Γεια σας κορίτσια είχα διαβάσει ένα γράμμα μια κοπέλας που αφορούσε την πεθερά της και όσο διάβαζα έβλεπα πως τα ίδια και εμείς.
Ας τα πάρω από την αρχή, είμαι με τον άντρα μου 2 χρόνια και κάτι , έχει ένα παιδάκι από άλλο γάμο και σε λίγες ημέρες περιμένουμε το δικό μας παιδάκι. ‘Έχω θέμα με την πεθερά μου, γιατί θέλει να τα ξέρει όλα.. τί έχουμε στο σπίτι μας, στο ψυγείο μας, τί σκεφτόμαστε, πού πάμε, τί τρώμε από έξω… ολααα και πραγματικά είναι κουραστικό.
Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Είχαμε μαλώσει στο παρελθόν, γιατί όταν ερχόταν το παιδί του άντρα μου, αυτή δεν το άφηνε να το δούμε το είχε όλο στο σπίτι της ( μένουμε σε 2οροφο ). εγώ πήγαινα, το έπαιρνα να έρθει πάνω και αυτή με στραβό κοίταζε. Μια, δυο, τρεις λέω στο παιδί «γιατί δεν έρχεσαι σε εμάς; δεν με θέλεις; ( που με λάτρευε και αυτό ήταν η αφορμή να ξεκινήσει η σχέση με τον άντρα μου πλέον) δεν θέλεις τον μπαμπά; δεν περνάς καλά;» Και μου απάντησε πως «η γιαγιά δεν με αφήνει γιατί λέει πως στεναχωριέται αν φύγω και πάω πάνω». Έτσι κατάλαβα πολλά. Εντάξει αυτή το φρόντιζε τόσο καιρό, οκ το δέχομαι, αλλά συγνώμη δεν θέλεις ο γιος σου να είναι με όλη του την οικογένεια;;
Το άλλο, όταν θέλαμε να φάμε από έξω και ερχόταν ο πακετάς, έβγαινε έξω να δει ποιος είναι και άνοιγε η πόρτα μας και ακούγαμε που έλεγε στο παιδί «πού τα πας αυτά» ( 2 οροφη πολυκατοικία εν τω μεταξύ) π.χ. μετά όταν έβγαινα έξω μου έλεγε «πού πας» και φυσικά της απαντούσα όπως πρέπει. Ήθελε να ξέρει τί λεφτά έχουμε στο σπίτι μας και το πιο τραγικό για εμένα που από τότε κρύωσα μαζί της ήταν που κατηγορούσε τον γιο της για μια δουλειά που έκανε με ένα άλλον και έλεγε ότι θα τους πεθάνει και μετά όταν της τα έκοψα αυτά έκανε σαν τρελή και έλεγε τα ίδια και για εμένα. Από τότε δεν ήθελα να την δω αλλά τί να κάνεις.. υπομονή…
Όταν απέκτησα παιδί, το πρώτο το έχασα, αυτή από την αρχή δεν ήθελε έλεγε «και τι είναι αυτά τόσο γρήγορα και το παιδί πέθανε γιατί είχε πρόβλημα» και καπάκι έπιασα ξανά παιδί, σκεφτόταν πολύ αρνητικά …
Κάνω μεγάλη υπομονή, γιατί είναι και άλλα που γίνονται, αλλά δεν ξέρω πόσο θα αντέξω. Μαζί μου είναι όλο έτσι, ενώ όταν ήταν η πρώτη νύφη της, εκείνη ούτε που είχε επαφές μαζί της και λογικό. Γιατί άραγε; Με τον καιρό εκείνη μάθανε, με στοιχεία βέβαια, ότι απατούσε τον γιο της και τους είχε πιάσει ο ίδιος ( τωρινός σύζυγος) και δεν είπαν πολλά πολλά και όταν η άλλη έφυγε από το σπίτι (την έδιωξε ο άντρας μου γιατί άλλαζε και η κυρία γκόμενους συνέχεια), γύρισε και είπε «μην χαλάτε το σπίτι σας» και σκέφτομαι τώρα εγώ… αυτή ήταν πιο άξια που δεν καθάριζε, παρατούσε το παιδί της σε αυτήν και απατούσε τον άντρα της; Είχε πιο πολλή αξία ;;
Αμαρτία αυτό που λέω κορίτσια, αλλά δεν μπορώ ούτε να την κοιτάω πια. Ξέρω πως ό,τι κάνει και ό,τι λέει είναι ένα ψέμα. Ούτε στο νοσοκομείο δεν την θέλω μαζί μου. Αλήθεια όλο υποδείξεις είναι και ο άντρας μου δεν λέει και πολλά πολλά και αυτό με κάνει πιο κακιά εμένα.
Μιλάει μπροστά στον πεθερό μου για τα εσώρουχα μου που βλέπει κρεμασμένα έξω . Εδώ με έχει ρωτήσει αν ο γιος της είναι καλός στο κρεβάτι μήπως και φταίει που γι’αυτό η άλλη τον απαντούσε. Το λες αυτό για το παιδί σου !!!!!!
Τί να πω δεν ξέρω δεν έχω και τους γονείς μου εγώ. Έχουν πεθάνει. Δεν έχω αδέρφια και νιώθω τοοσο μόνη μου. Οι φίλες μου δεν έρχονται πολύ σπίτι γιατί μόλις έρθουν η πεθερά μου έρχεται πάνω σε εμένα, ενώ δεν ερχόταν σχεδόν ποτέ. Ειδικά τότε δηλαδή, γιατί???
Τί κάνω τόσο λάθος τί?? Θέλω να είμαι ήρεμη με το παιδί του άντρα μου, το δικό μου όταν με το καλό και με τον άντρα μου να έχω καλές σχέσεις και με αυτήν, γιατί με τον πεθερό μου έχω. Ο άνθρωπος δεν μιλάει, είναι λογικός… αλλά πλέον έχω κρυώσει πολύ μέσα μου γι’αυτήν που είπε αυτή τη κουβέντα… «θα τους πεθάνουμε»…εγώ έχασα γονείς και πονάω ακόμα και αυτή δεν ξέρει τι λέει είναι πολύ άσχημο…
Τί να κάνω , τί άλλο να κάνω ,πόση υπομονή ακόμα??
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Η υπομονή δεν είναι για μένα,η λύση σ αυτή την περίπτωση.τα όρια και οι ξεκάθαρες κουβέντες,είναι.οι γονείς είναι η ευρύτερη οικογένεια,όχι οι οικογένεια που δημιουργούμε.αυτη έχει προτεραιότητα και τα θέλω μας.αν προσπαθούμε να γινόμαστε σ όλους αρεστή και συμπαθης, τότε δεν είμαστε εμείς καλά.κοινη γραμμή με το σύζυγο, το ιδανικό.