Λεχωνίτιδα!
Οι πρώτες μέρες στο σπίτι είναι πιστεύω για όλες μας λίγο περίεργες. Χθες σας έγραψα οτι δεν μου αρέσει η λέξη «λεχώνα». Δεν μου αρέσει, γιατι δεν μου ακούγεται καλά στο αυτί, είναι λίγο σαν βρισιά να το πω; Σαν… δεν ξέρω… Μπορώ όμως για άλλη μια φορά να καταλάβω γιατί μια τόσο αντιπαθητικούλα λέξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη μάνα τις πρώτες ημέρες… Είναι οι μέρες των αντιφάσεων, της τρελής χαράς και του μαύρου κλάματος. Εκεί που νιώθεις η βασίλισσα του σύμπαντος, ξαφνικά θέλεις να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Αισθάνεσαι ότι δεν προλαβαίνεις, δεν μπορείς, δεν αντέχεις και ύστερα από λίγο τα καταφέρνεις όλα και φτιάχνεις και ένα κέικ (ακόμα δεν έφτασα εκεί).
Σήμερα έριξα πολύ κλάμα. Κλάμα γιατί έχω ΠΑΛΙ θέματα με το θηλασμό. Κλάμα γιατί η Αθηνά σε κάποια φάση, προφανώς αναστατωμένη που με βλέπει όλη μέρα με ένα μωρό στο στήθος, άρχισε να μου φωνάζει «Σήκω μαμά, ΣΗΚΩ!». Και σηκώθηκα και παίξαμε και το έπαιξα και εγώ τρελίτσα και ο νους και ο λογισμός μου ήταν μην τυχόν σκεφτεί ότι την αγαπάω έστω και ένα εκατομμυριοστό λιγότερο απ’ ότι πριν αποκτήσει αδερφάκι. Να μετράω τις πάνες του μικρού (έβρεξε αρκετές;), να σκέφτομαι ότι μαντάρα τα έκανα με τα ρουχάκια του αφού όλα του επιπλέουν (ήταν που οι υπέρηχοι έδειχναν οτι θα κάνω τεράστιο παιδί, μην πω καμιά κουβέντα), η Αθηνά να θέλει να παίξουμε με το μίξερ της και εγώ να κλαίω κάθε τρεις και λίγο ασταμάτητα, με το στήθος μου να με τσιμπάει και την κοιλιά μου να προσπαθεί ακόμα να συνέλθει από τη γέννα. Να έχω ξεχάσει ότι πρέπει να φάω κιόλας (οι υπόλοιποι στο σπίτι έφαγαν χωρίς να με περιμένουν και φυσικά με ενόχλησε ΚΑΙ αυτό!)
Και μετά έρχεται η χαρά… Να βλέπεις τη «μεγάλη» σου να μοιράζεται τα υπάρχοντά της με τον αδερφό της (ένα για μένα, ένα για τον «Αχέλαο»), να του δίνει να… μυρίσει ένα σαπουνάκι και στα ξαφνικά να του ρίχνει ένα φιλί στο κεφαλάκι και να τον σκεπάζει με το κουβερτάκι του. Να κοιμίζεις τα δυο σου παιδάκια, το ένα να ρουθουνίζει ευτυχισμένο κοντά στην καρδιά σου και το άλλο να έχει πάρει τα χέρια σου και να τα έχει κολλήσει στο πρόσωπό της να σε μυρίζει… Να νιώθεις ένα μικρό στοματάκι να σε «φιλάει» στο πρόσωπο και στο λαιμό, καθώς αναζητά το στήθος σου (ψιτ, νεαρέ, πιο κάτω είναι!) για να φάει και να νιώσει ασφάλεια.
Και να σου μετά ξανά τα δάκρια που δεν μπορείς να σηκώσεις την Αθηνά αγκαλιά, που ξαφνικά σου μοιάζει ότι ψήλωσε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ στις 4 μέρες που ήσουν μακριά της, που νιώθεις ότι πάντα θα σου κρατάει λίγα μούτρα που έπαψε να είναι η μία και μοναδική στην καρδιά σου. Και να φιλάς κρυφά το μικρό πατουσάκι του νέου της παρέας και να του ψιθυρίζεις «Σ’ αγαπώ», γιατί είναι αλήθεια, τον αγαπάς πολύ και ας τον ξέρεις μόλις 5 μέρες από κοντά.
Ξέρω πως είναι μια φάση που θα κρατήσει μόλις λίγες μέρες, ο Αρχέλαος γρήγορα θα ξεπεταχτεί και η Αθηνά θα πάψει να ειναι μουδιασμένη και θα γίνουμε μια απόλυτα χαρούμενη οικογένεια σαν τα χαζοσήριαλ και μετά θα θέλω να το ξαναζήσω από την αρχή (η μαμά μου θα λέει ότι είμαι τρελή,κλασικά), αλλά προς το παρόν θέλω να σταματήσω να κλαίω και να γίνω απλά χαζοχαρούμενη κουκουβαγιομάνα χωρίς πόνους, χωρίς τύψεις, χωρίς άγχος, χωρίς αποτυχίες, χωρίς οτιδήποτε έχει έστω και μια αρνητική εσάνς.
Πάω να φιλήσω πατουσάκια, μπας και συνέλθω!
Ολίβια, Σε Αγαπώ γιατί Μιλάς μες την Καρδιά μου. Ζήσε αυτήν την κλάμα-γέλιο-γέλιο-κλάμα περίοδο με όλη σου την ψυχή, θα μείνει πάντα χαραγμένη στην ψυχή και στην καρδιά σου. Να σας έχει ο Θεός πάντα καλά.
Γλυκούλα λεχωνούλα μανούλα.... Τι ωραία που τα λες... Όλα θα μπουν σε ρυθμό, μη στεναχωριέσαι... Κάτι ξέρουν και μιλάνε για 40 μέρες... Όλα είναι καινούρια για όλους... Φίλα πατουσάκια και γλυκά μαγουλάκια και όλα καλά...
γεννησα το δευτερο μωρακι μου την μαριαλενα μου στισ 9/10/2012 με περιμενε στο σπιτι ο 4,5 χριστοφορακος μου.οτι γραφεισ ειναι ακριβωσ οτι αισθανομαι και για τα κλαματα και για τα γελια και ολα.ποσο δικαιο εχεις!!να χαιρομαστε ολεσ οι μανουλεσ τα παιδακια μας!!!και εγω με καισαρικη γεννησα και τελικα ολεσ οι γυναικεσ ποσο διαφορετικεσ ειμαστε και ποσο ιδιεσ ειμαστε στην πραγματικοτητα.η αισθηση που εχω για τισ γεννεσ μου ειναι οτι ηρθε ο θεοσ και μου ψυθιρισε στο αυτι οτι εκεινες τις ωρες μιλησα με τον θεο....
na sou zisoun ta paidakia sou na eisai geri na ta megaloseis.exo kai ego ena koritsaki 6 minon kai tin thilazo boro na se katalavo pos niotheis.filakia sta patousakia
να σου ζησουν τα παιδακια σου Ολιβιακι! το "δινω ενα φιλι κρυφα" το εχω κανει κι εγω πολλες φορες στη μικρουλα μ..να μη δει ο "μεγαλος" (3χρ), να μη ζηλεψει..ειναι πολλες οι αλλαγες με την αφιξη ενος νεου μωρου..σιγα σιγα θα βρειτε τις ισορροπιες σας και εσυ και η αθηνουλα θα συνηθισει μερα με τη μερα.. θελει αρκετο διαστημα, δεν γινεται απο την μια στιγμη στην αλλη..τα χεις περασει και με την αθηνουλα ποσο μαλλον τωρα με 2 παιδακια..δε λενε "ενα = κανενα?" με το καλο να προσαρμοστειτε ολοι και με τοση αγαπη σε ενα σπιτικο..να μη φοβασαι τιποτα! να ειστε παντα καλα, ετυτχισμενοι και αγαπημενοι οπως τωρα! πολλα φιλια!!
Τί θέμα έχεις με το θηλασμό, Όλιβ;;;;;;;;
Ολίβια να σου ευχηθώ και εγώ με τη σειρά μου να σου ζήσουν και τα δύο σου παιδάκια, να είναι γερά και καλοφωτισμένα! Είναι πολύ δύσκολα στην αρχή είτε έχεις ένα είτε δυο παιδιά. Ζήτα βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι, δεν είμαστε υπεράνθρωποι. Ο θηλασμός είναι ζόρικος και ναι συνήθως είσαι με ένα μωρό στο στήθος μέρα νύχτα. Εγώ τουλάχιστον έτσι το έζησα τους έξι μήνες που θήλασα, απλά σε λίγες μέρες θα βρείτε ένα ρυθμό και θα προσαρμοστείτε όλη η οικογένεια στις νέες συνθήκες. Καλό κουράγιο καλή μου! Σύντομα όλα θα είναι πολύ καλύτερα!
