Πού είναι ο αναισθησιολόγος, οεο;
Η ιστορία της Όλγας
Γέννησα με φυσιολογικό τοκετό και επισκληρίδιο (????) – τα ερωτηματικά θα τα καταλάβεις πιο κάτω…! Eίμαι από τη φύση μου φοβιτσιάρα όσον αφορά αίμα – ορούς – σύρριγγες και τα συναφή.. Όταν λοιπόν πήρα το αποτέλεσμα της χοριακής, πέταξα από τη χαρά μου και μετά σκέφτηκα… τι θα κάνω στον τοκετό?? Φανταστείτε όταν πήγαινα να μου πάρουν αίμα έλεγα «Αν με πονέσεις, θα σε κλωτσήσω» και τραβαγα και καμια δεκαριά φορές το χέρι μου μέχρι να αποφασίσω να το αφήσω για να γίνει η αιμοληψία..
Η εγκυμοσύνη κύλησε απίθανα! Δεν είχα εμετούς, ζαλάδες και τα συναφή – παρα μόνο ελεινές καούρες! Ο καιρός περνούσε και ο μικρός δεν αποφάσιζε να εμπεδωθεί, παρόλο που είχε πάρει θέση! Στην 38 εβδομάδα, δυο μέρες πριν την καθιερωμένη επίσκεψη μου στο γιατρό, ο γυναικολόγος μου- μου ζήτησε να πάρω την πίεση, παρά το γεγονός ότι είμαι υποτασική.. Η πίεση στα ύψη..
Με στέλνει για αιματολογικές.. τρανσαμινάσες χάλια… αιμοπετάλια χάλια.. Κοινώς όλος ο οργανισμός σε κοκομπλόκο ξαφνικά!
Το μωρό συνεχίζει να μην μας κάνει την τιμή να κατέβει, ούτε και η πίεση όμως! Τελικά αποφασίζουμε να μπω στις 20/5 το πρωί, με πρόκληση!
Την προηγούμενη μέρα πρωί με την αυγούλα βλέπω λίγο αίμα. Στέλνω sms στη μαία μου μιας και ήταν σχεδόν αξημέρωτα και με παίρνει τηλέφωνο επίτόπου (αυτή η γυναίκα κοιμάται με το ένα μάτι ανοιχτό- να μην πω και με τα δύο). Μου εξηγεί ξανά πως θα καταλάβω τις συσπάσεις τοκετού και μου ζητά να την ενημερώνω. Όλη η μέρα περνά με πονάκια περιόδου και πετρώματα στην κοιλιά, λίγο ακανόνιστα όμως! Αποφασίζω επιτέλους να ολοκληρώσω τη βαλίτσα που όοοοολο ανέβαλα – παιδί της τελευταίας στιγμής γαρ!
Κατα το βραδάκι οι πόνοι εγιναν λίγο πιο έντονοι και πιο ρυθμικοί, οπότε η φοβερή μου μαία, με συμβούλεψε μετά τις 8 να μην φάω, διότι αν οι συσπασεις γίνονταν πιο συγκεκριμένες πηγαίναμε για τοκετό…
Γύρω στις 12 πάμε με τον καλό μου να ξαπλώσουμε λιγάκι και να χαλαρώσουμε.. Εντωμεταξύ είχα πεθάνει και στην πείνα μιας και όλη μερα εφαγα ελάχιστα και μετά τις 8 τίποτα! Εκείνος άρχισε να ροχαλίζει στο πεντάλεπτο (πρέπει να είναι και ο μόνος, έχω ακούσει ότι όλοι οι άντρες παθαίνουν πανικό – ο δικός μου πάλι τελείως cool!) και εγώ πλέον χρονομετρούσα συσπάσεις με το ρολόι… Λίγη ώρα μετά… βεβαιώθηκα!
Ηταν συσπάσεις τοκετού, μιας και είχαν ακρίβεια και σε χρόνο αλλά και σε διάρκεια.. Φου, φου, φου αναπνοούλες ανώδυνου.. Τηλεφωνώ ξανά στη μαία μου, η οποία απάντησε στο δευτερόλεπτο και με ενημέρωσε ότι μόλις γίνουν πεντάλεπτου να την ειδοποιήσω και να φύγουμε για το μαιευτήριο!
Ξυπνάω τον καλό μου.. Εχμ, μάλλον γεννάω του λέω.. Μπαίνω για ντουζ.. «Οκ«, μου απαντά, «πετάγομαι μέχρι το Αυθεντικόν (γνωστό ξενυχταδικο κοτοπουλοσαντουιτσάδικο), να χτυπήσω ένα σαντουιτσάκι με κοτόπουλο, διότι μάλλον θα είναι μεγάλη η νύχτα… Σε ενα τεταρτάκι θα είμαι πίσω!» Όχι πείτε μου σας έχει τύχει εσάς αυτό? Ατάραχος μιλάμε!ΧΑΧΑΧΑ!
Πράγματι επιστρέφει ο κύριος με μια σαντουιτσάρα ΝΑ (με το συμπαθειο!) και το καταβρόχθιζε όλο χάρη μπροστά μου, ενώ εγώ ΠΟΝΟΥΣΑ και ΠΕΙΝΟΥΣΑ! Αντρες σου λέει μετά!
