Βοήθα Παναγιά μου!
Η ιστορία της Λίνας
(Η Λίνα γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)
Τα νεα οτι ειμαι εγκυος ηρθαν σαν κεραυνος μιας και δεν προσπαθουσαμε, ομως τελικα καταλαβαμε οτι ημασταν πολυ χαρουμενοι με αυτο το θειο δωρο!!! Με τα απο 4 μερες, λιγο αιμα μας αναστατωσε. Για τρεις μηνες επαιρνα καποια χαπακια γιατι υπηρχε ενας μικρος κινδυνος αποβολης. Ολα αυτα μαζι με ατελειωτες ναυτιες και ζαλαδες… και ολα τα σχετικα μεχρι 4,5 μηνων!!! 14 Φεβρουαριου την ακουω για πρωτη φορα!!! Ερχονται δυο μηνες ηρεμιας και ευτυχιας. Κοντευω… Μπαινω στον εβδομο!!!
Ενα συνταρακτικο γεγονος μας φερνει τα πανω κατω!! Η πεθερα λογω ψυχολογικων προβληματων κανει αποπειρα αυτοκτονιας!! (ευτυχως δεν συνεβη το μοιραιο) Τρελα… Ολοι τρεχουν στα νοσοκομεια για 1,5 μηνα και εγω μονη μου χωρις τον αντρα μου σε κριση.. Τι να εκανε και αυτος, θα εχανε την μανα του….
Στον ογδοο η μικρη μου ειναι πολυ χαμηλα, υπαρχει κινδυνος για προωρο τοκετο. Με την βοηθεια του γυναικολογου μου, ιατρικη και ψυχολογικη, τα καταφερνουμε, μπαινω στον ενατο.. Η μικρη συνεχεια χαμηλα…. Εχω κουραστει πολυ το ιδιο και αυτη…
Τελικα αποφασιζουμε με τον γιατρο στην 38η να μπουμε με τεχνητους πονους… Κανουμε εισαγωγη 01:00 το βραδυ μεχρι να με ετοιμασουνε εχουν ξεκινησει και οι δικοι μου οι πονοι με διαστολη 1.
Ο γιατρος συνεχεια διπλα στην μια καρεκλα, ο αντρας μου στην αλλη. Ο γιατρος κατα τις 07:30 για να με βοηθησει βαζει και τεχνητους. Ξεκινανε οι αφορητοι πονοι… «Θα το παλεψω«, λεω «δεν κανω επισκληριδιο…«
Κατα τις 09:00 δεν μπορω να μιλησω πια απο τους πονους. Ρωταω ποση διαστολη εχω και μου λεει 5!!!! Νομιζα οτι θα ειχα περασει το 10 με τετοιους πονους! Ζηταω επισκληριδιο!! Μου κανει μια μικρη δοση γιατι ο γιατρος μου ηθελε να καταλαβαινω ποτε ερχονται οι πονοι (να ‘ναι καλα οποιος την ανακαλυψε!!!) Ηρεμω…
Η χαρα μου μεγαλη, με τον αντρα μου ανυπομονουμε να ερθει τελικη στιγμη να τα ζησουμε ολα. Ολα καλα, εχει παει 10:30, εχω 6 διαστολη. «Κοντευουμε«, μου λεει ο γιατρος, «μεχρι το πολυ τις 12:00 θα την εχεις αγκαλια!«
Μεσα σε ενα λεπτο καταρεουν ολα… Βλεπω τον γιατρο να σηκωνεται… Φωναζει την μαια κοιτανε και οι δυο το μονιτορ και μετα κοιταζονται.. «Δεν ειναι καλο αυτο«, του λεει… Η καρδια την μικρουλας μου μια χτυπαει δυνατα μια γρηγορα, κατι δεν παει καλα. Αρχιζουν να μου αλλαζουν θεση, να μου βαζουν χερι, προσπαθωντας να αλλαξουν θεση στο μωρο, μηπως παταει τον ομφαλιο λωρο…