Καλησπέρα. Θα ήθελα και γω να σου ευχηθώ ολόψυχα να σου ζήσουν και τα δύο παιδάκια σου και να είναι καλότυχα πάνω από όλα. Όμως θεωρώ ότι πρέπει οπωσδήποτε διαβάζοντας το άρθρο σου να αναφερθώ στην επιλόχεια κατάθλιψη. Επειδή το μπλόγκ σου αφορά τα πάντα γύρω απο τη μητρότητα και επειδή το θέμα της επιλόχειας κατάθλιψης είναι εξαιρετικά σημαντικό. Νομίζω ότι θα πρέπει να δείς πολύ προσεκτικά το θέμα αυτής της μελαγχολίας σου. Εδώ μέσα παρατηρώ ότι σχεδόν όλες αντιμετωπίζουν το άρθρο σου με χαλαρότητα και ευκολία. Οι ψυχές όμως δεν είναι όλες οι ίδιες.Είναι πολλοί οι λόγοι που οδηγούν την μητέρα στην επιλόχεια κατάθλιψη και δεν είναι καθόλου απλό το ζήτημα να λέμε "θα περάσει". Διότι μπορεί να περάσει προσωρινά χωρίς επιστημονική βοήθεια και να επιστρέψει, που είναι το μόνο σίγουρο, κάποια στιγμή σε χειρότερη μορφή.Γιαυτό αν δείς και επιμένει και για χάρη του εαυτού σου και κυρίως των παιδιών σου ζήτα βοήθεια. Μην είσαι αρνητική και κάνε και κάποιο αφιέρωμα στο μπλόγκ σου να βοηθήσεις και άλλες που είναι πάρα πολλές.
4 μερες μετα την γεννα εγραψε το κειμενο η κοπελα,ας μην το τραγικοποιουμε!!
ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΟΥ ΟΛΙΒΙΑ. ΜΗΝ ΣΕ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΟΛΕΣ ΛΙΓΟ ΠΟΛΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΟΙΩΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ. ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ Η΄ ΤΡΙΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΕΜΠΕΙΡΕΣ ΣΤΟ ΧΕΙΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΕΝΤΟΝΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΠΟΥ ΟΝΤΩΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟ 40ΗΜΕΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΙΣΟΡΡΟΠΗΣΕΙΣ. ΜΕΤΑ ΘΑ ΔΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΝΟΙΩΣΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΟΥΝΕ ΟΛΑ ΣΕ ΜΙΑ ΤΑΞΗ. ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΤΟ ΘΗΛΑΣΜΟ, ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΕΧΕΙ ΡΥΘΜΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟΛΑΥΣΗ. ΜΙΑ ΜΑΙΑ 2 ΜΗΝΕΣ ΠΡΙΝ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ Ο ΘΗΛΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΕ. ΦΙΛΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Στην Αθηνά έκανες το μεγαλύτερο δώρο, δώρο ζωής..ένα αδερφάκι...όλα τα άλλα είναι περαστικά. Τα περασα κ εγώ όπως πολλές!
ΟΛΙΒΙΑΚΙ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΣΟΥ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΕΙΚΟΝΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ! ΕΔΩ ΚΛΑΙΩ ΕΓΩ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΛΑΙΣ ΕΣΥ ΜΩΡΕ. ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΤΥΨΕΙΣ(ΠΟΥ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΕ ΝΑ ΕΧΕΙΣ)ΚΑΙ ΘΑ ΝΑΙ ΟΛΑ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ.ΛΙΓΟ ΥΠΟΜΟΝΗ .ΟΣΟ ΠΙΟ ΑΙΣΙΟΔΩΞΗ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΓΑΛΑΤΑΚΙ!ΧΙΧΙΧΙΧΙ!!! ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΝΑ ΤΡΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΙΣ ΧΑΖΑΜΑΡΕΣ .ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ!!! ΑΝΤΕ!! ΘΑ ΔΕΙΣ !ΟΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΟΥΛΙΝΙΖΟΥΖΟΥΝΙΚΑΤΑΠΛΙΚΤΗΚΑ!!!!!!!!!!!!!!
Θα τα καταφέρεις! Απλά φρόντιζε όσο μπορείς να ξεκουράζεσαι. Είναι σημαντικό!
TI ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΙΚΟΝΑ ΟΛΙΒΙΑ ΜΟΥ..ΤΑ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΑ ΧΕΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΕΛΑΟΥ ΝΑ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΖΕΣΤΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ...ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ΓΛΥΚΑΣ!!!!!ΦΙΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΤΑ ΠΑΤΟΥΣΑΚΙΑ ΤΟΥ....ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ..
Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς Ολίβια!!! Υπομονή και όλα θα πάνε καλά!!! Καλή υπομονή σε όλες τις μικρομανούλες!!!
ΠΡΙΝ 6 ΜΗΝΕΣ Κ ΕΓΩ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΖΗΣΑ, ΟΛΙΒΙΑ. ΝΑ ΘΗΛΑΖΩ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ Κ ΝΑ ΚΛΑΙΩ (ΑΠΟ ΧΑΡΑ? ΑΠΟ ΤΙ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ!). ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ 2 ΧΡΟΝΩΝ ΝΑ ΜΕ ΚΑΛΕΙ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ Κ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΜΟΙΡΑΖΩ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΠΕΙΡΑΞΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ (Κ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΓΙΑΤΙ) Ο ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΥ ΣΕ 4 ΜΕΡΕΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΕΝΟΙΩΣΑ ΠΩΣ ΕΙΧΑ ΧΑΣΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ!!! ΕΥΤΥΧΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΒΡΕΙ ΤΗΝ ΙΣΟΡΟΠΙΑ ΤΟΥΣ (ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΟΡΜΟΝΕΣ ΜΟΥ). ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ, ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΟΣ Κ ΣΕ ΣΕΝΑ ΚΑΛΗ ΑΝΑΡΡΩΣΗ!!!
Βασικά, Ολίβια, κλάψε, κλάψε, κλάψε, κι ευχαριστήσου το! Όλα μου ακούγονται φυσιολογικότατα. Κι εγώ, θυμάμαι, έκλαιγα με το παραμικρό. Είναι οι ορμόνες, είσαι και δυναμική σαν άνθρωπος κι αυτό σε κάνει ολίγον τι (κομματάκι) απαιτητική από τον εαυτό σου κατά βάση, αλλά, μια χαρά σε βλέπω! Μην ξεχνάς τι λέγανε οι παλιές: Ένα ίσον κανένα, δύο ίσον εκατόν δύο... Το μόνο που δεν πρέπει να αφήσεις να σε ταλαιπωρεί, είναι ο θηλασμός. Είναι λίγο δύσκολα στις πρώτες μέρες, αλλά μόλις βρείτε ρυθμό, ο Αρχέλαος κι εσύ, θα είσαι η καλύτερη!! Μην ανησυχείς που είσαι όλη μέρα με ένα μωρό στο στήθος, ούτε που νιώθεις κούραση. Μέχρι να ανοίξει "το εργοστάσιο" και να φτιαχτούν "οι βάρδιες", είναι. Δυό εβδομάδες είναι όλο το κόλπο. Και πρόσεχε, μην το βάλεις κάτω και δώσεις συμπλήρωμα. Δείξε εμπιστοσύνη στο παιδί σου, του δίνεις δύναμη να βρει τι θέλει και να σου το πει . Κι αυτό, όπως γνωρίζεις, είναι το πιο σημαντικό μάθημα που θα του δώσεις, ένα δώρο από τη μάμά του για ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του. Μπράβο σου! Όλα καλά τα κάνεις! Keep Calm and Carry On!!!
koritsia ti na po kai ego perasa ta idia kai stin theoni mou ala kai stin athina mou to sklirotero itan oti elega ston antra mou oti ego den boro na ta megaloso oti den tha ta katafero pote kai omos oles i mamades ta katafernoun kai se oles mas iparxi mia krifi dinami pou kapia stigmi tis zois mas tin bgazoume stin epifania. oxi oti akoma den exo kapies stigmes ta psixologika mou ala to palebo. exo akoma tis fobies mou kai pistebo oti panta tha tis exo ego exo kai mia loksa na to po me tis iosis kai ta kriomata me tin enia oti fobame na min mou arostisoun pou afto den ginete pote ala leme tora ti na po to palebo oso boro kai mexri stigmi ta kataferno prostoparon xoris boithia. AFTA MANOULITSES NA ISTE OLES KALA.
