Πού είναι η γιατρός;
Η ιστορία της Γεωργίας
(Η Γεωργία γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Γεια σας και απο μενα. Το ονομα μου ειναι Γεωργια και θα σας διηγηθω κι εγω την δικη μου ιστορια τοκετου, που για μενα ηταν ψυχοφθορα και για ολους τους αλλους ευκολη.
Η εγκυμοσυνη μου ηταν απο τις πιο καλες, χωρις ιδιαιτερες ενοχλησεις και οι 9 μηνες περασαν σαν νερακι με εμενα να συνεχιζω να δουλευω μεχρι τελευταια στιγμη.
Ειχα ΠΗΤ στις 25/10/2010 και στις 20/10 πηγα στο ιατρειο της γιατρου μου, για την προγραμματισμενη επισκεψη μου. Τα λογια της ηταν τα εξης: «Γεωργια, παμε πολυ καλα, ο τραχηλος εχει μαλακωσει αλλα δεν το βλεπω να ερχεται συντομα, αν δεν γινει τιποτα μεχρι την Παρασκευη (25/10) τοτε κανονιζουμε για προκληση«
Φευγουμε λοιπον με τον αντρα μου, εγω με κατεβασμενο το κεφαλι, γιατι η αληθεια ειναι οτι ειχα κουραστει να περιμενω. Ολα αυτα την Δευτερα….
Ξημερωνει Τεταρτη και εγω ημουνα στον καναπε με την καθιερωμενη μου πλεον αυπνια, και κατα τις 6 το πρωι αισθανομαι κατι ενοχλησεις χαμηλα, σαν πονους περιοδου και απλα σκεφτηκα οτι ναι μεν το συστημα εχει να λειτουργησει 9 μηνες, αλλα η γιατρος ειπε cool! Oποτε στον μοναδικο ανθρωπο που το ειπα ηταν ο αντρας μου ο οποιος δεν το πολυκαταλαβε και πηγε ανενοχλητος στη δουλεια του.
Κατα τις 11:30 ξανα ενας τετοιος πονος λιγο πιο εντονος και τοτε μιλαω με την αδερφη μου και βεβαιως μου λεει «Παρε τηλεφωνο τη γιατρο να σου πει τι θα κανεις!«
Ετσι και εκανα αλλα η γιατρος μου πουθενα!
Απανταει η γραμματεας της και απλα μου λεει οτι λειπει χωρις να μου εξηγησει που και ποτε θα επιστρεψει….
Εγω μεχρι εκεινη τη στιγμη επειδη δεν πονουσα, δεν ημουνα και αγχωμενη ιδιαιτερα, οποτε δεν με πολυπειραξε. Λείπει, λέω, θα επιστρέψει. Άνθρωπος είναι και αυτή, θα είχε κάποια δουλειά.
Μετα απο ενα τεταρτο περιπου μου τηλεφωνει η ιδια και μου λεει να παω στην κλινικη να κανω καρδιοτοκογραφημα και θα ξαναμιλησουμε..
Παιρνω κι εγω τον αντρα μου και του το λεω. ΟΚ μου λεει και καθομαι η καημενη μου και περιμενω, να ερθει να με παρει. ΤΣΟΥΠ κι αλλος πονος, πιο δυνατος αυτη τη φορα….
Ο αντρας μου ηρθε με καθυστερηση μιας ωρας, γιατι νομιζε οτι θα πηγαινα μονη μου οπως και την προηγουμενη φορα….
Η ωρα εχει παει 3 το μεσημερι και κατευθυνομαστε στην κλινικη με πονους εγω αλλα οχι τακτικους. Εξηγω στις μαιες τι θελω και αμεσως μου κανουν καρδιοτοκογραφημα, το οποιο εδειξε οτι εχω συσπασεις αλλα το μωρο μου δεν κουνιοταν καθολου.
