Μαζί ή χώρια;
Αγαπητές μαμάδες καλησπέρα!
Παρακολουθώ εδώ και καιρό τη σελίδα, έχω χαρεί και έχω κλάψει με όλες τις ιστορίες σας και σήμερα αποφάσισα μετά από καιρό να σας γράψω και τη δική μου.
Έχω βρεθεί σε ένα συναισθηματικό αδιέξοδο. Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 14 χρόνια, είμαι τώρα 28, δηλαδή από τα 14 μου… Τα τελευταία 7 χρόνια είμαστε παντρεμένοι. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Αγαπηθήκαμε πολύ μα πάρα πολύ… Έχουμε ένα αγοράκι 3 ετών που με πολύ κόπο και κλάμα αποκτήσαμε, καθώς είχαμε πολλά προβλήματα.
Μετά τη γέννηση του άγγελού μας αποκτήσαμε και πολλά προβλήματα στη σχέση μας: έλλειψη επικοινωνίας και σεβασμού και από τις δύο πλευρές. Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω…
Από τις 30 μέρες που έχει ο μήνας, τις 20 είμαστε τσακωμένοι και τις περισσότερες φορές για άσχετα θέματα. Απλά δεν έχουμε πια τη διάθεση και την υπομονή να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της καθημερινότητας. με αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε συνέχεια…
Πριν 2 μέρες είχαμε έναν έντονο καυγά μπροστά σε φίλους μας και το χειρότερο… μπροστά στα παιδιά! Και ακόμα χειρότερα; Συνεχίσαμε και στο αμάξι μπροστά στο παιδί μας… Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ο μικρός μας κοίταζε αποσβολωμένος χωρίς να μιλάει, μία τον έναν μία τον άλλον…
2 μέρες τώρα σκέφτομαι τι να κάνω… Τι είναι καλύτερο για το παιδί μου, αλλά και για εμάς… Δεν λέω πως δεν αγαπάω τον άντρα μου, δεν ξέρω αν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν μετά από τόσα χρόνια, αλλά είναι η αγάπη συνήθεια; Και τελικά τι είναι καλύτερο για ένα παιδί; Να ζήσει μια ζωή με καυγάδες και εντάσεις ή απλά να πάρει απόφαση πως απλά οι γονείς του ζουν χώρια, αλλά τον λατρεύουν το ίδιο;
Κι εγώ; Πώς θα τα καταφέρω μόνη μου με ένα παιδί σε μια κοινωνία που βλέπει τις χωρισμένες μαμάδες με μισό μάτι;
Ελπίζω να μην σας κούρασα… Σας παρακαλώ… Βοηθήστε με!
μαμά Μ.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
εγώ έφτασε να παθαινω κρίσεις πανικού.χάλασα την υγεία μου για τα παιδιά και τους γονείς μου, πάντως ο ψυχίατρος που πηγαίνω για να τις αντιμετωπίζω πάντα με ρωτά πως είναι η σεξουαλική μας ζωή. μετά από 26 χρόνια πως να είναι? εγώ δεν έχω καμία διάθεση με όλα αυτά και αυτός είναι μέσα στην Γκρινιά!!! Όπως καταλαβαίνεις ότι συζήτηση και να κανείς αν δεν υπάρχει καλό σεξ πρέπει να χωριζεις τέλος και εγώ αυτό θα κάνω μόλις τελειώσουν οι πανελλήνιες του γιου!!!
Aγαπητή μαμά Μ. Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Ήμμουν και γω περύσι και για 3 χ΄ρονια σε αυτή την κατάσταση και ακόμα χειρότερα. Νομίζω "πιο χειρότερα" πεθαίνεις! Μέσα σε 2,5 χρόνια 2 εγκυμοσύνες, 2 παιδάκια, 2 μακροχρόνιοι θηλασμοί μέσα σε καθημερινούς καυγαδες και δυνατές φωνές. Σε μένα ήρθε μια μετάθεση και έκανε τον χωρισμό πιο εύκολο. Λέμε τώρα... Αυτό που έχω να πω πια είναι ότι το διαζύγιο πονάει. Τα παιδιά δυσκολεύονται, η ζωή αλλάζει, οι αμφιβολίες είναι πολλές..... Αλλά ρε κορίτσια πως να περάσει μια ζωή έτσι? Δεν περνάει έτσι η ζωή. Χωρίς γέλιο και ηρεμία. Και τα παιδιά? Θα συνήθίσουν στο τέλος και θα αποδεχθούν ότι είναι η ζωή... με φωνές και κλάματα. Αν ήθελες να μιλήσουμε είμαι στη διάθεσή σου... Καλή δύναμη για σωστές αποφάσεις!