Πόσο κλάμα είχα ρίξει κι εγώ! Πόοοοοσο κλάμα.... Έκλαιγα στις συγκινητικές σκηνές των έργων (και στις όχι τόσο συγκηνιτικές) με λυγμούς. Αλλά όλα αυτά... θα ξυπνήσεις ένα πρωί κι όλα θα είναι μια χαρά! Υπομονή κι επιμονή!
να σου ζηση ο παιδαρος καλοτυχο να ειναι και καλα σαραντα για εσενα.Ξερω ειναι δυσκολο ο θυλασμος οταν υπαρχουν και αλλα αδελφακια στο σπιτη,κουραγιο καθε αρχη και δυσκολη δεν λενε,ολες το εχουμε περαση αυτο.
εχθες εκλεισα σαραντα μερες που γεννηθηκε ο μικρος μου εχω μια κορη στην πρωτη δημοτικου και εναν 2,5 χρονων...πιστεψε με εγω ακομα δεν μπηκα σε ταξη ουτε το ταισμα του μωρου,ουτε το διαβασμα,ουτε ο αλλος που εχει τρελαθει απο την ζηλια του και δεν ξερει τι ζημια να κανει...τρωω οτι να ναι οτι ωρα να ναι και ετσι δεν μπορω να χασω κιλο...επισης θελω να κλαιω ολη μερα αλλα ευτυχως εχω τον αντρα μου που οσο μπορει βοηθαει...υπομονη θελει νομιζω και ολα θα γινουν...
Ολίβιά μου, αχ αυτή η περίοδος! Εμένα όσες ορμόνες δε με χτύπησαν στην εγκυμοσύνη με χτύπησαν τότε. Πολύ κλάμα, μεγάλη ανασφάλεια όταν έμενα μόνη με το μωρό...άρχισα να νιώθω ότι είχα χάσει τη δυναμικότητά μου και γενικά ότι έχανα τον εαυτό μου. Δεν το πίστευα, μετά από τόση προσμονή να την αντικρύσουμε, ότι δε θα είμαι συνέχεια μεσ' την τρελή χαρά.. Για μένα ο θηλασμός ήταν το μεγαλύτερο θέμα μου. Δεν ήξερα, τρώει, δεν τρώει, κλαίει γιατί πεινάει?? Για 2 μήνες περίπου φλέρταρα με την ιδέα του ξένου γιατί πολύ απλά ΕΙΧΑ ΛΑΘΟΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΜΑΙΕΣ, ΠΑΙΔΙΑΤΡΟ, ΠΕΡΙΓΥΡΟ. Τελικά, μετά από υπερβολικό ψάξιμο στο ιντερνετ και πολλή υποστήριξη από το σύζυγο, κατάλαβα τι έκανα λάθος. Πήρα τα πάνω μου και είπα ότι θα θηλάσω ΧΩΡΙΣ ΡΟΛΟΓΙΑ, απλά ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΜΩΡΟ, ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΘΕΛΕΙ(δηλ. όλη μέρα με το βυζί έξω)και τρώγοντας ό,τι θέλω. 2-3 μέρες μετά καταλάβαινα και εγώ πλέον ότι χορταίνει και αυτό μου έδινε ακόμα περοσσότερο θάρρος. Μέχρι 6 μηνών θήλαζα σχεδόν κάθε μία με το πολύ δύο ώρες. Μετά τις στερεές εννοείται λιγότερο συχνά και σταματήσαμε εντελώς φυσικά στους 18 μήνες. Υ.Γ. Το άρθρο σου για τον ΕΠΑΝΑΓΑΛΑΚΤΙΣΜΟ (σου το έχω ξαναπεί) με έκανε να στροφάρω αντίθετα και να ξυπνήσω από το λήθαργο. Αφού μπορεί να ξανααρχίσει ο θηλασμός μετά από καιρό παύσης πως δε θα μπορούσα να θρέψω εγώ το μωρό μου,που δεν σταμάτησα ποτέ? Πολύ απλά γιατί ΝΟΜΙΖΑ ότι δεν μπορούσα να το κάνω.. Από κει και πέρα σταμάτησε η δική μου λεχωνίτιδα:)
Ακριβώς ίδιες σκέψεις, ακριβώς ίδια συναισθήματα!!! Κ εγώ νόμιζα πωσ μόνο εγώ είμαι έτσι! Οι περισσότερες τα ίδια νιώθουμε! Θα περάσει σε λίγο κ θα γελάς με αυτά που σκέφτεσαι τώρα! Να τα χαίρεσαι τα μωράκια σου!!!
Η περιγραφή σου είναι πολύ ρεαλιστική! Με πήγες σχεδόν ένα χρόνο πίσω. Και τι δεν θα έδινα για να τα ξαναζήσω όλα αυτά που περιγράφεις.... Οι ορμόνες σου πάντως ευθύνονται που χορεύουν Rock and roll. Απόλαυσε την κάθε στιγμή, έστω αν δεν είναι και τόσο ευχάριστη γιατί αυτή η φάση διαρκεί πολύ λίγο. Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα....
Αχ τι μου θύμησες!Ωστόσο όλα όσα λες δείχνουν πόσο υπεύθυνη και καλή μαμά είσαι που ανησυχεί για τα παιδάκια της.Και γιατί παρακαλώ να σταματήσεις να κλαίς?Κάνε όπως νιώθεις και αφού ξέρεις...όλα θα πάνε καλά!.Οσο για τον θηλασμό,μην το βάζεις κάτω...είναι δύσκολη υπόθεση κ θέλει υπομονή.Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου... :)
Τα ιδια ακριβως ενιωσα κι εγω πριν 3 χρονια.Η κορη μου τοτε ηταν 5 χρονων και μολις 2 μηνες ειχε ξεκινησει το νηπιαγωγειο οταν εγω γεννησα τον μικρο μας.Μου φανηκε τη μερα που γυρισα σπιτι ΤΕΡΑΣΤΙΑ η κορη μου μπροστα στο μωρο.Η ευτυχια της μεγαλη,εκεινη ηταν αλλωστε που απ'τα 3 της με παρακαλουσε να της χαρισω ενα αδερφακι.Ποτε δε το ζηλεψε το μωρο,παρ'ολ'αυτα ομως εγω παντα εχω την εννοια μηπως εστω και απειροελαχιστα μεσα της πιστευει πως μπορει να την αγαπω λιγοτερο.Με τον καιρο ολα μπηκαν σε μια σειρα.ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΟ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ,ΣΚΕΨΟΥ ΜΟΝΟ ΘΕΤΙΚΑ.ΡΟΥΦΑ ΟΛ'ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΒΑΘΜΟ.ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΥΤΥΧΙΑ,ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ.Καθε αρχη και δυσκολη που λενε.Αργα και σταθερα θα βρειτε τους ρυθμους σας και ολ'αυτα που τωρα σου φαινοντα βουνο σε λιγο καιρο θα ειναι μια γλυκια μακρινη αναμνηση.Θα τις βρειτε τις ισορροπιες σας.Μην ανησυχεις καθολου.
Να σου ζησει ο μπεμπιτος, καλως τον δεχτηκατε!!! θα ηθελα να σταθω στο θεμα του θηλασμου, μιας και ειναι το πολυτιμοτερο αγαθο που μπορεις να προσφερεις στον νεογεννητο γιο σου! θηλασε χωρις αγχος, παρα μονο με στοργη και αγαπη, βαλε τον Αρχεαλο στο σλινγκ και καλη ανατροφη! Ολα μπορεις να τα καταφερεις, ο θηλασμος ειναι η πιο φυσικη και απλη διαδικασια και οσα παιδια και να εχεις ειναι παρα πολυ ευκολο αρκει να το θελεις!!!
Ανεμτίμητα αυτά που ζεις, ανεκτίμητα! Πόσοι θα ΄θελαν να τα ζουν, να 'ξερες! Για άλλη μια φορά να σου ζήσουν τα παιδάκια σου.
Περιέγραψες την ψυχολογική μου κατάσταση με το που γέννησα το δεύτερο παιδάκι μου... Κι όμως... όλα πέρασαν, όλα βρήκαν το ρυθμό τους κι εγώ μαζί... Κλάψε, γέλα κάνε ότι σου καπνίσει, όποτε σου καπνίσει... Φάση είναι και περνάει!!! Να μου φιλήσεις και τις δυο μουρίτσες...