«Εφαγες;» με ρωταει η μαια
«Οχι!» της λεω …
«Σηκω φερε μια σοκολατα το κοριτσι» λεει στον αντρα μου, «να φαει λιγο και το μωρο«
Ετσι και εγινε… τρωω εγω την σοκολατα να και ο μπεμπουλης αρχιζει να κουνιεται οποτε χαλαρωνει η μαια, αγχωνομαι εγω, γιατι ειχα τρεις συσπασεις σε μιση ωρα. Αμεσως μετα μιλανε με τη γιατρο μου και μου λενε:
«Γεωργια αμα φοβασαι μπορεις να καθισεις εδω, αλλα αμα θες μπορεις να πας σπιτι σου και αμα δεις οτι δεν αντεχεις, ξαναελα!«
«Θα παω σπιτι» της λεω. η γιατρος μου αφαντη ε, μην το ξεχναμε…)
Η ωρα ειναι 4:30, γυριζουμε σπιτι και με αγχος ξαπλωνω και αρχιζουμε να μετραμε λεπτα. Στο μεσοδιαστημα η μια αδερφη μου που ειχε ενημερωθει, να με παιρνει τηλεφωνο και να με ρωταει τι γινεται κι εγω να της λεω ποναω λιγο περισσοτερο για να μην την αγχωσω βεβαια…. Χωρις να με ρωτησει λοιπον φευγει απο τη δουλεια της και ερχεται σπιτι μου. Οι πονοι πλεον ηταν καθε 15 λεπτα.
«Τι καθεστε;;;» μας λεει η αδερφη μου «Σηκωθειτε, βαλιτσες και στην κλινικη!«
Η ωρα ειχε παει 7:00 το απογευμα και εμεις κατευθυνομαστε στην κλινικη . Τη μονη που ειπα στην αδερφη μου να παρει τηλεφωνο ηταν η μαμα μας, πως εγινε ομως και ως δια μαγειας ενημερωθηκαν ολοι στο λεπτο ποτε δεν το καταλαβα.
Να μαστε λοιπον στην κλινικη να λεω στις μαιες οτι εχω πονους καθε δεκα λεπτα και η μια απο αυτες η οποια ηταν και πιο μεγαλη σε ηλικια, με παιρνει σε ενα δωματιο και μου λεει «να σε εξετασω». «Εσυ;;» της λεω, αλλα σκεφτηκα απο μεσα μου οτι σιγουρα θα ειναι εμπειρη, οποτε αφεθηκα.
«Ενταξει» μου λεει «θα γεννησεις γρηγορα«, και παιρνει τηλεφωνο την γιατρο μου.
Απο το πρωι εγω ειχα κανει μπανιο και ειχα ξυριστει οσο καλυτερα μπορουσα, με την κοιλαρα που ειχα οποτε τις γλιτωσα και απο τον κοπο….
Με βαζουν σε ενα κρεβατι με τα ποδια να κοιτανε στο Θεο, ορο με σκετο νερο στο χερι και καθε φορα που πονουσα να και καποια δαχτυλα με πασπατευαν (Η γιατρος μου ακομα να ερθει….)
Καποια στιγμη ενω τους εχω διωξει ολους απο το δωματιο, ακομα και τον αντρα μου, η μαια μου λεει «Εχεις διαστολη 5 οποτε πλησιαζουμε«
«Να κανουμε επισκληριδιο» της λεω.
«Τι θες επισκληριδιο;;Δεν προλαβαινουμε!«, μου λεει «Εσυ γεννας!«
Η ωρα ηταν ηδη 9:00 το βραδυ και η γιατρος μου ακομα δεν ειχε ερθει. Της τηλεφωνουσαν και μια το ειχε κλειστο, μια δεν επιανε και σε καποια φαση ακουω να λενε «Ερχεται, ειναι στα τουνελ«.
ΤΟΥΝΕΛ;;; Aυτο σημαινει πως δεν ειναι καν στην πολη……
Αυτο ηταν, πανικοβληθηκα.. Οι μαιες, που μαιες να τις κανει ο Θεος, μου λενε: «Μην στεναχωριεσαι, αν γινει κατι πιο γρηγορα και δεν προλαβει να ερθει η γιατρος, ειναι εδω ο κυριος…… και αν θελεις θα σε βοηθησει«
Εκεινη την ωρα μεσα στον πανικο μου ειπα ναι και ερχεται ο ακατανομαστος ο οποιος ειναι πολυ ωμος και γλοιωδης γιατρος και αρχιζει να λεει με υπεροπτικο υφος στην μαια, αφου εβαλε τις δαχτυλαρες του και με εξετασε:
«Ποια γενναει, πλακα μου κανεις; Καλες 12:00! Αυτο που πιανεις ειναι το θηλακιο και οχι το κεφαλι του παιδιου!«
Κι εγω να σκεφτομαι «Σε μενα μαθαινουν, Παναγια μου!«
Ταυτοχρονα ερχεται ο αντρας μου και μου λεει οτι προλαβαινουμε να κανουμε επισκληριδιο και φωναζουν αναισθησιολογο, ο οποιος και με το δικιο του φωναζε, γιατι τον ειδοποιησανε τελευταια στιγμη .