Δε χωρίζεις ετσι απλα... πρεπει να συζητησετε με τον αντρα σου και να πατε σε συμβουλο γαμου , σε σχολη γονεων προσπαθηστε...
kai ti ginetai koritsia otan mia apofash xorismou logo olon ton parapano provlimaton duskoleuetai o antras na th dextei kai poso mallon na thn kanei praksh??ti ginetai tote me to paidi? den einai o,ti xeirotero??
σεβασμός, επικοινωνία, αγάπη, κατανόηση, όλα αυτά σε μια σχέση πρεπει να υπάρχουν αλλιώς δεν είναι σχέση, αγάπη χωρίς όλα τα άλλα είναι παγίδα. δυστυχώς αν λειπουν αυτά τότε όπως λέει πολύ σωστα και η Ασπα έχετε δομικό πρόβλημα στην σχέση σας. αν υπάρχει διάθεση και απο τους δύο αλλάζει, ο ένας μόνο δεν αρκεί για να αλλάξει την σχέση. βασικός κανόνας για τις μαμάδες, ευτυχισμένη-υγιής μαμά=ευτυχισμένο υγιές παιδί, και ο πατέρας που σέβεται την μητέρα του παιδιού του θα σεβαστεί και το παιδί του.
eimai akrivos stin idia thesi me esena...eimaste mazi apo ta 17 mou kai eimai 32....zisame ena POLI PATHIASMENO EROTA pou katelikse se gamo kai ena paidi...se katalaveno apolita...einai poli diskolo na pareis mia apofasi....ego afto pou pistevo einai oti tetiou idous sxesis den prepei na kataligoun se gamo giati meta apo ena simio k istera niotheis ena sinesthimatiko keno pou anapofekta kataligis se gkrinia kai tsakomo/.....esthanome egklovismeni se mia sxesi pou exei kanei ton kiklo tis...ALA...edo einai to ala....exoume paidia......kai mena o sizigos mou einai kalos oikogeniarxis den lipei tipota sto paidi mou oute i storgi oute i agapi oute kai ta ilika agatha(me metro panta).....to thema einai aksizei na riskaro aftin tin asfalia pou exei to paidi mou...DEN KSERO.....PARAGMATIKA DEN KSERO......PANTOS SE NIOTHO OSO DEN PAEI....
Koritsia sas niotho apolita ime 23 xronon pantremeni me ena moraki 13 minon kai me ton antra mi eimaste mazi edo kai pente xronia...teleutaia mono kavgades exoume to niotho pos to telos plisiazei giati autos o anthropos den me kanei na niotho eutixismeni pleon dipla tou..me ta xronia o xaraktiras allazei,.idika gia tous antres..Prospathisa epanellimenes fores na tou miliso gia na sosoume to gamo mas..gia kanena mina opos leei kai i fili pio pano ola kala kai meta xana ta idia ...kourastika koritsia, psihologika eimai xalia den mporo na pernoun oi meres kai na niotho toso mizeri, na min niotho eutixismeni..apla den vrisko ti dinmi na tou po na teliosoume..
καλη μου effie οχι το προβλημα μου δεν ειναι οτι δεν εζησα τιποτα απτη ζωη μου ουτε θελω να φλερταρω για μενα φυσικα πρωτα ειναι το παιδι μου και μετα ο εαυτος μου το εκανα του μιλησα και του ξαναμιλησα αλλα φτιαχνει για ενα μηνα και μετα παλι τα ιδια ειμαι μονη ολο το απογευμα με το μικρο εκεινοσ σχολασε και εφυγε χωραφια κλπ.κιαυτο δεν ειναι τιποτα το ξερω πωσ δεν ειναι τα σοβαρα προβληματα δεν υπαρχει βια ξενυχτια μεθυσια αλλα μονο αυτοι ειναι λογοι για να μην ειναι ευτυχισμενη μια γυναικα σε ενα γαμο??εχω κανει υπομονη ενα χρονο αν και πιστευω πωσ απλα μια παραταση δινω κανω οτι ειναι δυνατον για να κρατησει αυτοσ ο γαμος ολη μερα μονη να μαγειρευω να πλενω να καθαριζω να του κανω τα γλυκακια του να φροντιζω το παιδι μασ μονη ολα μονη!!ειμαι 28 χρονων φοβαμαι μηπωσ μια μερα ξυπνησω εχω παει 40 και δωσω μια μουτζα στον εαυτο μου που δεν αλαξα τη ζωη μου οταν μπορουσα οταν ειχα τη ζωη μπροστα μου τον αγαπησα και τον αγαπω τον αντρα μου αλλα δεν ειμαι πια ευτυχισμενη.......
Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι άντρες, είναι να μας θεωρούν δεδομένες. Και η μεγαλύτερη μαγκιά τους είναι που πετυχαίνουν να αισθανόμαστε πως δεν μπορούμε χωρίς αυτούς!!! Φύγε όσο είναι νωρίς!!!!!! Είσαι δυστυχισμένη;;;;; Φύγε! Και οι ευθύνες να είναι μισές μισές πάλι φύγε! Είμαι 43 ετών και ζω πάνω από την μισή μου ζωή όπως εσύ τώρα!Προσπάθησα τα το αλλάξω αυτό μα παρέμενα πάντα με τις ελπίδες και την προσμονή. Κοιτάζω πίσω μου και τι βλέπω; Μόνο μάνα, σύζυγος, και πολύ υπομονή και αναρωτιέμαι: Για αυτό το σκοπό γεννήθηκα;;; Ψυχοφθόρες καταστάσεις που το μόνο που αποφέρουν τελικά είναι ψυχοσωματικά ζητήματα και καταθλίψεις. Φύγε να σωθείς!
κουκλιτσα μου γλυκια, εκανες τον παιδικο σου ερωτα, συζυγο σου...και να σαι περηφανη γι αυτο. Ολοι οι παντρεμενοι μαλωνουμε...και καμια φορα μας ξεφευγει και μπροστα στα παιδια ή στους φιλους μας. ετσι ειναι τα ζευγαρια...ειδικα τωρα με την κριση που τα οικονομικα ειναι χαλια, η φαγωμαρα πολλαπλασιαζεται. αυτο δεν σημαινει πως δεν αγαπιεστε πια κλπ εκτος κι αν υπαρχει καποιος αλλος λογος, και οι καυγαδες ειναι μια αφορμη... ισως να βαρεθηκες να εισαι με τον ιδιο αντρα απο εφηβη, ισως να εχεις αναγκη και απο αλλες εμπειριες...ισως να ηθελες να ζησεις λιγακι παραπανω ελευθερη, πριν παντρευτεις κια κανεις οικογενεια. παντως, πρεπει να βαλεις προτερεοτητα: τον εαυτο σου ή την οικογενεια σου! δηλ. πρεπει να διαλεξεις αναμεσα στα προσωπικα σου θελω (θελω να φλερταρω, θελω να με φλερταρουν, θελω να γνωρισω αλλους αντρες, θελω να μην δινω λογαριασμο σε κανεναν κλπ) και στης οικογενειας σου (του παιδιου σου κυριως) και φυσικα ΜΙΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ! μην περιμενεις την μαγικη λυση απο εμας, τις ξενες...αν δεν βρεις πρωτα τι φταιει μαζι με τον αντρα που αγαπησες και παντρευτηκες!
καταρχας Ολιβια ευχαριστω πολυ που δημοσιευσες την ιστορια μου η αληθεια ειναι οτι δεν το περιμενα τοσο γρηγορα.κοριτσια σασ ευχαριστω πολυ ολες απο την καθεμια σας κρατησα κατι η αληθεια εινα ομωσ πως η κατασταση δεν εξειγητε σε δυο τρεισ γραμμες...ειναι πολλα παρα πολλα περυσι το καλοκαιρι ειχαμε παλι μια εκρηξη χωρισμου που με πολυ προσπαθεια αποφυγαμε ομωσ βλεπω πως τα προβληματα επιμενουν κιεκεινοσ συνεχιζει τα ιδια λαθη αδιαφορια νευρα φωνεσ και πολλα αλλα...με προσβαλει συνεχωσ μπροστα σε αλλουσ κατι που του εχω πει πωσ με ενοχλει.δεν εχει υπομονη με το παιδι του φωναζει και μαλωνουνε συνεχεια ακομα και οταν εκεινοσ θελει να δει ποδοσφερο και ο μικρος παιδικα....