Η μαμά που κρύβουμε μέσα μας…
Η μαμά που κρύβουμε μέσα μας…
μαμά Βίκυ
«Έγκυος;! Μπαααα… από που κι ως που; Έλα τώρα και ετοιμάζουμε και την χορευτική παράσταση στο Κολλέγιο Αθηνών…«
Τέσσερις ώρες πρόβα χορού κάθε μέρα, δουλειά το πρωί, βόοολτες το βράδυ και… ένα όμορφο, λιλιπούτειο κύτταρο να πολλαπλασιάζεται συνεχώς, περιμένοντας να σταματήσω τα πλιέ-ρελεβέ και να του δώσω λίγη σημασία… αλλά νομίζω οτι ζούσα σε ένα άλλο κόσμο, σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου δεν υπάρχουν μητέρες, μωρά, καρότσια, ριλάξ, ούτε καν τα jumbo!
Το τεστ εγκυμοσύνης με βρήκε σοκαρισμένη στον πάνω όροφο του σπιτιού μου, να κοιτάζω προς τα κάτω, εκεί που βρισκόταν Εκείνος -το άλλο μου μισό πορτοκάλι ή καλύτερα καρπούζι (το αγαπημένο μου φρούτο)- δεκαπέντε σκαλιά έπρεπε να κατέβω για να του το πω, αλλά μου φάνηκε πως χόρευαν -χορεύουν τα σκαλιά;;; Αν μια φωτογραφία θα ήθελα να έχω από τη ζωή μου, είναι το κλικ εκείνης της στιγμής, εμένα στον πάνω όροφο με το τεστ στο χέρι, το σημείο μηδέν της ζωής μου… ΑΛΗΘΕΙΑ, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, δεν με είχα «δει» ποτέ μαμά, μόλις τα είχα βρει με τον εαυτό μου, τόσο ανεξάρτητη, τόσο φευγάτη…
«Έκλαψες όταν άκουσες την καρδούλα του;»
«Όχι…»
«Καλά πως είναι δυνατόν;«
Είναι, πως δεν είναι; Συγκίνηση κατά παραγγελία δεν υπάρχει, ούτε αγάπη… 9 μήνες φουλ στις ορμόνες, στην κυκλοθυμία, στο κλάμα (εκείνο που δεν έριξα στο υπερηχογράφημα). Μια μέρα κάποιος άγνωστος μου είπε: «η ζωή σου θα αλλάξει» Κούνησα το κεφάλι μου. Νόμιζα οτι ήξερα, τίποτα δεν ήξερα! Πως θα μπορούσα;
Όταν τον είδα πρώτη φορά, δεν ένιωσα και πολλά, όμως δεν ήθελα να κλαίει… τον έβγαλαν από τα ζεστά του και ένιωθε μόνος, μακριά από μένα που δεν μπορούσα ακόμη να συλλάβω τη λέξη μαμά. Και μετά όταν γυρίσαμε σπίτι ήρθε να μας επισκεφτεί ανάμεσα στους άλλους επισκέπτες η «Αυτού μεγαλειότης«, αδηφάγα και μίζερη.
«Δεν βρίσκω κανένα νόημα σε όλο αυτό» και ξέσπασα σε κλάματα.Τότε κατάλαβα πως το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από όσο το υπολόγιζα. Ναι δεν ήμουν καλά, αλλά ποτέ δεν είχα φλερτάρει καν με την κατάθλιψη. Ούτε τα πιο εύκολα παιδικά χρόνια είχα, αλλά πάντα έβρισκα διέξοδο. Πρώτη φορά όλες οι πόρτες ήταν κλειστές. Κουτούλαγα στους τοίχους της ψυχής μου. Κι ενα μικρούλι μέσα σε μια μπλε καλαθούνα να με κοιτάζει με το πιο καθαρό βλέμμα που έχω δει ποτέ…
«Βλέπεις κι εσύ τοίχους;»
«Όχι, εγω βλέπω μόνο τη μαμά μου..«
Εγώ όμως όχι… ούτε τη μαμά, ούτε τη γυναίκα, ούτε το κοριτσάκι που ήμουν κάποτε έβλεπα. Και βυθιζόμουν, γιατί όλοι (εκτός από Εκείνον και την αδερφούλα μου) υποστήριζαν πως ΕΠΡΕΠΕ να ήμουν ευτυχισμένη. Γιατί δεν ήμουν; Μα τόσο αχάριστη πια; Μου έλεγαν να πάρω φάρμακα. Τα φάρμακα όμως δεν γιατρεύουν ψυχές. Οι άνθρωποι γιατρεύουν ψυχές. Τα βλέμματα γιατρεύουν ψυχές. Δυο αφράτα χεράκια χωρίς να ασκήσουν καμία μυική δύναμη μπορούν να σε τραβήξουν από το χάος.
