Το λαχανί μπλουζάκι!

Σας αγαπώ μανούλες, σας το’χω πει;
Και αν δεν σας το ’χω πει, σας το λέω τώρα.

Πάντα είχα μια μεγάλη εκτίμηση στη γυναικεία σκέψη. Είναι πιο κομπλικέ σε σχέση με την απλή σκέψη των ανδρών. Δεν πλήττω ποτέ με γυναίκες, ενώ 9 στις 10 φορές βαριέμαι αφόρητα με την ανδρική παρέα.
Ειδικά από τότε που είδα την Ολιβ να μεγαλώνει την Αθηνά μας, από τότε που έγινε μανούλα δηλαδή, πίστεψα ακόμα περισσότερο στις γυναίκες.
Ακόμα και στη δουλειά μου είχα την τύχη (ίσως να το επεδιώκα ενστικτωδώς) τις περισσότερες φορές να έχω εργασθεί με γυναίκες… Ειχα πολλές και σπουδαίες διευθύντριες, αλλά και συνεργάτιδες που μου έμαθαν πολλά πράγματα.

Τι να λέμε τώρα;

Ο οργασμός είναι το θαύμα της φύσης, η εκσπερμάτωση έχει απλώς υδραυλικό ενδιαφέρον…

Εχω ξαναγράψει ότι η μάνα είναι στην ελληνική κοινωνία ιερό πρόσωπο. Η γυναίκα που φέρνει στον κόσμο ένα παιδί, ανεβαίνει αμέσως στην ιεραρχία της ευρύτερης οικογένειας, στην παρέα, στην γειτονιά.

Ενδεχομένως τον πατέρα να τον φοβάσαι.

Την μάνα όμως την σέβεσαι. Η μάνα δεν διατάζει, αλλά επιθυμεί και η επιθυμία της είναι αυτόματα διαταγή. Η γνώμη της είναι αξίωμα. Δεν χωρά αμφισβήτηση.

Η προσωπική μου αγαπημένη μου ιστορία –συγγνώμη αν σας την έχω ξαναπεί- που επιβεβαιώνει αυτό που λέω, ονομάζεται «λαχανί μπλουζάκι».

Κάποτε αγόρασα από το Μόναχο ένα λαχανί (!!!) μπλουζάκι. Πόλο… το ’δα και το ερωτεύτηκα… έκανε μια περιουσία, αλλά το αγόρασα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ηρθα στην Αθήνα και το φόρεσα μια μέρα πού πήγα να φαω στην μάνα μου. Εχω την μεγαλη ευτυχία να έχω μια μητέρα που εξαιρετικά σπάνια μου λέει τι ΔΕΝ της αρέσει σε (με) μένα και πολύ εύκολα μου λέει τρυφερά και γλυκά τι ΤΗΣ αρέσει.  Το αγαπώ πολύ αυτό… έστω και αν (αυτό) έχει βοηθήσει να γίνομαι συχνά κωλόπαιδο. Εφαγα, γελάσαμε, είπαμε τα νέα, την φίλησα έφυγα… Την επόμενη εβδομάδα που ξαναπήγα, εκεί που πίνανε καφέ, μου είπε μαλακά:

–Ξέρεις παιδί μου, εκείνο το πράσινο (λαχανί) μπλουζάκι μου φορούσες την τελευταία φορά, δεν μ’αρεσε καθόλου.

Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Ποιο; Το αγαπημένο μου μπλουζάκι.

Μαζεύτηκε… Ε, καλά, αφού αρέσει σε σένα… μου’πε…

Εφυγα πολύ εκνευρισμένος. Μέχρι να μπώ στ’ αυτοκίνητο (φυσικά) το’χα ξεχάσει.

Μετά από κανέναν μηνα έφτιαχνα το σακ βουαγιάζ μου για να πάω στην Πάρο, στο σπίτι της κουμπάρας μου της Αγάθης… Εβγαλα τα καθαρά μπλουζάκια… το κόκκινο, το κίτρινο, το μπλέ, το μοβ , το άσπρο , το ριγέ, φυσικά το αγαπημένο μου λαχανί…

και τότε συνέβη το εντελώς αταξικό.

Επιασα τον εαυτό μου να τ΄ αφήνω εκτός του σακ βουαγιάζ. Δεν το πήρα μαζί , ούτε το ξαναφόρεσα ποτέ.

Η γνώμη της μάνας, όσο και να με θύμωσε, όσο και να διαφωνούσα μαζί της… μεταλλάχτηκε μέσα μου σε διαταγή. Κάτι περίεργα αόρατα καλώδια, έδωσαν διαταγή στον εγκέφαλό μου και αυτος στα χέρια μου να το αφήσουν πίσω στο σπίτι.

Της το’πα πρόσφατα και έβαλε τα γέλια.

Βλέπω το ίδιο στην Αθηνά με την Ολιβια. Η κόρη μου με λατρεύει και την λατρεύω, όταν όμως της κάνω εγω νόημα να έρθει κοντά μου και ταυτόχρονα  της κάνει και η μαμά της, 10 στις 10 φορές πηγαίνει σε εκείνη.

