Ευχαριστώ τον Θεό που έχω τις κορούλες μου και τη μανούλα μου!!

Tον Σεπτέμβρη του 2003 έμαθα ότι είμαι έγκυος για πρώτη φορά.. Η χαρά μου απερίγραπτη, το φώναζα (όχι απλά το έλεγα) σε όλο τον κόσμο… Κράτησε λίγο, ομως, η χαρά μου, γιατί η αγαπημένη μου μανούλα μου είπε οτι πιάνει στο στήθος της ένα μικρό μπαλάκι… Εφυγε η γη κάτω απο τα πόδια μου.. Τρέξαμε σε γιατρούς και το πόρισμα ήταν ότι έπρεπε να αφαιρεθεί κι ότι εκείνη την ώρα θα βλέπαμε τι ακριβώς ήταν….

Ο γιατρός μας είχε προετοιμάσει οτι την ώρα που θα είναι στο χειρουργίο θα πάρουν δείγμα απο το «μόρφωμα», όπως το ονόμαζαν, θα γινει ταχεία βιοψία και αν τα αποτελέσμα ήταν »κακά», τότε θα έπρεπε να αποφασίσουμε εκείνη την στιγμή που η μανούλα μου ήταν ακόμη ανοιχτη στο χειρουργικό τραπέζι αν της κάνανε μαστεκτομή. Επρεπε δηλαδη να υπογράψει ο μπαμπάς μου… Το άγχος μας είχε φάει όλους…

Η μέρα του χειρουργείου έφτασε κι εμείς είμαστε σε άθλια κατάσταση οικογενειακώς… Μπήκε η μανουλα μου στο χειρουργείο ΚΑΙ ΝΑΙ ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΑ… ΔΟΞΑ ΤΟΝ ΘΕΟ… ήταν ογκιδιο καλοηθές, δηλαδη δεν ηταν καρκίνος!!! Τι ανακούφιση, Θεε μου.. Γύρισε το γέλιο και επιτέλους μπορούσα να χαρώ την εγκυμοσύνη μου…

Δυστυχώς όμως ο καλός θεούλης μου πήρε το μωράκι που με τόση λαχτάρα περίμενα και τότε γύρισε και πάλι το σκοτάδι… Πέρασα σχεδόν ενα χρόνο μαύρο κι άραχνο μέχρι να ξαναμείνω έγκυος και τελικά να κρατήσω αγκαλια τα αγγελούδια μου… Ηθελα να βγάλω απο μέσα μου αυτή την ιστορία και να την μοιραστώ μαζι σας.

Ευχαριστώ τον θεό που έχω δύο κούκλες και την μανούλα μου φυσικά που με βοηθάει να τις μεγαλώσω..!

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com