Ενα θα σου πω!!! Πλέον πρέπει να κάνεις καινούρια threads στο blog σου με τίτλο 1. Αρχέλαος και Ολίβια, 2. Αρχέλαος και Αθηνά και 3. Αρχέλαος, Αθηνά και Ολίβια!!! Εχεις πολύ δουλεια κυρία μου!!! :P Να σου ζήσουν και τα δυο και να τα βλεπεις όλα ροζ (αν κ αντρακλας ο νεος!) Και φυσικά καλούς θηλασμούς! (δεν είναι εύκολο με τα 2 παιζάκια αλλά με υπομονή κ βοήθεια για το σπίτι θα τα καταφέρεις!!!Και για ότι χρειαστείς, εδώ είμαστε! :D)
Ακριβώς τα ίδια έλεγα κι εγώ ένα χρόνο πριν.......καμιά φορά, ακόμα νιώθω λιγάκι έτσι κι ας έχουν περάσει 12 μήνες....σιγά σιγά κορίτσι μου όλα θα βρούν τους γνώριμους ρυθμούς τους!!!!!! Ένα μικρό βηματάκι κάθε μέρα....
καταρχας το πρωτο που θα ηθελα να προτεινω....σταματα να μετρας πανες.δεν υπαρχει λογος.κ παρε μια βαθια ανασα κ θηλασε μονο οσο κ οταν θελει.ετσι καταφερα κ θηλασα τον 2ο μου χωρις αγχος κ με μεγαλη ανεση.κ οταν κοιμαται ο μικρος παιξε με την αθηνα.παρε βαθια ανασα, κανε ενα ντους κ ξεχνα τα ολα.χαλαρωσε κ απολαυσε γιατι τελειωνει γρηγορα!απολαυσε τον.κ σημερα που εχει ηλιο, παρτα παιδακια σου κ καντε μια βολτα θα σου κανει καλο ο ηλιος.εκτος αν νομιζεις πως πρεπει να μεινεις 40 μερες μεσα που δεν βρισκω κανενα λογο
Καλημερα μανουλα!Σιγα σιγα καθε μερα θα ειναι και λιγο καλυτερα. Και μολις βρειτε ρυθμο...... ποιος σας πιανει!!!!!!!!!!!
και μου λενε ολοι οτι στο δευτερο παιδι δεν θα εχω καιρους για κλαμματα και συγκινησεις. οτι θα τρεχω και δεν θα φτανω με δυο παιδια. οτι θα περασει ο καιρος της "λεχωνιας" σαν το νερακι. και τελικα, μετα απο οσα διαβασα θεωρω οτι ειναι απολυτα λογικο το κλαμμα, η στεναχωρια, οι τυψεις, και ολα τα συνεπακολουθα που νοιωθουμε μετα την γεννα. και δεν θα με πειραξει και εμενα αν τα ξανανοιωσω. Ολιβια, κανε λιγη υπομονη, εισαι μια πολυ καλη μαμα, που αγαπαει εξισου τα παιδια της κ προσπαθει καθε δευτερολεπτο το καλυτερο και για τα δυο. ειναι απλα μια περιοδος που καλως η κακως καποιες γυναικες την περναμε καπως πιο εντονα. θα περασει ομως και θα γινεται οπως πριν, μια υπεροχη και ευτυχισμενη οικογενεια (χωρις να σημανει οτι δεν ειστε). καλη δυναμη γλυκια μου και καλο κουραγιο!!! <3
Όντως λεχωνίτιδα βιώνεις. Εγώ πλάνταζα στο κλάμα κανα 2μηνο..Πονεμένη ιστορία. Οι καταραμένες ορμόνες πότε σε ανεβάζουν στα ουράνια κ πότε σε πάνε τσάρκα στα Τάρταρα. Προσωπικά δε μου άρεσε καθόλου εκείνη η εποχή. Είχα κ εγώ θέματα με το θηλασμό, πήρα αντλία κ τη χρησιμοποίησα 3 μήνες. Μετά με λυπήθηκε το Σύμπαν κ το μωρό έπιασε στήθος μια χαρά!!! Θηλάσαμε μέχρι 11 μηνών. Ψιτ, τώρα που γυρίζω πίσω κ το σκέφτομαι καλύτερα...Πήγα να γίνω ψυχασθενής με το θέμα του θηλασμού. Αν ποτέ ξανακάνω παιδάκι κ έχω πάλι θέματα με το θηλασμό, δε νομίζω να ξανα υποβάλλω τον εαυτό μου σε τέτοιες καταστάσεις, δε θα χω το κουράγιο νομίζω. Πραγματικά. Καλός ο θηλασμός, αλλά δεν είναι για όλους εύκολος. Τρέλλανα τον άντρα μου, τους γονείς μου, είμαι σίγουρη ότι με είχαν πάρει χαμπάρι μέχρι κ οι γείτονες. χαχα.. Το θέμα είναι ότι έχεις το μπέμπαρο στην αγκαλιά σου γερό και δυνατό κ τη μικρή επίσης!!! Καλή νέα ζωήηη!!!!! ;-)
Τι ωραιο κειμενο Ολιβια! Εισαι τυχερη και μονο που αξιωθηκες να τα βιωνεις ολα αυτα, ανεκτιμητα, πολυτιμα συναισθηματα. Θα τα καταφερεις με ολα και θα ξανανιωσεις ευτυχισμενη. Ειναι οι ατιμες οι ορμονες και φυσικα ειναι πρωτογνωρη κατασταση με 2 παιδακια, το καθενα εχει τις δικες του αναγκες! Ο Αρχελαος ειναι ενα κουκλακι- ταυτιζομαι γιατι τον αλλο μηνα περιμενω κι εγω αγορακι. Οσο για τα ρουχα, τα'χω παρει μικροσκοπικα γιατι απο τωρα δειχνει οτι το μωρακι μου θα ειναι μινιον!!
Αχ ολιβ....με εκανες και δακρυσα πρωι πρωι..θυμηθηκα τα δικα μου!!!!Η πρωτη βδομαδα επιστροφης ειναι παρα πολυ δυσκολη!!!Τα ιδια ακριβως συναισθηματα...και σκεφτεσαι αραγε τα περνανε ολες ετσι??το μωρο να κλαιει συνεχεια,να θελει το στηθος,ο μεγαλος να αναρωτιεται γιατι το εχω συνεχεια αγκαλια?εμεις ποτε θα παιξουμε??ασε το μωρο μαμα..ελα να παιξουμε λιγακι..η μαμα δεν την παλευει καθολου..αρχιζει το κεφαλι και πονα συνεχως, το παυσιπονο εννοειται πως δεν σε πιανει και μετα απο πολυ ωρα "τρελας" και "πιεσης" ανακαλυπτω οτι ο πονοκεφαλος ειναι πιεση και πρεπει να ηρεμησω για να ερθω στα ισα μου!!!! οποτε ο μεγαλος παει στην μια γιαγια, ο μικρος αγκαλια στην αλλη γιαγια και η μαμα, ενω την χρειαζονται ολοι, καθεται ξαπλωμενη στον καναπε, προσευχοντας να περασει γρηγορα ολο αυτο για να μπορεσει να παιξει, να ταισει, να χαρει τα λατρεμενα αγγελουδια της... Και μετα απο ενα 3ωρο μικρης ηρεμιας ολα αρχιζουν να στρωνουν... Ο μεγαλος μου φαινοταν οτι ηταν πολυ "μεγαλος" Πρωτη φορα τον αφησα κι αυτο για να παω να γεννησω..απλα 4 μερες..και τοση διαφορα..απιστευτο..ασε που ενιωθα τυψεις οτι εχασα κομματι απο την ζωη του...τρελα συναισθηματα!!!! και τωρα ο μεγαλος ειναι 3.5χρονων, ο μικρος 1χρονων και ολα ειναι super!!!! Αγαπιουνται πολυ ΚΑΙ ζηλειες προς το παρον δεν υπαρχουν!!! Ολα θα στρωσουν απλα θελει λιγο χρονο και η μαμα και η big sister!!!
Ακριβώς τα ίδια όταν γέννησα το δεύτερο μου παιδάκι!!!!ήμουν μονη με τα δυο πιτσιρίκια και κάθε φορά που ήθελε να θηλασει το μωρό ο μεγάλος με κοίταζε με το πιο λύπημενο βλέμμα. Ήταν η στιγμή που ήθελε να φάει να πιει να κάνει κακακια!!!όπως κατάλαβαινεις έβγαζα το μωρο απο το στήθος για να εξυπηρέτησω τις ανάγκες του μεγάλου!!το μωρο εκλαιγε μετά εκλαιγε κι εγω και στο τέλος εκλαιγε και ο μεγάλος!!!
