Ευ ή επί;

γράφει η Βίλη Αντώναρου

“Η ευτυχία είναι επιτυχία, η επιτυχία δεν είναι απαραίτητα ευτυχία”

Είναι από τις say no more φράσεις, που όλοι έχουμε ακούσει, έχουμε ξεστομίσει και έχουμε ενστερνιστεί τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο. Στην πράξη όμως είναι που χάνεται η μπάλα πολλές φορές.

Ορίζοντας βιαστικά και αφελώς την ευτυχία ως μια checklist από επιτυχίες, πέφτουμε στην πιο κλασική παγίδα. Έτσι, αγωνιζόμαστε διακαώς να πιάσουμε τον κοντόφθαλμο στόχο. Και φροντίζουμε το ίδιο και για τα παιδιά μας. Να επιτύχουν και όχι να ευτυχήσουν. Αγωνιούμε να τα βάλουμε στη σωστή τροχιά, την πεπατημένη, με την οποία αρχετυπικά νιώθουμε ασφαλείς, αυτή που έχει τα συγκεκριμένα ορόσημα. Να τους παρέχουμε, να τους παρέχουμε. Μαθαίνουμε να κολλάμε ταμπέλες, brand name στις καταστάσεις και όχι τα συναισθήματά μας. Μαθαίνουμε ότι αυτό μετράει. Το πώς φαίνεσαι στους άλλους και όχι το τι είσαι ή πώς νιώθεις.

Το αντικατοπτρίζει αυτό πολλές φορές η συνήθης απάντηση που σου δίνουν στην ερώτηση: εσύ τι κάνεις στη ζωή σου; «Μπήκα στο τάδε Πανεπιστήμιο, φφφ δύσκολο, απαιτητικό α ου», «Είμαι στην ΧΧΧ* (*όπου ΧΧΧ τάδε μεγάλη εταιρεία, φοβερό brand name, too big to fail, κτλ) πολλή δουλειά μέχρι το βράδυ και τα Σαββατοκύριακα πολλές φορές, ωωωω-ιιιιι, δεν μπορώ να κουνηθώ, ο ‘μεγάλος’ δεν μπορεί αν λείπω». Αυτομάτως και ανερυθρίαστα μπαίνει τσεκ στο χρήσιμος άνθρωπος για την κενωνία…

Σπάνια θα συναντήσω έναν άνθρωπο που θα μου απαντήσει στην ίδια ερώτηση: «Τι κάνω στη ζωή μου; Είμαι καλά! Ευτυχισμένος, βγάζω όσα χρειάζομαι, μου αρέσει αυτό που κάνω, βλέπω τα παιδιά μου που μεγαλώνουν, ασχολούμαι με αυτά, κάνω πράγματα, έχω φίλους, είμαι ευγνώμων….» Τέτοιου είδους απαντήσεις θέλουν πολύ χρόνο, χρόνο που δεν έχεις ούτε εσύ, ούτε καν ο συνομιλητής σου που σε ρώτησε. Άσε που τέτοιου είδους απαντήσεις φέρνουν ξανά μπούμερανγκ ερωτήσεις τύπου: «Και… τι χάπια σου γράφουν;»

Έχουμε μάθει να μην περιμένουμε τέτοιες απαντήσεις.

Κι αυτό επειδή έχουμε μάθει να μας μετράνε και να τους μετράμε με βάση το βαθμό επιτυχίας και όχι το βαθμό ευτυχίας. Η αξιολόγηση της επιτυχίας είναι ετερογενής. Η αξιολόγηση της ευτυχίας είναι εγγενής διαδικασία. Πλούσιος στη μία περίπτωση είναι αυτός που έχει πολλά. Πλούσιος στην άλλη είναι αυτός που έχει όσα χρειάζεται.

Δεν έχει τόσο σημασία στην τελική πόσο ωραίο αυτοκίνητο έχεις. Κάνεις ωραίες βόλτες;

Τελικά το μόνο που πρέπει να επιτύχεις, είναι η ευτυχία.

Ανησυχεί ο ξάδερφός μου για τον γιο του. Δεν πήγε να σπουδάσει, δεν μαθαίνει μια τέχνη. Δουλεύει μόνο delivery. Δεν κάνει καμία κίνηση να χτίσει το μέλλον του. Ησύχασε και αφουγκράσου τον, του είπα. Μπορεί να βρίσκεται στη διαδικασία να δει με τι θα ευτυχήσει, όχι πώς θα επιτύχει.