Ξεκινάμε τελικά κατά τις 2 το πρωί για το εξωτικό Ιασώ! Φτάνουμε στο -1, με αναμένει η μαία μου και πάμε για την προετοιμασία… Μου δίνουν να φορέσω το εκπληκτικής αίσθητικής ρομπίδιο και ξαπλώνω! Μπράααααβο Όλγα! Διαστολή 3 μου λέει… (Εγώ προσπαθώ να συνέλθω από το σοκ της εξέτασης της διαστολής!)
Πάμε στην αίθουσα οδυνών.. Μου βάζει τον καρδιοτοκογράφο και ορό.. (Περιττό να σας πω ότι το αριστερό μου χέρι το ξανακοίταξα όταν τον αφαιρέσαμε ώωωωωρες μετά – είπαμε φοβιτσιαρα!!)
Εμφανίζεται ο καλός μου με σικ περιβολή χειρουργείου! Πονάω άλλα είναι αρκετά υποφερτό – βοηθούσαν τα μαθήματα αναπνοών και το καλό κλίμα.. Στα ενδιάμεσα που δεν πονούσα απλά ρίχναμε τρελό γέλιο και λέγαμε άσχετα περι διακοπών και όοοτι άλλο μας ερχόταν εκείνη την ώρα. Η μαία μου εκτός από απίθανα ήρεμη και ψύχραιμη, εχει και φοβερό χιούμορ και είχαμε δέσει σαν ομάδα όλο τον καιρό που κάναμε συνεδρίες ανώδυνου τοκετού!
Εμφανίζεται ο γιατρός μου, τον οποίο είχαμε ειδοποιήσει!
Παύση. Περιγραφή του γιατρού μου! Κοντα στα 48, πολύ καλοδιατηρημένος τύπος εμφανισιακά, trendy μέχρι το κόκκαλο, χιουμορίστας, καθόλου αγχωτικός και ψυχωτικός, αυστηρός σε κάποια θέματα, χαλαρός σε άλλα, με παρακολουθεί χρόνια καθότι οικογενειακός φίλος και συντοπίτης. Παρά το χαλαρό του χαρακτήρα του είναι ένας ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ γιατρός!
Μας καλημερίζει, αστειεύεται για το γεγονός ότι αντί του ραντεβού στις 8, τον έφερα στα μαύρα μεσάνυχτα και πάει να φορέσει τη ρόμπα του! Επιστρέφει δριμύτερος, έχω άρχίσει να πονάω πολύ πιο έντονα! Η συμφωνία ήταν όταν δεν μπορώ άλλο να ανταπεξέλθω με τις αναπνοές να κάνουμε επισκληρίδιο…
Το κλίμα συνεχίζει να είναι ευχάριστο… ως και πενταήμερη θα το έλεγα μιας και ο ντοκτορ μας εξιστορούσε τι έλεγαν τα κουτσομπολίστικα πρωινάδικα και περί του διαζυγίου της Μενεγάκη, αλλά και περί του καινούριου της έρωτα.. Κουκουρούκου!
«Γιατρέ αρχίζω να πονάω αρκετά«, του λέω.. Άσε βρε που πονάς κάτσε να σου πω εγώ τι έγινε με την Μενεγάκη που τα ξέρω και από πρώτο χέρι.. τρεις λαλούν και δυο χορεύουν!
Η διαστολή είναι στο 5 προς 6 και ζητώ πλέον επισκληρίδιο μιας και τα φου φου φου… δεν απέδιδαν πια! Και εδώ ξεκινά το σήριαλ… Η επίσκληρίδιος άργησε μια μέρα!
Βλέπετε στο εξαιρετικό κατα τ’ άλλα ξενοδοχείο δεν είχαν φροντίσει να έχουν αρκετούς αναισθησιολόγους στη βάρδια… αλλά μόνο ΕΝΑΝ! Τι να κάνει ένας άνθρωπος – σε πόσες αίθουσες να είναι παρόν ταυτόχρονα?
Οι πόνοι πια ήταν σχεδόν αφόρητοι και ο αναισθησιολόγος πουθενά.. Να βγαίνουν κάθε τρεις και λίγο και ο γιατρός και η μαία να ψάχνουν… ο αναισθησιολόγος πουθενά! Εσφιγγα το χέρι του καλού μου και σχεδόν εκλαιγα από τον πόνο..!! Κάπως έτσι πέρασαν ΔΥΟ ολόκληρες ώρες! Σχεδόν έχοντας πια τέλεια διαστολή εμφανίζεται ο αναισθησιολόγος …τρέχοντας! Η επισκληρίδιος δεν είχε πια ουσία μιας και πέρασα όλους τους πόνους του τοκετού χωρίς κανενός είδους αναισθησίας! Ομως εξαντλήθηκα, και δεν μπορούσα πια να συνεργαστω για τις εξωθήσεις.
