Μια προσευχή αλλιώτικη

γράφει η Βίλη Αντώναρου

Τα κουδούνια χτύπησαν και φέτος στα σχολεία. Δύο λεπτά για προσευχή στο προαύλιο. Οι γονείς απ’ έξω. Άλλοι σχολίαζαν: «επιτέλους ξανά προσευχή, γιατί με τον κορωνοϊό το είχαμε ξεχάσει και αυτό» και άλλοι ρωτούσαν τον διπλανό τους «θα πάρει απαλλαγή το δικό σας από τα Θρησκευτικά; χαμένος χρόνος…»

Το ίδιο βράδυ…

– Μαμά τελικά έχει νόημα να προσευχόμαστε; Υπάρχει Θεός; Και αν υπάρχει, μας ακούει; Και αν μας ακούει, μπορεί να μας βοηθήσει;

– Αγάπη μου, αυτή την αλήθεια θα την βρεις μόνη σου. Εμένα με νοιάζει να πιστεύεις στον εαυτό σου. Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Αν πιστεύεις στον εαυτό σου, μπορείς να πιστέψεις αληθινά. Και δεν χρειάζεται να γνωρίζεις πρώτα τι υπάρχει. Γι’ αυτό λέγεται πίστη.

– Μαμά, πες μου μια προσευχή. Αλλιώτικη από αυτή του σχολείου.

Και τότε θυμήθηκα από τα φοιτητικά μου χρόνια, ένα ποίημα που μου άρεσε πολύ και που προσπάθησα κάποτε να μεταφράσω μόνη μου. Έψαξα στο email μου. Κάπου το είχα. Κάπου το βρήκα.

– Θα σου πω ένα ποίημα. Δεν είναι προσευχή ακριβώς… Αλλά τι είναι η προσευχή; Κάτι που λες για να νιώθεις προστατευμένη. Άκουσέ το και νομίζω έτσι θα νιώσεις.

Αήττητος

Πέρα από τη νύχτα που με σκεπάζει,

Κατάμαυρη σαν το πηγάδι

Ευχαριστώ τους θεούς όποιοι και να ‘ναι

για την ψυχή μου που κανένας δεν δαμάζει

Κι αν έπεσα θύμα των καιρών,

Ούτε δείλιασα ούτε έκλαψα γοερά.

Κάτω απ’ τα χτυπήματα της Μοίρας

Το μέτωπο ματώνει μα δεν προσκυνά.

Πέρα από αυτόν τον τόπο της οργής και των δακρύων

Απ’ τη βαριά του τη σκιά,

Ακόμη κι απ’ την απειλή του χρόνου

Δεν ήμουν ούτε θα είμαι θύμα τρόμου

Το πέρασμα όσο στενό κι αν μοιάζει

Το τίμημα πόσο βαρύ, δεν νοιάζει

Ότι εγώ είμαι ο άρχων της ζωής μου

Εγώ ο καπετάνιος της ψυχής μου.

(Μτφ Βίλη Αντώναρου, 2001. Invictus, Wiliam Ernest Henley)