Πάσχα με τα παιδιά!

Πάσχα με τα παιδιά!

της Μαρίας Νιώτη

Χρόνια πολλά!! Χριστός Ανέστη! Σας εύχομαι να έχετε υγεία και να αντιμετωπίζετε τις δυσκολίες και τα προβλήματα με χαμόγελο και θετική σκέψη!!

Κάπως έτσι προσπαθώ κι εγώ να λειτουργώ κάθε φορά που αποφασίζουμε να πάμε όλοι μαζί στο χωριό του άντρα μου, για να περάσουμε λίγες μέρες χωρίς έννοιες στο κεφάλι μας (χαχα!), χωρίς μαυρίλα και σκοτούρες, να μας δουν και να δούμε φίλους, συγγενείς και κουμπάρους! Ωραία μέχρι εδώ; Βεβαίως, γιατί στα λόγια όλα εύκολα είναι και αρκετοί, που δυστυχώς δεν μπορούν να μετακινηθούν είτε λόγω οικονομικών δυσχερειών, είτε λόγω έλλειψης χρόνου και άδειας από τη δουλειά, είτε λόγω αρρώστιας, μας ζηλεύουν κιόλας εμάς τους εκδρομείς και θεωρούν ότι το ταξίδι με τα παιδιά στο χωριό είναι όλο γέλια, χαρά και mazoo and the zoo!!

Ξεκινάμε τις συζητήσεις για την ημέρα αναχώρησης… πρώτο μάλωμα με το σύζυγο..

«Μεγάλη Τετάρτη θα φύγουμε!»

«Όχι, είναι πολλές μέρες!»

«Εγώ για 3 βραδιές δεν κουνιέμαι από τον καναπέ μου!»

Μούτρα εγώ, μούτρα κι ο σύζυγος… και ποιος υποχωρεί πάντα; Εγώ, για το καλό όλων… και ετοιμάζω βαλίτσες.. ναι, αλλά λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο!!! Και Μ. Τρίτη μας ανεβάζει έναν ωραιότατο πυρετό η Ελένη μας.. δαγκώνω τη γλώσσα μου, σκέφτομαι θετικά, το βιβλιάριο στο χέρι και βουρ για τη γιατρό μας, η οποία διαπιστώνει αμυγδαλές κάτασπρες..

«Εύη μου, δεν ξέρω τι θα κάνεις, Θεός δεν είσαι, αλλά τώρα για μένα θα γίνεις, πρέπει να γίνει καλά το παιδί, να μην κολλήσουν τα άλλα δύο και να φύγω χωρίς κίνδυνο!»

Κόκαλο η γιατρός μας, αλλά επειδή η κατάσταση του παιδιού ήταν μέτριας επικινδυνότητας, την κρεβατώσαμε και όλα καλά, αλλά με μια τσάντα φάρμακα στις αποσκευές (αν και δε συνηθίζω να δίνω με το παραμικρό!)…

Tελικά φύγαμε Μ. Πέμπτη πρωί…

Η απόσταση, που έπρεπε να διανύσουμε είναι 2,5 ώρες δρόμος… εμείς την κάνουμε 4, γιατί ο σύζυγος δεν τρέχει με τα παιδιά (εγώ του πατάω το πόδι με το χέρι μου, αλλά αυτός ποτέ δεν μ’ ακούει σ’ αυτά και καλά κάνει!) και σταματάμε μισή ώρα να «ξεσκάσουν» οι μικρές μας!