αδιαφορει για μενα πριν μια βδομαδα με επιασε ενασ πονοσ στο στηθος εντονος του το ειπα ειχα 3 βραδυα να κοιμηθω απο την ανυσιχια μου μη παθω κατι εκεινοσ τιποτα ρουχαλιζε του καλου καιρου!οταν ειδα το απροχορητο πωσ ο πονοσ γινοταν πιο εντονοσ ειπα να παω σε ενα γιατρο να κανω ενα καρδιογραφημα βρε παιδι μου μη παθω κανενα εφραγμα στα καλα καθουμενα....τι ηθελα να το πω φωνες κακο που δεν εχεισ τιποτα τησ ιδεασ σου ειναι που θα δωσεισ τοσα λεφτα πηγενε στο ικα!μα αγαπη μου του λεω στο ικα θα μου κλεισουν σε κανα μηνα μεχρι τοτε αν εχω κατι θα εχω πεθανει...καλα κανε οτι θεσ μη μου λεσ τιποτα τερμα η συζητηση!πηγα βεβαια την αλλη μερα με φορτοσε η μανα μου που ακουσε τι εγινε αφου μενει απο πανω και μου λεει θα στα πληρωσω εγω!δεν ειχα κατι ευτυχως αλλα σε μια τετοια περιπτωση φενετε ο αλλοσ αν σε νοιαζετε ρε κοριτσια αδικο εχω??οσο και να μην εχεισ λεφτα λεσ αν ειναι θεμα υγειασ θα τα βρω θα τον τρεξω τον ανθρωπο μου μη μου παθει κατι ετσι δεν ειναι??νιωθω πωσ δεν εχω αντοχες να παλεψω αλλο ολα αυτα μου κανουν κακο και πριν 9 μηνεσ νοσηλευτικα στο νοσοκομειο παλι με κριση ανχους οταν καταπινεισ καταπινεις καποια στιγμη δεν αντεχεισ αλλο μου κανει κακο ολη αυτη η κατασταση ειλικρινα δεν ξερω ποσο θα αντεξω....
Α, καλα... μαμα Μ. , δεν χρειάζεται να αντέξεις... προφανώς το θέμα είναι προχωρημένο αρκετά. Εξέτασε τις επιλογές που έχεις και μην αφήσεις ενα φανταστικο φόβο να σε κρατήσει εγκλωβισμένη για πολυ ακόμα. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις. Σε βεβαιώ πως οταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, δεν θα έχεις πια αμφιβολίες για το τι πρεπει να πράξεις. Μόνο μη βιάσεις τον εαυτό σου επειδη "πρεπει" να μείνεις ή να φύγεις. Η απόφαση θα έρθει μόνη της. Καλα ξεμπερδέματα... Άσπα
Επειδή έχω μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον όπως το περιγράφεις , δεν υπάρχεικάτι χειρότερο για το παιδί. Προσωπικά κατηγορώ τους γονείς μου και ειδικά την μητέρα μου που δεν χώρισε γιατί θα είμασταν πολύ καλύτερα,πιο ήρεμοι όλοι μας. Το πιστεύω ακράδαντα. Το θέμα δεν είναι να μείνεις σε μια σχέση - γάμο όταν έχει τελειώσει γιατί η γκρίνια , η μιζέρια είναι ότι χειρότερο για την ψυχούλα του παιδιού. Μιλάω εκ πείρας γιατί το μόνο που έχει μείνει από την παιδική μου ηλικία είναι φωνές και γρίνια και κλάματα και μερικά ψυλογικά καικάποια προβλήματα υγείας .Αν νομίζεις ότι έχει τελειώσει η σχέση σας χώρισε και χώρισε πιο πολύ για το παιδί σου . Αν πιστεύεις ότι μπορείτε να τα βρείτε συζητήστε πάρτε και λίγο χρόνο ο καθένας σας , ηρεμήστε και εύχομαι να μπορέσετε να βρείτε την καλύτερη λύση.
