Υπάρχει μια συνεχής πίεση των γονέων να αποδείξουν ότι έχουν αυτόνομα, ήρεμα και ανεξάρτητα παιδιά, ήδη από τη βρεφική ηλικία. Αυτά δεν γίνονται!!

Τα μωρά έχουν την ανάγκη για σωματική επαφή και συναισθηματική κάλυψη. Όταν κλαίνε (ακόμα κι αν απλά θέλουν παρέα) πρέπει κάποιος να τους καλύψει αυτή την ανάγκη. Αν εμείς επιλέγουμε να μην το κάνουμε, απ’ ευθείας το μωρό λαμβάνει το μήνυμα ότι ‘’και να κλαίς, κανείς δεν θα σου καλύψει τις ανάγκες’’, οπότε σύντομα παραιτείται. Αυτό φέρνει αποξένωση και ανασφάλεια στο μωρό (και μετέπειτα το παιδί και τον ενήλικα).

Όταν ένα μωρό που κλαίει και δεν το πάρουμε αγκαλιά, πάψει να κλαίει, δεν το κάνει γιατί τελικά δεν του χρειαζόταν η αγκαλιά ή η παρηγοριά, αλλά γιατί ένιωσε ότι δεν έχει νόημα να το ζητά και αποσύρεται στη μοναξιά του.

Παρόμοιες ανάγκες εκφράζουν και μεγαλύτερα παιδιά κατά τη διάρκεια της ημέρας ή της νύχτας.

Η αγκαλιά είναι μια δωρεάν πράξη αγάπης που προσφέρει ηρεμία, ασφάλεια και γλυκά συναισθήματα σε ένα μωρό (αλλά και σε μεγαλύτερα παιδιά ή ενήλικες). Η σωματική επαφή, τα χάδια, η ασφάλεια της αγκαλιάς του γονιού, βάζει γερές βάσεις για ένα ψυχικά και νοητικά ισορροπημένο παιδί.

Τι καλύτερο από το να ηρεμεί ένα παιδί στην αγκαλιά του γονιού του, το καταφύγιό του?!