Άνοιγμα πόρτας, βαλίτσες έτοιμες, το port baggage είναι τίγκα – ούτε μύγα δε χωράει… αλήθεια, εσείς το έχετε αυτό; Όταν πάτε κάπου, δεν παίρνετε μαζί σας καλοκαιρινά, χειμωνιάτικα, ανοιξιάτικα, μπότες, πέδιλα, 4,5,6,7 κοκ αλλαξιές για κάθε ενδεχόμενο; Ε, εγώ το έχω στον υπερθετικό βαθμό, οπότε καταλαβαίνετε τι γίνεται (ναι, ναι αφορμή για καβγαδάκι)!! Τέλος πάντων, συνεχίζω, δένουμε τα παιδιά στα καρεκλάκια τους (πάντα μα πάντα, όμως!), το cd να παίζει, φυσικά το «ο Πλάτωνας, ο σκύλος μου..» και όχι ροκιές ή τσιφτετέλια και ξεκινάμε…

«Μαμά, νερό» «Μαμά, τουαλέτα», «Μαμά, μ’ ενοχλεί η φούστα», «Μαμά, με πειράζει ο ήλιος», «Μαμά, δεν θέλω αυτό το cd, αλλά το άλλο» και φυσικά όλα αυτά επί τρία, δηλαδή εγώ ποιόν να χαλάσω και ποιο χατίρι να κάνω, οέο; Αλήθεια, γιατί κανένα παιδί δε φωνάζει μπαμπά και όλα η μαμά τα τραβάει; (άλλο καβγαδάκι «Μα κάνε κι εσύ κάτι, μάλωσέ τες λίγο, μην την χαϊδεύεις τόσο πολύ!»)..

Και μετά από 4 ώρες με κλάμα, γκρίνια, γέλια και συζήτηση φ-τ-ά-σ-α-μ-ε! Να κατεβάσεις τα παιδιά, να τα πλύνεις, να τα ταΐσεις, να χαιρετήσεις με τεράστιο τζοκόντικο χαμόγελο (κι αν μουτρώσεις, να νομίζουν ότι κάτι έχεις, μα τι να έχω, 3 παιδιά έχω δε φτάνει;!) και φυσικά να ξεφορτώσεις τις αποσκευές, που αν τις δει αχθοφόρος, θα νομίζει ότι ήρθαν οι νεοϋορκέζοι για διακοπές καλοκαιρινές στο Ελλάντα!

Η μέση μου μετά το κουβάλημα δεν ακουμπιέται και ονειρεύομαι μασέρς να με περιποιούνται και να μου κάνουν αέρα με φύλλα μπανανιάς… «Έλα, τελείωνε, με πήρε ο κουμπάρος, μας περιμένει για καφέ και κανόνισα ήδη και για το βράδυ ποτό!» (άλλη φασαρία, που κανονίζει ο σύζυγος χωρίς να με ρωτήσει!)… Και τώρα, θα μου πεις, καλά δε ντρέπεσαι, άλλοι κάνουν αμάν και πώς να βγουν κι εσύ κλαίγεσαι; Δεν κλαίγομαι, απλά έχω ξεσυνηθίσει μετά από τόσα χρόνια! Ήθελα τόσο πολύ να βγω και να ξεσκάσω, αλλά το κορμί μου, άλλα ζητούσε… τελικά βγήκα, όλες τις μέρες κι επειδή είχα χρόνια να ξεμυτίσω από το σπίτι ο καιρός τρελάθηκε και έριξε όλες τις ημέρες τόση βροχή, που, αν μας μιλήσουν για λειψυδρία στη Θεσσαλία, θα τους κάνω μήνυση!!

Αφήστε που είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου τα καλλυντικά μου, γιατί μπορεί να ετοιμάζω τα παιδιά και να μην ξεχνάω τίποτα, αλλά τον εαυτό μου τον έχω σχεδόν παραμελημένο… οπότε, πώς να βγεις χωρίς να στολιστείς γιορτινές μέρες; «Αντρούλη μου, θα πάμε να μου πάρεις καινούρια, ε;» Δεν έχω παράπονο, δε μου χαλάει χατίρι, αν και είμαστε πιεσμένοι οικονομικά για τέτοιες άχρηστες αγορές (σιγά που είναι άχρηστες! Δεν είμαστε μόνο μαμάδες, είμαστε και γυναίκες και πρέπει να είμαστε όμορφες! Γιατί καλό το χαμόγελο, αλλά με λίγο λιπ-γκλος φωτίζει καλύτερα, διαφωνείτε;)