Η μαία μου με ρωτουσε αν πονάω στην κοιλιά ή χαμηλά και απλά απαντούσα ξεψυχισμένα.. «δεν ξέρω.. Φέρτε μου τον αναισθησιολόγο!» Το μωρό άρχισε να πιέζει αλλά ήμουν πολύ ταλαιπωρημένη για να σπρώξω.. Τελικά αποφασίζουμε για μια μικρη δόση επισκληριδίου, για να μπορέσω να ηρεμήσω και να συνεργαστώ. Ετσι κι έγινε!
Τελικά μετά από λίγη ώρα μεταφέρθηκα στην αίθουσα τοκετού με πολύ κόσμο γύρω μου.. Δύο μαίες είχαν σχεδον ανέβει με τους αγκώνες τους (!!) και εσπρωχναν και αυτές… και ξαφνικά ακούω το κλαματάκι του μωρού μου! «Να σας ζήσει«, μας λένε και το ακουμπάνε τυλιγμένο σε πετσέτες πάνω μου… και έτσι ξαφνικά σταματά να κλαίει και με κοιτάζει..
Ελιωσα, δάκρυσα.. Τα ξέχασα όλα…Νομίζω πως αυτό το βλέμμα έχει χαραχτεί βαθιά στο μυαλό μου, όπως και όλα αυτά τα καθημερινά βλέμματα και πλέον χαμόγελα!
Δυο μήνες μετά… απλά έχει αλλάξει η ζωή μου.. ναι ξενυχτάω (και όχι στα μπουζούκια όπως παλιά στο Τέξας!), ναι έχει μειωθεί ο προσωπικός μου χρόνος, ναι κουράζομαι παραπάνω… αλλά αυτό το πλασματάκι που είναι εδώ δίπλα μου και κοιμάται γαλήνια, όπως και ο καλός μου (ο οποίος έχει ξεπορτίσει με τους κολλητούς!) είναι ΟΤΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ έχω στη ζωή μου!
Υγ. Ειλικρινά δεν θα τα ειχα καταφέρει χωρίς την εκπληκτική μου μαία Πένυ, τον σούπερ ντούπερ γιατρό μου Φώντα και τον καλό μου που με στήριξε σε όλη τη διάρκεια του 7ωρου τοκετού
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Να σου ζήσει! Γερό και τυχερο! Θέλω όμως να σε ενημερώσω για κάτι που ίσως δεν γνωρίζεις. Έχω ζήσει ακριβώς την ίδια ιστορία με εσένα στο ίδιο ξενοδοχείο όπως σωστά έγραψες, στις 23 Μαρτίου του 2008. Η αναισθησιολόγος δεν είχε πολυ δουλειά και δεν μπορούσε να έρθει απλά κοιμόταν στις σουίτες του τελευταίου ορόφου και δεν σηκώνει το τηλέφωνο. Ναι μια γαϊδούρα κρητικιά νομίζω που κοιμάται δεν την βρίσκουν και σε αφήνουν να γεννάς λες και είσαι σε χωράφι. Αν δεν ηταν ο γιατρός μου θα τους είχα κάνει μήνυση. Είχα την επισκληρίδειο δίπλα μου 1 ώρα και δεν μπορούσαν να μου την κάνουν γιατι η κυρία δεν άκουγε το τηλέφωνο. Μόνη στην ΑΙΘΟΥΣΑ χωρίς άλλη κοπέλα να γεννάει εκείνη την ώρα. Έφερα στην ζωή την κόρη μου με μια ένεση μπρούσκο παν. Όταν ηρθε ηταν πια έργα η μικρή είχε σχεδόν βγει και ήθελε να μου κάνει και την ένεση ακίνητη φώναζε. Δεν έχω σιχαθεί στην ζωή μου άλλον άνθρωπο περισσότερο απο αυτήν την γυναίκα και αυτό το μπου.... Που λέγεται και νοσοκομείο.
Να σου ζήσει!!! Γράφεις υπέροχα, γέλασα τόσο πολύ με το κείμενό σου! Απ' ότι βλέπω είναι παλιά η δημοσίευση, θα έχει γίνει πια ολόκληρο παιδάκι, ίσως του έχετε χαρίσει και κανένα αδεφάκι! Ο σύζυγος πολύ κουλ ειλικρινά, εσύ παλικάρι πάντως, δεν ξέρω γιατί θεωρείς τον εαυτό σου φοβητσιάρα. Γέννησα πριν 45 μέρες και καταλαβαίνω απόλυτα με τι αγωνία περίμενες τον αναισθησιολόγο, εγώ όταν εμφανίστηκε μου ερχόταν να τον φιλήσω!!!
>συγχαρητηρια για το κουραγιο σου...να σου ζησει!!!
>Ολγα μου οτι και αν περασες πλεον εχεις αγκαλιτσα τον κουκλο σου να τον χαζευεις και ολα τα αλλα ξεχνιουνται !!! Να ειστε παντα καλα οι δυο σας .Φιλακια Ποπη
>Γεια σου Ολγα με το μικρο σου boogaki!!!!
Παντως,μια χαρα τα καταφερες ολα και μια χαρα τα βολευεις και τωρα!!!!!!
φιλακια πολλα πολλα στο αγορακι σου
και...καλες διακοπουλες
Μαρσυ