Χωρίς μωρό…

Θα ξεκινησω την ιστορια μου με αισιοδοξια καθως εχω μια αξιολατρευτη κορουλα και στηριγμα μου τον υπεροχο αντρα μου.

Πριν 26 μερες γεννησα το δευτερο παιδακι μου και μετα απο 1 ωρα και 45 λεπτα το εχασα. Δεν υπαρχουν λογια για μια μανα να χανει το παιδι της, εστω και αν δεν το γνωρισε ποτε, αλλα πως δεν το γνωρισε; 9 μηνες στην κοιλια μου ενα ζωηρο παιδακι… Θεε μου!!

Θα σας τα πω απο την αρχη μηπως και ελαφρυνει λιγο η καρδια μου, γιατι ολοι περιμενουν να ειμαι δυνατη και μου λενε οτι η ζωη ειναι μπροστα μου, μικρη ειμαι, θα κανω αλλο… Λογια παρηγοριας που ομως δεν παρηγορουν καθολου… Τουλαχιστον οχι ακομα!

Ειχα μια εγκυμοσυνη πολυ καλη με εμετους μεχρι τον 4ο αλλα κατα τα αλλα ολα καλα. Μεχρι τον 9ο σηκωνα την μικρη μου, δουλευα, ειχα τρελη ενεργεια σαν να μην ημουν εγκυος. Μεχρι που πηγα να γεννησω! Εφτασα στο νοσοκομειο με διαστολη 7 και δεν προλαβαινα ουτε να ξεντυθω. Σε μιση ωρα η διαστολη 10, εγω μαθημενη απο τους πονους της πρωτης μου γεννας (γεννησα με φυσιολογικο τοκετο χωρις επισκληριδιο και βεντουζα το πρωτο μου παιδακι), σκεφτομουν οτι ειμαι τυχερη που θα γεννησω τοσο ευκολα! Που να ‘ξερα!

Ο μικρος ηταν πολυ ψηλα δεμενος με τον λωρο παντου αρχισε να χανει παλμους, με ετοιμασανε για καισαρικη, αλλα επανηλθαν οι παλμοι του και συνεχισαμε κανονικα. Εκεινη την ωρα ηρθε και ο γιατρος μου και ενω ο γιατρος της εφημεριας ελεγε για καισαρικη, ο δικος μου επεμενε για φυσιολογικο τοκετο. Μετα απο 2 ωρες και ενω δεν κατεβαινε ακομη ο μικρος, μου βαλανε βεντουζα, με πατουσαν απο πανω οι μαιες και εγω να σπρωχνω… Τελικα γεννηθηκε το παιδακι μου στις 9 και 15, αλλα δεν εκλαψε. Του δωσανε οξυγονο, τρεχανε ολοι για να τον πανε στην νεογνολογικη, οπου και ακουσα το κλαμα του. Ενα δυνατο κλαμα, Θεε μου!!

Εγω εμεινα στην αιθουσα μεχρι να με ραψουν γιατι ειχα διαλυθει απο κατω πραγματικα… Μετα απο δυο ωρες μονη μου και να προσπαθω να μαθω τι κανει το παιδι μου, βαλανε τον αντρα μου μεσα και μου ειπε οτι ειναι σε μηχανικη υποστηριξη, αλλα ειναι καλα. Τωρα που το σκεφτομαι ολοι ηταν με σκυφτα κεφαλια και κανεις δεν μου ειπε «Να σου ζησει!», αλλα εκεινη την ωρα δεν καταλαβαινα… Αφου με πηγαν στο κρεβατι μου να παρακαλαω ολο το βραδυ τον αντρα μου να παει να δει τι κανει το μωρο και μου ελεγε «Αστο το πρωι!» και να σκεφτομαι οτι αφου δεν μας ειπανε κατι κακο αρα το μωρο ειναι σταθερο…

Παρακαλουσα τον Αη Γιωργη ολο το βραδυ να ειναι καλα το παιδακι μου…

Τελικα στις 7 το πρωι λεω στον αντρα μου «Σηκω πηγαινε στο παιδι και μαθε τι γινεται» Εκανε πως πηγε μια βολτα και ηρθε με ματια δακρυσμενα να μου πει οτι το παιδακι μου ειχε φυγει απο το προηγουμενο βραδυ 11 η ωρα. Δεν προλαβα ουτε να το παρω μια αγκαλια, εφυγε το παιδακι μου μονο του, το ειδα μονο στην γεννα… Ηταν ενα αγγελακι μελαχροινο με μαλλακια σαν την αδερφουλα του 4300 και 52,5 ποντους ολοκληρο παιδακι…

Δεν φωναξα, δεν ειπα γιατι, δεν εβρισα κανενα, οταν ο πονος ειναι τοσο μεγαλος δεν σου μαλακωνει τιποτα την καρδια, ουτε βρισιες, ουτε καταρες… Θελω το παιδι μου αλλα δεν μπορω να το εχω… Το μυαλο μου ειναι συνεχεια εκει στο προσωπακι του, στο κορμακι του, δεν αντεχεται ο πονος που νιωθω… Αλλα εχω ενα ακομη παιδακι που με χρειαζεται χαμογελαστη και ηρεμη και εναν αντρα που χωρις αυτον δεν θα αντεχα κανεναν πονο… Ειναι το στηριγμα μου και η ζωη μου αυτος και η κορη μου! Ισως αν ειχα κανει καισαρικη να ειχα μαζι μου το παιδακι μου αλλα ποιος ξερει, ουτε οι γιατροι ξερουν, ουτε ειχε το κουραγιο ο αντρας μου να το ψαξει… Εγω το ειχα, ηθελα να μαθω γιατι εφυγε το παιδι μου αλλα σεβαστηκα τον αντρα μου…

Για αυτο, μανουλες μου, καισαρικη ή φυσιολογικος τοκετος, το θεμα ειναι γερο μωρακι, ολα τα αλλα δεν μπορω ουτε να τα ακουω… Μπορει να σας τα ειπα ολα μαζι και μπερδεμενα αλλα ακομη δεν ξεκαθαρισαν μεσα μου…

Να ειστε καλα

μια μανουλα πληγωμενη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com