Δύο παιδιά, δύο γέννες, δύο διαφορετικές εμπειρίες!

Διαβάζω και εγώ καιρό τις μαμαδο-ιστορίες και νομίζω πως τώρα είμαι έτοιμη να μοιραστώ μαζί σας και την δική μου ιστορία!!

Αρχικά να σας πω ότι μεγάλωσα στην Αθήνα και πριν τέσσερα χρόνια αποφάσισα να φύγω για την γενέτηρα των γονιών μου, την όμορφη Κέρκυρα. Εκεί γνώρισα τον άντρα μου, εντελώς τυχαία και χωρίς να έχω στο μυαλό μου μια σχέση πόσο μάλλον να γίνω μαμά. Είμαστε στην ίδια ηλικία, έχοντας τότε τα ίδια μυαλά!! Η μόνη διαφορά μας είναι ότι ο άντρας μου είναι από την Συρία αλλά μεγαλωμένος στην Αθήνα από την οποιά και έφυγε πριν τέσσερα χρόνια…. Αμέσως ερωτευτήκαμε και δεν άργησε να έρθει η είδηση της εγκυμοσύνης… Μόλις στον πρώτο μήνα που ημασταν μαζί, αποφασίσαμε ότι θέλουμε να κάνουμε ένα παιδάκι και τσουπ…!!

Η εγκυμοσύνη μου απο θέμα υγείας δεν μπορούσε να πάει καλύτερα. Όλα φυσιολογικά μέσα μου, ο μικρούλης είχε πάρει θέση από νωρίς, εμετούς, ναυτίες, καούρες δεν είχα, παρά μόνο ένα κονδύλωμα που εμφανίστηκε στον 7ο μήνα και με «σταμάτησε» από το να γεννήσω φυσιολογικά. Από θέμα ψυχολογίας όμως ήταν στον πάτο. Η βιαστική μας κίνηση; Το άγχος της πρώτης φοράς μαμά; Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, τόσο άγχος και τόσο στρες δεν είχα ξανανιώσει. Βυθιζόμουν στην κατάθλιψη χωρίς να το καταλάβω και ο άντρας μου προσπαθούσε αρκετά να με κάνει να νιώσω καλύτερα.

Εδώ να επισημάνω ότι το πρώτο παιδί γεννήθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Κέρκυρας. Ένα νοσοκομείο που δεν ειδικεύεται σε τίποτα, έχει λίγο από όλα.

Μπήκα πρώτη φορα στις 29/6 με πρόωρες συσπάσεις και την επόμενη με διώξανε δίνοντας μου yiutopar. Και στις 3 Ιουλίου ξανά πάλι μέσα γιατί το χάπι δεν έπιασε όποτε μου βάλανε ορό. Ο γιατρός που είχα δεν ήρθε να με δει παρά μόνο την Παρασκευή της ίδιας εβδομάδας για να μου πει πάλι ότι δεν χρειάζεται να είμαι μέσα και πως θα μου ετοιμάσει το εξιτήριο. Κάπου εκεί επεμβαίνει ο άντρας μου και του λέει αν μπορεί να με ξεγεννήσει το Σάββατο 7/7/12 γιατί θα έπρεπε να φύγει για λίγες μέρες Αθήνα και δεν ήθελε να με αφήσει μόνη μου. Λέγοντας του ακόμα ότι το ταξίδι ήταν σημαντικό και δεν μπορούσε να το αναβάλει. Με τα πολλά αποφάσισε να κάνει το χειρουργείο Σάββατο, παρότι δεν γίνονται κανονικά, αν και το προκαθορισμένο μας ραντεβού ήταν μετά από μια βδομάδα.

