Δεν θέλει να έχουν οι γονείς μου επαφή με το παιδί μας…
Είμαι 20 χρονών και νομίζω πως θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι.
Πάντα ήθελα να κάνω παιδιά. Από μικρή δεν ήθελα και πολλά, απλά να έχω μια οικογένεια και να είμαι μια καλή μαμά. Όταν έμεινα έγκυος, αποφασίσαμε να το κρατήσουμε και να κάνουμε τα πάντα για το μωρό αυτό που θα ερχόταν στον κόσμο, παρόλο που οι περισσότεροι μου έλεγαν ότι το σωστό είναι να το ρίξω. Δεν σκέφτηκα ποτέ την έκτρωση, το θεωρώ φόνο.
Η οικογένειά μου δεν αντιμετώπισε ωραία τον δικό μου, ένιωσε μια αρνητικότητα και εκείνος και δεν θέλει να έχει επαφές το παιδί με τους δικούς μου γιατί λέει πως τότε που ήμουν έγκυος όλοι έλεγαν να το ρίξω, ότι δεν πρόσφεραν ουσιαστικά πράγματα σε μένα και το μωρό και εκεί που δεν θέλουν αυτόν δεν θα δουν και το παιδί. Είναι πολύ καλός μπαμπάς μας φροντίζει και τις δύο και θέλει το καλύτερο για μας… άλλωστε γι’ αυτό μετακομίζουμε εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον για την κόρη μας. Μόνο σε αυτό το θέμα είναι κάθετος και κάθε φορά που αναφέρω τους γονείς μου γίνεται χαμός. Από την άλλη μεγάλωσε χωρίς πατέρα που δεν νοιάστηκε ποτέ, δύσκολα με μια μάνα και μια θεία τρελές, κουτσομπόλες και που ποτέ δεν στήριξαν τις επιλογές του και δεν τον ενθάρρυναν.
Αυτή είναι ιστορία μου. Έμεινα έγκυος και παρόλο που όλοι σχεδόν ήταν εναντίον μου, το κράτησα και δεν το μετανιώνω ούτε ένα λεπτό.
Μαμά Δ.
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κάτι δεν μου κολλάει ... δεν ξέρω ίσως εγώ είμαι καχυποπτη ως άνθρωπος ,τόσα έχουν δει τα ματάκια μας και έχουν ακούσει τα αυτάκια μας, αυτός δεν θέλει επαφή να έχει ούτε η κοπέλα ούτε και το παιδί με τους γονείς της κοπέλας ενώ αυτός ουσιαστικά δεν ξέρει τι πάει να πει οικογένεια και επιπλέον την απομακρύνει και άλλο από την οικογενεια της και την χώρα της μεταναστεύοντας σε άλλη χώρα σε λίγο καιρό μακάρι να βγω ψεύτρα η θεματοθετρια θα κακοποιηθεί διότι κάτι άλλο θα βρει αυτός για να ξεσπάει
Δεν έχουν δικαίωμα οι παππούδες να βλέπουν το παιδί; Και το παιδί δεν έχει δικαίωμα να βλέπει τους παππούδες; Τι πράγματα είναι αυτά; "Είναι πολύ καλός μπαμπάς μας φροντίζει και τις δύο ". Ναι, φροντίζει την κόρη του κι εσένα που σε έχει υιοθετήσει και σου φέρεται σαν ανήλικο. Και θέλει να σε αποκόψει από την οικογένειά σου, να είσαι πιο ελέγξιμη. ΠΡΟΣΕΧΕ.
Η κοπέλα πουθενά δεν ανέφερε πως ο άντρας της της απαγορεύει να έχει επαφή με τους γονείς της. Εσείς από που το βγάλατε αυτό το συμπέρασμα? Όσον αφορά το θέμα του παιδιού, εάν εσάς δεν σας ήθελαν τα πεθερικά σας, θα τους πηγαίνατε το παιδί να το βλέπουν? Ελάτε λίγο στην δική του θέση. Οι παππούδες πρέπει να κρίνουν τον γαμπρό τους με βάση το πως συμπεριφέρεται στην κόρη τους, όχι με βάση το αν τον συμπαθούν ή όχι. Από την στιγμή που είναι σωστός απέναντι στην γυναίκα του και το παιδί του, πρέπει να τον δεχτούν και να λένε και ευχαριστώ που κάνει ευτυχισμένο το παιδί τους.
