Όταν ένας μαθητής Α’ γυμνασίου «βάζει τα γυαλιά» σε όλους τους ρατσιστές!

Από Κοραλία Ξεπαπαδέα

«Για τούτο θα θρηνήσω και θα κλάψω» είναι ο τίτλος της εργασίας ενός 13χρονου μαθητή που μίλησε για τον πόλεμο, την ειρήνη και το ρατσισμό…

Ακούμε κάθε μέρα δυσάρεστες ειδήσεις και εξελίξεις απ’ όλο τον κόσμο. Απ’ την αποσταθεροποίηση στη Συρία, μέχρι τη Βραζιλία και το νεοφασιστικό της παρόν, μέχρι την Αμερική του Τραμπ και όλο τον κόσμο, o ρατσισμός είναι ένα πρόβλημα επίκαιρο και εξαιρετικά ζοφερό.

Ο κόσμος που ζούμε είναι σκληρός και υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι κάθε μέρα που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια, τις περιουσίες και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αναζητώντας ένα μέλλον κάπου αλλού. Κάπου που να τους εξασφαλίζουν μια έστω ήρεμη ζωή. Κάπου που δε θα διακυβεύεται άμεσα ούτε η δική τους ζωή ούτε των παιδιών, των αδερφών, των φίλων τους. Στην πραγματικότητα όμως, κανένας από μας δεν μπορεί να καταλάβει εκατό τις εκατό τι σημαίνει να αναζητάς μια πατρίδα που να σε χωράει, τι σημαίνει να βάζεις τα παιδιά σου σε βάρκα και να σαλπάρετε σε έναν αχανή ωκεανό με σημαία μια ελπίδα επιβίωσης.
Και κανείς μας δεν μπορεί να το καταλάβει μέχρι να σκάσει μια βόμβα κυριολεκτικά δίπλα στο σπίτι του. Αν δεν ακούσεις το θόρυβο, αν δεν αρπάξεις το παιδί σου στην αγκαλιά και αρχίσεις να τρέχεις, όσες ειδήσεις να δεις, όσα ρεπορτάζ κι αν ακούσεις, δεν παύει να είναι μια δυσάρεστη είδηση. Θλιβερή και μακρινή, που σε γεμίζει φόβο, θυμό και ενοχές. Ενοχές για τον κόσμο που ζούμε και την αδυναμία να τον αλλάξουμε σήμερα κιόλας.

Τις προάλλες άκουγα για μια ιστορία, τόσο πραγματική και αληθινή, που όμως μοιάζει με σεξπυρικό παραμύθι. Ερωτευμένη εκείνη και Ελληνίδα, ερωτευμένος εκείνος και Ιορδανός. Ο κοινός παρονομαστής είναι η αγάπη τους, αλλά αυτό που τους χωρίζει είναι τα σύνορα, μια παράνομα κομμένη visa και οι πρεσβείες Ελλάδας-Ιορδανίας. Θέλουν να ειδωθούν και δεν μπορούν. Γιατί; Γιατί αυτός απαγορεύεται να έρθει στην Ελλάδα.

Παρόλα αυτά, ο κόσμος που ζούμε κρύβει άπειρες δυνατότητες, γιατί απαρτίζεται από ανθρώπους. Ανθρώπους μεγάλους και μικρούς, με μάτια και αφτιά, με όνειρα και ευαισθησία. Ας σταθούμε όμως στους μικρούς ανθρώπους.
Τις προάλλες μας ήρθε ένα μήνυμα που αφορούσε μια θετική είδηση. Μια είδηση που μοιάζει με «όαση» στον κυκεώνα της τραγικής μας επικαιρότητας. Ένας μαθητής πρώτης γυμνασίου, λοιπόν, κλήθηκε να γράψει μια εργασία στα πλαίσια του μαθήματος των θρησκευτικών. Το θέμα της εν λόγω εργασίας είχε τίτλο «Για τούτο θα θρηνήσω και θα κλάψω» και αφορούσε την ειρήνη, τον πόλεμο και το ρατσισμό, ο οποίος (εξ)απλώνεται σα γιγάντιο καρκίνωμα σε όλο τον πλανήτη.
Ένας μικρός άνθρωπος, λοιπόν, στα πρώτα χρόνια της εφηβείας του, στο τρυφερό μεταίχμιο «μεγάλου» – «μικρού», εκφράστηκε για το ρατσισμό με απλό, αλλά παράλληλα αποστομωτικό τρόπο, φέρνοντας στο προσκήνιο ζητήματα απολύτως υπαρκτά και σοβαρά, που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη κοινωνικο-πολιτική μας πραγματικότητα. Αναφέρθηκε στο προαιώνιο φαινόμενο του πολέμου, στην κτηνωδία του Άουσβιτς, αλλά και στο πρόσφατο ανθρωπιστικό πλήγμα που ζήσαμε το 2015 με την τραγωδία στη Μεσόγειο. Πτώματα ανθρώπων στη θάλασσα που έγιναν εικόνες και κυκλοφόρησαν παντού, όταν ήταν πλέον πολύ αργά.

Αξίζει να διαβάσεις την εργασία του 13χρονου μαθητή, η οποία, όπως είναι αναμενόμενο, βραβεύτηκε με άριστα. Κι ας μην ξέρεις ούτε εσύ ούτε κι εγώ ποιος είναι, πως τον λένε, αν είναι αγόρι ή κορίτσι, αν του αρέσει το σχολείο ή πως του φαίνονται όλα αυτά. Σημασία έχει ότι οι μικροί άνθρωποι του πλανήτη μας έχουν μάτια που βλέπουν την αδικία, τις ανισότητες και το ρατσισμό. Έχουν παιδικά μάτια που κρίνουν, απορούν, ψάχνουν και ελπίζουν.

Απορούν γιατί γίνονται πόλεμοι, απορούν γιατί τόσοι άνθρωποι γύρω μας βασανίζονται και υποφέρουν και τελικά ελπίζουν σε έναν κόσμο, ο οποίος θα καταφέρει κάποια στιγμή να φιλοξενήσει την ειρήνη. Αυτή την τόσο πολύτιμη και χιλιοβασανισμένη έννοια, που ακούμε απ’ τα σχολικά μας χρόνια και, μεγαλώνοντας, ακόμα ψάχνουμε.
Αν απορείς, λοιπόν, τι σημαίνει ρατσισμός απ’ τα μάτια και την καρδιά ενός εφήβου, διάβασε την παρακάτω έκθεση. Είναι αρκετή για να σε πείσει ότι η κοινωνία που ζούμε δεν είναι τόσο απαθής τελικά και πως ένας άνθρωπος με μικρή εμπειρία στη ζωή μπορεί άνετα να διαισθανθεί ότι κάτι δεν πάει καλά με τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Η έκθεση του παιδιού κλείνει ως εξής:
Οπότε εύχομαι πραγματικά κάποια μέρα να μπορούμε να μιλάμε για την ειρήνη. Μέχρι τότε ας κρατήσουμε μόνο την ελπίδα μας…

Η ελπίδα του νεαρού μαθητή, αλλά και όλων των μαθητών, θα μπορούσε όντως να μας σώσει κάποια στιγμή. Μέχρι τότε, ας μας σώζει η ίδια μας η ντροπή.

πηγή www.neolaia.gr