Τα κατάφερε λοιπόν, ένα πλασματάκι 8 μηνών, καθιστό στο πάτωμα του σαλονιού με δισεκατομμύρια παιχνίδια απλωμένα γύρω του. Με πατουσάκια σαν φρεσκοψημένα κρουασαν και τα μεγαλύτερα μάτια του κόσμου. Με αυτά τα μάτια με κοίταξε και την ίδια στιγμή κάποιος με σκούντηξε. Γύρισα και την είδα… μια χαμογελαστή κοπέλα φτυστή εγώ.
«Υπήρχες τελικά…»
«Φυσικά…»
Χαμογέλασα. «Η μαμά που έκρυβα μέσα μου…«
Σε όλες τις λίγο «εναλλακτικές» μανούλες…
Βίκυ
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
το πιο ομορφο κειμενο που εχω διαβασει. ειναι πολλες γυναικες που θελουν το χρονο τους για να βρουν τη μανουλα μεσα τους. δεν ειναι ερωτας παντα με την πρωτη ματια, δεν ειναι παντα αισθηματα πριν τα γνωρισουμε..
να χαιρεσαι το παιδακι σου...καποιες απο εμας τις μανουλες θελουμε τον χρονο μας , αλλα το σιγουρο ειναι οτι στο τελος δεν θα αντισταθουμε στο βλεμμα τους κ το χαμογελο τους.
sikwnomai or8ia kai apla xeirokrotw to megaleio sou......!!!!!!!!!!
...και δεν ειμαστε κ λιγες.
Εκτος οτι με συγκινησες σε προτρεπω να γραψεις κατι γραφεις πολυ ομορφα μανουλα....
Σας ευχαριστώ πολύ πολύ για τα όμορφα λόγια σας...για κάποιο περίεργο λόγο ανακάλυψα οτι μπήκε στο blog ένα χρόνο μετά!Και όλα αυτά που διάβασα μου έφτιαξαν τη μέρα...και είναι υπέροχο να σε κάνει να χαμογελάς κάτι συνέχεια-ειδικά σε ένα γραφείο:-)Πολλές γλυκές στιγμές με τα ζουζουνάκια μας...Φιλιά!
Υπέροχο το κείμενο σου...Να σαι πάντα καλά και να χαίρεσαι την οικογένεια σου!
Από τα πιο ωραία κείμενα που έχω διαβάσει ποτέ... Αναγνωρίζω κι δικές μου στιγμές... Να τον χαίρεσαι μαμά Βίκυ!!! Να τον χαίρεσαι και να είναι η ζωή σου γεμάτη δυνατές, ευτυχισμένες στιγμές μαζί του...
πολυ συγκινητικα τα λογια σου!
Σημερα σκεφτομουν πως περασαν εκεινοι οι 2 πρωτοι μηνες, πως κοντεψα να τρελαθω με ολους πανω απο το κεφαλι μου να μου λενε ''μη αυτο'' και ''εστι πρεπει να το κανεις''.Σκεφτομουν οτι κανεις δεν σκεφτοταν εμενα, τους 2,5 μηνες που περασα κλεισμενη σε μια κλινικη για να μην τις χασω, το οτι μετα τη γεννα μπηκα στο σπιτι μου και εκλαιγα και το κοιταζα σαν να μην εμενα εδω ηδη 4 χρονια.Σκεφτομουν και ενιωθα τυψεις γτ οταν γεννηθηκαν και μου ελεγαν ολοι ποσο ομορφες ηταν εγω χαμογελουσα συγκαταβατικα και σκεφτομουν ''μα καλα με κοροιδευουν?αφου ειναι ζαρωμενα!''.Τα σκεφτομουν ολα αυτα γτ οι 2 κολλητες και κουμπαρες μου γεννησαν πριν λιγο καιρο και επιασα τον εαυτο μου να κανει τον συμβουλατορα ως πιο ''εμπειρη'' (3 μηνες διαφορα εχουν τα μωρα μας!!!).Και σημερα με μαλωσα και ειπα ''Ελενη μην κανεις αυτο που δεν σου αρεσε να σου κανουν'' και δεν ξαναμιλαω, το υποσχομαι.Σημερα τις κοιταζα και η καρδια μου κοντευε να σπασει, δεν αντεχει τοση ευτυχια και σκεφτομουν ολα αυτα και αναρωτιωμουν ''γιατι δεν ενιωθα ετσι απο την αρχη?Γιατι αφησα να με επηρεασουν τοσο ασχημα οι αλλοι?''.Μεσα απο το κειμενο σου λοιπον καταλαβαινω πως ολες τα παιρναμε αυτα (δυστυχως) αλλα τα αγγελουδια μας παντα θα ειναι εκει να μας τραβηξουν στο φως.Σημερα ειχα αναγκη να το δω αυτο, σ'ευχαριστω που μου το εδειξες...Να χαιρεσαι το αγγελουδι σου!
Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανενός τη συγγραφική δυνατότητα εδώ μέσα... εσύ ΓΡΑΦΕΙΣ. Ουσιαστικά, χωρίς τετριμμένες κλισεδιάρικες εκφράσεις και μεστά. Σε ευχαριστώ πολύ.
Μάλλον ένα χρόνο μετά δύσκολο να το δεις(για κάποιο λόγο ένα χρόνο μετά είδα ότι είχε δημοσιετεί) αλλά σε ευχαριστώ και εγώ για κάθε σου λέξη...να είσαι καλά.
εκλαψα πολυ οταν ακουσα την καρδουλα του για πρωτη φορα ενα τοσο δα μπιζελακι και χτυπαγε σαν τρελο απο τοτε τον αγαπησα προσπαθουσα 3 χρονια γιαυτον μετα απο πολλα δακρυα μια αποβολη και μια λαπαροσκοπηση ωοθηκων ηρθε για να μεινει!σε ολη την εγκυμοσυνη μου ημουν ολο ανχοσ δεν χαρηκα τιποτα και απτον 5ο μηνα με το φοβο προωρου τοκετου ολα ομωσ πηγαν τελεια.οταν τον αντικρυσα ενιωσα να ξεχυλιζω απο αγαπη ηταν υπεροχο μετα απο 3 μερεσ ομωσ με επιασε καταθλιψη λογο ορμονων λογο των οσων περασα δε ξερω τον κοιταγα και δεν ενιωθα τιποτα εκλεγα γιατι δεν μπορουσα να πιστεψω πωσ δεν ενιωθα τιποτα για το παιδι μου εκλαιγε και του στριγλαγα σαν τρελη ηθελα μονο να σταματησει τον θηλασα πολυ λιγο λογο τησ ψυχολογιασ μου κατι που ακομα μετανιωνω νιωθω τυψεισ....και φυσικα τον αγαπαω ειναι 2,5 χρονων ομωσ τον αγαπησα ξανα απτην αρχη.οχι αυτο δεν μασ κανει κακεσ μανεσ!!!η καθε μανουλα εχει τον δικο τησ τροπο ειμαστε ολεσ υπεροχεσ μανουλεσ
Τι γλυκιά! Να σου ζήσει!
