Παιδιά και ταμπέλες: θετικές ή αρνητικές, είναι πάντα ταμπέλες!

Tης ψυχολόγου Μαρίνας Κρητικού*

Συνηθίζουμε να λέμε για τις ταμπέλες που αυθόρμητα κολλάμε στα παιδιά μας (πχ. τεμπέλης, γκρινιάρης, κακομαθημένος κλπ), όμως λίγοι δίνουν σημασία και στις θετικές ταμπέλες! Λέγοντας θετικές ταμπέλες, αναφέρομαι όταν τονίζουμε συνέχεια στα παιδιά μας πόσο καλοί είναι, πόσο ικανοί είναι, πόσα ταλέντα έχουν και πόσο ψηλά μπορούν να φτάσουν. Το να ενισχύουμε την αυτοεκτίμηση του παιδιού και να το επιβραβεύουμε για την προσπάθεια του είναι πολύ ωραίο και απαραίτητο να γίνεται! Το να τονίζουμε όμως συνέχεια και υπέρμετρα τις αρετές του, είναι σαν να του βάζουμε τον πήχη όλο και ψηλότερα, κάνοντας το ακόμα πιο δύσκολο για το παιδί το να πετύχει τα στάνταρ που του βάζουμε.

Για πολλούς από εμάς ήταν η πραγματικότητα το να μεγαλώνουμε με την ταμπέλα του «καλού παιδιού». Μάλιστα, οι γονείς μας θεωρούσαν προσόν το να έχουν ένα τέτοιο παιδί και καμάρωναν γι’ αυτό. Τι έφερνε όμως μαζί της μια τέτοια ταμπέλα για όποιον την είχε; Τα καλά παιδιά δεν θυμώνουν, δεν αντιμιλάνε, εκπληρώνουν τις προσδοκίες των γονιών τους και το πιο σημαντικό είναι ότι δεν τους «επιτρέπονται» τα λάθη. «Μα εσύ είσαι έξυπνο και καλό παιδί, πώς το έκανες αυτό;» Αν τολμούσε το καλό παιδί να κάνει μια σκανταλιά, μπορεί άμεσα και με τα λόγια να μην είχαν κάποια ιδιαίτερη αντίδραση οι γονείς του, όμως μη λεκτικά, με κάποια χειρονομία ή με μια έκφραση στο πρόσωπο να του περνούσαν το μήνυμα ότι όταν φέρεται με τον τρόπο είναι μη αποδεκτό.

Όταν νιώθεις μη αποδεκτός από τόσο σημαντικά για εσένα πρόσωπα, τότε «μαζεύεσαι πάλι στο καβούκι σου» και προσαρμόζεις ασυνείδητα τον εαυτό σου και τη συμπεριφορά σου καταπιέζοντας σκέψεις και συναισθήματα για να νιώθεις ότι ανήκεις. Πόσο πολύ μεγάλο βάρος για ένα μικρό παιδί να μην είναι αυθόρμητο. Γεννιόμαστε και το κομμάτι του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για τη λογική σκέψη αναπτύσσεται πολύ αργότερα, ενώ αντίθετα, το κομμάτι που είναι υπεύθυνο για τα συναισθήματα είναι πλήρως αναπτυγμένο. Αν από τόσο μικρή ηλικία νιώθουμε ντροπή για τα μη αποδεκτά μας κομμάτια, πώς θα είναι σε ενήλικη ζωή;

Συνεπώς, το πιο σημαντικό είναι να αφήσουμε στην άκρη τις ταμπέλες και να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αναπτύξουν τον χαρακτήρα τους και να ξεδιπλώσουν τις ικανότητες τους στον δικό τους χρόνο και με τον δικό τους τρόπο. Εμείς να είμαστε απλά δίπλα τους συνοδοιπόροι και όχι μπροστά τους!

Κρητικού Μαρίνα*
Ψυχολόγος Υγείας/Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas

πηγή schooltime.gr