θυμίσου όταν γυρίσατε με την Αθηνά σου στο σπίτι!.......Τώρα είστε 4 και έχεις να μοιράσεις τη μητρική σου αγάπη και στοργή! (και τόσα άλλα να κάνεις παράλληλα)........Που να ξεκουραστείς? Στο πρώτο παιδί έχεις -έστω- ένα μικρό break ανάμεσα σε 2 θηλασμούς.Απόλαυσε την κάθε σας στιγμή.Αν οι μέλλουσες μαμάδες ξέραν (πέρα από το ροζ ή μπλε συννεφάκι της εγκυμοσύνης) τι τις περιμένει, θα μας βασάνιζαν λιγότερο οι τύψεις και οι ενοχές, βλέπεις φταίνε και οι ορμόνες! Να προσέχεις και τον ευατό σου...........
ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΜΩΡΑΚΙΑ ΣΑΣ (ΜΙΑ ΠΟΥ ΑΘΗΝΑ ΜΩΡΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΗ,ΜΗ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΕ 4 ΜΕΡΕΣ........)ΖΗΣΕ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΥΤΕΣ!!!! ΜΗ ΣΕ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ!!!! ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΛΛΥΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ!!!! ΕΤΣΙ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΚΙ ΕΓΩ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ (9) ΟΤΑΝ ΕΦΕΡΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΟΡΗ ΜΟΥ!!!! (Η ΠΡΩΤΗ ΗΤΑΝ 3)!!!!ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!!!! Η ΚΟΥΡΑΣΗ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ, Η ΑΥΠΝΟΙΑ ΕΠΙΣΗΣ,ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ (ΔΕΙΧΝΕΙΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ)ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΣΟΥ, Ο ΜΙΚΡΟΥΛΗΣ ΝΟΜΙΖΩ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ!!! ΤΩΡΑ ΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΘΗΝΑ!!! Η ΖΗΛΙΑ ΚΑΡΑΔΟΚΕΙ.... Υ.Γ: ΝΑ ΔΕΧΕΣΑΙ ΟΤΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ,ΕΤΣΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΙΓΑ ,ΣΙΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.ΠΡΩΤΑ ΕΣΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΟΥ. ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ!!!
δρν μπορεις να φανταστεις ποσο με συγκινησες....
Αχ Ολιβια νομιζω οτι αυτο τις σκεψεις τις εγραψα εγω !!! Τα ιδια ενιωθα πριν 4 χρονια που εφερα το δευτερο παιδακι μου στον κοσμο . Απιστευτη ευτυχια αλλα και απιστευτος πονος απο τη γεννα απιστευτες τυψεις μηπως παραμελω τη μεγαλη που τοτε ηταν μολις 2,5 ετων!!Να προσπαθεις να εισαι δικαιη με το χρονο να μην αδικησεις κανεναναπιστευτα ξενυχτια γιατι τον θηλαζα καθε 2 ωρες !Κεικ εφτιαξα μετα τους 2 μηνες :) Αυτα τα συναισθηματα των πρωτων ημερων ειναι πολυ εντονα αλλα χαραζονται βαθια στην ψυχη και στο μυαλο και αν κρινω απο μενα δε τα ξενας ποτε !! Οι μερες περνουν γρηγορα θα βρεις τους ρυθμους σου :) Φιλια στην ΑΘηνουλα και φυσικα στον Αρχελαοοοο
Δε θυμαμαι να εκλαψα καθολου μετα τη μικρη. Θυμαμαι οτι περασα μια σουπερ εγκυμοσυνη σωματικα,χωρις απολυτος κανενα προβλημα, αλλα ψυχολογικα λογο καταστασεων ημουν κουρελι. Μια μερα πριν φυγω απο το μαιευτηριο ειχε ερθει μια φιλη να με δει, και οταν μου εφεραν την μικρη με πιασαν κααααατι κλαμματαααα, ακομα τα θυμαμαι. Την ψιλοψιλιαστηκα και μεσα στις μυξες και στα ζουμια λεω στη μαια ''αυτο θα κρατησει πολυ ακομαααα? Μπουααααααααααα'' Εκεινη γελασε--ασχετα αν εγω εκλαιγα συνεχομενα κανα 6αρι ωρες--πηρε το πυρεξακι με τη μικρη πισω--αφου με ρωτησε, δε με εβλεπε και πολυ θερμη εκεινη την ωρα για αγκαλιες--και μου την ξαναεφερε αργα το βραδυ... Αλλη μερα μετα απο αυτο δε θυμαμαι. Και αν υπαρχει ειμαι σιγουρη οτι δεν εφταιγε το γεγονος της ''λεχωνιτιδας''.................δυστυχως ειχα αλλα να με τριβολιζουν και να μου χαλανε την ψυχολογια. Αλλα την μονη παρηγορια την εβρισκα και γω εκει...σε δυο σκουρες καστανες ματουμπες ....χχχχχχχ
Χάλια είναι η πρώτη περίοδος γιατί οι ορμόνες κάνουν πάρτυ! Ομως περνάει γρήγορα...θα περάσει άλλη μια φορά και δεν θα το καταλάβεις...
ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ!!! ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ 26 ΗΜΕΡΩΝ.Η ΜΠΕΜΠΟΥΛΑ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ ΚΙ ΕΓΩ ΣΕ ΜΕΡΕΣ ΛΕΧΩΝΙΤΙΔΑΣ!!! ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΜΕ ΡΩΤΑΝΕ ΑΝ ΣΑΡΑΝΤΗΣΑ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΗ ΧΕ-ΛΩ-ΝΑ. ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ Η ΛΕΞΗ ΛΕΧΩΝΑ.ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΣΑΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ! ΠΕΡΝΑΜΕ ΣΧΕΔΟΝ ΤΑ ΙΔΙΑ! ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΟΥ, (6,7 ΚΑΙ 7,5 ΕΤΩΝ) ΜΟΥ ΦΑΝΗΚΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΑ ΣΠΙΤΙ!!!ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΠΙΟ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΑΝ ΘHΛΑΖΩ(ΕΙΧΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΡΑΓΑΔΕΣ ΚΑΙ ΠΛΗΓΕΣ, ΒΡΗΚΑ ΛΥΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑΤΡΕΙΑ ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΣΤΗ ΑΛΟΙΦΗ ΛΑΝΟΛΙΝΗΣ). ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ!
Κουράγιο! Είναι τόσο φυσιολογικά οοοοόλα αυτα τα συναισθήματα!
ποσο τρυφερη φωτο!!!!ποσο θα ηθελα να χω κ εγω αλλο ενα ζευγαρι πατουσακια!!!να τα ζησεις ολα ολιβ γιατι οπως ξερεις θα φυγουν σαν νερακι να ζησεις την καθε στιγμουλα να την ρουφηξεις ,και το κλαμα κ αυτο μες το προγραμμα ειναι..ωραιες τρυφερες ευτυχισμενες στιγμες!να χαιρεστε την οικογενεια σας μπραβο ολιβ παλι με αγγιξες!
Η λεχωνίτιδα νομίζω στο κομμάτι των τύψεων κρατάει για πολύ καιρό....να μην πώ για πάντα....Είναι όμως τόσο φυσιολογικό!!! Πάντα πρέπει να κρατάς τις ισσοροπίες μεταξύ των παιδιών..και πάντα να αφιερώνεις στο καθένα τον χρόνο του ώστε ποτέ να μην νοιώσει παραμελημένο..όσο κι αν μεγαλώσουν. σιγά σιγά ο καθένας θα πάρει τον ρόλο του μέσα στην οικογένεια και θα διεκδικήσει τα δικαιώματα του!
