Για χάρη του έρωτα έβαλα σε δεύτερη μοίρα το παιδί μου…

Με λένε Μαρία, ειμαι χωρισμένη και «μαμα» ενός 4χρονου αγοριού. Στη λέξη μάμα βάζω εισαγωγικά γιατί δεν ξέρω πλέον αν θεωρούμαι μαμά, μέσα μου παλεύω με την ενοχές και τις τύψεις… Άφησα τον πατέρα του παιδιού μου για χάρη ενός έρωτα που δεν είχα ζήσει ποτέ. Μπήκε στη ζωή μου τα τελευταία 2 χρόνια όταν δηλαδη ο γιος μου ήταν 2 ετών. Χώρισα τον μπαμπά του τον οποίο ακομη και σήμερα θεωρώ καλύτερο μπαμπά του κόσμου για τον άνθρωπο τον όποιο ερωτεύτηκα παράφορα…

Περνούσαμε καλα, ζούσα τον απόλυτο έρωτα, ένα πρωτοφανές συναίσθημα για μένα μιας και τον μπαμπά του γιου μου τον παντρεύτηκα μετα από σύντομη σχέση και έπειτα από εγκυμοσύνη. Ζούσα λοιπόν τον έρωτα μου αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το παιδί μου… Αυτο που με ένοιαζε ήταν να ειμαι με τον σύντροφο μου, να περνάω καλα… Δεν παράτησα τον γιο μου αλλα δεν περνούσα και χρόνο μαζι του, το μυαλό μου ήταν εκεί κολλημένο…

Σήμερα ειμαι ακομη με τον σύντροφο αλλα δεν μένουμε μαζι γιατί εγω μένω με τον γιο μου, πράγμα το οποίο και δεν δέχεται γιατί έτσι τον έμαθα τον έμαθα… Αποτέλεσμα μετα από 2χρόνια να μου ζητάει να αφήσω το παιδί στον μπαμπά του για να συζήσουμε και να κάνουμε οικογένεια και να τον παίρνω Σαββατοκύριακα…

Έχω βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το παιδί μου, αλλα ειμαι τόσο ερωτευμένη που αυτο θολώνει τη σχέση μου με το παιδί μου. Ειμαι τόσο δειλή, δεν μπορώ να τον βγάλω από τη ζωή μου και να αφοσιωθώ στο μικρό μου τον οποίο όποτε κοιμάται του ψιθυρίζω στο αυτί ένα συγνώμη που του διέλυσα την οικογένεια, που τον αφήνω πολλές ώρες για να ακολουθώ τον έρωτα που δεν είχα ζήσει ποτέ…

Μέσα μου ξέρω το αποτέλεσμα, ξέρω ότι θα χάσω τον έρωτα, θα μείνω μόνη με τον γιο μου και αργότερα τελείως μόνη και με πονάει, δεν θέλω να τον χάσω, του έχω δώσει τα πάντα αλλα δεν υπάρχει λύση… Απλά νομίζω ότι δινω μια παράταση κάθε μέρα…

Το ξέρω θα κριθώ, θα πληρώσω γιατι για χάρη του έρωτα πλήγωσα τον άντρα μου αλλα και τον γιο μου… Φοβάμαι το αυριο, φοβάμαι τις μέρες που θα έρθουν, νομίζω ότι έχω χάσει κάθε επικοινωνία με το παιδί μου, δεν θέλει να ειναι μαζι μου πλεον, ζητάει συνεχώς τον μπαμπά και τη γιαγιά του, τη μαμά του μπαμπά του, γιατί με εκείνους περνάει όχι τον περισσότερο χρόνο αλλα τον πιο ουσιαστικό χρόνο… Θα παίξουν, θα διαβάσουν παραμύθια, θα δημιουργούν, θα τον διασκεδάζουν, ενώ μαζι μου ξέρει ότι θα με βλέπει πάνω από ένα τηλέφωνο και θα χαζεύει με τις ώρες dvd μέχρι να κοιμηθεί…

Τώρα πλεον που τα καταλαβαίνω ειναι αργά γιατί απλά δεν θέλει… Δεν με θέλει…

Έχω χάσει τον έλεγχο σαν μάνα, σαν σύντροφος, σαν ανθρωπος…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com