Νονοί, ειδικοί πράκτορες σε αποστολή, όχι μόνο για κάθε Πάσχα…

-Μ’ αγαπάς νονέ; 

-Ναι, παιδί μου, ναι!

-Μ’ αγαπάς νονά;

-Να, παιδί μου, να!

Και άνοιγε τα χέρια της διάπλατα η νονά για να δείξει πόση αγάπη χωράει η αγκαλιά της…

γράφει η Βίλη Αντώναρου 

Δεν ξέρω αν το θυμάστε αυτό το τραγουδάκι από μικρά και αν το παίζατε.

Είναι από αυτά τα Ο-Μαριάμ-Mαριάμ-μακαρό, ή τα ανέβηκα-στην-πιπεριά-να-κόψω-ένα-πιπέρι και τα περνά-περνά-η-μέλισσα, που χτυπούν και παλαμάκια μαζί τα παιδιά όταν τα λένε.

Μόνο που αυτό το συγκεκριμένο βγάζει πολύ περισσότερο νόημα. Αλλά πολύ περισσότερο…

H ιερότητα του αξιώματος, ή μάλλον όχι του αξιώματος, αλλά του έργου του νονού ήταν πάντα για μένα κάτι αδιαπραγμάτευτο.

Έχοντας λάβει πολλή αγάπη και πολύ ποιοτικό χρόνο μαζί με την αδερφή της γιαγιάς μου, που μου έβαλε και εκείνη λαδάκι -και μαζί με αυτό τόσες πολλές όμορφες αναμνήσεις στη ζωή μου- είχα διδαχθεί αυτό ακριβώς:

Πόσο σημαντικό είναι για τον ψυχισμό του παιδιού, να νιώθει μοναδικό στον κόσμο, για άλλον έναν άνθρωπο ακόμη, εκτός από τους γονείς του. 

Κάτι σαν έξτρα bonus.

Αυτό ακριβώς ένιωσα στο μαιευτήριο τότε, όταν πήρα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά το νεογέννητο μωρό της παιδικής μου φίλης. 

Μία ακόμη προστατευτική αγκαλιά.

Όχι μόνο για ρεζέρβα, αλλά και για συν+πρωταγωνιστικό ρόλο.

Αυτή την ενεργειακή στιγμή την ένιωσε και το μωρό και έμεινε για ώρα στην αγκαλιά μου, κοιμισμένο ήρεμο και ασφαλές. Αυτή η ενεργειακή στιγμή έμελλε να εμπνεύσει αργότερα μια κουμπαριά, ίσως την πιο ιερή. Όχι μόνο γιατί κρατούσα το μέλλον μιας οικογενειακής φιλίας τεσσάρων πλέον γενεών (!), αλλά λόγω του ρόλου που θα αναλάμβανα και θα μοιραζόμουν στο εξής μαζί με τον άνθρωπό μου, που τότε δεν είχαμε ακόμη παιδιά.

Λίγο πριν τη βάφτιση, ο παππούς του βαφτιστηριού, μας χάρισε με χιουμοριστική αλλά και πατρική διάθεση το «εγχειρίδιο του καλού νονού». Του είπα, μην ανησυχείς, θα σταθώ κερί αναμμένο, ή μάλλον λαμπάδα! Και εκείνος μου απάντησε: «Να θυμάσαι όμως, νονός δεν είναι μόνο η λαμπάδα…»

Τα λόγια του αυτά έρχονται στο νου μου κάθε μέρα. Κάθε φορά που συναντιόμαστε με το βαφτιστήρι. Κάθε μέρα που περνά και δεν τον βλέπω. Κάθε χρονιά που περνάει και εκείνος μεγαλώνει και εξελίσσεται. Και εξελίσσεται μαζί του και ο ρόλος μου. Σε άλλα μειώνεται (ίσως ποσοτικά) και σε άλλα αυξάνεται.

Όσοι είστε ήδη νονοί ή ετοιμάζεστε να γίνετε:

-Ζήστε το στο έπακρο. Κάθε μέρα. Τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα.

-Να είστε εκεί, σε κάθε του κατάκτηση. Στα πρώτα του βήματα, στα πάρτι του (στα πρώτα του θα είναι κολλημένο πάνω σας, μετά δεν θα σας θέλει, δεν πειράζει!). Είναι οκ αν δεν σας θέλει σε εκείνο τον αγώνα, ή την παράσταση ή το ρεσιτάλ πιάνου όπου συμμετέχει. Αρκεί που ξέρει ότι εσείς θα πηγαίνατε με τα χίλια αν το ζητούσε.

-Να θυμάστε, να είστε εκεί και για τους γονείς του, όχι μόνο για το βαφτιστήρι. Ένα βήμα πίσω τους πάντα. Γεμάτοι υποστήριξη και θαυμασμό για το έργο τους. Εκείνοι έχουν τον πρώτο λόγο. Ακούστε, ακούστε, ακούστε. Και μετά ξανακούστε και μετά ρωτήστε. Ρωτήστε. Ρωτήστε. Και μετά, μόνο μετά, μιλήστε.

-Τολμήστε. Τολμήστε το άυλο δώρο. Μια παράσταση που θα πάτε μαζί. Να πάτε μαζί για να αγοράσετε το δώρο του. Όλοι μαζί διακοπές. Να το κρατήσετε για να βγουν οι γονείς του. Να πάτε μαζί στο ρεσιτάλ πιάνου που τον αγχώνει. Μαζί στον γιατρό. Μαζί και στα καλά και στα δύσκολα.

–«Ανοίξτε» διακριτικά αλλά ουσιαστικά το χώρο σας στη ζωή του. Μέσα από τη χρησιμότητά σας, όχι από την επιμονή σας.

Τον τελευταίο καιρό ένιωθα ότι δεν περνώ τόσο πολύτιμο χρόνο με το βαφτιστήρι μου όσο παλιά. Πάσχω από νοναδίστικο FOMO… Φοβάμαι μη γίνω σαν την ιστορία-ανέκδοτο που μου διηγιόταν μια αγαπημένη μου, η οποία είχε νονό… πανταχού απόντα: «Και εσένα πώς σε λένε, παιδάκι μου;» «…Μαρία, νονέ!»

Γράφοντας όλα αυτά όμως, συνειδητοποίησα δύο πράγματα: πρώτον, μου ξύπνησαν τόσες πολλές αναμνήσεις, από όλα όσα έχουμε κάνει μαζί στο παρελθόν. Δεν είναι λίγες. Ξαφνικά ένιωσα γεμάτη.

Δεύτερον, ότι απλά μεγαλώνει.

Τόσο οι γονείς, όσο και όλοι οι υπόλοιποι γύρω του που τον αγαπάμε, γνωρίζουμε ότι από πρωταγωνιστές στη ζωή του, σιγά-σιγά γινόμαστε συμπρωταγωνιστές. Και αργότερα θεατές. Σε όσα μας επιτρέπει και πάλι. Θεατές σε ένα έργο που όλοι βοηθήσαμε να βγει τόσο καλό.