Κάτι απ’ όσα θα ήθελα να μάθουν τα παιδιά μου

«Αχ Παναγιά μου και Χριστέ μου, τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι… Θα πεθάνουν τα ψαράκια εδώ μέσα!»

Αυτό αναφώνησε η 8χρονη κόρη μου καθώς καθάριζε παρέα με τα αδέρφια της τη θάλασσα και την παραλία από σκουπίδια ανήμερα της Πρωτομαγιάς.

Τα παιδιά μου είναι ακόμα τόσο μικρά και όμως ξέρουν να ανακυκλώνουν, ξεπλένουν ακόμα και τα κεσεδάκια από το γιαούρτι τους πριν τα βάλουν στην ανακύκλωση, μαζεύουν καπάκια, συγκεντρώνουν ξεχωριστά τις μπαταρίες και τα γυάλινα δοχεία και φυσικά δεν πετάνε σκουπίδια όπου τύχει. Αγαπούν τη φύση και τα ζώα και έχουν το μυαλό να καταλάβουν πως δεν αφήνουμε στην παραλία τα κουτάκια, τα σακουλάκια και τα υπόλοιπα σκουπιδάκια μας.

Το γεγονός ότι αμέτρητοι ανήλικες δείχνουν να μην έχουν την κοινή λογική που διαθέτουν τα παιδιά μου είναι κάτι που παλιότερα με εξόργιζε και με στεναχωρούσε και που πλέον έχω αποδεχτεί: ο μέσος άνθρωπος είναι ένα χαϊβάνι που κοιτάει κυρίως την πάρτη του και έχει παντελώς χεσμενους εσένα, εμένα, τον πλανήτη, αλλά και τα ίδια του παιδιά και δισέγγονα στα οποια θα τον παραδώσει. Και αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να διδάξω στα παιδιά μου πέρα από το να κάνουν το καλό: να μην σπαταλούν φαιά ουσία προσπαθώντας να κατανοήσουν γιατί οι άλλοι δεν σκέφτονται όπως αυτά γιατί δεν έχει κανένα νόημα. Μόνο απογοήτευση σου προσφέρει και σε κάνει να αμφισβητείς μέχρι και τον εαυτό σου. Γιατί δεν μπορεί, σκέφτεσαι, να είναι τόσοι πολλοί οι αδιάφοροι και τόσο λιγοι αυτοί που νοιάζονται…. Μηπως ειμαστε εμεις οι παράλογοι;;

Βέβαια, δεν θα ήθελα ούτε να περάσουν στην άλλη όχθη, εκεί που τα βλέπεις όλα μάταια. Αξίζει να συνεχίζεις να εύχεσαι πως μια μέρα θα αλλάξει ο κόσμος, γιατί έστω και δυο ανθρώπους να επηρέασεις θετικά (δεν είναι όλοι ντουγάνια, κάποιοι απλά δεν γνωρίζουν και χαίρονται όταν μαθαίνουν), ο κόσμος γίνεται στα αλήθεια ένα τσικ καλύτερος!

Ακολούθησε με στο Facebook για ακόμα περισσότερες ολιβοφιλοσοφίες