Καλό το ένστικτο της μάνας, ΑΛΛΑ…

Καλό το ένστικτο της μάνας, ΑΛΛΑ…

της μαμάς Μάιρας

Αυτό που με έκανε να πάρω την απόφαση να γράψω την ιστορία μου είναι ότι πήρα ένα καλό μαθημα στη ζωή μου και ευτυχως είμαι από τις τυχερές που έστω και έτσι ζω μια -όσο γίνεται- φυσιολογική ζωη  και χαίρομαι τα παιδιά μου που μεγαλώνουν. Γι΄ αυτό το λόγο θα γράψω πρώτα το συμπέρασμα και μετά την ιστορία:

Κορίτσια, καλό το ένστικτο της μάνας, αλλά να ακούμε και λίγο τους γιατρούς, γιατί κάτι παραπάνω ξέρουν.

Εμένα το δικό μου έλεγε πως θα το γεννήσω αυτό το παιδί, αλλά δεν μου είπε ποτέ ότι θα το άφηνα 30 ημερών για να μπω στο νοσοκομείο με αρχή σηψαιμίας, μην ξέροντας καν αν θα επιβιώσω στο χειρουργείο!

Από την αρχή

Η διάγνωση που άλλαξε τη ζωή μου έγινε στις αρχές του 2007, στα 30 μου, όταν ο γιος μου ήταν ήδη 3.5 χρονών.

Νόσος του Crohn.

Τι είναι αυτό; είπα. Το άκουγα πρώτη φορά στη ζωή μου.

Να μη φοβάμαι, λέει, δεν είναι καρκίνος, δεν πεθαίνεις από αυτό, αλλά πεθαίνεις με αυτό. Ετσι ακριβώς μου είπαν οι γιατροί.

Η νόσος του Cronh εν συντομεία για όσους δεν γνωρίζουν είναι μία νόσος  που δημιουργεί  φλεγμονές και έλκη σε διάφορα σημεία του εντέρου και προκαλεί μέσα σε όλα διάρροιες, εμετούς, πόνους στην κοιλιά, πυρετό κλπ., για να μην μιλήσω για την ψυχολογία γενικότερα. Στον πάτο.

Ενώ λοιπόν τότε δεν είχα σκοπό να κάνω άλλο παιδί, μετά από αυτό άρχισα να το σκέφτομαι πολύ σοβαρά. Προσπάθησα να φανταστώ το γιο μου στο μέλλον και μου φάνηκε πολύ σκληρή η στιγμή που εμείς κάποτε θα »φύγουμε» και εκείνος θα μείνει »μόνος», χωρίς κάποιον πολύ δικό του άνθρωπο όπως ένας αδερφός-η. Έτσι λοιπόν μετά από μεγάλη και αυστηρή θεραπεία (είχα φτάσει στο σημείο να παίρνω 25 χάπια την ημέρα), κατάφερα να φέρω τη νόσο σε ύφεση και ο γιατρός μου επέτρεψε να προσπαθήσω μια δεύτερη εγκυμοσύνη με την προυπόθεση ότι θα ήμουν πάντα υπό φαρμακευτική αγωγή.

Τελικά τα κατάφερα και 25/1/2009 κρατούσα το θετικό τεστ στα χέρια μου.

Σε γενικές γραμμές η εγκυμοσύνη δεν διέφερε και πολύ από του γιου μου. Εμετοί και απώλεια κιλών μέχρι τον 5ο μήνα και μετά όλα καλά. Όπως προανέφερα, επειδή κρατούσα τη νόσο σε μια ύφεση θεώρησα σωστό από μόνη μου να σταματήσω τα φάρμακα για ευνόητους λόγους. Μάταια μου έλεγαν όλοι και πρώτος ο γυναικολόγος ότι στη δόση που τα έπαιρνα δεν υπήρχε περίπτωση να πειραχτεί το έμβρυο. Εγώ το χαβά μου.

Αυτό το μωρό θα το γεννήσω, έλεγα, και δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να έχει στον οργανισμό του την οποιαδήποτε φαρμακευτικη ουσία.

Το φτωχό μου το μυαλό!  Όλους τους μήνες της εγκυμοσύνης το μόνο που επέτρεψα στον εαυτό μου ήταν οι ενέσεις κορτιζόνης που γίνονται για τους πνεύμονες του μωρού. Ο Θεός με φώτισε.

Η κόρη μου γεννήθηκε στο τέλος της 35ης εβδομάδας 2,300 κιλά, αλλά ευτυχώς λόγω των ενέσεων δεν χρειάστηκε καν θερμοκοιτίδα.

Γυρίσαμε στο σπίτι μας την ημέρα του αγιασμού των σχολείων. Το αγοράκι μου ήδη μαθητής της Α δημοτικού. Προσπαθήστε τώρα να φανταστείτε…. Από τη μια το νεογέννητο και από την άλλη ο εξάχρονος να απαιτεί όλη την προσοχή μου με το σχολείο και όχι μόνο.

Τα πρώτα σημάδια της έξαρσης τα αγνόησα επιδεικτικά. Δεν είχα χρόνο άλλωστε να σκεφτώ ότι πρέπει να ξαναρχίσω θεραπεία και μάλιστα ισχυρη. Ακριβώς ένα μήνα μετά τη γέννα, ανεβάζω 40 πυρετό και πέφτω στο κρεβάτι. Σκέφτομαι ότι μάλλον περνάω ιωση. Το πρωί σηκώνομαι να ετοιμάσω το μικρό για το σχολείο και λιποθυμάω μπροστά στα μάτια του, ενώ η κοιλιά μου έχει αρχίσει ήδη να πετρώνει. Αμέσως με πηγαίνει ο άντρας μου στο νοσοκομείο με το ζόρι, σχεδόν σηκωτη. Ούτε τα παιδιά μου δεν πρόλαβα να φιλήσω.

Εξι ώρες χειρουργείο με 50% πιθανότητες να επιβιώσω. Διατρηση εντέρου και μεγαλη επιδείνωση της κατάστασης από την εγκυμοσύνη και την έλλειψη φαρμακευτικής αγωγής. Το τι τράβηξα να μην το περιγράψω. Να σας πω μόνο ότι χειρουργήθηκα αρχές Οκτώβρη και τα τελευταία σωληνάκια βγήκαν από πάνω μου τα Χριστούγεννα. Ημουν στο κρεβάτι ανίκανη ακόμα και να σηκώσω το μωρό που ζύγιζε τότε 4 κιλά.

Θελω οι μέρες αυτές να μην ξαναγυρίσουν. Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου που επέτρεψα στο παιδί μου να με δει να πεφτω και να μη βρει στο σπίτι γυρνώντας, παρά μόνο μετά από τόσες μέρες και γεμάτη παροχές ώστε δυσκολευόταν ακόμα και να με πλησιάσει.

Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι πλέον το πρώτο πράγμα που κάνω μόλις σηκωθώ το πρωί είναι να ταξινομήσω τα χάπια μου και ότι και να γίνει δεν αμελώ ποτέ να τα πιω. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι αυτό που πέρασα δεν το ξαναπερνάω και οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άντρα μου που με μεγαλη υπομονή στάθηκε δίπλα μου φύλακας άγγελος μου, στην οικογένεια μου αλλά και στην Παναγία που με προστάτευσε και με αξίωσε να καμαρώνω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν.

Γι’ αυτό και η κόρη μου πήρε το όνομά Της.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com