Τι ωραία που γράφεις...Καταρχάς να σου ζήσει ο μικρός σου... Θα συμφωνήσω με το κείμενο το δικό σου αλλά και με τα σχόλια των άλλων κοριτσιών πιο πάνω... Δεν ξέρω αν ανήκω στις εναλλακτικές μανούλες... Εγώ έκλαψα στον πρώτο υπέρηχο που ακούσαμε την καρδούλα του...Έκλαψα γιατί για αυτό το θαυματάκι υπέφερα πολλά για 2,5 χρόνια και στο τέλος ήρθε από μόνο του, έτσι απλά και όμορφα σε στιγμή που δεν το περίμενα... Σε όλη την εγκυμοσύνη είχα προβλήματα...Και πάλι κάθε φορά έκλαιγα γιατί δεν ήθελα ο Θεός να μου πάρει πίσω αυτό που μου έδωσε.Από την άλλη μεριά όμως σε όλη την εγκυμοσύνη δεν μίλησα ποτέ στην κοιλίτσα μου. Τη χάιδευα κάποιες φορές μηχανικά, ίσως για να ανακουφιστώ λίγο από εκείνη την αφόρητη αίσθηση εξαιτίας του μικρού μου που είχε σφηνώσει κάτω από το στήθος μου και δυσκολευόμουν να αναπνεύσω...Την μέρα που αποφάσισα να του μιλήσω και γω όπως υποτίθεται πως πρέπει να κάνουν όλες οι μανούλες(ήμουν στην 32 βδομάδα) ήμουν μόνη στο σπίτι...Είχα έρθει από τη δουλειά και εκεί που καθόμουν στον καναπέ άρχισα να του λέω ότι τον περιμένω, να γνωριστούμε...Πήγα να κάνω ένα ντουζάκι και η σκέψη μου ήταν σε αυτά που του έλεγα και μου φαινόμουν λίγο γελοία...Λίγο μετά ήρθε και ο σύζυγος και έσπασαν τα νερά...Άραγε άκουσε αυτά που του είπα ότι τον περιμένω και βιάστηκε να βγει να με δει???? Αυτή την απορία θα την έχω πάντα. Με το που γέννησα μου τον πήραν κατευθείαν και πήγε εντατική χωρίς να τον δω..Όταν συνήλθα δεν ένιωθα κάτι διαφορετικό μέσα μου...Αυτή την απέραντη ευτυχία για την οποία μιλάνε όλες...Δεν ένιωθα μαμά...Την επομένη μου έδειξε φωτό από τη θερμοκοιτίδα με το μωρό μου ο άντρας μου. Τώρα δικό μου έιναι αυτό? Σκεφτόμουν...Παρόλα αυτά ένιωθα την ανάγκη να πάω κοντά του..Όταν πήγα την μεθεπόμενη μέρα με τους αφόρητους πόνους της καισαρικής και των στηθών που κόντευαν να σκάσουν από το πρήξιμο, έπλυνα καλά καλά τα χέρια μου και πήγαμε κοντά στη θερμοκοιτίδα με τον άντρα μου...Είδα το θαυματάκι μου ταλαιπωρημένο με χιλιάδες σωληνάκια στο κορμί του. Όταν άνοιξα το πορτάκι να βάλω το χέρι μου και να χαιδέψω την πλατούλα του, ο άντρας μου μου έδωσε το πιο γερό χτύπημα στην ψυχολογία μου. "Μην τον χαιδεύεις, απλά ακούμπησε το χέρι σου πάνω του." Αφού φύγαμε και έμεινα μετά στην κλινική μόνη μου άρχισα να κλαίω...Τη στιγμή που πήγα να ακουμπήσω το παιδάκι μου και να δεθώ μαζί του, την πρώτη φορά που θα βρισκόμασταν μετά από τόσα που περάσαμε και οι δυο, βρέθηκε ο άντρας μου να μου κάνει υποδείξεις για το πως να το χαιδέψω. Το σπλάχνο μου...Δε με νοιάζει αν είχε δίκιο ή άδικο...Η στιγμή και ο τρόπος ήταν λάθος...Και κάθε φορά στις επόμενες επισκέψεις έβλεπα το παιδάκι μου με μια απόμακρη στάση, πράγμα που δυσκόλεψε το δέσιμο μαζί του. 17 μέρες στην εντατική και δεν κατάφερα να έρθω κοντά του. Ήμουν έτοιμη να πέσω σε κατάθλιψη και γω. Γέννησα και δεν ένιωθα τίποτε...Και όταν γυρνάς σε ένα άδειο σπίτι για τόσες μέρες μετά τον τοκετό, ε πως να το κάνουμε, ήταν δύσκολο.. Όταν πήγαμε σπίτι όλοι μαζί και έμεινα μόνη μαζί του τον περιεργαζόμουν για ώρες...Δεν ήξερα πως να το φροντίσω...Δεν πίστευα ότι ήταν δικό μου. Τόσο καιρό ένιωθα σαν να το επισκέπτομαι. Λες και δε θα μέναμε ποτέ όλοι μαζί. Πως ήταν κάτι για λίγο και μετά θα ήμουν και πάλι μόνη. Στο τέλος είπα ότι δεν έχω ανάγκη κανέναν ούτε τα σχόλια του καθενός. Δεν θα μου δείξει κανείς πως να είμαι μάνα και αν κάνω κάτι λάθος θα είναι κι αυτό δικαίωμα μου. Και κάπως έτσι προστάτεψα τον εαυτό μου από την κατάθλιψη νομίζω. Άρχισα να σκέφτομαι το παιδί μου και όχι τα θέλω μου και τις σκέψεις μου. Μακάρι όλες οι μανούλες να ψάχνουν να βρουν από κάπου να πιαστούν αυτή τη δύσκολη περίοδο μετά τη γέννα...Γιατί κανείς δε σε προετοιμάζει για αυτό...Και από ότι φαίνεται κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την ψυχολογία μας τότε...Ούτε καμιά φορά και οι ίδιες οι μανάδες μας που μας γέννησαν...Γιατί και κείνες μέσα στα "πρέπει" του κόσμου μεγάλωσαν. Πως να ξέρουν να φερθούν διαφορετικά???