Το βασικο θέμα ειναι και παραμένει το εξής: Ελπίδα έχεις οτι αυτή η κατάσταση μπορει να αλλάξει? Κι αν έχεις ελπίδα, αντοχή να το παλέψεις έχεις? Ως χωρισμένη με μια κόρη 2 ετών έχω να σου πω τα εξής: 1. Κατα τη γνώμη μου οι σχέσεις είναι σαν τις πυραμίδες (ή οποιοδηποτε αλλο κτηριο τωρα που το σκεφτομαι). Εχουν τα γερα, βασικά θεμέλια επάνω στα οποία χτίζεται το επόμενο επίπεδο, και μετα το επόμενο και πάει λέγοντας. Εαν κάποιο απο τα επίπεδα (οποιοδήποτε) ειναι σαθρό, τότε όλα τα παραπάνω δεν έχουν ισορροπία και δημιουργούνται τα προβλήματα. Όσο πιο ψηλά ειναι το επίπεδο που ειναι ελλατωματικό, τόσο πιο εύκολο είναι να το φτιάξεις! Άρα για να βρεις λύση στο πρόβλημά σου πρέπει να εντοπίσεις σε πιο επίπεδο της σχέση σου έχεις το πρόβλημα για να δεις μετα με ποιο τροπο (και αν) φτιάχνεται. Σύμφωνα με τη δική μου κοσμοθεωρία στη βάση της πυραμίδας είναι η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός. Εαν ενα απο αυτα τα δυο δεν υπάρχει (ή υπήρχε και χάθηκε), τότε τα πράγματα δεν ειναι και πολύ εύκολα (έτσι χώρισα εγω). Απο εκει και πέρα πάνε κλιμακωτα όλα αυτα που στο δικό σου μυαλό ορίζουν μια υγιή, όμορφη σχέση (σε κάθε άνθρωπο ειναι διαφορετικά πραγματα για αυτο δεν αναφέρω παραδείγματα). 2. Εαν τελικά διαπιστώσεις οτι η βλάβη στην πυραμίδα της δικής σου σχέσης ειναι χαμηλα και δεν διορθώνεται, και αποφασίσεις να χωρίσεις οι κοινωνικές συνέπειες δεν ειναι και τόσο μεγάλες. Ακόμα και στην επαρχία πια το φαινόμενο του διαζυγίου δεν αποτελεί πλεόν ταμπού. Οπότε μη σκέφτεσαι πως θα αντιμετωπίσουν εσένα ή το παιδί σου οι υπόλοιποι. Υπάρχουν άλλες δυσκολίες σαφώς (ακόμα και κοινωνικές, όπως το να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου με νέο σύντροφο ενδεχομένως), αλλά στίγμα δεν θα φέρεις. 3) Η συνήθεια ειναι το πιο δυσκολο πραγμα να κοπει. Ειναι μια πικρή αλήθεια. Αλλα δεν μπορει να ειναι αρκετό για να σε κρατήσει δέσμια για μια ζωη που δεν σου αρέσει. Σε κάθε περίπτωση σου εύχομαι ολόψυχα να βρεις το πρόβλημα πολυ ψηλα στην δική σου πυραμίδα και να μπορέσεις να το λύσεις. Τις περισσότερες φορές το πρόβλημα ειναι επικοινωνιακό και μια λύση ειναι να απευθυνθείτε απο κοινού σε ένα "μεταφραστη" για να σας βοηθήσει να καταλάβετε καλύτερα ο ένας τον άλλο και τα προβλήματα που έχετε. Αυτος ο μεταφραστης ειναι ο σύμβουλος γάμου που ειναι φυσικά ένας επίστήμονας με τις απαραίτητες γνωσεις (συγγνώμη αλλά εγω δεν εμπιστεύομαι πνευματικους συμβούλους που δεν έχουν επιστημονική κατάρτιση για κάτι τόσο σοβαρο) για να σας καθοδηγήσει αποτελεσματικά στο να βρεθεί η πηγή του προβλήματος και μετα να χαράξετε σχέδιο αντιμετώπισης όποιο κι αν ειναι αυτο (μπορει να καταλήξει ενα τέτοιο εγχείρημα στο χωρισμό έτσι κι αλλιώς, αλλά τότε θα έχει γίνει με διαδικασίες τέτοιες που δεν θα αφήνουν πολλές αμφιβολίες οτι είναι η λιγότερο κακή λύση). Καλή τύχη...
Τις λεπτομέρειες του προβλήματος και τις αντοχές σου, μόνο εσύ τις ξέρεις. Προσωπικά όταν βρέθηκα σε αυτήν την θέση επέμεινα και πήγαμε παρέα σε μία ψυχολόγο. Βοήθησε πάρα πολύ να μάθουμε να επικοινωνούμε και να αντιμετωπίζουμε αυτά που μας φαίνονταν αγεφύρωτες διαφορές. Ακόμα παλέεύουμε, αλλά πλέον μπορώ με το χέρι στην καρδιά να πώ ότι κερδίσαμε πίσω την οικογενειακή χαρά και τα παιδιά μας έχουν αντιδράσει πολύ θετικά στην αλλαγή. Φυσικά είναι πολύ σημαντικό να έχουν και οι δύο τον ίδιο στόχο και να προβληματίζονται εξίσου. Γιατί αν ο άλλος πιστεύει οτι δεν υπάρχει πρόβλημα ή ότι θα πάς εκεί για να βρείς σύμμαχο εναντίον του... δεν λύνεται τίποτα! Τα παραπάνω σχόλια που λένε ότι οι υποχρεώσεις όταν έχεις μικρά παιδιά εκτροχιάζουν καταστάσεις, έχουν δίκιο. Στην ουσία είναι μια περίοδος κατά την οποία καλείστε να βρείτε νέες ισορροπίες. Καλή συνέχεια!
