Λίγο πριν τα τέταρτα γενέθλιά του..!

Τον κοιτάω πολλές φορές μέσα στη μέρα από απόσταση… Καθώς παίζει, καθώς κοιμάται, καθώς πλένει τα δόντια του. Θα ήθελα πολύ να βρω λέξεις να εκφράσω αυτό το αίσθημα λατρείας και γλύκας που μου δημιουργείται όπως παρατηρώ το μυτάκι του, το χαμόγελό του που μαγνητίζει τους πάντες, τα χεράκια του καθώς κατασκευάζουν κάτι… Είναι ένα κάτι μαγικό που νομίζω πως νιώθουν οι μάνες προς τα αγόρια, ίσως και λόγω αυτής της έλξης που υπάρχει λόγω του αντίθετου φύλου; Δεν ξέρω… Να… Το είπα από την αρχή. Μακάρι να μπορούσα να το εκφράσω και να το εξηγήσω!

Σε ένα μήνα γίνεται τεσσάρων ετών. Και περιμένει πώς και πώς την τούρτα του (γεμάτη υπερήρωες φυσικά!) και το πάρτι του, το πρώτο του «μεγάλο» (η αδικία του να είσαι δεύτερο παιδί… Το πρώτο χαρές και πανηγύρια από το πρώτο κεράκι, το δεύτερο συγκρατημένα μέχρι να το «νιώθει», χεχε)

«Πόσο είπαμε ότι θα γίνω, μαμά;»

«Τεσσάρων ετών!»

«Α ναι! ΤΕΣΣΑΡΩΝ!», λέει βροντερά και περήφανα.

Και τι και αν μεγαλώνει… Ακόμα τρέχει στην αγκαλιά μου… Ακόμα δίνει τα πιο γλυκά φιλάκια… Και ακόμα μεταμορφώνεται σε τόσο δα μωράκι αν το επιθυμήσει… Όχι, κάτι μου λέει πως ο Αρχελάκος μου δεν βιάζεται και τόσο να μεγαλώσει… Χαίρεται να είναι μικρούλης… Και ας είναι ατρόμητος… Και ας μην κλαίει στο εμβόλιο… Και ας κάνει τα πάντα μόνος του..! Και ας είναι δυνατός σαν το Χαλκ και γενναίος σαν τον Spiderman!

(Λίγο, τόσο δα λίγο, αγχώνομαι για το πώς θα πάρει το γεγονός ότι με τη νέα χρονιά δεν θα είναι πια ο μικρότερος… Αλλά μόνο λίγο αγχώνομαι, σας το ορκίζομαι!)

Μικρέ μου… φέτος το πάρτι σου θα είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ! Καλή σχολική χρονιά, προνηπιάκι μου!