Η ωρα εχει παει 10:00 η γιατρος μου δεν εχει ερθει ακομα εγω ποναω, φοβαμαι και αρχιζω να απελπιζομαι…..
Με σηκωνουν να με πανε στο χειρουργειο να μου κανουν την επισκληριδιο κι εγω πλεον να ποναω τοσο πολυ που με ειχε κυριευσει ο τρομος… Ο μαγος της επισκληριδιου τελικα ειναι ο σωτηρας ολων των γυναικων…
Η ωρα ειναι 10:30 και επιτελους ηρθε η γιατρος μου. Και τοτε μου ειπε οτι οχι μονο ηταν εκτος πολεως, ηταν εκτος Ελλαδας και καθυστερησε το αεροπλανο….. και ….και …..
Μεσα σε μιση ωρα μου σπαει τα νερα, ερχεται ο παιδιατρος, εγω να ποναω και τοτε μου λεει να αρχισω να σπρωχνω. Κι εκει που νομιζα οτι το μαρτυριο ειχε τελειωσει, τοτε μαλλον αρχισε.
Ο μπεμπης ηταν πολυ ψηλα και δεν κατεβαινε με τιποτα. Ξαφνικα βρεθηκα με δυο μαιες , τον αναισθησιολογο, τον παιδιατρο και την γιατρο μου απο πανω μου με εμενα να εχω εξαντληθει και να θελω να παραδωσω τα οπλα φωναζοντας να κανουνε κατι να με βοηθησουνε και ολοι μαζι, να μου λενε τωρα φτασαμε στο τελος, να μην εγκαταλειψω την προσπαθεια.
H ωρα πλεον ειχε παει 11:30 κι εγω εσπρωχνα ακομα!
Τελικα στις 12:03 στις 23/10/2010 ηρθε στον κοσμο μας ο μικρουλης μου .
ΚΙΛΑ 3900
ΥΨΟΣ 54 εκατοστα
Ολοκληρος παιδαρος!
Εγω τον ειδα για καποια δευτρολεπτα πριν τον παρουνε για να τον καθαρισουνε και μετα με κοιμησε ο μαγος… αποκοιμηθηκα λεγοντας σε ολους «ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!«
Ξυπνησα περιπου στη 1:00 τα μεσανυχτα με τον αντρα μου απο διπλα να μου χαμογελαει, με την αδερφη μου να χοροπηδαει απο τη χαρα της εξω απο το θαλαμο κι εγω ανακουφισμενη πλεον και χαρουμενη υποδεχτηκα το θαυμα μου….
Ο γιος μου , το παιδι μου, το λεω και ακομα να το πιστεψω! Μου φανηκε τοσο μεγαλος και τοσο ομορφος και τοσο μα τοσο ιδιος με τον μπαμπα του…..
Αφου με ετοιμασαν με οδηγησαν προς το δωματιο μου κι εγω φουσκωνα απο ευτυχια και συγκινηση βλεποντας ολους αυτους που με περιμεναν με αγωνια ολες αυτες τις ωρες απ’ εξω….
Ενας μυθος ειναι οτι ξεχνας ολους τους πονους και την ταλαιπωρια που τραβας. Εγω πιστευω οτι δεν ξεχνας τιποτα και τα θυμασαι ολα. Ετσι εξηγειται αλλωστε και οι τοσες ιστοριες τοκετου που μοιραζομαστε εδω… απλα αυτα που ζεις αργοτερα με το μονακριβο πλασμα που εφερες στον κοσμο, δεν συγκρινονται με τιποτα κι ετσι τα παραγκωνιζεις ολα!
Ο γιος μας, το καμαρι μας, ειναι τωρα 5,5 μηνων και καθε μερα που περναμε μαζι ειναι μοναδικη!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Πάντως γεγονός είναι πως αν έχεις συσπάσεις που δεν είναι 3λεπτες άντε 5λεπτες οι γιατροί δεν αγχώνονται και σου λένε καλύτερα να είσαι στο φιλόξενο περιβάλλον του σπιτιού σου παρά στο μαιευτήριο. Απλά στον πρώτο τοκετό είναι λογικό να μας κυριεύει ένα άγχος...Δηλαδή κι εγώ που πήγα με 3λεπτες συσπάσεις στο μαιευτήριο (μου τα είχε εξηγήσει από πριν ο γιατρός μου) με συνάντησε εκεί η μαία μου και ο γιατρός μου ήρθε μετά από ένα 2ωρο σχεδόν.