Τα ιδια περασα και εγω και περναω κι εγω.. πριν 50 ημερες γεννησα μονο που μετα τις 40 ημερες ημουνα καλυτερα !!!!Κουραγιο και υπομονη να χαιρεσαι τα παιδακια σου και φροντιζε τον εαυτο σου!!!!Ειναι το καλυτερο δωρο που μπορεις να προσφερεις στα αγγελουδια σου !!!Να τα καμαρωσεις και τα δυο οπως επιθυμεις
Sigoura tha einai dyskolos o protos keros,dioti gia alli mia fora prepei na prosarmosis se mia kenourgia pragmatikotita. me ton thilasmo prepei na to valeis kala sto myalo sou oti tha ponas,an ohi ponos.. den tha einai kai oti to efharisto.. einai mono gia tin proti evdomada, i toulahiston etsi itan gia mena. .. Min ta paratas.. Thelei pisma gia na ta katafereis. Tips: 1. Pare tis silikones stithous, gia mena itan i apoliti sotiria stin proti mou, stin deuteri apla akolouthisa evlavika ta typs 6.. Tis ekana lastiho tis roges mou.. heheheh.. 2. Na alifeis to stithos sou me to idio sou to gala an eheis pliges i alios pare mia krema (Ego eperna tin lansinoi..)..Ego eiha pliges kai stis 2 mou 3. An niothis to stithos sou skliro se kapia simia, na vgazeis to gala me to thilastro 4.MIN YPOKIPSEIS STO KSNO GALA 5.Ehe sto mualo sou oti kapia geumata kovoun tin roi tou galatos kai kapia alla voithoun stin paragogi tou galatos.. To apolito vivlio pou ta leei ola auta leptomeros einai to..nourishing recipes for breastfeeding mums.. Doro tis kolitis mou, tha eimai gia pada ypohreei 6.Sou stelno ena link pou me voithise polu .. http://www.youtube.com/watch?v=SUHLDu4H-rM&list=PLA850FD97BD0E4969&index=1&feature=plpp_video http://www.youtube.com/watch?v=Jq5dWoOGJbM&feature=BFa&list=PLA850FD97BD0E4969
Αν ζοριστείς πολύ με το θηλασμό μπορείς να ζητήσεις επαγγελματική βοήθεια, σίγουρα θα ξέρεις κάποιον που να μπορεί να σε βοηθήσει έγκαιρα ώστε να ομαλοποιηθεί ο θηλασμός. Φαντάζομαι πάντως ότι είναι δύσκολο να πρέπει να μοιράσεις την προσοχή σου εξίσου σε δύο μικρά, να έχεις το νεογέννητο να φροντίσεις και να προσπαθείς να μην αδικήσεις και το μεγαλύτερο παιδάκι.Και να έχεις και τη συνεχή δικτύωση για τη δουλειά!Aλλά μη στενοχωριέσαι, θα βρείτε γρήγορα τους ρυθμούς σας.Η φωτό σας πολύ πετυχημένη πάντως, φοβερά εκφραστική και συγκινητική και πώς τον πετύχατε έτσι τον μπέμπη σα να σου κάνει αγκαλίτσα από μόνος του!!!
Skepsou oti yparxoun k pio dyskoles katastaseis..Skepsou na eixes 2 neogennita na frontizeis k mia a8inoula merikous mines mikroteri apo tin koroula su! Auta skeftomai k egw twra pou perimenw ta didimakia mu k me pianei panikos giati otan eixa gennisei tin kori mu prin 23 mines, eixa pa8ei lexoniasi pu kratise 2 mines! Na eimaste oles kala k na exume gera paidakia euxomai!
Λοιπόόόόν!!!! Πρώτα από ολα να σου πώ, να σας ζήσει κι ο μικρός σας Αρχέλαος και να είστε πάντα γεροί και δυνατοί δίπλα στα παιδια σας να τα καμαρώνετε!!! Είμαι μάνα ενός 2,5χρονου κοριτσιού, 2 μήνες μικρότερο από την Αθηνούλα σου και ενός 2 μηνών αγοριού, 2 μηνες μεγαλύτερο δηλαδή από τον Αρχέλαό σου!! Αν και λίγο πιο προχωρημένη στην εγκυμοσύνη μου, πάντα διάβαζα τα κειμενά σου ΄σε κάθε αλλαγή εβδομάδας και έλεγα "Ναι, το πέρασα κι εγώ αυτο!!!!" Εχοντας κάνει την "μεγάλη μου" κόρη με καισαρική, μετά από 13 ώρες με τεχνητούς πόνους, θέλησα να κάνω τον γιό με φυσιολογικό, κάτι που δυστυχώς-ευτυχώς (who knows??) δεν έγινε. To πρώτο σοκ ..."Πώς θα μείνει ΜΟΝΗ της (δηλαδή με γιαγιά και παππού για 2 νύχτες γιατί τις υπόλοιπες κοιμήθηκε με τον μπαμπάκα)??" Δεν είχε γινει ποτε πριν αυτό!!!(κακώς απ΄'οτι φάνηκε εκ των υστέρων!!). Το ξεπερνάμε αυτό. Το δεύτερο είναι η αντίδραση της κόρης μου στην άφιξη μιας μαμάς που δεν μπορεί να πάρει αγκαλιά το παιδί της (λογω καισαρικής), το οποίο όπως λες κι εσύ, ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΠΑΑΑΑΡΑ πολύ μέσα σε 4 μόλις μέρες, και ναααα το κλάμααααα!!! Το δε μωράκι στην ΜΕΝΝ λόγω υπερινσουλιναιμίας (ευτυχώς για λίγες μέρες, δυστυχώς για την εξέλιξη του θηλασμού!!!) και ναααααα ξανά το κλάμα ποτάμια!!! Και πώς την ξανααφήνω μόνη της για να πάω τα πολύτιμα ολόκληρα "30ml" στο μαιευτήριο να πιει και το μικρούλι??? "Αχ", η λέξη που έλεγα σε κάθε πρότασή μου! Έρχεται ο μικρός στο σπίτι, δόξα τω Θεώ, πολύ γρήγορα!!! Και τώρα!!!??? "Μαμά πότε θα το πάρουν πίσω???" Η πρώτη ερώτηση της Μαρινούλας μου???? Όταν "κατάλαβε" οτι το εμπόρευμα ΔΕΝ επιστρέφεται, άρχισε να βλέπει τί δεν της αρεσει!!! Τα ποδαράκια του δεν της άρεσαν από την αρχή, ήθελε να τα πετάξουμε!!! Σιγά-σιγά τα συνήθισε! Και μη ξεχνιόμαστε!!! Νααααα το κλάμα... Όπως λες λεχωνίτιδα βαρβάτη. Ο θηλασμός ανύπαρκτος, το μωρό είχε μάθει στο πολύ και γρήγορο φαί. Αρμεγόμουν (κι αρμέγομαι ακόμα) ανα 3 ώρες με οχι και τόσο καλά αποτελέσματα!Και νααααα ξαναρχόταν το κλάμα. Ποτάμια, μην ξεχνιόμαστε!! Για να μην μακρυγορώ....η κατάσταση συνεχίστηκε έτσι...Με την ΜΑρινούλα να ακούει τη μαμά στο σπίτι αλλά να μην μπορεί να την δει όπως την έβλεπε πάντα! Με μια μαμά να ανησυχεί για το γάλα της, για την μεγάλη κορη της κι εάν καταλαβαίνει ακόμα οτι η αγάπη της ειναι το ίδιο Τεράστια όπως ήταν κι ακόμα παράπάνω και με τις ορμόνες να χτυπάνε κόκκινο!!! Μέσα σε 20 μέρες, ένα μήνα, όλα είχαν πάρει το δρόμο τους!!! Ευτυχώς είχα κι έχω δίπλα μου τον άντρα μου, μεγάάάλο στήριγμα και τους γονείς μας που βοηθούν, κυρίως με την απασχόληση της κορούλας μου!!! Σε λίγες μέρες δεν θα πιστεύεις πόόόόσο καλύτερα θα είναι τα πράγματα!!! Ελπίζω για σένα να πάνε όλα καλά με το θηλασμό, γιατί εγώ σε αυτό το παιδάκι δεν μπορεσα να θηλάσω αποκλειστικα!! Μάνα κουράγιο!!
Ζεις την απόλυτη ευτυχία, μην περιμένεις το μετά! Είναι κωμικό να διαβάζω το κείμενό σου, αν και σε νιώθω, γιατί και εγώ έκλαιγα ασταμάτητα και δεν μπορούσα να σταματήσω τα αναφιλητά μου. Χαλάρωσε και ευχαριστήσου το! κρατάει λίγο
Αγαπητή Όλιβ (όπως σε λέει και ο σύζυγος, ελπίζω να μην σε πειράζει που το χρησιμοποίω και εγώ) , να σας ζήσει το νέο μελος της οικογένειας! Καλό κουράγιο με τον θηλασμό αρχικά και εύχομαι ολοψυχα να τα καταφέρεις. Καλό κουράγιο και με τις ορμόνες, τα εζησα όλα αυτά πριν 5,5 μήνες οταν γυρισαμε απο την κλινική και εμείς με το νεογγένητο αγοράκι μας στον 22 μηνών αδερφούλη του. Καλη συνέχεια και να ξέρεις καλυτερεύει. Και πάνω από ολα υγεία!!!
to zousa 3 mines k itan efialtiko prospathise na ritmiseis tis ormones sou....ego opote prospathousa na thilaso plantaza sto klama.... kane pragmata pou se euxaristoun zita boighia na asxolitheis ligo k me ton eaugo sou k ama perasoun k merikes merds tha einai kalutdfa ta pragmata kortsaki mou! kane upomoni k tba breiteth seira sas.