αν σκεφτητε ψυχραιμα και οι δυο θα δειτε οτι υπαρχουν πολλοι τροποι να τονωσετε την σχεση σας ισως κουραστηκατε λιγακι!τοσα χρονια μαζι ειναι αποδειξη αγαπης μην καταστρεψετε οτι φτιαξατε για εγωισμους και πεισματα.ευχομαι να βρειτε τις λυσεις που σιγουρα υπαρχουν και να ζησετε ευτυχισμενοι μαζι με το παιδακι σας!
Εγώ θα έλεγα να καθήσετε να συζητήσετε λίγο, κάποια στιγμή που θα είσαστε και οι δύο ήρεμοι. Εάν χρειαστεί, να μιλήσετε και σε κάποιον σύμβουλο. Να πείτε ο ένας στον άλλον τι τον ενοχλεί, τι τον έχει κουράσει τόσο πολύ ώστε να μην υπάρχει καθόλου υπομονή. Σίγουρα ο ερχομός ενός παιδιού είναι μεγάλη ευτυχία, αλλά φέρνει μαζί της και πολλές ευθύνες, κούραση και αλλαγή τρόπου ζωής. Το πιτσιρίκι σας είναι ακόμα μικρό. Κάνετε λίγη υπομονή να μεγαλώσει λιγο ακόμα, να ανεξαρτητοποιηθεί λιγάκι, να ξεκουραστείτε λίγο. Όταν υπάρχει αγάπη, τα υπόλοιπα λύνονται. Όλα τα ζευγάρια περνάνε περιόδους πίεσης και τσακωμών. Οι σκηνές που όλοι είναι πάντα ευτυχισμένοι και γελαστοί και αγαπημένοι, υπάρχουν μόνο στις διαφημίσεις.
Ένα παιδάκι φέρνει μεγάλη ευτυχία μέσα στο σπίτι αλλά ταυτόχρονα αλλάζει την ζωή μας σε πολλούς τομείς. Η κούραση, το γεγονός ότι και μία απλή βόλτα θέλει προγραμματισμό σε συνδυασμό με τα προβλήματα της καθημερινότητας φέρνουν προβλήματα στην σχέση του ζευγαριου. Αν προσθέσεις σε αυτά και τα πολλά χρόνια που είστε μαζί με τον άντρα σου, καταλαβαίνεις ....Παρόλα αυτά δεν έχετε απλή σχέση , έχετε πλέον οικογένεια. Η καλύτερη λύση είναι να δώσετε για λίγο το παιδί σε κάποιον και να καθίσετε μόνοι στο σπίτι , ο ένας απέναντι από τον άλλο, και να συζητήσετε με απόλυτη ειλικρίνεια. Βγάλτε τα όλα από μέσα σας , τα νεύρα σας, τα παράπονα σας, τα άγχη σας , όλα. Δεν θα είναι εύκολο αλλά θα εκπλαγείτε από το πόσα πράγματα θα βγουν στην επιφάνεια και που μπορεί να μην τα είχατε συνειδητοποιήσει. Και προσπαθήστε να καταλάβετε ο ένας τον άλλο , μην κοιτάξεις πως θα βγεις εσύ από πάνω !Ο έρωτας και η αγάπη δεν παύουν να υπάρχουν. Απλά πολλές φορές θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα και τα ξεχνάμε. Τώρα η αγάπη σας είναι πιο μεγάλη γιατί έχετε και το μωρό σας, την απόδειξη της αγάπης σας. Απλά να συζητάτε, να μην αφήνετε τα παράπονα να μαζεύονται. Και να βρίσκετε χρόνο για τον εαυτό σας,έστω και μισή ώρα την ημέρα. αλλά να είναι μόνο για εσάς τους δύο.Μην αφήσετε μια τόσο όμορφη σχέση να χαθεί για βλακείες. Εύχομαι να πάνε όλα καλά και να χαίρεστε το παιδάκι σας.
Εγώ έχω ένα κενό στην περιγραφή σου... τα προβλήματα που αναφέρεις λύνονται ή έχουν πάρει το δρόμο τον αγύριστο; Όλες οι σχέσεις περνούν τις κρισάρες τους, αυτό είναι δεδομένο κι όποιος λέει το αντίθετο, ψεύδεται ασυστόλως! Λογικό είναι να νιώθεις έτσι, αφού είσαι μαζί του από τα 14(!) και τώρα θέλεις να ζήσεις όσα έχασες.... δύσκολο ακόμη κι αν δεν είστε μαζί, πάλι δύσκολο θα είναι! Λύση συμβιβασμού για το παιδί και γιαγιαδοπάρκινγκ για καμιά εκδρομή θα πρότεινα. Δεν μου αρέσουν οι χωρισμοί καθόλου, οπότε από μένα δεν θα διαβάσεις κάτι αντίστοιχο, εκτός κι αν υπάρχει βία....