κ ομως...εγω εκλαψα με την ιστορια σου,την αφοπλιστικη σου ειλικρινεια κ το θαρρος σου να παραδεχτεις πως μερικες φορες μανα μαθαινεις να εισαι...εγω πιστευω πως αυτες ειναι κ οι καλυτερες!!
Ωωωω!!! Με πηραν τα ζουμια πρωινιατικα και αυτυχως ειμαι μονη στο γραφειο!!!...Σε καταλαβαινω απολυτα. Κανεις, οσο και προθυμος να ειναι να σε βοηθησει, καποια πραματα δε μπορει να στα δωσει να τα αποροφησεις...Η αγαπη δεν ειναι ενδοφλεβια!!! Οταν εμεινα εγκυος μου ηρθε να πεσω απο τον 5ο, ημασταν σκατα με το μπαμπα της μικρης-και ακομα ειμαστε δηλαδη- και πανω που ειχα βρει δουλεια και ταξιδευα συνεχως για να μην τον εχω στα ποδια μου και τελικα να το ληξω... Ειμαι κατα των αμβλωσεων, οχι απο θεμα αμαρτιας αλλα κοιτα το!!! ειναι μεσα μου και μεγαλωνει!!!...πως να το διωξω? Στον 1ο υπερηχο εκλαψα απο απελπισια,πως θα το μεγαλωσω, θα μαι καλη μανα? Με τον αλλο τον λεγαμενο πως θα τα παω? Θυμαμαι ρωτησα τον γυναικολογο μου ''ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΥΤΟ ΤΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΘΑ ΤΟ ΒΑΛΩ ΣΤΟ ΡΑΦΙ ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΛΕΣ ΜΟΥ?''......... Σκεφτομουν πως θα το πω στη μανα μου, που οταν το εμαθε ηταν ιδια η Τουλα που λυποθημουσε απο το μια ΙΤΑΛΙΔΑ ΣΤΗ ΚΥΨΕΛΗ!!! Νομιζα οτι την εστειλα την γυναικα στον αλλο κοσμο!!!.... Ο περιβοητος στην αρχη μου την ειπε οτι κ καλα δε παιζει να ναι κ δικο του ,αλλα ευτυχως τον προσγειωσα αμεσα. 9 μηνες σωματικα να ειμαι σουπερ,να χω παρει λιγα κιλα,να μην εχω αλλαξει καν ρουχα,να μην ταλαιπωρηθω στη γεννα....Ψυχολογικα ομως ημουν χαλια. Εσπαγα οτι εβρισκα στο σπιτι και κοκκινιζα απο τα νευρα μου με τον αχρηστο-και οχι λογο ορμονων το τονιζω-σα παντζαρι!!! Οταν η μικρη βγηκε απο τη βολεψια της και την πηρα αγκαλια δεν εκλαψα...Ελεγα οτι ειναι αλληνης παιδι...ακομα και τωρα 2 χρονια μετα δε το συνηδητοποιω απολυτα...Η αγαπη ερχεται με τον καιρο...Δε σου δινει κανεις manual στο μαιευτηριο,κανεις δε μπορει να σου εντρυφησει τρυφεροτητα απο τη μια μερα στην αλλη, κανεις δε μπορει να σε κρινει κ οποιος το κανει δε ξερει τι του γινεται. Δε θεωρω οτι ωριμασα απολυτα...Προσπαθω εγω να εντρυφησω στον εαυτο μου το οτι εφερα ενα παιδι στον κοσμο και ειμαι υποοχρεωμενη να το μεγαλωσω οσο καλυτερα γινεται. Το δικο μου παιδι-το δικο μου κοριτσακι...Ναι το αγαπω εννοειται!!! Μετα τη γεννα ο οργανισμος σου ακομα κ αθελα σου λειτουργει σα ρανταρ-σα συναγερμος...Στριφογυριζε σημερα απο τις 5 το πρωι στο κρεβατακι της και δε πρεπει να κοιμηθηκε πολυ καλα...Το αυτι μου ρανταρ...Δε κοιμομουν ουτε εγω και τωρα κουτουλαω...Αλλα αν με φωναζε? Δε θα πηγαινα? Δε θα το επαιρνα αγκαλια? Δε θα το φιλουσα? Η αγαπη ερχεται...Απο μονη της δεν ειναι σχεδον ποτε εκει...Και σε μενα οπως και σε αλλες σαν κ μενα χτυπαει την πορτα αργα αλλα σταθερα.... Σ ευχαριστω πολυ που το εγραψες...το ειχα αναγκη να το βγαλω και γω απο μεσα μου....Φιλια
κι εγω δεν εκλαψα στον υπερηχο.. κι εγω δεν ενιωσα πολλα οταν μου την ακουμπησαν πανω μου με το που γεννηθηκε.. κι εγω δεν θηλασα παρα μονο δυο μηνες μαζι με ξενο.. ειμαι κακια μανα? απο αυτα κρινομαστε? ε λοιπον οχι..