Με ξυπνάνε το πρωί και σιγά σιγά μου λένε ότι γεννάω. Όταν με ετοιμάζανε για το χειρουργείο ήμουν πολύ αγχωμένη και την ώρα που τοποθετουσαν τον καθετήρα χτύπησαν το κεφαλάκι του μικρού, λεγοντάς μου ότι αν έβγαινα την προηγούμενη μέρα θα έμπαινα μέσα την Κυριακή με σπασμένα νερα (Ευχαριστώ τον αντρούλη μου για το ψέμα που είπε!!!) Με βάζουν στο φορείο, τα φώτα περνάνε από πάνω μου, ο φορέας προσπαθεί να μου αποβάλλει το ανχος, και μόλις μπήκαμε στην αίθουσα με υποδέχτηκε ο αναισθησιολόγος και τρεις νοσοκόμοι. Ο τρόπος που μου κάνανε την επισκληρίδιο ήταν κάπως παλιακός, και εξαιρετικά επικίνδυνος. Καθιστή με όρθια την μέση μου!? Δεν ήξερα οπότε μου φάνηκε ανώδυνος. Καθώς μου άλειφαν το μπενταντιν δεν είχαν βάλει το κουρτινακι και αναρωτιώμουν αν θα τα δω όλα. Τελικά μου έβαλαν ένα σεντόνι για κουρτίνα. Τότε μπήκε μέσα ο γιατρός με τον ειδικευόμενο του και κάποιον άλλον που ποτέ δεν έμαθα ποιος ήταν.

Η εγχείρηση ήταν ομάλη ο μικρός βγήκε γρήγορα αλλά κανείς δεν μου έλεγε τίποτα. Μίλαγαν για τις εφημερίες που δεν είχαν πληρωθεί, μπήκαν κανα δυο άσχετοι μέσα στο χειρουργείο και πήραν μέρος στην κουβέντα και εγώ προσπαθούσα να επικεντρωθώ στην μουσική που έπαιζε. Μου έκαναν τα ράμματα και μετά από μία ώρα απο την στιγμή που μπήκα ξανά στο δωμάτιο. Η αποθεραπεία μου γρήγορη, το μόνο που με ενοιαζε μετά ήταν να πάω σπίτι μου και να γυρίσω μόνο για τα βγάλω τα ράμματα. Ο μικρός όμως ανέβασε ίκτερο στο 17 την τρίτη μέρα. Παρότι ήταν στο όριο δεν τον έβαλαν στη λάμπα, ο λόγος; Δεν μπορούσαν να περάσουν μωρό από την παιδιατρική μονάδα γιατί είχαν σοβαρά περιστατικά.

Έμεινα στο νοσοκομείο άλλες 5 μέρες από την γέννα και ξαναγύρισα την επόμενη για να κάνουν εξετάσεις στον μικρό. Τον τρύπησαν πάντου χέρια πόδια για να βρουν λίγο αίμα για την εξέταση και εγώ να πέφτω ψυχολογικά και πιο βαθιά στην κατάθλιψη.

Από τα πρώτα χρόνια του μικρού Σπυράκου δεν θυμάμαι και πολλά, έφτασα να ζυγίζω 50 κιλά και να να μην είμαι καλά ούτε ψυχολογικά ούτε σωματικά. Κάπως έτσι πέρασαν 2 χρόνια ισορροπωντας μεταξύ πραγματικότητας και χάους μέχρι που έμαθα οτι είμαι ξανα εγκυος. Δυστυχώς δεν ήθελε εκείνη την στιγμή το μωράκι να μείνει και έφυγε μόλις 6 εβδομάδων. Ευτυχώς για εμένα δεν χρειάστηκα καμία επέμβαση οπότε κάναμε πάλι προσπάθεια και μετά από ένα μήνα ξανά τα ευχάριστα μαντάτα.

