Η μπαταρία
Κάθε βράδυ η Αθηνά αποκοιμιέται στο κρεβάτι μας.
Είναι η πιο ιερή στιγμή της ημέρας για όποιον από τους δυο μας (ή και για τους δυο μαζί!) αναλαμβάνει να της κάνει παρέα μέχρι να κοιμηθεί.
Όποτε χουχουλιάζουμε αγκαλιά, προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου από οποιαδήποτε κακιά σκέψη, από οποιοδήποτε άγχος.
Δεν τα καταφέρνω πάντα. Όταν όμως το κάνω, τότε συμβαίνει κάτι μαγικό. Και δεν είναι της φαντασίας μου, είμαι σίγουρη πως συμβαίνει.
Ξαπλώνουμε οι δυο μας αντικριστά μέσα στο σκοτάδι, μόνο λίγο φως από το σαλόνι τρυπώνει μέσα στο δωμάτιο.
Η Αθηνά, συνήθως με το δάχτυλο στο στόμα, με κοιτάει με το έντονό της βλέμμα.
Το άλλο της χεράκι με χαιδεύει. Τα δικά μου την αγκαλιάζουν σφιχτά.
Μένουμε έτσι αγκαλιασμένες για ώρα. Και ύστερα από λίγο, σας το ορκίζομαι…
Νιώθω πως… φορτίζω!
Ναι! Λες και είμαι μπαταρία τελειωμένη και η Αθηνά είναι ο φορτιστής μου.
Νιώθω κάτι (αγάπη;) να γεμίζει όλο μου το είναι, το κεφάλι μου αδειάζει, η καρδιά μου ηρεμεί.
Κάτι σαν μαγική ενέργεια (αγάπη;) γεμίζει το δωμάτιο.
Αυτό όμως συμβαίνει ΜΟΝΟ όταν αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο. Όταν δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο, παρά μόνο το όσο όμορφα είναι να είμαι αγκαλιά με το μωρό μου, σκεπασμένες με το πάπλωμά μας.
Και η Αθηνά με κοιτάει, με κοιτάει και το μόνο που ακούγεται είναι το μουτς μουτς μουτς από το δαχτυλάκι που πιπιλάει.
Και μετά όταν γεμίσουμε και οι δυο ενέργεια (αγάπη;), η Αθηνά κλείνει τα ματάκια της και ύστερα από λίγο το δαχτυλάκι γλιστράει από το στόμα.
Έχει αποκοιμηθεί.
Και εγώ νιώθω λες και έχω ξαναγεννηθεί.
Άραγε για πόσα χρόνια ακόμα θα μας συμβαίνει;
ΑΧ.ΜΕΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ...ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ...ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΑΓΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΙΖΩ ΤΟ ΑΝΤΡΑΚΙ ΜΟΥ...ΕΝΩ ΕΙΜΑΣΤΕ ΞΑΠΛΩΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΔΙΝΩ ΤΟ ΓΑΛΑΤΑΚΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΑΥΤΟΣ ΜΟΥ ΧΑΙΔΕΥΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΜΕ ΠΕΡΙΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ(ΛΙΩΝΩ....) ΜΟΛΙΣ ΤΟ ΠΙΕΙ,ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑΑΑΑΑΑ...........ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΩ.....ΤΟ ΤΡΙΒΩ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΑΩ ΑΠΑΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΑΠΟΚΟΙΜΙΕΤΑΙ...ΚΑΙ ΕΝΩ ΤΟ ΧΩ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟ ΠΛΕΟΝ,ΔΕΝ ΤΟ ΒΑΖΩ ΑΜΕΣΩΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ ΤΟΥ.ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΘΕΙΙΚΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΓΙΑ ΜΙΣΗ ΩΡΑ+(ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΠΟΚΟΙΜΙΕΜΑΙ ΚΑΙ ΓΩ) ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΤΑΩ ΤΟ ΞΑΝΑΚΟΙΤΑΩ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΖΕΥΩ..ΚΑΙ ΛΕΩ ΕΙΝΑΙ Δ Ι Κ Ο Μ Ο Υ!!!!!!!!!!!! ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ ΠΟΥ "ΦΤΙΑΞΑΜΕ"ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΟΥΛΗ ΜΟΥ.... ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ????? ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟ ΝΙΝΙ ΜΟΥ .... ΚΑΙ ΤΡΕΛΕΝΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!
etsi einai...pragmati...oso oikonomiki krisi kai na zoume, osa enniaia misthologia kai perikopes na akoume...kanenas kai tipota den mporei na mas sterisei aftes tis monadikes stigmes... oso yparxei ena xeraki na kratao...tha exo kouragio na palepso...
