Μαμά με «Μ» κεφαλαίο!
Μαμά με «Μ» κεφαλαίο!
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι με έσπρωξε να μοιραστώ την ιστορία μιας καταπληκτικής μαμάς μαζί σας… ίσως γιατί τώρα που έγινα κι εγώ μαμά, καταλαβαίνω περισσότερα…
Ήσουν η μαμά, που όταν σε γνώρισα, κατάλαβα το μεγαλείο της αγάπης… κατάλαβα τι θα πει να σε αγκαλιάζουν και να νοιώθεις ότι τίποτα δε μπορεί να σε βλαψει μέσα σε αυτήν την αγκαλιά..
Ήσουν η μαμά που όταν χειρουργήθηκα και οι πιθανότητες ήταν 50-50, ήσουν εκεί από το χάραμα, και έφευγες αργά το βράδυ τελευταία…
Που έφτανε μια κουβέντα σου για να με κάνει να νοιώσω σπουδαία… και που σε κάθε χαρά, λύπη, επιτυχία, ήσουν παρούσα αν και μακρυά και τη μοιραζόσουν μαζί μας.
Ήσουν η μαμά που είχες το κουράγιο να ζητάς συγνώμη από τα παιδιά σου για τα λάθη σου..
Που όταν στη γιορτή σου ενώ είχες ετοιμάσει ένα τεράστιο τραπέζι με καλούδια και με είδες να τρώω ψωμί με τυρί, με ρώτησες ποιο είναι το αγαπημένο μου φαγητό και κάθησες και μου το έφτιαξες κι ας ήσουν κατάκοπη..
Ήσουν η μαμά που όταν ήθελα σε κάποιον να μιλήσω, πάντα ήσουν εκεί..
Δε θα ξεχάσω τους ατελείωτους περιπάτους μας στο χωριό και τις κουβέντες που κάναμε.. Πώς λυτρωνόταν η ψυχή μου κάθε φορά που σου μιλούσα… Πώς οι εφιάλτες μου γινόντουσαν όνειρα…
Που όταν πάλευα με την κατάθλιψη, ήσουν πάντα σίγουρη ότι θα νικήσω.. Και νίκησα!
Που πάντα είχες ένα καλό λόγο για όλους και μια αγκαλιά ανοιχτή..
Ήσουν η μαμά που όταν αρρώστησες και κατάλαβες ότι θα πεθάνεις, έκρυψες ένα γράμμα μέσα στο αγαπημένο σου βιβλίο για να μας απαλύνεις τον πόνο.. Έγραφες ότι θα είσαι για πάντα κοντά μας… το φυλάω ακόμη αυτό το γράμμα…
Νά ξερες μόνο πόσο μου λείπεις… Πόσο ήθελα να σε είχα δίπλα μου όλη την περσινή χρονιά που είχα τόσα προβλήματα με την εγκυμοσύνη μου και τον τοκετό μου.. και πόσο ήθελα να γνωρίσεις το γιο μας και να σε γνωρίσει κι εκείνος.
Για αρκετό καιρό αισθανόμουν θυμωμένη που μας άφησες… περπάτησα τη διαδρομή μας στο χωριό και έκλαψα όσο δεν είχα κλάψει ένα χρόνο τώρα… ότι κρατούσα μέσα μου βγήκε και με σάρωσε, ένοιωσα όμως καλύτερα και σταμάτησα να νοιώθω θυμωμένη…
Ήσουν η μαμά που όταν τσακωνόμουν με τον άντρα μου, το γιο σου, έπαιρνες το μέρος του δίκαιου και όχι το μέρος του παιδιού σου..
Σε ευχαριστώ που με αγάπησες κι ας μην ήσουν η δική μου μαμά..
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Απιστευτες θα ησασταν και οι δυο!!!
Makari n itan oles etsi...alla distixws s einai....
Συγχαρητήρια σε αυτή την Κυρία!!! Συγχαρητήρια που στη ζωή της έγινε πραγματική μάνα! Γιατί μάνα είναι αυτή που νιώθει όλα τα παιδιά δικά της, και δεν θέλει να βλάψει ή να στενοχωρήσει κανένα!!! Ευχή μου? για αυτές που έχουν τέτοιες πεθερές να πάρουν μαθήματα και να τους μοιάσουν, όσο για όλες τις άλλες που δυστυχώς δεν τα κατάφεραν... να είναι τόσο τυχερές, απλά ότι περνούν ή πέρασαν οι ίδιες να μην τα ξεχάσουν κι έτσι να μην τα βιώσει και κάποιο άλλο παιδάκι! Κρίμα είναι....
Eυχομαι κ ελπιζω,να κανω τοσο καλη δουλεια στα παιδια μου κ στους συντροφους τους,που να μιλανε κ για μενα με τοση αγαπη!Μπραβο σου που αναγνωριζεις,γιατι δεν υπαρχουν μονο κακες πεθερες,αλλα κ κακες νυφες!Κ σιγουρα δεν ειστε καμια απο αυτες!Λυπαμαι για την απωλεια σου...Ο Θεος ,σου εστειλε αμεσως καποια για να σε προσεχει!
