Δεν θα ειχα ζωη πραγματικη, αν δεν εδινα ζωη

Ημουν κοριτσι. Ηθελα να ζησω. Εζησα.. Μα οτι και αν ζουσα, δεν ενιωθα τη πραγματικη ζωη.

Εγινα γυναικα. Ζωη σα σε θεατρο. «Τι κανω;» αναρωτιομουν. «Τι νοημα εχει η ζωη μου;«

Εβλεπα τα παιδακια τοτε και ενιωθα θαυμασμο. Νεαρες ψυχουλες στο δρομο για το υπεροχο ταξιδι της ζωης. Καμια φορα ασυναισθητα εκρινα.»Θα ‘ναι δυστιχισμενο», «θα περασει δυσκολα», «Τι ζωη κι αυτη;» Μα κατα βαθος η καρδια μου ηθελε τη δικη μου ουσια. Τη δικη μου ολοκληρωση. Δεν θα ειχα ζωη πραγματικη, αν δεν εδινα ζωη. Μα πως μπορουσα να θελω κατι τετοιο; Κοινωνικα δεν ημουν ετοιμη. Ψυχολογικα ημουν ανεπαρκης.

Και ηρθε η μεγαλη μου και αντρανταχτη επιθυμια. «Θελω πολλα παιδια«

Περασαν δεκα χρονια απο εκεινο το φτερουγισμα. Φεραμε εν ζωη 4 ψυχουλες. Δεκα χρονια τωρα η ζωη μου εχει ζωη. Εχει αγωνιες, εχει θυμο, εχει πικρες, εχει ανασφαλειες, εχει φοβο, εχει απογοητευση, εχει γελια, εχει ελπιδα, εχει προσευχες ,εχει φως, εχει ομως πανω απο ολα ειρηνη, αγαπη, εξελιξη, προσφορα.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com