Emena i Anastasia mou me xaideuei apala to xeri gia polles wres. Mou leei..mama ti glukoules einai oi trixoules sou sto xeri!! Kamia fora pou tin afinw stin mama mou na koimithei...leei thelw na xaideuw to xeri tis mama mou...kai i giagia leei...exw kai egw xeri...NAI alla to diko sou einai asximo!! Den exei trixoules!!!:)))))))))))))
.... και μετά από λίγο, αφού το σπίτι έχει ησυχάσει, πάνω που σκέφτεσαι ότι θες κι εσυ λίγο χρόνο ηρεμίας και ξεκούρασης... λέμε... "αχ, να το ξυπνήσω λίιιιιγοοοοοο????" φυσικά ούτε για πλάκα, αλλά είναι μια σκέψη, ένα αστείο, που κάθε βράδυ εδω και 19 μήνες λέμε με την γυναίκα μου. Εν τέλει, ποτέ δεν είναι αρκέτη η μικρούλα...
ποσο πολυτιμες ειναι αυτες οι στιγμες... ποσο γλυκα τις περιγραφεις... ποσο πολυ με εκφραζουν... φιλια πολλα
Αχ βρε Ολίβια.. Έτσι ακριβώς κοιμόμαστε κι εμείς... Και τσακωνομαστε με τον άντρα μου ποιος θα βάλει το Φίλιππο για ύπνο! Το βράδυ όμως είναι η δική μας στιγμή! Και κάθε βράδυ κλαίω δίπλα του από ευγνωμοσύνη...
Αυτο δε φευγει ποτε..ειμαι 31 και ακομα φορτιζω τη μπαταρια της μανουλας μου..εστω και μια φορα το μηνα..απιστευτη η μητρικη αγκαλια, αισθανομαι οτι μου παιρνει ολο το βαρος μου, σα να μου ξεριζωνει ολα τα προβληματα, το ιδιο συμβαινει και σαυτην..πραγματικα μαγικο.
Πολλές φορές που αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου, νιώθω ότι θα μπορούσα να την έχω εκεί μέσα.. μια ολόκληρη νύχτα...μια ολόκληρη ζωή! Αχ Ολίβια είναι τόσο μαγικό αυτό που αισθανόμαστε οι μαμάδες....καταντάω γραφική αλλά πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω πλημμυρισμένη από τόση αγάπη!
Όλη αυτή τη σκηνή την περιγράφεις μοναδικά και μπορώ να καταλάβω πως νοιώθεις γιατί με ακριβώς τον ίδιο τρόπο κοιμίζω το μωράκι μου και είναι η ωραιότερη στιγμή της ημέρας. Δυστυχώς ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα και σκέφτομαι αυτό ακριβώς και εσύ, μέχρι πότε? Καλό βράδυ!
ποσο γλυκια εισαι ολιβια!!!εχεις μια υπεροχη οικογενεια!να χαιρεσαι το κοριτσακι σου το ομορφο και ευχομαι να ειστε παντα ετσι αυτοκολλητες!
Πολύ πολύ γλυκό... Συμφωνώ με όλη μου την καρδιά!
το πιο όμορφο απο όλα τα όμορφα σου ποστ Ολίβια! με κάνεις να θέλω να γίνω μάνα ..χθες!
Και πού να δεις πώς θα νιώθεις, όταν με το επόμενο μωράκι σου θα είστε "αυτοκόλλητοι" και στη θέση του δαχτύλου θα είσαι εσύ!!! Ό,τι αισθάνεσαι τώρα, ο θηλασμός θα το υπερπολλαπλασιάσει!!!!!!!! :-)
Μαρία, δεν νομίζω πως η φόρτιση έχει να κάνει με το αν θηλάζεις το παιδί σου ή όχι.