Μακρηγόρησα, αλλά αν δε μιλήσω στο eimaimama.gr, ποιος θα με καταλάβει καλύτερα, ε; Τα παιδιά, ευτυχώς προσαρμόστηκαν σχετικά εύκολα, εκτός από το θέμα του ύπνου και του ρουχισμού… για να πάμε στην Εκκλησία στις 20.00, έπρεπε να ξεκινήσω να τις ετοιμάζω από τις 17.30!! Το ένα να θέλει φουστάνι, το άλλο παντελόνι, αλλά βλέποντας την αδερφή της με το φουστάνι, μετανιώνει και άντε ξανά από την αρχή και η τρίτη να έχει ξεσαλώσει και να πετάει τα ρούχα από τις βαλίτσες διασκορπίζοντάς τα σε όλο το σπίτι… τρελαίνεσαι ή όχι;

Εννοείται ότι δεν τις μάλωσα σχεδόν καθόλου, για να ξεσκάσουν κι αυτές από το αυστηρό πρόγραμμα του σχολείου, της πίεσης και της μονοτονίας! Τις έδωσαν τόσες σοκολάτες και γλυκά οι θείοι, οι παππούδες και οι νονοί, που δε χωρούσαν στην επιστροφή! Μη με λιθοβολήσετε! Ναι, έφαγαν και σοκολάτες και ζαχαρωτά (σε κάθε βόλτα ο θείος τους εφοδίαζε με μια σακούλα την καθεμιά!) και παγωτό, που τόσο λιγουρεύονταν στο σπίτι, αλλά είπαμε προσέχουμε τη σιλουέτα μας και στις διακοπές τα κάνουμε όλα στο μέγιστο βαθμό! Κι εγώ έφαγα (όχι, δεν θα ζυγιστώ για τις επόμενες 3 ημέρες!), όπως όλοι!

Στον ύπνο μας είχαμε θεματάκια με τη μικρή, γιατί ζητούσε συνεχώς το κρεβατάκι μας, αλλά το παλέψαμε και κοιμηθήκαμε 3 ώρες!!

Ανάσταση, μη ρωτήσετε, αν πήγαμε… την είδαμε μέσω των βεγγαλικών, που έριχναν στο χωριό, αφήστε που τα δικά μου κοιμούνται νωρίς μαζί με τις κοτούλες!

Δεν ξέρω, αν εσείς περάσατε καλά, αν βγήκατε, αν ψήσατε, αν φάγατε, αν είδατε φίλους και συγγενείς, αν μιλήσατε με γνωστούς, που είχατε παρεξηγηθεί, εγώ τα έκανα όλα τα παραπάνω, κουράστηκα, βέβαια, αλλά το καταευχαριστήθηκα!! Και τώρα δίπλα μου, στο σαλόνι είναι στοιβαγμένες οι βαλίτσες και με φλερτάρουν ασυστόλως, αλλά δεν ενδίδω!! Έχουν μέσα ωραίες αναμνήσεις!

Ξέχασα να σας πω ότι την επιστροφή την κάναμε σήμερα μέσα σε 2,5 ώρες, γιατί κοιμήθηκαν τα πιτσουνάκια μας και δεν κάναμε στάση, χεχε! Θα τακτοποιήσω αύριο, πειράζει;

Χρόνια πολλά, μανούλες! Και του χρόνου!!!

Τελικά μπορεί τα ταξίδια για μένα να είναι αγχωτικά έως και βασανιστικά, αλλά μας δίνουν τόση χαρά και μας γεμίζουν με ωραίες αναμνήσεις, που παίρνουμε δύναμη, για να αντεπεξέλθουμε στις δύσκολες απαιτήσεις των καιρών μας με χαμόγελο και καλή καρδιά!!!

Σας φιλώ!   

Μαρία