Λεχωνίτιδα!

Οι πρώτες μέρες στο σπίτι είναι πιστεύω για όλες μας λίγο περίεργες. Χθες σας έγραψα οτι δεν μου αρέσει η λέξη «λεχώνα». Δεν μου αρέσει, γιατι δεν μου ακούγεται καλά στο αυτί, είναι λίγο σαν βρισιά να το πω; Σαν… δεν ξέρω… Μπορώ όμως για άλλη μια φορά να καταλάβω γιατί μια τόσο αντιπαθητικούλα λέξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη μάνα τις πρώτες ημέρες… Είναι οι μέρες των αντιφάσεων, της τρελής χαράς και του μαύρου κλάματος. Εκεί που νιώθεις η βασίλισσα του σύμπαντος, ξαφνικά θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Αισθάνεσαι ότι δεν προλαβαίνεις, δεν μπορείς, δεν αντέχεις και ύστερα από λίγο τα καταφέρνεις όλα και φτιάχνεις και ένα κέικ (ακόμα δεν έφτασα εκεί).

Σήμερα έριξα πολύ κλάμα. Κλάμα γιατί έχω ΠΑΛΙ θέματα με το θηλασμό. Κλάμα γιατί η Αθηνά σε κάποια φάση, προφανώς αναστατωμένη που με βλέπει όλη μέρα με ένα μωρό στο στήθος, άρχισε να μου φωνάζει «Σήκω μαμά, ΣΗΚΩ!». Και σηκώθηκα και παίξαμε και το έπαιξα και εγώ τρελίτσα και ο νους και ο λογισμός μου ήταν μην τυχόν σκεφτεί ότι την αγαπάω έστω και ένα εκατομμυριοστό λιγότερο απ’ ότι πριν αποκτήσει αδερφάκι. Να μετράω τις πάνες του μικρού (έβρεξε αρκετές;), να σκέφτομαι ότι μαντάρα τα έκανα με τα ρουχάκια του αφού όλα του επιπλέουν (ήταν που οι υπέρηχοι έδειχναν οτι θα κάνω τεράστιο παιδί, μην πω καμιά κουβέντα), η Αθηνά να θέλει να παίξουμε με το μίξερ της και εγώ να κλαίω κάθε τρεις και λίγο ασταμάτητα, με το στήθος μου να με τσιμπάει και την κοιλιά μου να προσπαθεί ακόμα να συνέλθει από τη γέννα. Να έχω ξεχάσει ότι πρέπει να φάω κιόλας (οι υπόλοιποι στο σπίτι έφαγαν χωρίς να με περιμένουν και φυσικά με ενόχλησε ΚΑΙ αυτό!)

Και μετά έρχεται η χαρά… Να βλέπεις τη «μεγάλη» σου να μοιράζεται τα υπάρχοντά της με τον αδερφό της (ένα για μένα, ένα για τον «Αχέλαο»), να του δίνει να… μυρίσει ένα σαπουνάκι και στα ξαφνικά να του ρίχνει ένα φιλί στο κεφαλάκι και να τον σκεπάζει με το κουβερτάκι του. Να κοιμίζεις τα δυο σου παιδάκια, το ένα να ρουθουνίζει ευτυχισμένο κοντά στην καρδιά σου και το άλλο να έχει πάρει τα χέρια σου και να τα έχει κολλήσει στο πρόσωπό της να σε μυρίζει… Να νιώθεις ένα μικρό στοματάκι να σε «φιλάει» στο πρόσωπο και στο λαιμό, καθώς αναζητά το στήθος σου (ψιτ, νεαρέ, πιο κάτω είναι!) για να φάει και να νιώσει ασφάλεια.

Και να σου μετά ξανά τα δάκρια που δεν μπορείς να σηκώσεις την Αθηνά αγκαλιά, που ξαφνικά σου μοιάζει ότι ψήλωσε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ στις 4 μέρες που ήσουν μακριά της, που νιώθεις ότι πάντα θα σου κρατάει λίγα μούτρα που έπαψε να είναι η μία και μοναδική στην καρδιά σου. Και να φιλάς κρυφά το μικρό πατουσάκι του νέου της παρέας και να του ψιθυρίζεις «Σ’ αγαπώ», γιατί είναι αλήθεια, τον αγαπάς πολύ και ας τον ξέρεις μόλις 5 μέρες από κοντά.

Ξέρω πως είναι μια φάση που θα κρατήσει μόλις λίγες μέρες, ο Αρχέλαος γρήγορα θα ξεπεταχτεί και η Αθηνά θα πάψει να ειναι μουδιασμένη και θα γίνουμε μια απόλυτα χαρούμενη οικογένεια σαν τα χαζοσήριαλ και μετά θα θέλω να το ξαναζήσω από την αρχή (η μαμά μου θα λέει ότι είμαι τρελή,κλασικά), αλλά προς το παρόν θέλω να σταματήσω να κλαίω και να γίνω απλά χαζοχαρούμενη κουκουβαγιομάνα χωρίς πόνους, χωρίς τύψεις, χωρίς άγχος, χωρίς αποτυχίες, χωρίς οτιδήποτε έχει έστω και μια αρνητική εσάνς. 

Πάω να φιλήσω πατουσάκια, μπας και συνέλθω!