑ αυτα εχουν να κανουν και εξαρτωνται απολυτα απο τους γονεις?οι γονεις ειναι υπευθυνοι να μαθουν στο παιδι τους να μοιραζεται,να περιμενει τη σειρα του,για να μιλησει και να διεκδικησει το χρονο τους και φυσικα να τιμωρηθει για την αναρμοστη συμπεριφορα του. Και τα λεω γιατι εχω μια κορη σχεδον 4 ετων και τα εφαρμοζω ολα αυτα-δεν τα λεω τυχαια- και μη μου πειτε οτι ειμαι η μοναδικη,δεν θα το πιστεψω! Παντως δεν μπορεσα να καταλαβω το σκεπτικο σας,επειδη ενα παιδι δεν εχει αδερφια η μαμα του δεν το βαζει τιμωρια....ποια σχεση εχουν αυτα μεταξυ τους,δεν το καταλαβα!
Οταν δηλωνουν νηπιαγωγοί και βλέπεις ατομα τοσο κολλημένα σε στερεότυπα ...
Σοβαρά είστε παιδαγωγός; Γιατί κι εγώ είμαι, ένα παιδί έχω μέχρι τώρα και εννοείται και την απογοήτευση έχει νιώσει όταν δεν της δίνω αυτό που θέλει και την έχω τιμωρήσει παίρνοντάς της αυτό που έχει όταν δεν με ακούει και έχει μάει να περιμένει την σειρά της. Χθες για παράδειγμα παίζαμε με τα τουβλάκια και περίμενε πότε θα πάρω εγώ και μετά μου ζητούσε (μπορείς να μου δώσεις αυτό;)...και είναι δυόμιση... ϊσως τα παιδάκια αυτά να βάζουν τα κλάματα με την μία γιατί μεγαλωμένα σε ένα περιβάλλον χωρίς άλλο παιδάκι νιώθουν πως ίσως ΕΣΕΙΣ τα ξεχωρίζετε σε σχέση με τα άλλα...
Να σου ζήσει το παιδάκι σου κοπέλα μου...πιστεύω πως είναι δικαίωμα του καθενός να κάνει όσα παιδάκια θέλει.άλλοι επιλέγουν να κάνουν ένα,άλλοι είναι αναγκασμένοι να κάνουν ένα και υπάρχουν κι αυτοί που θέλουν την μεγάλη οικογένεια,είτε με δύο είτε με περισσότερα παιδιά.εγώ προσωπικά έχω ένα παιδάκι,αλλά θα ήθελα να κάνω τουλάχιστον τρία.βασικά σε όσους παίρνουν θέση και ανακατεύονται στο πόσα παιδιά θα κάνω,απαντάω:ας μου στείλει ο θεός όσα μπορώ να ταΐσω.αν θες τη γνώμη μου,όταν τρίτοι ανακατεύονται και μιλάνε για αυτό το θέμα,εσύ μπαινακης-βγαινακης.από τη στιγμή που το αποφασίσατε με το σύζυγό σου,μην στέκεσαι σε σχόλια γνωστών σου.κάποια στιγμή μπορεί να αλλάξεις γνώμη και να κάνεις κι άλλο μωράκι.δεν είναι έγκλημα,είναι δικαίωμα σου.εγώ πάντως νομίζω πως έχω ''εθιστηκα'' μόλις κράτησα τον γιο μου όταν γεννήθηκε και θέλω πολλά παιδιά,χαχαχαχαχ...!!!
Δικαίωμά σου να κάνεις όσα παιδιά επιθυμείς και σε κανέναν δεν θα δώσετε λογαριασμό εσύ και ο άντρας σου για τον οικογενειακό προγραμματισμό σας. Κατά τ' άλλα το κείμενό σου έχει πολλά σημεία προς συζήτηση, σαν μητέρα και σαν εκπαιδευτικός δεν θεωρώ ότι τα μοναχοπαίδια είναι πιο τυχερά. Εύχομαι να δείτε το παιδάκι σας να μεγαλώνει ευτυχισμένο και να μην σας ρωτήσει κάποτε γιατί δεν του κάνατε ένα αδερφάκι.
Και η φίλη μου , που η μητέρα της αποφασισε να κανει το 11ο (ενδέκατο) αδερφάκι της οταν εκεινη ήταν στα 15 , την ρωτησε κατευθειαν για ποιον λογο κανει τοσα πολλα παιδιά ! Κατα τα αλλα συμφωνώ μαζί σας , η κάθε οικογένεια κανει τον προγραμματισμό της . Το κειμενο εχει σημεία φωτιά για συζήτηση ...