Ερχονται αμεσα ολες οι μαιες που ειχαν βαρδια. Ολες προσπαθουν, ερχονται αμεσα παιδιατροι, φωναζουν «Δεν προλαβαινουμε, το χανουμε το μωρο!» Ολα αυτα μεσα σε ελαχιστα λεπτα…. Ο γιατρος διωχνει τον αντρα μου εξω και εμενα με διωχνει για τα χειρουργεια. Δεν ειχα κουραγιο να ρωτησω τιποτα, απλα εκλαιγα…
Με πηγαινουν τρεχοντας. Μαζι μου τρεχει και αναισθησιολογος για να μου κανει κανονικη δοση επισκληρηδιου. Φτανουμε εκει, ο γιατρος ηδη εκει ετοιμος μαζι του και αλλος γυναικολογος και δυο παιδιατροι, μαιες… Δεν το πιστευα ποτε προλαβαν και ειδοποιηθηκαν ολοι αυτοι, μεσα σε δευτερολεπτα, ποτε προλαβε ο γιατρος μου να ετοιμαστει…
Η παιδιατρος φωναζει οτι το χανουμε… Πετανε το μπεταντιν πανω μου με το μπουκαλι.. Ενας πανικος…. Ολοι φωναζουν οτι δεν προλαβαινουμε…. Παει να με ανοιξει, η επισκληριδιος δεν εχει πιασει ακομα… «Το νοιωθω γιατρε«… Η παιδιατρος φωναζει «πατα την, το χανουμε.. δεν προλαβαινουμε..«
«το νοιωθω» ξαναφωναζω
«δεν σε πειραξα«, μου λεει και εγώ ήξερα οτι μου λεει ψεματα…
Νοιωθω ενα απιστευτο καψιμο και μετα μια μασκα με κοιμιζει αμεσα.. Κλαιω «Βοηθα Παναγια μου«
Ξυπναω κλαιγοντας σαν να μην περασε ουτε λεπτο.. Τι εγινε ζει;; Δεν ζει;; Ερχεται ενας κυριος να με μεταφερει, με βλεπει, κλαιω…
«Ελα«, μου λεει, «να σου ζησει«
Σιγα που θα μου ελεγε αυτος τα ασχημα νεα..
Ερχεται ο γιατρος μου κοταζει την κοιλια μου, μουδιασμενη και με την μασκα ακομα στο προσωπο ρωταω αν ειναι καλα. Δεν με καταλαβαινει και κοιταζει την τομη που ηταν πολυ μεγαλη για να βγαλουν το παιδι γρηγορα.. Μου απανταει σχετικα με την τομη.. Ωχ.. Θεε μου…
Αλλαζει θεμα, περιμενει να συνελθω για να μου το πει… Καταλαβαινει οτι ρωταω επιμονα κατι, μου βγαζει την μασκα και μου λεει «Ολα καλα, ειναι μια κουκλα! Ειχε ανοιχτα τα ματια και με κοιταζε οταν την εβγαλα και εκλαψε αμεσως!«
Εγω ομως δεν την ειχα δει, ουτε την ακουσα…. Μακαρι να μου λεει αληθεια!!! Μετα απο αρκετη ωρα… Με βγαζουν εξω να με δουν οι συγγενεις, ολοι κλαινει, φωναζω οτι δεν την εχω δει και μου δειχνουν φωτογραφια… Κλαιω τοσο πολυ που δεν μπορω να την δω καθαρα.. Με πανε στο δωματιο και μου την φερνουν… Δεν υπαρχουν λογια… Παναγια μου, ειναι υπεροχη και ειναι δικη μου! Μου την χαρισε; τελικα… Σε ευχαριστω…..
Αν ο γιατρος δεν ηταν συνεχεια διπλα μου και δεν το καταλαβαινε απο την αρχη ηταν θεμα πολυ λιγων λεπτων να σταματησει η καρδουλα της… Δεν υπαρχουν λογια… Οι κινησεις του αμεσες.. Ευτυχως που υπαρχουν και ανθρωποι γιατροι…. Και ολα αυτα εγιναν επειδη μαζι μου περναγε και αυτη ολο αυτο το ψυχολικο στρες και δεν μπορουσε να αντεξει η καρδουλα της και το στρες του φυσιολογικου τοκετου….
Παει ομως περασαν, σιγουρα ομως δεν ξεχαστηκαν… Και ειναι τωρα 17 μηνων!!!
