Γράφω για να κάνω την αυτοκριτική μου και να ζητήσω τη γνώμη σας.Αφορμή στάθηκε η βάφτιση του ανηψιού μου και η κουβέντα που έγινε με τους συγγενείς μου στο τραπέζι που ακολούθησε.
Με ρωτούσαν λοιπόν πώς περνάω (μένουμε μακριά σε άλλες πόλεις) κι έπιασα τον εαυτό μου να γκρινιάζει συνεχώς για τις δυσκολίες που έχω με τον 2.5 χρονών γιο μου. Το παιδί μου το μεγαλώνουμε αποκλειστικά ο άντρας μου κι εγώ χωρίς καμιά βοήθεια από παππουδογιαγιάδες. Είμαστε και οι δύο εργαζόμενοι με αποτέλεσμα να δουλεύουμε αντίθετα ωράρια ώστε την μισή μέρα να είμαι εγώ στο σπίτι με το παδί και την άλλη μισή ο άντρας μου. Εκτός βέβαια από την φροντίδα του παιδιού, εγώ πρέπει να ασχοληθώ και με τα του σπιτιού (τουτέστιν μαγείρεμα, πλύσιμο, σιδέρωμα κτλ) πράγμα το οποίο μου τρώει πάρα πολύ χρόνο καθημερινά με αποτέλεσμα να πηγαίνω πάντα κουρασμένη στη δουλειά και το βράδυ που γυρίζω στο σπίτι να μην έχω πια κουράγιο να αρθρώσω ούτε λέξη. Παρόλα αυτά παίζω πάλι λίγο με τον γιο μου, τον ετοιμάζω για ύπνο, του διαβάζω το παραμύθι του και όταν πλέον κοιμηθεί είμαι κι εγώ ένα πραγματικό πτώμα.
Πρέπει να σας πω ότι ο γιος μου είναι ένα αξιολάτρευτο πλάσμα. Ένα παιδί ευαίσθητο,πρόθυμο, συμπονετικό. Όταν είμαστε μαζί στο σπίτι με βοηθάει στις δουλειές (ξέρει να βάζει πλυντήριο, να σκουπίζει, να σφουγγαρίζει (οκ πάντα με μενα δίπλα), είναι υπάκουος και πάρα μα πάρα πολύ χαρούμενος! Μαθαίνει τα πάντα πανεύκολα κι ώρες ώρες αναρωτιέμαι πόσο ανεπτυγμένο είναι το μυαλουδάκι του. Βέβαια σαν παιδί 2.5 ετών έχει τα πείσματά του, τις ιδιοτροπίες του, τις εκρήξεις του, τις οποίες προσπαθώ πάντα με ήρεμο τρόπο να ξεπεράσω. Αποφεύγω να τον μαλώνω ακόμα κι όταν η υπομονή μου έχει χτυπήσει κόκκινο, του εξηγώ με το καλό, άλλοτε υποχωρεί αυτός, άλλοτε εγώ ανάλογα με τη σοβαρότητα του πράγματος.
Φαντάζομαι πως δεν σας λέω κάτι πρωτότυπο. Τα περισσότερα παιδιά αυτής της ηλικίας κάπως έτσι θα είναι. Εγώ όμως απορώ πραγματικά με τον εαυτό μου γιατί όταν με ρώτησαν πώς είναι η ζωή με το παιδί δεν βρήκα ΟΥΤΕ ΜΙΑ θετική κουβέντα να πω παρά μόνο τα αρνητικά. Το πόσο με κουράζει επειδή είναι υπερδραστήριος, το πόση υπομονή χρειάζεται να έχει κανείς, το πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδί. Δεν είπα ούτε μια φορά ότι το παιδί μου είναι αξιαγάπητο. Δεν είπα ούτε ένα του προτέρημα. Δεν είπα πόσο χαρούμενος είναι και πόσο ευτυχισμένη είμαι που τον έχω. ΤΙΠΟΤΑ. Λες και αυτό το παιδί έχει μόνο αρνητικά. Λες και όλη μου η μέρα μαζί του είναι μια δυσκολία που με βαραίνει. Γιατί το έκανα αυτό; Είμαι γκρινιάρα και αχάριστη; Είμαι άχρηστη ως μάνα και βλέπω το παιδί μου ως φορτίο; Γιατί δεν είπα για τις όμορφες οικογενειακές στιγμές μας; Πραγματικά ακόμα απορώ.Σας έχει συμβεί ποτέ αυτό; Να πιάσετε δηλαδή τον εαυτό σας να γκρινιάζει συνεχώς για το πόσο σας δυσκολεύει το παιδί σας και να μην έχετε τίποτα θετικό να πείτε;
Περιμένω τις απαντήσεις σας μανούλες.