Οταν θηλασα, αλλα και στο μωρο μου που δεν θηλασα, οταν το κρατουσα αγκαλια ενιωθα ακριβως το ιδιο! Δεν παιζει ρολο ο θηλασμος και στο λεω εγω που εχω κανει τα δυο!
Εμένα ξέρεις τί με τρομάζει;; μήπως κάποια στιγμή εκείνες φύγουν από αυτή τη σχέση ή αλλάξει η μορφή της και εγω δεν μπορέσω να το διακρίνω και έχω ακόμα ανάγκη την αγκαλιά τους, τη συναισθηματική προσφορά τους και εκείνες είναι πιά αλλού... με αγχώνει το γεγονός ότι μπορεί να ΜΗΝ ωριμάσει και αλλάξει μορφή αυτό αμφίδρομα. Αλλα μέχρι τότε έχουμε καιρό ε; πολύ όμορφο ποστ
Πολύ συγκινητικό για άλλη μια φορά!Ευχαριστώ Ολίβια που είσαι η ..προβολή των δικών μου συναισθημάτων!<3
Κι εμείς έτσι κοιμόμαστε! Στο κρεββάτι μας μέχρι να την πάρει ο ύπνος και μετά σιγά σιγά την πάω στην κούνια της, όπου κοιμάται ωραία και ήσυχα όλη νύχτα (9 με 9)!! Όλοι όσους ξέρω (γονείς και μη) προσπαθούν να με πείσουν ότι είναι ΛΑΘΟΣ να την κοιμίζω στο κρεββάτι μου! Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω 1. τι ζόρι τραβάνε ένα κάρο άσχετοι (ειδικά οι μη γονείς) με τον ύπνο του μωρού μου και 2. Γιατί να πιέσω ένα μωρό να κάνει κάτι που κάποιος "ειδικός" αποφάσισε ότι είναι το σωστό, ενώ τώρα όλα κυλούν αρμονικά και το μωρό μου είναι ευτυχισμένο και κοιμάται καλά!???? Αναρωτιέμαι...
Πές τα χρυσόστομη.... Κ μεις μια απ΄τα ίδια μόνο που έχουμε κ μεταμεσονύχτιο ξύπνημα αλλά δε βαριέσαι. Θα'ρθει καιρός που θα παρακαλάμε για μια αγκαλιά!
Αχ Ολιβιακι τι γλυκό παιδί που είσαι..... Γι΄αυτό και το Αθηνάκι είναι σαν σοκολατάκι!!!!
Σε νιωθω απολυτα. ακριβως το ιδιο συναισθημα εχω οταν βαζω τη μικρη μου για υπνο καθε βραδυ! ειναι πραγματι μαγικό!
Τι ωραίο post! :)
Αν θες τη γνώμη μου στην ερώτησή σου... Θαρρώ για όσο αναπνέουμε θα συμβαίνει αυτό...Μπορεί αργότερα να πάρει άλλη μορφή, να μην κοιμάστε πια μαζί. Μπορεί να είναι μια ξαφνική επίσκεψή της στο σπίτι σας, έτσι για να πιει καφέ με τη μανούλα της, ένα επιπλέον τηλεφώνημά της όταν κάποια στιγμή νιώσει πως δεν είσαι πολύ καλά... ή απλά ένα βλέμμα της (ξέρεις ποιο... εκείνο ,που ενώ μπορεί να είσαι ανάμεσα σε χίλιους ανθρώπους, νιώθεις πως μόνο εσένα κοιτάει...)Όποια μορφή και να έχει, δεν θα παύει να σημαίνει το ίδιο για σένα... να είναι η φόρτιση της μπαταρίας σου! (απ'ο τις πιο γλυκές περιγραφές που έχω ακούσει ποτέ...) ΥΓ: Κι εγώ κάπως έτσι, σαν την Αθηνά, αφοσιώνομαι όταν διαλέγω γλυκάκι!!! ;)
Αλέκα δε θα μπορούσες να διατυπώσεις καλύτερα τις σκέψεις μου... ;)