διευκρινίσεις , σκέψεις, συναισθήματα για την όμορφη παρέα μας!

Μανούλες, καλησπέρα σας!

Είμαι η Νεκταρία και εδώ και λίγους μήνες αρθρογραφώ στις «Ελληνίδες Μαμάδες». Δεν είμαι μαμά, όμως ούσα νηπιαγωγός, γράφω αυτά που γνωρίζω και χαίρομαι να τα μοιράζομαι με όλους και όλες! Άλλωστε, κοινός στόχος για τους γονείς  και τους εκπαιδευτικούς είναι η σωστή ανάπτυξη και εξέλιξη του παιδιού! Προσωπικά θα έλεγα ότι το κύριο μέλημά μου είναι να βάζω το λιθαράκι μου στη διαμόρφωση σωστών μελλοντικών ενηλίκων στην κοινωνία μας. Ενηλίκων που να πατούν γερά στα πόδια τους και να μας οδηγούν σε καλύτερες πορείες από σήμερα!

Φυσικά, είμαι άνθρωπος και έχω κάνει κι εγώ άπειρα λάθη που μετανιώνω και θα μετανιώνω πάντα, όμως προσπαθώ να εξελίσσομαι και να μη μένω εκεί.

Παρακολουθώ το site από την αρχή του με μεγάλο ενδιαφέρον. Όταν μου έγινε η πρόταση συνεργασίας ένιωσα τιμή και χαρά. «Ανταλλαγή γνώσεων, εμπειριών, απόψεων… ΤΕΛΕΙΑ! Ναι! Θέλω πολύ!». Κάπως έτσι απλά βρέθηκα στην όμορφη παρέα σας!

Αφού λοιπόν έκανα μια σύντομη εισαγωγή για το πώς βρέθηκα στην παρέα, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις και συναισθήματα!

Θεωρώ τον εαυτό μου ευγενικό και διαλλακτικό άτομο. ( τουλάχιστον έτσι με θεωρούν και οι δικοί μου άνθρωποι). Αυστηρή όταν πρέπει, χαρούμενη και πάντα έτοιμη για χιούμορ και πειράγματα, όταν φυσικά «το σηκώνει το κλίμα». ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ ΟΜΩΣ ΑΓΕΝΗΣ!

Θα σας πω τη μεγάλη μου αλήθεια… ΕΧΩ ΣΟΚΑΡΙΣΤΕΙ… ναι… Έχω σοκαριστεί με το πόσο εύκολα το απρόσωπο διαδίκτυο μας κάνει να βγάζουμε έναν εαυτό αγενή, άγριο.. έτοιμο για κριτική και καβγά…

Διαβάζω σχόλια περί των άρθρων του site, περί των ατόμων που τα γράφουν ή τα βιώνουν και σφίγγεται η ψυχή μου. Γιατί τόσο άσχημα σχόλια;

Καταρχήν, εδώ μέσα δημοσιεύονται άρθρα παιδαγωγικά, ιατρικά, ψυχολογικά, ενημερωτικά , ΑΛΛΑ δημοσιεύονται και ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ ιστορίες! Μπορεί κάποιους να τους ενδιαφέρουν και κάποιους άλλους όχι. Θεμιτό και απόλυτα αποδεκτό. Δεν μπορεί πάντα να μας ενδιαφέρουν όλα. Δε βρισκόμαστε όλοι στην ίδια φάση. ΟΜΩΣ όλες οι ιστορίες και τα άρθρα με διαφορετικές απόψεις είναι ευπρόσδεκτα από τους διαχειριστές. Άλλωστε οι διαφορετικές απόψεις και οι διαφωνίες μας εξελίσσουν ως κοινωνία. Δεν κρίθηκε ΠΟΤΕ κανένας για την ιστορία του. Το βίωμα του καθενός είναι μοναδικό και το τελευταίο που χρειάζεται να ακούσει κάποιος που παίρνει το θάρρος να εκτεθεί δημόσια, είναι ένας κακός λόγος. Προσέξτε με… δεν εννοώ να μη διαφωνούμε. Εννοώ τους κακούς και αγενείς χαρακτηρισμούς.

Γιατί; Γιατί μας βγαίνει αυτό; Αν είχαμε μπροστά μας τα άτομα που αρθρογραφούν ή είναι αυτοί που έχουν βιώσει τις εκάστοτε ιστορίες, θα τους μιλούσαμε με τόση αγένεια; Δε νομίζω και αυτό θέλω να πιστεύω.

Διαβάζω για το «πώς κατάντησε» έτσι αυτή η ομάδα που ασχολείται με πεθερές, καισαρικές κλπ… Πουθενά λόγος για τα καθημερινά ενημερωτικά άρθρα περί παιδιών, εφήβων, μωρών, ψυχολογίας ενηλίκων κλπ. Προσπερνώντας αυτό λοιπόν, θα ρωτήσω.  Γιατί θεωρείτε πως αυτό είναι κατάντια; Είναι οι ιστορίες ατόμων που έχουν ανάγκη μοιράσματος εμπειρίας προς βοήθεια τις περισσότερες φορές. Ή ακόμα ακόμα απλά μοιράσματος για να ξεσπάσουν. Γιατί είναι κακό αυτό;

Υπάρχει η ελευθερία να μη διαβάσετε κάτι που δε σας ενδιαφέρει, να δείτε κάτι άλλο ή να γράψετε κι εσείς κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν είναι όμως ωραία η τόσο άσχημη κριτική τη στιγμή που δεν είστε αναγκασμένοι να διαβάσετε τα συγκεκριμένα άρθρα.

Σας τα γράφω αυτά με όλη την αγάπη και το σεβασμό, γιατί ακόμα με ενδιαφέρει πολύ αυτή η παρέα.

Σκεφτείτε πόσο μπροστά θα πήγαινε η ομάδα ( και ακόμη περισσότερο η κοινωνία μας), αν τις τόσο διαφορετικές απόψεις τις χρησιμοποιούσαμε εποικοδομητικά για να βελτιώσουμε κάτι που δεν μας αρέσει.

Σκεφτείτε, πόσο ένας ευγενικός λόγος ( ακόμη και διαφωνίας) από έναν άγνωστο προς τον άλλο άγνωστο θα τον βοηθούσε να πάει μπροστά. Και πόσο μπορεί να τον «μπλοκάρει» μια πολύ άσχημη κριτική, επειδή απλά έχουμε την ελευθερία του λόγου. Χωρίς όρια.. χωρίς συναισθήματα… απλά πατώντας αλόγιστα τα κουμπιά.. ψυχρά και χωρίς λίγη ενσυναίσθηση.

Δε γνωρίζω την απήχηση, δεν γνωρίζω την επιρροή που μπορεί να έχει αυτό το μοίρασμα σκέψεων και συναισθήματος που έκανα, όμως πραγματικά μη το αγνοείτε. Παρακαλώ για λίγη περισσότερη ευγένεια. Ας μπούμε λίγο στη θέση του απέναντι πριν κάνουμε μια άσχημη κριτική. Η ζωή είναι κύκλος και μακάρι κανένας μας να μη βρεθεί σε ευάλωτη θέση.

Μανούλες  (που κάποτε σας είχα στην τάξη μου, κάναμε παρέα, γελούσαμε, νιώσαμε και αγαπιόμαστε ακόμα), μην πέφτετε σε αυτό το τρυπάκι. Μην ξεχνάτε…

Με όλο το σεβασμό και την αληθινή μου αγάπη,

Νεκταρία