Με εκτίμηση
μαμα Άννα
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Pavlina, super μαμα, χαλάρωσε λίγο!Αν την είχες μπροστα σου την κοπέλα που έγραψε το κείμενο θα την χαστούκιζες. Μα πόσο τέλεια οικόγενεια και τέλεια ζωή που έχεις. Δείξε ανωτερότητα και ασε του υπόλοιπους να κάνουν παράπονα για την φυσιολογική κούραση που έχει η ανατροφή των παιδιών, εσύ είσαι πολύ large, πολύ μακριά απ' όλο αυτό, εχεις βρει τη χρυση τομή,έλα πες μας το μυστικό σου (οπως λέει και η διαφήμιση). Θα έλεγα να το αναζητήσω στα βουρκωμένα σου μάτια όταν μιλάς για τα παιδιά σου ενώ των υπολοίπων όταν μιλάνε για τα δικά τους βγάζουν φωτιές και ξερνάνε κακίες. Πόσο ιδανική μάνα είσαι αλήθεια!!!!!!!!!!!!!!
Το μυστικο ειναι οτι η παυλινα δεν ειναι κακομαθημενη ωστε να θελει τη μανα της να τρεχει πισω απ τον κ...ο της επειδη εκανε μωρα! Αιντε φακλανες
Πες και αλλα pipi μας δασκεδαζεις
ΕΣΥ ΡΕ ΠΙΠΙ ΕΙΣΑΙ ΣΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΥΛΙΝΑ; ΓΙΆΥΤΟ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙΣ; ΕΛΑ ΠΕΣ ΤΟ ΜΗΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ...
Προφανώς δεν είστε ούτε φακλανα ούτε εξαρτημένη από την μαμά σας λογικό το βλέπω,......μερικούς ανθρώπους λόγω αγενειας και μοχθηρίας ούτε ή ίδια τους ή μάνα δεν τους αντέχει,......έχω όμως μια απορία μήπως ζηλευετε το παιδάκι της θεματοθετριας που ειναι τόσο έξυπνο και μπορεί να κάνει τόσα πράγματα αν και 2…. Χρόνων.
Γεια σου συναγωνιστρια!!! Ειμαι και εγω γκρινιαρα!!! και ειμαι καλά..... Μερικες φορες ισως υπερβαλλουμε ειτε προς το θετικο ειτε προς το αρνητικο, ανθρωποι ειμαστε εχουμε τις στιγμες μας, τα κεφια μας και τα παραπονα μας. Νομιζω οτι δεν ειναι κακο να εκφραζουμε τα συναισθηματα με ειλικρινεια, πιο πολύ με τρομαζουν οι ανθρωποι που κρυβουν αυτά που νιώθουν και τα παρουσιαζουν όλα τελεια.. ειναι υποκριτικο και βαθια κομπλεξικο. Ισως και οι συγγενεις σου εκτιμησουν ότι τους ειπες απλως την αληθεια, οτι κουραζεσαι. Πάντως και εγω πολλες φορες λέω στον εαυτό μου Στοπ μεχρι εδω με την γκρινια, χαμογελα τωρα Φιλια
Δεν εισαι γκρινιαρα κοριτσι μου,εισαι απλα ανθρωπος και καποια στιγμη ξεσπασες.. Αυτο σου συνεβη!!!! Μην γεμιζεις τυψεις τον εαυτο σου..!!! Αυτο που καποιες θεωρησαν πως βαζεις το νηπιο να σφουγγαριζει και δεν καταλαβαν τι εννοουσες με ξεπερναει.....και βρηκαν πατημα μαλιστα για να σου την πουν!!!!! Οτι να' ναι κυριολεκτικα!!! Να χαιρεσε το παιδακι σου!!!!
Φαινεται κι εσυ το ιδιο εισαι για να ταβρισκεις ολα ιδανικα. Ακου να σφουγγαριζει και να βαζει πλυντηριο το διχρονο! Θεμα αντιληψης εχεις εσυ κυρα που δεν καταλαβαινεις οτι το διχρονο πρεπει μονο να παιζει κι οχι να μπερδευεται στα οικοκυρικα!