Ιδια περίπτωση ήμουν κι εγώ με τον πρώην σύζυγο.Από τα 15 μαζί, στα 29 χωρίσαμε με ένα παιδάκι 3 ετών. Διατηρούμε άψογες φιλικές σχέσεις γιατί έχουμε μεγαλώσει μαζί. Με όλη του την οικογένεια και με την δική μου. Να καταλάβεις οι πρώην συμπέθεροι αλλάζουν τακτικότατα επισκέψεις γιατί δεν μένουν στο ίδιο μέρος! Σαν ζευγάρι μπορεί να μην ταιριάζαμε άλλο να είμαστε μαζί, όμως για το παιδί μας θα είμαστε πάντα οι γονείς του, ό,τι και να γίνει! Τώρα είμαστε όλοι πια ήρεμοι, και κυρίως το παιδί. Στην αρχή του είχε φανεί λίγο περίεργο του μικρού γιατί να μη μένουμε όλοι μαζί ακόμα,αλλά τώρα δεν έχει πρόβλημα! Ισα-ίσα το απολαμβάνει κιόλας κάπως γιατί το έχει "δίπορτο". Και βέβαια όπως σου είπα πιο πάνω του εξηγήσαμε πως μπορεί να μην μένουμε μαζί όμως σε όλες του τις κοινωνικές εκδηλώσεις πάντα είμαστε εκεί και οι δυο! Γιατί είμαστε και θα είμαστε για πάντα οι γονείς του, άσχετο εαν σαν ζευγάρι δε τα βρήκαμε. Αν και να σου πω την αλήθεια, τώρα που έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που χωρίσαμε, είμαστε μια χαρά! Μέχρι και για καφέ πάμε! Να κάνεις λοιπόν το καλύτερο για το παιδί σου και για σενα. Δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένο παιδί από εκείνο που έχει γονείς ευτυχισμένους!
γιατι δεν κανετε ενα διαλειμμα να ηρεμησετε και οι 2 , να δειτε τα πραγματα διαφορετικα και να δειτε αν τελικα μπορειτε μαζι ή χωρια??? και οπως διαβασα προσφατα εαν ειναι να τσακωνεσαι με τον αλλο και να κρατας μουτρα για μερες ή ακομα και μηνα τοτε τι νοημα εχει???
Συμφωνω με την κυρια Ελενη. Ειναι πολυ ευκολο να διαλυσεις τον γαμο σου ,και θελει κοτσια για να τον κρατησεις .Ομως αξιζει τον κοπο και αυτο θα το καταλαβεις οταν θα τα εχεις καταφερει.Προσωπικα εχω φτασει ενα βημα πριν τον χωρισμο,αλλα το παλεψα με καθε τροπο! Προσευχησου και ναι...πηγαινε σε εναν καλο πνευματικο που θα σε καθοδηγησει και θα σου δωσειδυναμη.Μην αφηνεις αλλο την αποσταση να μεγαλωνει .Η καθε μερα που περναει ειναι εις βαρος σας .Συζητηστε ,αγκαλιαστητε, και πρωτα απο ολα θυμηθητε τι σας εφερε κοντα και τι προτερηματα εχει ο καθε ενας απο εσας.Μην ξεχνας να εισαι γυναικα ,να τραβας την προσοχη του ,αλλα οχι την ζηλεια του,και δειξε του με καθε τροπο την αγαπη σου .Οι αντρες ειναι σαν μωρα και ζητανε παντα την προσοχη.Ευχομαι και εγω με την σειρα μου να πανε ολα καλα και για εσας και για το παιδακι σας.Και εξηγηστε του οτι μπορει να μαλωνετε αλλα αγαπαει πολυ ο ενας τον αλλον,ζητηστε του συγνωμη,ηρεμιστε το.Ο Θεος μαζι σας
Να πάς κοριτσι μου σ ενα πνευματικο να μιλησεις, να σε συμβουλευσει κ αν εχει κ αυτος καλη διαθεση ολα θα λυθουν, η γνωμη μου ειναι να μην τα παραταμε τοσο ευκολα, για φανταστειτε τη ζωη σας χωρις γονεις αν το δεν το αντεχουν οι μεγαλοι πως μπορουν να το κανουν τα παιδια μας?δειξε δυναμη κ υπομονη κανε την αυτοκριτικη σου κ μπειτε ξανα στο παιχνιδι της επικοινωνιας κ ευχομαι μεσα απ τη καρδια μου να φτιαξουν ολα συντομα!!!