Ξαναδιάβασα το κείμενο για να δω αν όντως έκανα λάθος εκτίμηση. Αλλά δεν έκανα. Λέει επί λέξη: "δεν θέλει να έχει επαφές το παιδί με τους δικούς μου" και "εκεί που δεν θέλουν αυτόν δεν θα δουν και το παιδί" και "Μόνο σε αυτό το θέμα είναι κάθετος και κάθε φορά που αναφέρω τους γονείς μου γίνεται χαμός.". Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο ξεκάθαρο. Συμφωνώ ότι οι παππούδες κάνουν λάθος που κρίνουν το παλικάρι αυτό με βάση την προσωπική τους προτίμηση και όχι σε συνάρτηση με την κόρη τους, αλλά και η δική του στάση (δικαιολογημένη ή όχι) δεν είναι σωστή. Γιατί όπως πρέπει οι παππούδες να δουν το πράγμα από την σκοπιά της κόρης τους και ο νεαρός πρέπει να δει το πράγμα από τη σκοπιά του παιδιού του που είναι πολύ καλό και ευεργετικό να έχει σχέση με τους παππούδες του. Αυτό που λέω το λέω με επίγνωση και προσωπική εμπειρία. Δεν είχα καλή σχέση με την πεθερά μου (εν μέρει είχα κι εγώ ευθύνη γι' αυτό) και ως εκ τούτου δεν ήθελα να βλέπει το παιδί μου. Όταν όμως συνειδητοποίησα πόσο χαίρεται ο άντρας μου όταν βλέπει τη μητέρα του με το παιδί μας, και κυρίως πόσο πολύ αγαπάει το παιδί μας τη γιαγιά του (η οποία προσφέρει απλόχερα αγάπη, στοργή και παιχνίδι στη μικρή) αναθεώρησα εντελώς τη στάση μου απέναντί της.
Δεν είναι σωστό να αποξενώνεις τους γονείς σου επειδή το απαιτεί ο συζυγός σου. Οι γονείς σου σε γέννησαν και σε μεγάλωσαν. Σε έκαναν αυτή που είσαι (κατά μία έννοια). Είναι η οικογένειά σου. Είναι οι δικοί σου άνθρωποι. Πως μπορείς να τους αποξενώσεις έτσι απλά? Όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας είναι περαστικοί και περιστασιακοί εκτός από τους γονείς μας και τα παιδιά μας. Και ο σύζυγός σου είναι μια τωρινή πρόσφατη σχέση στη ζωή σου για σένα. Αν αύριο σας χωρίσει η ζωή, οι άνθρωποί σου είναι οι γονείς σου και το παιδάκι σου. Σε αυτούς θα στραφείς. Καταλαβαίνω ότι είστε πολύ μικροί. Νέοι και άπειροι. Αλλά κάνατε μια πολύ "ενήλικη" επιλογή και πρέπει και οι δύο να σταθείτε στο ύψος της. Και εσύ αλλά και ο άντρας σου. Πρέπει να του εξηγήσεις ότι μπορεί να έχει την άποψη του, μπορεί να μην συμπαθεί τους γονείς σου (και μπορεί να έχει και όλα τα δίκια του κόσμου γι'αυτό) αλλά δεν έχει κανένα δικαίωμα να αποφασίζει μονομερώς για το άν θα έχεις ή όχι εσύ και το παιδί σας επαφή με τους δικούς σου γονείς. Επίσης θα πρέπει να σου επισημάνω ένα πολύ σημαντικό πράγμα που έχει να κάνει με τη σχέση σας και σε παρακαλώ να το λάβεις σοβαρά υπόψιν: Αν του επιτρέψεις τώρα να αποφασίσει εκείνος έτσι απόλυτα και μονομερώς για κάτι τόσο προσωπικό σου και τόσο θεμελιώδες όσο η σχέση σου με τους γονείς σου (κακά τα ψέμματα δεν τον αφορά καθόλου αυτό το θέμα), στη συνέχεια θα κάνει το ίδιο με όλα όσα αφορούν τη ζωή σας. Αυτό δεν είναι καλό ούτε για σένα, ούτε για τη σχέση σας. Δεν μπορεί να κάνει ένας κουμάντο. Πρέπει να συζητάτε και να αποφασίζετε από κοινού. Και πρέπει ο καθένας να έχει μέσα στη σχέση την ελευθερία να αποφασίζει για τα θέματα που τον αφορούν προσωπικά. Δεν έχει σημασία ποιος φέρνει τα λεφτά στο σπίτι και ποιος προσφέρει τι. Το υπόβαθρο μιας σχέσης για να είναι στιβαρό πρέπει υποχρεωτικά να συμπεριλαμβάνει αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμό. Αν δεν υπάρχουν αυτά, τότε κλάφτα... Ελπίζω να με ακούσεις..
Θα συμφωνήσω με τη Μαρθα.... Δεν μιλούσα με τον πατέρα μου για χρονια αλλα ποτε δεν επέτρεψα στον άντρα μου να επέμβει... Δεν του μιλούσα του πατέρα μου για δικούς μου λόγους, του άνοιγα την πόρτα μου όμως όταν ερχόταν να δει τα παιδια μου... Τωρα που εχει πια πεθάνει ξέρω καλα οτι έκανα το σωστό... Μη μεταφέρεις τα αισθήματα για τους γονείς σας στα παιδια σας, θα σου άρεσε να σου στερήσει το παιδί σου το εγγόνι σου.;;..
Μην αποκοπεις απο τους γονεις σου!!!!! Ειναι οι ανθρωποι που σε γεννησαν και σε μεγαλωσαν....το οτι σου ειπαν να ριξεις το παιδι δεν παει να πει πως πρεπει να ακυρωσεις ολα οσα εκαναν για σενα. Αυτο που κανει ο αντρας σου δε μου αρεσει.... Τι παει να πει δε θελει να εχεις επαφες;;;;; μηπως θελει να σε κανει να ξεκοψεις εντελως;;;;; πονηρεψου λιγακι....αντρας που πραγματικα αγαπαει την γυναικα τοιυ δεν κανει τετοια...!!!! Πονηρεψου.......
Πως εμπλεξες ετςι παιδι μου;
Κατι παρομοιο ζω κ γω.Κ μενα ο αντρας μου δεν τα παει πολυ καλα με τους δικους μου τα τελευταια 3 χρονια κ ειμαστα παντρεμενοι εξι.Κ μενα η μαμα μου στο τριτο μας παιδακι μου ειπε "εγω στη θεση σου δεν θα το κρατουσα" κ δεν αρεσε καθολου στον αντρα μου.. Παρ ολα αυτα ποτε δεν μου ειπε να μην βλεπουν τα παιδια η κατι παρομοιο.Οπως κ να χει ομως εσυ θ αποφασισεις για το τι θα κανεις στο κατω κατω παππουδες ειναι κ εχουν το δικαιωμα να βρισκονται κοντα στο εγγονι τους.Να σημειωσω οτι ειμαι 28 κ εχω τρια παιδακια,κ γω απο μικρη μανουλα ονειρευομουν να γινω..Να σου ζησει κ η μπεμπουλα σου κ καλη αρχη στην καινουργια σας ζωη..
Συγχαρητηρια και παλι συγχαρητηρια,που εχεις αυτες τις αρχες και μονο εσυ,απο οτι φαινεται στην οικογενεια σου.Αυτο δεν τους κανει κακους γονεις,απλα λαθος αποψη.Βεβαια και ειναι φονος,και απο την στιγμη που δεν προφυλαχτηκατε ,μπορουσατε και να περιμενετε ενα παιδακι.Φαινεστε ωριμοι απο τις αποφασεις σας,ιδιαιτερα να μετακομισετε χωρις βοηθεια στο εξωτερικο.Μην φοβαστε τιποτα,εσεις ναστε ενωμενοι και αγαπημενοι με τον συζηγο σου και ολα θα πανε καλα,ακομα και μεσα στις δυσκολιες.Οσο για τους γονεις,συγχωρεστε τους.Ολοι περνουμε λαθος αποφασεις,κανουμε λαθος επιλογη και χρειαζομαστε συγχωρεση,και απο το θεο,αλλα και απο τους γυρω μας.Θελει χρονο,και ευγενεια απεναντι στο συζυγο σου,με το θεμα των γονεων σου,μην εισαι αρνητικη απεναντι του αλλα κανε υπομονη,σιγα σιγα με την παροδο του χρονου ισως αλλαξει γνωμη,θα ωριμασει και περισσοτερο περνωντας ο καιρος..Ξερεις οσο μεγαλωνουμε μεσω καταστασεων αλλαζουμε.Ναστε ολοι καλα,ευλογημενοι,και να θυμασαι,ολοι εχουμε αναγκη να συγχωρουμε και να μας συγχωρουν
Ξέρω ότι θα ακουστεί σκληρό αυτό που θα πω, αλλά νομίζω πως έχει δίκιο. Αν όντως σου έλεγαν να το ρίξεις και δεν βοήθησαν ουσιαστικά, τότε ΕΚΕΙΝΟΙ πρέπει να δείξουν ότι μετανόησαν και όχι εσείς. Πες στον σύζυγό σου πως έχει δίκιο να νιώθει έτσι και πως έχει δίκιο σε αυτά που λέει. Δεν τον ακυρώνεις με το να θες οι δικοί σου να έχουν ρόλο στην ζωή του παιδιού σου. Πιθανόν έτσι νιώθει από την στιγμή που ήταν εκείνος που σε στήριξε και φροντίζει γι'αυτό το παιδί. Εγώ στην θέση σου θα του έλεγα πως εφόσον έχει δίκιο θα είσαι μαζί του, απλά αν ήσουν στην θέση του θα έδινες κάποια στιγμή μια ευκαιρία στους παπούδες να αποδείξουν ότι αναγνωρίζουν πόσο σας πόνεσαν. Θα το έκανες αν ήταν δικοί του. Δώσε του να καταλάβει ότι αναγνωρίζεις τον πόνο του, τις θυσίες και τα αισθήματά του και πως είναι στο δικό του χέρι να δείξει κάποια στιγμή πως η πόρτα είναι ανοιχτή. Επίσης θα ξεκαθάριζα στους δικούς μου ότι τον στηρίζω και ότι θα περιμένω εκείνοι πρώτα να δείξουν πως κατανοούν τι έκαναν...Αν δηλαδή θέλουν να έχουν επαφές με το παιδί και δεν είναι μόνο δικό σου ζήτημα.