Στο τέλος της μέρας

Είμαι μια μαμά που της αρέσει το διάβασμα, το σερφάρισμα στο internet, η ανάγνωση βιβλίων, εφημερίδων, blogs διαφόρων θεμάτων και το γράψιμο. Είμαι μια μαμά σαν πολλές πολλές άλλες. Διαβάζω κάθε μέρα ειδήσεις δυσάρεστες και προσπαθώ να τις επεξεργαστώ ώστε να μάθω κάτι από αυτές.

Μόλις σήμερα διάβασα σε αυτό εδώ το site άλλη μια ιστορία για τον παιδικό καρκίνο. Άλλη μια ιστορία για εμένα, μα μια ιστορία ολόκληρης ζωής για κάποια οικογένεια δίπλα μου, δίπλα σου, δίπλα μας.

Η αλήθεια είναι ότι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις δεν έχεις να πεις πολλά. Ίσως να δώσεις μια ευχή από καρδιάς, ίσως ένα γλυκό λόγο, ίσως να πεις μια προσευχή. Την επόμενη ημέρα η ζωή θα σε έχει “πάρει” πάλι πίσω στους τρελούς ρυθμούς της. Ίσως να το θυμάσαι κάποιες φορές και να στενοχωριέσαι, ίσως να μη θες καν να το σκεφτείς γιατί σου μαυρίζει την ψυχή. Αυτό όμως υπάρχει είναι εντελώς αληθινό.

Μετα από όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου, εγώ η απλή -η πιο απλή- μαμά κάνω μόνο μια ευχή. Στο τέλος της μέρας θέλω η πόρτα να κλείνει και η οικογένεια μου να ξαπλώνει υγιής.

Κάθομαι στον καναπέ στο σκοτεινό σαλόνι. Στο μέσα δωμάτιο κοιμάται η Ιωάννα και ο Γιώργος έχει ξαπλώσει εδώ και ώρα. Πάλι σκέφτομαι αυτά που δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε εμείς οι μαμάδες, εμείς οι άνθρωποι. Σηκώνομαι ρίχνω μια ματιά στο παιδικό δωμάτιο, σκεπάζω, φιλάω. Προχωράω στο δωμάτιο μας, κοιτάζω και πάλι σκεπάζω, ξαπλώνω και αγκαλιάζω. Κλείνω τα μάτια μου και είμαι ευτυχισμένη. Μια μέρα πέρασε ακόμη και είναι όλοι όσοι αγαπώ εδώ μαζί μου στο σπίτι, στο κρεβάτι δίπλα μου στο κρεβάτι λίγο πιο πέρα.

Στο τέλος της μέρα, ακόμη και της πιο δύσκολης, της πιο κουραστικής, είμαι και πάλι ευτυχισμένη. Εύχομαι το ίδιο για όλους μας. Η ευτυχία κρύβεται στα πιο καθημερινά και απλά πράγματα, κρύβεται μέσα στην ίδια τη ζωή.

μαμά Μαρία