Αχ, αυτή η λεχωνίτιδα! Κλάματα, νευράκια , όλα χάλια..είναι μέρος της κατάστασης κι αυτό. Υπομονή να περάσουν οι πρώτες μέρες, να σου στρώσει ο θηλασμός, να βγείτε και καμμιά βολτούλα καροτσάδα και όλα καλά! Και θα είστε κανονικό σήριαλ μετά, μην ανησυχείς!
Απ'οτι κατάλαβες δεν είσαι η μόνη!!Διάβαζα το κείμενο σου κ νόμιζα οτι το έγραφα εγω!Οι πρωτες αυτες μερες τα εχουν όλα!!!Υπομονη,είναι όλα θεμα χρόνου κ οργάνωσης.Οργάνωσης για το πρακτικο κομματι αλλα κυριως για το ψυχολογικό.Ξερεις πόσες φορες ένιωθα τύψεις γιατί η μικρη μου ήταν τοσο γκρινιαρα,νευρικια κ απαιτητικη που "αναγκαστηκά" δεν μπορουσα να δειξω προσοχη στο γιο μου? Να μου λεει το παιδι μαμα πεινάω! κ να του λέω -περιμενε να ηρεμησω τη μπέμπα κ θα σου βάλω να φας- αλλα εκεινη να μη σταματάει κ να μην είναι κ κανενας στο σπίτι- κ στο τέλος ο καημενος να πέφτει για ύπνο νηστικος!!Ξερεις ποσο ασχημα ένιωθα? Να κάνω τη μικρη μπάνιο κ ταυτόχρονα να θέλει "τα χοντρα του" ο μεγάλος,κ να του λέω παλι -περιμενε!! -Όχι μαμα δε μπορω,θα μου φύγουν...!!Κ τι να κανω η δολια μανα?Με το ένα χερι στο μπανάκι να κρατάω τη μικρη κ με το άλλο να βοηθαω τον Αναστάση να ανέβει στη λεκάνη!! Κωμικοτραγικες στιγμες!! Κανε λοιπόν υπομονή κ προσπάθησε να οργανωθείς!!Όλες τα περάσαμε κ είμαστε ακόμα ζωντανες....εσυ δε θα μπορέσεις?
Ολιβια τι ωραια που γραφεις παντα!Ευχομαι να σου ζησει το αγορακι σου!!Ολα αυτα που περιγραφεις τα περασα και'γω 9 μηνες πριν!Οταν γυρισα απ'το νοσοκομειο η Παναγιωτουλα μου,μου φαινοταν τεραστια!Νομιζω πως τα πρωτα μας τα παιδακια τα αγαπαμε μερα με τη μερα,ενω τα δευτερα απο την πρωτη στιγμη!Να ειστε παντα ευτυχισμενοι!!!!
ολα θα γινουν ...υπομονη..καθε αρχη και δυσκολη....θα μαθεις το ''ταυτοχρονα'' τωρα πια..τι εννοω? ταυτοχρονα θηλασμος,χαδακια και σημασια στην αθηνα,κλαμα εσυ,να πρεπει να απαντησεις στο τηλεφωνο,να χτυπαει η πορτα να πρεπει να σερβιρεις φαγητο..χα χα χα μουχαν τυχει ολα μαζι μια μερα και μετα με επιασε νευρικο γελιο...εγω και ο σουπερ μαν ολα αυτα... 8 μηνες μετα περναω δοσεις υστεριας και τρελας...ευχομαι να μην σας γ&^%$^%$ ο μικρος οπως εμας...με το που γεννηθηκε αυτο μου ειπε ο γιατρος,,,πολυ ζωηρος θα σας μπιπ...χα χα συνηθισα πια...αμα μεγαλωσουν θα γινω η κλασσικη μανα ...εγω που εκανα το σκατο μου παξιμαδι για να σε μεγαλωσω βρε αλητηηηηηηηηηηηηηη ,,,και θα απανταει..ασε μας ρε μανα τι ξερεις τωρα εσυ..ωχου.... :-)
αυτα που λες κ μια γερη δοση παραπανωωωω....πριν 6 μηνες!!!!τυψεις κ ενοχες για το καθε τι..που δεν ειχα θηλη πεταχτη για να το πιασει ο τεμπελακος μου...αν το πιανω σωστα,αν το καθαριζω σωστα κ.ο.καθεξις....μεχρι που μετακομισα κοντα σε μανουλα κ αδερφουλα κ πηρα τα πανω μου...καταλαβα οτι δεν χρειαζεται σε ολα να εισαι τελεια κ να τα προλαβαινεις!!!ειναι των ημερων κ θα περασουν!!!να σας ζησουν κ τα δυο παιδακια κ ευχομαι υγεια κ ευτυχια οικογενειακως!!!
Ελα μην στεναχωριεσαι...αχ αυτες οι ορμονες..αντε να ρυθμιστουν να ηρεμησεις!!!κ για τον θηλασμο μην αγχωνεσαι!!το καταλαβαινει κ το μικρακι ..χαλαρα κ θα τα καταφερεις..ειμαι σιγουρη!!κ η Αθηνουλα μια χαρα ειναι καλε..τοσο ισορροπημενο παιδακι δεν εχω ξανακουσει!!!το οτι σε διεκδικει κ καποιες στιγμες ειναι φυσιολογικοτατο!!!το αποκλειω να εχει αμφιβολιες για την αγαπη σου!!λιγο υπομονη και θα βρειτε τους ρυθμους σας!!!
Ολίβια καλησπέρα!!! Εύχομαι να σας ζήσει το μικρό σας πλάσματακι και να είναι πάντα γερό και δυνατό!! Παρακολουθώ πάρα πολύ καιρό το σάιτ σου και διαβάζω τις υπέροχες αυτές ιστορίες γέννας ,και γενικότερα ιστορίες καθημερινότητας που αναρτούν οι γλυκές μανούλες, και πλέον είναι από τις αγαπημένες μου στήλες!! Αν και δεν είμαι μαμά (ούτε καν παντρεμένη) και είμαι μόλις 23 χρονών (έχουμε καιρό ακόμα...), για μένα αυτός ο ιστότοπος είναι κάτι, ας το πούμε, ιδιαίτερα μαθήματα εμπειριών, για το μέλλον...χαχα! Δεν ξέρω....ίσως φταίει το ότι η μαμά μου είναι στα σκαριά για μωράκι με τον καινούργιο της σύντροφο, και το παλεύουν πάρα πολύ με εξωσωματικές και σχετικές θεραπείες...ίσως γιατί προσπαθώ να μπω λίγο στη θέση της και να καταλάβω αυτό που περνάει...Ίσως γιατί συμπάσχω υπερβολικά....Ίσως γιατί το βιολογικό μου ρολόι έχει αρρυθμίες και δεν θέλω να το παραδεχτώ....ίσως...ίσως..... Μέσα από αυτές τις υπέροχες, απλές, καθημερινές και γεμάτες αγάπη ιστορίες, με κάνατε να γνωρίσω ένα κόσμο στον οποίο μέχρι πρόσφατα τον είχα σε δεύτερη (ίσως και δέκατη πέμπτη) μοίρα για τη ζωή μου. Εκεί που ονειρευόμουν μια μεγάλη καριέρα στο αντικείμενο μου, επαγγελματικά ταξίδια και αναγνώριση από τον χώρο μου, εκεί που μου έλεγε η μάνα μου "Άντε πότε θα παντρευτείς να κάνεις κανένα παιδάκι!!!" και εγώ πάθαινα οξεία περιτονίτιδα μόνο στη σκέψη του να κυνηγάω έναν μπόμπιρα από πίσω και να σκουντουφλάω σε παιχνίδια πεταμένα στο πάτωμα, έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι η ευτυχία δεν είναι στην επαγγελματική καταξίωση, ούτε στους τεράστιες αμοιβές(καλά ας μην υπερβάλλω....μια χαρά θα ήταν τεράστιος μισθός..χαχα), αλλά στην ΑΓΑΠΗ. Την αγάπη που σου δίνει ένα μικρό πλασματάκι με ένα χαμογελό του, την λαχτάρα που πέρνεις όταν σου λέει "μαμά χτύπησα" και άλλες τέτοιες καταστάσεις μικρές αλλά ίσως οι ποιο σημαντικές στη ζωή μιας γυναίκας. Εγώ τουλάχιστον αυτά εισέπραξα από τις ιστορίες σας και σας ευχαριστώ γι αυτό. Ελπίζω να μην σας κούρασα με τα εσώψυχα μου.... (χιχι). Να σας ζήσουν τα μικρά ζιζανιάκια σας και εύχομαι όταν με το καλό γίνω και εγώ μαμά ή έστω big sister να σας διηγηθώ τις δικές μου ιστορίες.