Πόσο τυχερή να έχεις μια τέτοια πεθερά! Διαβάζοντας το κείμενο σου ήρθε στο μυαλό μου η φράση "Παναγια μου λυπάμαι τη νύφη που θα σε έχει πεθερά", μου λένε γιατί κανακεύω πολύ τον μικρό μου μοναχογιό. Πραγματικά θα ήθελα να πουν κάποτε κάτι αντίστοιχο και για μένα... Πραγματικά θα ήταν υπέροχο όταν αποκτάς γαμπρούς ή νύφες να τους συμπεριφέρεσαι σαν να είναι κι αυτά κομμάτι σου. Σου ευχομαι να μοιάσεις κι εσύ της μανας-πεθεράς σου. Ελενα
ΜΠΡΑΒΟ ΤΗΣ!! ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΘΕΡΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ , ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ ΚΟΛΑΣΗ...
δεν φανταζεσαι ποσο σε ζηλευω! οχι που την εχασες νωρις αλλα επειδη γνωρισες την τελεια πεθερα! μια τετοια πεθερα ηθελα και εγω. δυστυχως η πλειοψηφια των πεθερων που γνωριζω δεν εχουν καμια σχεση με αυτο που περιγραφεις. μακαρι οταν παντρευτουν τα παιδια μου να γινω η τελεια πεθερα και εγω, για να με θυμουνται οταν "φυγω" με τοση αγαπη οσο εχεις εσυ για την δικια σου πεθερα...
Απίστευτο...Δεν εχω λόγια.. Να πώ μονο πως όταν ενας ανθρωπος φευγει απο την ζωη και αφηνει πίσω ανθρωπους να λένε τετοια ομορφα λόγια για αυτον ενα ειναι σιγουρο...Οτι η δουλεια που εκανε κατα το διαβα της ζωης του ηταν σπουδαια και πως δεν πήγε χαμενη... Ειστε τυχεροι που την ειχατε..και που σας ειχε. Να ζειτε και να την θυμαστε πάντα ετσι.
Το ονειρο καθε νυφης... Κριμα που πεθανε η γυναικα! Τετοιοι ανθρωποι δε πρεπει να πεθαινουν τοσο γρηγορα!!
εισαι πολυ τυχερη που γνωρισες εναν τετοιο ΑΝΘΡΩΠΟ.Γιατι εχει μερικες πεθερες που ειναι για κρεμαλα κανονικοτατα.Συλληπητηρια για τον χαμο σας.
είσαι πολύ τυχερή.. μια τέτοια πεθερά ονειρευόμουν κ εγώ. να είσαι καλά κ να νιώθεις χαρούμενη που γνώρισες στην ζωή σου έναν τέτοιον καλό άνθρωπο που ήξερε ότι ο ρόλος του ήταν να στηρίζει τις αποφάσεις του παιδιού του και να το βοηθάει να φτιάξει μια αγαπημένη οικογένεια... λυπάμαι για τον χαμό σας... να είστε γεροί και δυνατοί
Συγχαρητήρια και στην μαμά που το έγραψε,και στην μαμά του άντρα της... Με συγκίνησε απερίγραπτα..Είσαι πολύ τυχερή κοπελιά,αλλά ξέρεις να εκτιμάς κιόλας. Ό,τι καλύτερο για την οικογένειά σου.
Μακάρι να γίνουμε κ εμείς τοσο καλες 'μαμάδες'..... γιατι μετα απο ενα τοσο ωραιο κείμενο δεν ταιριάζει άσχημο σχολιο για τις υπόλοιπες πεθερές... οπότε δαγκώνομαι για να μην σχολιάσω ...
Τι υπέροχο κείμενο. Πόσο τυχεροί είναι οι άνθρωποι (γυναίκες και άντρες...) που έχουν στην ζωή τους τέτοιους ανθρώπους! Και μπράβο σου που το αναγνωρίζεις. Μερικές φορές η σχέση με τα πεθερικά μας μπορεί να είναι πιο δυνατή από αυτή με τους γονείς μας. Η νύφη μου, γυναίκα του αδερφού μου, λέει στους γονείς μου (και ... πεθερικά της!!!) πως μας μαζεύουν όλους όπως η κλώσσα τα κλωσσόπουλα. Είχαν 3 παιδιά και τώρα που όλοι παντρευτήκαμε, έχουν 6! Βάλε και τα εγγόνια άλλα 5, γινόμαστε 11! Κι όμως, δεν έχω δει τους γονείς μου πιο ευτυχισμένους, από όσο είναι αυτές τις στιγμές που μαζευόμαστε όλοι μαζί στο σπίτι, συζητάμε, μπαινοβγαίνουμε, μαγειρεύουμε όλοι μαζί, τα εφηβάκια εγγόνια κάνουν τα δικά τους, τα μικρότερα τρέχουν γύρω - γύρω..... Νομίζω πως αυτό είναι η πραγματική ευτυχία. Για όλους μας, μικρούς και μεγάλους. Κι ας γίνεται το σπίτι άνω - κάτω και πρέπει μετά να μαζεύουμε με τις ώρες! Κι ας μην είναι τόσο πλουσιο το φαγητό στο τραπέζι μας. Κι ας μην είναι ολοκαίνουργια τα ρούχα μας. Η καρδιά μας είναι πλημμυρισμένη από την αγάπη που μας δίδαξαν οι γονείς μας ....