Καλό παιδί, αλλά δεν υπάρχουμε το παιδί μας κι εγώ στη ζωή του… Δε θέλω να τον βλέπω πια!!!

Καλησπέρα κορίτσια,

Είμαι η Φωτεινή, μανούλα μιας μπεμπούλας 10 μηνών, σύζυγος που λαμβάνει αδιαφορία, νύφη που δεν τη θέλουν λόγω περιορισμένων οικονομικών και γυναίκα που μάλλον έχει κατάθλιψη!!!

Θα ήθελα τη γνώμη σας, αφού είμαι πραγματικά σε απόγνωση.

Μέχρι τώρα μέναμε με τα πεθερικά μου, αλλά, ευτυχώς, πριν τα Χριστούγεννα μπήκαμε στο σπίτι μας. Το δικό μας σπίτι.

Τα πεθερικά μου δε με ήθελαν από την αρχή, καθώς δεν είμαι «πλούσια» ( ούτε κι αυτοί φυσικά). Δε μπορώ να πω ότι μου έκαναν τη ζωή πατίνι, αλλά και μόνο το ότι το γνωρίζω από την αρχή, ότι τα βλέμματα είναι πάντα υποτιμητικά, ότι δε με ρωτούσαν ποτέ και για τίποτα μια γνώμη και ότι ασχολούνται μόνο με το μωρό σαν να μην υπάρχω, φτάνουν για να μη νιώθω καλά.

Από την άλλη, οι γονείς μου προσπαθούν να είναι διακριτικοί και να μου λένε να κάνω υπομονή γενικά. Ειδικά τώρα που δε μένουμε πια μαζί και οι σχέσεις είναι πιο τυπικές.

Στο σπίτι που φτιάχτηκε βοηθήσαμε όλοι οικονομικά κι εγώ ελπίζω να επιστρέψω κανονικά στη δουλειά μου σε λίγο. Δουλεύω σε ζαχαροπλαστείο.

Το μεγάλο μου θέμα όμως είναι η στάση του συζύγου μου. Πολύ καλό παιδί, όμως το τελευταίο διάστημα δε θέλω να τον βλέπω μπροστά μου.

Συμμετοχή μηδέν δε οποιαδήποτε συζήτηση, ασχολία με το μωρό από τυπική έως και καθόλου και φυσικά η ερωτική επαφή περιορίζεται στα εντελώς διαδικαστικά και «άντε να τελειώνουμε».

Η μόνη του ασχολία, μετά τη δουλειά του, είναι το κινητό και το τάμπλετ.  37 χρονών άνθρωπος.

ΕΧΩ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ!!

Τι να κάνω; Τι θα κάνατε;  Έχετε ζήσει παρόμοιες καταστάσεις;

Σας ευχαριστώ!