Κοριτσάκι αυτή την φορά, με πολλές καούρες, πολύ κοκα κόλα, αναζητούσα ότι δεν επιτρεπόταν στην εγκυμοσύνη. Σε γενικές γραμμές ίδια με την προηγουμενη αλλά έτρωγα πιο πολύ και πολύ καφε… Στον 4ο μήνα, κατεβαίνουμε Αθήνα για να βαφτίσουμε τον μεγάλο και την ίδια στιγμή αποφασίζουμε να μείνουμε για βοήθεια. Τότε ξεκινάω την παρακολούθηση από τους γιατρούς στο Αρεταιειο. Όλα τέλεια, οι εξετάσεις, η μικρούλα!!! Φτάνω να κάνω την εξέταση του ντοπλερ και όλα καλά. Σχεδόν. Υπήρχε μια υποψία από τους γιατρούς αλλά δεν μου λέγανε. Ξανα κάνω το ντόπλερ και μου εξηγούν ότι η μικρή δεν αιματωνεται καλά στο στομάχι και πρέπει να εισαχθώ για να με παρακολουθήσουν.

Μπήκα Παρασκευή στο νοσοκομείο και ξεκίνησε η παρακολούθηση της μικρής. Τους έβλεπα πολύ σκεπτικούς με το τι να κάνουν μέχρι που ήρθε η Δευτέρα και μου λένε το πρωι ότι το απόγευμα θα είμαι σπίτι μου αλλά θα συνέχιζαν την παρακολούθηση κάθε βδομάδα. Με βάζουν στο καρδιοτοκογράφο πριν αποφασίσουν να φύγω και τους βλέπω ακόμα πιο σκεφτικούς. Με τα πολλά το μεσημέρι μου ανακοινώνουν ότι το απόγευμα γεννάω. Αυτή την φορά ήμουν πιο έτοιμη για όλα!

Ξανά τα φώτα να περνάνε από πάνω, ο τραυματιοφορέας να μου κάνει χιούμορ και μία αίθουσα άδεια. Τότε μπήκαν μέσα οι αναισθησιολόγοι. Με κάνουν μια μπάλα και προσπαθούν να με κρατήσουν ήρεμη γιατί πρώτη φορά τέτοια αναισθησία με καθετηράκι. Με ετοιμάζουν, το κουρτινάκι μου και να ο γιατρός. Μου είπε ποιοι θα είναι παρών στο χειρουργείο και συνέχισαν να μου μιλάνε, ενώ ξεκινάγανε. Οι κοπέλες που μου έκαναν την επισκληρίδιο ήταν δίπλα μου, μου εξηγούσαν τι έκαναν οι γιατροί, τι θα ένιωθα, μετά με ρώταγαν άσχετα πράγματα για να ξεχαστώ. Οι γιατροί με ρώταγαν διάφορα για να δουν οτι είμαι ήρεμη. Όταν βγήκε η μικρή δεν πρόλαβαν να κόψουν τον λόρο και έβαλε κλάμα!!! Τα ράμματα που μου έκαναν; Ούτε κλωστές, ούτε πόνος. Συγκόλληση και πλαστική. Ένιωθα πιο ελεύθερη και έφαγα κανονικό φαγητό από την επόμενη κιόλας μερα, κάτι που στην πρώτη γέννα δεν μου επιτρεπόταν.

Παρότι η μικρή βγήκε στις 36 και 2 με πίεσαν να θηλάσω και να μην το αφήσω, κάτι που ήθελα στο πρώτο παιδί αλλά κανείς δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Τελικά την θήλασα μέχρι τον 4ο μήνα, όχι γιατί δεν είχα αλλά γιατί ήθελα να κοιμηθώ λίγο παραπάνω. Ξέρω καθαρά εγωιστικός λόγος όμως προτιμώ την ειλικρίνεια από χίλιες δικαιολογίες.

Μετά από όλα αυτά ευχαρίστησα τον αντρούλη μου που ήταν συνέχεια δίπλα μου και πήρε την απόφαση να γυρίσουμε Αθήνα και να γεννήσω εδώ. Αν ήμουν στο νησί δεν ξέρω αν η μπουμπου μου θα ήταν μαζί μας….
Πολλές διαφορές ανάμεσα στα δύο νοσοκομεία όσες και οι δύο εγκυμοσύνες μου.. Όμως τώρα έχω δύο υπέροχα παιδάκια και έναν υπέροχο σύζυγο που είναι πάντα δίπλα μου και φροντίζει για όλα…

μαμά Στεφανία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com