αχ δε μπορω να σταματησω να κλαιω πλησιαζει τη δικη μου ιστορια με καποιες διαφορες ουφφφφφ!!!!ας με σταματησει καποιοος.....ποοοοοοσο σε καταλαβαινω πραγματικα."Είναι, πως δεν είναι; Συγκίνηση κατά παραγγελία δεν υπάρχει, ούτε αγάπη…"!!!!!
Η πίεση που ασκείται σε όλες τις γυναίκες από τον κοινωνικό περίγυρο με όλα τα πρέπει και τα μη είναι αναπόφευκτο να οδηγήσουν κάποιες λεχώνες σε έντονο στρες γιατί δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να ανταποκριθούν σε όλα αυτά τα 'πρέπει'. Συνήθως ονομάζεται επιλόχειος κατάθληψη, επίσης συνήθως (λένε) συμβαίνει στις γυναίκες στην δεύτερη εγκυμοσύνη της. Εγώ αυτά τα συνήθως δεν τα μπορώ όπως δεν μπορώ και τα πρέπει. Έγραψα, μόλις σήμερα, σε ένα άλλο άρθρο ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος αστικός μύθος από το μητρικό ένστικτο. Επίσης δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος από το πόσο καλά κάνει μια μάνα που θηλάζει ενώ μια άλλη που δνε θηλάζει δεν κάνει καλά. Καλά είναι όλα όταν η μάνα είναι και αυτή καλά, και κάνει αυτά που θέλει για το παιδί της (π.χ θηλασμό) επειδή το θέλει και το ευχαριστιέται και η ίδια, επειδή το νοιώθει ως μια ιδιαίτερη στιγμή που θα την φέρει ακόμα πιο κοντά στο παιδί της. Ο δεσμός μητέρας-παιδιού δεν δημιουργείται μόνο μέσα από το θηλασμό και δεν είναι κάτι που δημιουργείται με το που θα γεννηθεί το παιδί απαραίτητα.Είναι κάτι που χτίζεται όπως όλες οι ανθρώπινες σχέσεις. Πως μπορείς να αγαπάς κάποιον που δεν τον ξέρεις; Γιατί θα πρέπει να τον/την αγαπάς; Η αγαπή δεν έχει πρέπει, η αγάπη έρχεται μέσα από την καθημερινότητα. Τα πρέπει σε κάθε μορφή αγάπης μόνο σε αρρώστεια μπορούν να οδηγήσουν. Το υγιές είναι να πάρεις το χρόνο σου, να αγαπήσεις το μικρό αυτό πλασματάκι χωρίς πρέπει και σιγά σιγά καθώς θα το γνωρίζεις. Όπως άλλωστε θα κάνει και το ίδιο.
μπραβο κοπελα μου!!!!πες τα χρυσοστομη εχω αισθανθει ΤΟΣΕΣ τυψεις φυσικα κ αγαπαω το παιδι μου κ ας μη το θυλασα ναι δεν ημουν καλα να το θυλασω ποσο συμφωνω σε οσα ειπες....
leniw me kalupses apoluta!!!na eisai kala mama vicky!!!na xairesai to agoraki sou!