Πωωωω τι αναισθησία ολοι ομως.....μονο στην αδερφη σου μπραβο που ηταν εκει και σου είπε πανε στη κλινική. Φαντάζομαι αλλαξες γιατρο μετα απο ολα αυτά. Εγω ουτε στην κλινικη αυτη θα ξαναπηγαινα. Σε λιγο καιρο θα έρθει το δικο μου παιδάκι στη ζωη και ηδη εχω κανονίσει να κατεβω στην πεθερά μου οταν πλησιαζουν οι μερες για να μην ειμαι μονη μου. Θα με πηγαίνει ο πεθερος μου στο γιατρο και ο άνδρας μου θα πάρει άδεια για να είναι μαζί μου οταν έρθει η ωρα. Ευτυχως είμαι τυχερή εχω αυτους τους ανθρώπους διπλα μου και μπορώ να προγραμματισω τα πάντα. Ελπίζω να γεννησω οταν πρέπει και οχι νωρίτερα για να γεννησω εκεί που θέλω.Οπως και να εχει ευτυχώς έχω καλα πεθερικα και θα ειναι σε ετοιμότητα
>ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΟΛΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΑΣ ΛΟΓΙΑ.
ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ.!
>Δεν είμαι ακόμα μαμά,αλλά είμαι από τις πολλές φανατικές θαυμάστριες του blog,που δεν έχουν παιδιά.Προσπαθώ να ρίξω κλεφτές ματιές στο μέλλον μου και διαβάζω όλες τις ιστορίες τοκετού,που καθεμία μου φαίνεται ξεχωριστή και μοναδική!
Σήμερα στέκομαι εδώ και ώρα,στο μύθο,ότι οι πόνοι και η ταλαιπωρία της γέννας ξεχνιούνται.Εδώ και χρόνια ακούω ότι απλά θυμάσαι σαν γεγονός ότι πόνεσες και ότι δε σου κάνει καμία αίσθηση,όταν το σκέφτεσαι.Έχω μεγάλο θέμα με τους σωματικούς πόνους και πολύ στεναχωριέμαι,που το σκέφτομαι....
Γεωργία μου,να χαίρεσαι το αγοράκι σου,να περνάτε τέλεια και σ'ευχαριστώ,που "ξεσκέπασες" το μύθο ( για εμάς που δεν έχουμε παιδιά )!
>@Ανώνυμος
Το 6 1/2 μηνών ήταν δικό μου λάθος! Το διορθώνω αμέσως! :D
>o re panagia mou auto kollaei edo nomizo ...ti na po emena o giatros mou o k.kapelonhs htan 12 ores apo pano mou xoris na kounhsei kefali k me eksetaze mono autos!!!! telos panton telos kalo ola kala na xairesai ton gioka sou....
mpoura maria
>ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ Ο ΠΑΙΔΑΡΟΣ ΣΟΥ!!!!!!ΚΙ ΕΓΩ ΣΤΙΣ 24/10/2010 ΓΕΝΝΗΣΑ.ΣΕ ΠΙΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΙΣΟΥΝΑ?ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ.ΤΑ ΜΠΕΜΠΕΚΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ 5,5 ΜΗΝΩΝ ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΣ ΚΑΤΑ 1 ΜΗΝΑ!!!!!!ΠΑΝΤΩΣ ΓΙΑ ΟΛΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΤΟ ΟΛΛΟ ΣΚΗΝΙΚΟ!!!!!!Η ΣΤΙΓΜΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΩΡΟ.ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΔΥΟ ΓΕΝΝΕΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΥΓΚΙΝΟΥΜΕ ΠΟΥ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ!!!!!!ΜΑΜΑΔΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΑΣ!!!!!!!
ΣΤΕΛΛΑ
>πωπω κοριτσι μου,τι αγωνια και ανασφαλεια ηταν αυτη που εζησες..
κριμα που σου χαλασαν μια τετοια ομορφη εμπειρια..
απαραδεκτοι..
ευτυχως ο γιος σου ειναι μια χαρα και αυτο τα σβηνει ολα..τουλαχιστον τωρα ξερεις τι να προσεχεις για την επομενη φορα..
να χαιρεσαι το μωρακι σου
Nina