Δε φταις εσυ κοπελα μου..το κρατος φταιει που ακομα και σε σενα δινει δικαιωμα ψηφου....:p Δεν υπαρχεις λεμε χχαχαχαχ
Καλά πρέπει να έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο για να απαντά σε κάθε σχόλιο που έχει γίνει με αφορμή κάποιο δικό σου
Pipi για σένα μιλαώωωωωω
ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΑΥΤΟ. ΣΕ ΝΙΩΘΩ ΑΠΟΛΥΤΑ. ΚΙ ΕΓΩ ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΟΡΗ ΕΝΤΕΚΑ ΜΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ. ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΙΞΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΠΟ ΑΔΕΙΑ. ΕΚΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΓΕΛΙΟ...ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΝΥΣΤΑΖΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΚΑΝΕ ΔΩΔΕΚΑΩΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΩ. ΠΟΝΑΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ. ΠΑΝΤΟΥ. ΟΛΗ ΜΕΡΑ. ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ. ΕΤΟΙΜΑΖΩ ΓΑΜΟΒΑΦΤΙΣΗ ΚΑΙ ΕΧΩ ΛΙΩΣΕΙ ΣΤΟ ΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ΚΙ ΕΧΩ ΚΑΙ ΤΗ ΜΠΕΜΠΑ...ΣΟΥ ΦΤΑΝΟΥΝ ΑΥΤΑ;;;;;;;
Ναι είσαι γκρινιάρα!!! Ζούμε σε άλλη χώρα, άρα χωρίς βοήθεια από παππούδες-γιαγιάδες μεγαλώνουμε μόνοι μας με τον υπέροχο σύζυγό μου και πατέρα τις δίδυμες 3,5 ετών κόρες μας τα τελευταία 2,5 χρόνια!!! Ήταν όλα επιλογή μας!!! Ήμουν όλο αυτό το διάστημα full time mummy και τώρα αρχίζω part time εργασία, τις ώρες που θα είναι σπίτι ο αντρας μου. Σπίτι τα κάνω όλα μόνη μου χωρίς καμία βοήθεια... ΝΑΙ κουράζομαι και τώρα με την δουλειά πιθανόν λίγο περισσότερο!!! ΝΑΙ έχω δύο αξιαγάπητα κοριτσάκια, πανέξυπνα, σούπερ ενεργητικα, άτακτα τις περισσότερες φορές αλλά ευαίσθητα, τρυφερά και γλυκομιλητα. Πέρα από τον άντρα μου που ξέρει την κατάσταση από πρώτο χέρι μετά από εμένα, δεν γκρινιάζω σε κανέναν άλλον!!! Και όταν αναφέρω για τα παιδιά μου σε άλλους, τα σχολιάζω με αγάπη,περηφανεια και πολλές φορές με βουρκομενα ματιά που ξεχυλιζουν από θετικά συναισθήματα... ΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΊΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΜΟΥ ΚΑΙ ΥΠΈΦΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΕΧΩ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ!!!!
ΧΑΛΑΡΩΣΕ ΚΟΠΕΛΙΑ. ΤΑ ΠΑΡΑΛΕΣ. ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΙ. ΕΣΥ ΤΙ ΖΟΡΙ ΤΡΑΒΑΣ;
Εσυ τι ζορι τραβας με την παυλινα; δημοσια εγραψε τις βλακειες της η θεματοθετρια οποτε δινει το δικαιωμα γισ διαφορετικες γνωμες!
ΜΑΛΛΟΝ ΕΣΥ ΚΑΙ Η ΠΑΥΛΙΝΑ ΤΡΑΒΑΤΕ ΖΟΡΙΑ ΚΟΠΕΛΙΑ. ΣΙΓΑ ΘΑ ΣΚΙΣΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΛΣΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΛΗ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ. ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΑ ΛΕΕΙ Η ΘΕΜΑΤΟΘΕΤΡΙΑ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΜΑΜΑ ΠΟΥ ΤΑ ΕΧΕΙ ΠΑΙΞΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΤΑ ΠΕΙ. ΤΩΡΑ ΑΝ ΕΣΥ ΚΑΙ Η ΠΑΥΛΙΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΟΙΤΑΞΕΤΕ ΑΥΤΟ...
Το κλειδί της υπόθεσης: "Ζούμε σε άλλη χώρα". Γιατί σε τούτη εδώ τη χώρα, που όλα οδεύουν προς το χειρότερο, χωρίς πολλές ελπίδες ανάκαμψης, είναι νομίζω λογικό για αρκετούς από εμάς να είμαστε λίγο απαισιόδοξοι και αγχωμένοι. Η ψυχολογία μας δεν είναι και στα πιο ανεβασμένα της... και η καθημερινότητα μας φαίνεται βουνό και γινόμαστε γκρινιάρηδες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εκτιμάμε αυτά που έχουμε και ότι δεν λατρεύουμε τα παιδιά μας.