Συγνωμη αν κουρασα…. αλλα τα εβγαλα απο μεσα μου
Αυτη ηταν η δικη μου ιστορια λοιπον…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ..ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ...ΕΙΧΑ ΤΟΣΗ ΑΓΩΝΙΑ ΟΣΟ ΔΙΑΒΑΖΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΤΟΣΗ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΞΗ....ΟΥΦ!!!ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΑΝΤΡΑΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΑΣ ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΟ ΚΑΙ ΤΥΧΕΡΟ!!!!!!ΕΠΕΙΔΗ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΟΛΥ ΣΕ ΘΑΥΜΑΤΑ & ΤΥΧΗ...ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΣ ΓΝΩΜΟΝΑΣ ..ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑ/ΤΥΧΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑΤΡΟ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ...ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟ-ΟΛΑ ΚΑΛΑ!!!!
Κλαμα απιστευτο ολη την ωρα που σας διαβαζα!!!!! Τελος καλο ολα καλα που λενε!! Αχχ αυτοι οι καλοι μας οι γιατροι σωζουν ζωες!!! Ετσι και εμας με τον πριγκιπα μου!! Να σας ζησει και να την καμαρωνεται παντα!!!
>εχω ρήξει πολύ κλάμμα...(αχ αυτες οι ορμόνες!)Να την χαίρεσαι!
>Να είναι πάντα γερή & δυνατή...καλότυχη & ευτυχισμένη!!!!Να σας ζήσει η πριγκίπισσα σας να είστε όλοι καλά & να την χαίρεστε!!!
Ευαγγελία...
>Λίνα μου να σου ζήσει η κορούλα σου. Συγκινήθηκα πάρα πολύ γιατι δυστυχώς πέρασα και εγω ψυχολογικά πολύ δύσκολα με πολλά δυσάρεστα στη οικογένεια (ίσως μία μέρα τα γράψω και εγώ) αλλα σωματικά ευτυχώς πολύ καλά και με μία τέλεια γέννα και έτσι σε καταλαβαίνω. Να είσαι πάντα καλά και να την χαίρεσαι
Μαίρη
>Αχ βρε Λινάκι μου!!Τελικά όλα καλά και η ζουζούνα είναι μια κούκλα!!Τη στιγμή που γένναγες και εμείς το αγνοούσαμε δυστυχώς, βρισκόμασταν στην Σύμη στον Πανορμίτη και ανάβαμε κεράκι για τη μικρή!Μεγάλη η χάρη του!Ακόμα πιστεύω οτι βοήθησε!!!
Παναγιώτα
>PANAGIA MOY!!!
>παλι κλαμα........να σας ζησει.....η κορουλα σας....
>παλι εκλαψα:)
να σας ζησει:))))
>Πάντα γερή να είναι.
Η Παναγιτσα μαζί της. να ζήσει σαν τα ψηλά βουνά.
>Να σας ζήσει κοριτσάκι μου! Πάντα χαρές στο εξής!
Δήμητρα
>έχω διαβάσει όλες τις ιστορίες και πρώτη φορά δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυά μου... να σου ζήσει η κορούλα σου, να είναι καλότυχη και ευτυχισμένη!
>Αυτές τις αληθινές ιστορίες τοκετού δεν τις χορταίνω. Διαβάζοντάς τες συνειδητοποιώ το θαύμα της ζωής που βρίσκεται πίσω από την "αυτονόητη" ύπαρξή μας. Η ιστορία της Λίνας είναι συγκλονιστική γιατί πέρασε και τη μεγαλύτερη αγωνία πριν από τη λύτρωση!
Καλή χρονιά Ολίβια, καλή χρονιά σε όλες τις μανούλες με εμπνευσμένα, δημιουργικά, λυτρωτικά μαθήματα Ζωής!
http://newagemama.com
>Να σου ζήσει!!!! τελικά οι γιατροί "άνθρωποι" πληθαίνουν και αυτό είναι ευχάριστο !!!! να τη χαίρεσαι και η ζωή σας να είναι γεμάτη χαμόγελα!!!!
>συγκλονιστική η ιστορία σου... να χαίρεσαι την κορούλα σου, να είναι γερή και να είναι πάντα γερή και να είναι αυτές οι τελευταίες δύσκολες στιγμές στη ζωή σας!