Η Λεχωνίτιδα είναι η πιο ομορφη "αρρωστια" του κόσμου!!!!
Μα ειστε μια απολυτα χαρουμενη οικογενεια, τα χαζοσιριαλ δεν ειναι βγαλμενα απτη ζωη μη μασας! Ολο αυτο το κλαιω-γελαω-ποναω-χαωνομαι-βαζω ταξη ειναι κομματι της ευτυχιας, της πραγματικης ευτυχιας, αυτης που ζεις τωρα! Λεχωνα, ονομα κ πραμα. Εγω οταν εκανα σα χαζη ο αντρας μου ελεγε γελοντας "ερχεται η λεχωνιαση" Ηξερες οτι δε θα ειναι ακριβως ευκολο αλλα το εκανες και για αυτο πρεπει να εισαι περηφανη που το ζεις οπως το ζεις! Επισης τα θεματα με το θηλασμο μπορεις να τα λυσεις υπαρχουν συμβουλοι, το σημαντικο ειναι να εισαι ηρεμη οσο σε παιρνει!
Πρώτα από όλα να σας ευχηθώ για το μωράκι σας,να είναι πάντα γερό και ευτυχισμένο και εν συνεχεία να σου αναφέρω ότι κάθε φορά που διαβάζω τα κειμενά σου σε θαυμάζω ακόμα περισσότερο. Για να πώ όμως αλήθεια αυτό το κειμενάκι με άγχωσε λιγάκι για το λόγο ότι μέσα από αυτο το site η Ολίβια στα δικά μου μάτια είναι η SUPER MAMA και εάν αυτή η μαμά έχει Λεχωνίτιδα, τι γίνεται με όλες εμάς τις υπόλοιπες κοινές θνητές? Και όλα αυτά τα αναφέρω γιατί αρκετές μέρες τώρα με βασανίζει το ίδιο ερώτημα.. Να προσπαθήσω να χαρίσω στο μικρό μου κοριτσάκι( το οποίο είναι 19 μηνών)ένα αδερφάκι(θεού θέλοντος φυσικά)η οποία όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε αναζητά παρεούλα ή όχι γιατί δεν θα καταφέρω να ανταπεξέλθω σε όλα αυτά που αναφέρεις παραπάνω......τέλος πάντων. Ελπίζω η λεχωνίτιδα να απομακρυνθεί πολύ πολύ γρήγορα και στη θέση της να έρθει η γαλήνη και η χαρά. Κάθε ευτυχία σε σένα και την όμορφη οικογενειά σας!
Χριστίνα, συνέχισε να με διαβάζεις και σε λίγες μέρες θα σου λυθεί το ερώτημα... Η λεχωνίτιδα είναι μέσα στη ζωή της μαμάς και αυτή! Go for it, girl!!
Εχω πολλά ίδια συναισθήματα με σένα κ σε νιώθω ακριβώς!..αν κ εμένα είναι το 1 μου παιδάκι(22 ημερών αγοράκι) εχω κ εγώ πρόβλημα με το θηλασμό,πονάω κ εγώ παντού που αν με ρωτήσεις δεν ξέρω τι πονάει πιο πολύ....το δάκρυ πάει κορόμηλο είτε φιλαω είτε όχι πατουσακια..ελπίζω να περάσει σύντομα κ να μπούμε σε ρυθμό..να σου ζήσει,καλό κουράγιο!
Αχ βρε Ολιβια!!! ποσο σε νιωθω!!! ετσι ημουν κ εγω πριν 9 μηνες οταν γεννησα τον μικρο μου πριγκιπα!! "συγνωμη λιγο να περασω" μου ελεγε ο αντρας μου να το δακρυ κορομηλο εγω!!!! πολύ κλαμα ρε παιδι μου!!!! κ παρα πολυ αγχος αν θα τα καταφερω με 2 παιδια!!!!! τις ιδιες τυψεις ειχα κ εγω για την κορη μου! κ τις εχ ακομη δηλαδη γιατι εκ των πραγματων ασχολουμε περισσοτερες με τον μικρο!!!! τελον παντων.... Σου ευχομαι καλη.... λοχεια κ να τα καμαρωσεις κ τα δυο ωπως επιθυμεις!!!!! Υ,Γ. η φωτο ειναι τελεια!!! ολα τα λεφτα!!!
Welcome to the club...που να δεις αν σε ευλογήσει ο θεός να το ζήσεις και 3η φορά αυτό το θαύμα & να λες πώς να προλάβω να δείξω ότι αγαπάω και τα 3 + το μπαμπά (που είναι το μεγαλύτερο)!!...το ίδιο και ναι όντως πώς μεγάλωσε έτσι η/ο μεγάλη,-ος...και πολλά ακόμα...κουράγιο, υπομονή και όλα θα φτιάξουν!
Εγω ενα εχω να πω, αχ αυτες οι ορμονες!!!!! Ψυχραιμια κι ολα σιγα σιγα θα παρουν την σειρα τους!!!
αχ, αυτό με το φαΐ.... πόσο σε νιώθω!!!!!! υπομονή και όλα θα ηρεμήσουν σιγά σιγά! να σας ζήσει ο μικρούλης σας και να χαίρεστε όσο πιο πολύ μπορείτε την οικογένειά σας!
Πω πω πριν ένα χρόνο ακριβώς περναγα την ίδια φάση.σαν να διαβάζω το ημερολόγιο μου....
Αχ γλυκιά μανούλα , όλα θα γίνουν, όλα θα τα προλάβεις. Να χαμογελάς μόνο!Και να ξεκουράζεσαι όοοοσο μπορείς. χχχ
Πόσο δίκιο έχεις!!!!!!! Ξαφνικά βλέπεις το πρώτο σου παιδί συγκριτικά με το νεοαποκτηθέν βρεφάκι, εκεί που σου φαινόνταν μία σταλίτσα, έγινε μεγάααααλο παιδί! Κλάμα γιατί δεν έχεις γάλα (με το μυαλό σου το χαζό), κλάμα γιατί δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα (κουράγιο θα το συνηθίσεις), κλάμα γιατί δεν πρόλαβες να πας στην τουαλέτα από το πρωί (ουυυυ πόσες φορές!!!), κλάμα γιατί έτσι βρε αδερφέ!!!! για όλα πρέπει να έχω μία αιτία; Κουράγιο κουκλίτσα μου. Αν δεις τα σκούρα ζήτα βοήθεια από το γιατρό σου. Ο δικός μου μόλις ήρθε στην κλινική την επόμενη μέρα που γέννησα μου λέει "δεν σε ρωτάω πως είσαι σωματικά σε βλέπω άλλωστε κάθεσαι οκλαδόν,ψυχικά πως είσαι; Δεν είχε αρχίσει ακόμα το ριμάδι το κλάμα....
:)
enjoy the quartet of small feet hanging around you,the smell of your children,the feeling of their sensitivity,all those that make you a better person each day...enjoy the life you deserve... :)
ax k gw etsi hmoun molis gennisa,dustuxws omws gia mena kratise polu,epiloxeia katathlipsi foul!grigora tha ftiaxoun ola,dustuxws einai ola mes sto kefali mas.atimes ormones
αχ τι μου θύμισες τα ίδια ακριβώς έλεγα πριν 4 μήνες!!!! δώσε φιλάκια και στα δύο και αν χρειάζεσαι βοήθεια στον θηλασμό ρώταμε ότι θέλεις(θηλάζω και τα δύο)...
Ποια μανούλα δεν τα εχει αισθανθεί όλα αυτά. Μην αισθάνεσαι τύψεις. Είναι τυχερός ο Αρχέλαος που έχει μια τόσο γλυκιά αδελφούλα και δύο καταπληκτικούς γονείς που τον λατρεύουν! Α, να μην πω και για τους εκατομμύρια διαδικτιακούς fans!