Τα ’χουμε ξαναπεί αυτά: Ετσι είναι η ζωή… δεν είναι τυχαίο που η μάνα λέει το παιδί της «σπλάχνο μου»… μα δεν είναι ούτε καν υπερβολή.

Στην Ελλάδα αυτή την εποχή γίνονται κοσμοϊστορικά πράγματα. Είμαστε στο χείλος της αβύσσου και χορεύουμε πεντοζάλι, στα ντουζένια των πολιτικών κάνουμε μέχρι και πιρουέτες, όταν μάλιστα συνεργαστούν με τα media μέχρι και κωλοτούμπες κάνουμε όσο πιο ακρη γίνεται…

Μανούλες μου αγαπημένες… έχετε στα χέρια σας μια τεράστια δύναμη, Την μεγαλύτερη δυναμη σ’ αυτην την χώρα… σ’ αυτόν τον πλανήτη…
Αρκεί ένα νόημα σας για να αλλάξουν τα πάντα.

Σας ικετεύω σταματήστε για λίγο να ασχολείστε με τον θηλασμό ή το μπιμπερό, για την φυσιολογικό τοκετό ή την καισαρική, με το αν είστε αγορομάνες ή κοριτσομάνες, αν τα παιδιά πρέπει να περπατάνε ξυπόλητα ή με παπουτσάκια, αν πήρατε ή δεν πήρατε μερικά κιλάκια μετα τη γέννα, σε ποιο σχολείο θα τα στείλετε, ή αν η πεθερά είναι σπαζαρχίδω… σταματήστε να τσακώνεστε αν το δικό σας παιδί λέει πέντε λέξεις ενώ της Μαρίας λέει 7 και να χαίρεστε που της Ελένης λέει 3… Όλα αυτά μπορούν να περιμένουν.

Πείτε ΟΧΙ σ’ αυτό που συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία και θα σας πάρουν σοβαρά υπόψη τους… Χρησιμοποιείστε τη θέση που έχετε στην ιεραρχία αυτης της κοινωνίας…

Ξέρω ότι η συντριπτική πλειψοφηία των μανάδων που με διαβάζουν αυτή τη στιγμή είναι νεαρες στην ηλικία… Γυναίκες που δεν έχουν μεγάλη εμπειρία. Γυναίκες που ανησυχούν… γυναικες που δεν ξέρουν τι να κάνουν… απλώς (πολλές από σας αγκαλιάζετε τα παιδιά σας για να τα προστατέψετε… Κάνετε λάθος… ή μάλλον μπορείτε να κάνετε πολλά…

Μιλήστε στις δικές σας μανάδες, στις πεθερές σας, στις θείες που έχουν μεγαλύτερα παιδιά, φτάστε μέχρι ψηλά στη πυραμίδα, στις γιαγιάδες…

Μαζέψτε τον ενδεχόμενο εκνευρισμό σας και εξηγείστε τους… μανάδες είναι κι αυτές …μην το ξεχνάτε… γίνετε όλες μια γροθιά… πολλές γροθιές… δεν τολμώ να σας πω να βγείτε στους δρόμους, γιατί δεν μπορώ να πάρω την ευθύνη… δεν την θέλω αυτή την ευθύνη… άλλωστε λίγες θα το κάνετε… μπορείτε όμως να μιλήσετε… και αν οι μάνες μιλήσουν, η κοινωνία θα πάρει το μήνυμα.
Οι γιοί θα γίνουν πέτρα. Ατσάλι.

Δωστε τη διαταγή της μάνας… και η Ελλάδα θα γνωρίσει καλύτερες μέρες… Ζητήστε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά σας, ζητείστε από τις μεγαλύτερες μητέρες που δεν με διαβάζουν στο internet να ζητήσουν από τα δικά τους μεγαλύτερα παιδιά ένα καλύτερο αύριο…

Εχετε αυτή την υποχρέωση για το σπλάχνο σας…

Ξέρετε, όσο απλοϊκο και να φαίνεται, ο Γιωργάκης ή ο Παπακωνσταντίνου, ή ο τάδε αδίστακτος πολιτικός ή μεγαλοδημοσιογράφος  δεν θα ’κανε αυτά που κάνει ή θα σταματούσε αμέσω να τα κάνει, αν η μάνα του του έλεγε: «Τι κάνεις εκεί ρε ανόητε;»

Εδώ μαζί με την Ολίβια είστε μερικές δεκάδες χιλιαδες. Και σεις οι χιλιάδες ξέρετε μερικές άλλες εκατοντάδες χιλιάδες… Μην κάνετε τίποτε ακραίο…δεν ζητώ αυτό… σας θερμοπαρακαλώ μόνο να ζητήσετε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά σας…

Σας έχω πεί ποτέ πόσο πολύ σας αγαπώ;

(περιμένω ιδέες… περιμένω δηλαδή την αρχή… )

Μάνος

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr