Ένας χρόνος μετά…

10/7/2015

Ειναι 12:32… Ξημερωνει μια πολυ ξεχωριστη μερα, ή μαλλον, 2ημερο 🙂

Περυσι τετοια ωρα ημουν στο νοσοκομειο της Μυτιληνης με συσπασεις και οταν θα ξημερωνε θα εμπαινα να γεννησω τη πριγκιπεσσα μου με καισαρικη, μια εβδομαδα νωριτερα απο το προγραμματισμενο.

Με αφορμη την εφαρμογη του FB «Σαν Σημερα», ξυπνησανε ενα σωρο αναμνησεις, τωρα πια γλυκες, πιο γλυκες και απ το μελι…. Κυριολεκτικα ο τοιχος μου ειχε γεμισει με ποστ συμπαραστασης και ενδιαφεροντος απο μαμαδες και οχι μονο, χωρια τα μνμτ, χωρια τα τηλ σε δικους μου, λογια γλυκα, αναμονη, λαχταρα, ζωντανεψανε ολα μπροστα μου! Χτυπαει δυνατα η καρδια μου τωρα… πιο δυνατα ακομα και απο περυσι! Βλεπετε περυσι, για να αντεξω στα δυσκολα δεν ενιωθα και πολλα, περασα ή προσπαθουσα να περασω τα περισσοτερα μηχανικα, σαν σε καταστολη ενα πραγμα, σαν να μην ημουν εγω.

Και ομως…. ημουν εγω!

Που λιγο πριν μπει χειρουργειο της ανακοινωσανε οτι φευγει Αθηνα με ντακοτα για να γεννησει το Αλεξανδρας.

Που μεχρι να παρω ανασα απο αυτο, μου ειπανε και μου περασανε τον φλεβοκαθετηρα στο ποδι

Που μπαινανε ολοι στο δωματιο συγκινημενοι, ακομα θυμαμαι τον αδελφικο μου φιλο τον Κωστα να με αγκαλιαζει

Που βρεθηκα στο φορειο να κοιτω τα φωτα, την οροφη του ασθενοφορου, να νιωθω τη ζεστη απο της μηχανες του στρατιωτικου αεροπλανου οταν με βαζανε μεσα, στο προσωπο μου να με καιει.

Που τρανταζομουν στην πτηση και με κραταγανε οι γιατροι μη πεσω ζωσμενη με σωληνακια

Που ο νοσοκομος στο ασθενοφορο για το Αλεξανδρας ειχε μια κορη, που εχουμε την ιδια μερα γενεθλια (14/7)

Που μπηκα στο νοσοκομειο ολομοναχη κ μετα απο ωρα ηρθαν ολοι.

Που δεν κοιμηθηκα καλα εκεινο το βραδυ προς 11/7 απο εξαντληση κ αγχος, αλλα ηταν εκει κ με προσεχε η φιλη μου η Λεττα που ειχα χρονια να τη δω!

Και γεννησα την επομενη στις 2 το μεσημερι τη δεσποινις ντοματιτσα.. αλλα κ αυτο λες κ ειχε συμβει σε αλλη.

Οχι, δεν ηταν ερωτας με τη 1η ματια. Ηταν ευθυνη. Και ηταν να γινει μεγαλη αγαπη που χτιστηκε μερα με τη μερα και τωρα ειναι τοσο δυνατη, που «πυργους καταλει και καστρα ριχνει κατω»!!

Δεν με νοιαζει ο,τι κ αν περασα… Ενα παραξενο πραγμα, σαν να αντιστραφηκανε τα πραγματα και ολα μα ολα τα ασχημα, ειναι πλεον αυτα που «λες και συνεβησαν σε αλλη».

Και το ενα, το ομορφο και πιο πολυτιμο απ ολα, το εχω και κοιμαται διπλα μου.

Το λενε Ταξιαρχουλα και εχει 5 δοντια 😛

Στις 11 Ιουλιου 2015 γινεται ενος χρονου!

Κι εγω, ειμαι η Γιαννα, η μαμα της…. Η ΜΑΜΑ ΤΗΣ. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Κι ο Γιωργος ειναι ο μπαμπας!

Ποση ευλογια;…

Ειμαι ευγνωμων που το εζησα.

Και ειμαι ευγνωμων και δεν ξεχνω, οτι μεσα απο τις Ελληνιδες Μαμαδες γνωρισα κοριτσια με χρυσες καρδιες και καποια απο αυτα ηρθανε να μας δουνε στο νοσοκομειο!

Και τωρα που τα εγραψα, θα ξαπλωσω κι εγω διπλα στο κοριτσι μου.

Σας φιλω! <3