σαν χωρισμένη με δύο παιδιά και εγώ, θα ήθελα να σου πω να μην σκέφτεσαι κανέναν άλλον παρά μόνο το παιδί σου και σένα. πρέπει να είσαι καλά και ήρεμη, έστω και αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να χωρίσεις. εννοείται πως δεν μπορεί κανείς να σου πει τι θα κάνεις, αλλά πρέπει να σκεφτείτε πολύ σοβαρά και οι δύο τι θα κάνετε και αν χρειάζεται να επισκεφτείτε ειδικο σύμβουλο ή ψυχολόγο. αν βέβαια είναι όντως ασήμαντοι οι λόγοι που σας κάνουν να τσακώνεστε, ένα μικρό διαλειμματάκι νομίζω είναι ότι πρέπει. θα καταλάβετε πολλά και οι δύο αν απομακρυνθείτε για λίγο. και πραγματικά σου μιλάω η κοινωνία έχει αλλάξει.. ακόμα και στην επαρχία που ζω δεν ένιωσα ποτέ από κανέναν κάτι αρνητικό. σου εύχομαι όλα να σου πάνε όπως τα θες!!!
Δεν πρεπει κανείς και τίποτα να σας επηρεασει στην απόφαση που θα παρετε!!Μηπως ομως θα επρεπε να δειτε και καποιο συμβουλο γαμου πριν προχωρησετε σε ενα διαζυγιο?? Απο εκει και πέρα θα κανετε οτι ειναι καλυτερο για σας και για το παιδακι σας!!
Η κοινωνία να κοιτάξει την καμπούρα της και να αφήσει τις χωρισμένες μαμάδες να μεγαλώσουν τα παιδιά τους όσο μπορούν καλύτερα χωρίς να δημιουργούν extra προβλήματα. Κάνε αυτό που θεωρείς καλύτερο για σένα γιατί θα είναι και το καλύτερο για το παιδί σου. Τα παιδιά, στην τελική, θέλουν να έχουν ευτυχισμένους γονείς έστω και αν δεν είναι μαζί. Μόνο μην βιαστείς να πάρεις την απόφαση και μην βασιστείς σε στιγμές αλλά στο τι γενικά σε κάνει να νιώθεις ο συγκεκριμένος άνθρωπος.
το ποσο χρονικο διαστημα αξιζει να προσπαθησει κανεις εξαρταται απο τις αντοχες του/της. Αν φτασεις στο σημειο να προσπαθεις επι 5 χρονια και δε γινεται τιποτα σημαινει οτι το παιχνιδι ειναι χαμενο και απλα εχασες 5 χρονια απο τη ζωη σου. Εγω λεω να προσπαθησεις οσο αντεχεις αλλα οχι για παντα !! Οσο για την κοινωνια ,μη μασας . Τιποτα δε λεει κανενας ,οσο εσυ δεν το επιτρεπεις. Αλλωστε λογο εχουν να πουν μονο οσοι σε ταιζουν!! φροντισε την ανεξαρτησια σου και προχωρα στη ζωη σου μονη σου ,αν δεν εισαι ευτυχισμενη . Οικογενεια θα εισαι και μετα ,απλα λιγο διαφορετικη απο τις αλλες και σιουρα πιο ηρεμη.
συμφωνω με τη nat. επισης πιστευω οτι δεν σκοτωνει ο γαμος τον ερωτα αλλα τα παιδια! εκει αρχιζουν οι σοβαρες υποχρεωσεις, οι εντασεις και οι καυγαδες στη σχεση του ζευγαριου. γι αυτο χρειαζεται αγαπη και πολυ πολυ υπομονη για να μην σπασει το γυαλι.....ευχομαι να ειναι απλα μια κριση και να περασει. συζητησε το με τον αντρα σου. ισως εχει τους ιδιους προβληματισμους
kali mou xriazeste kai h dio kati neo na ananeosete tin sxesisas to exo perasi kai ego kai ligo elipse na xoriso eos pou katisame ta balame kato kai skeftikame ean einai sosto na teliosoume ton gamomas toso efkola apo asimanta pragmata ..apla iremiste kai oi dio kai miliste sobara kai xoris egoismous kai skeftite ean einai sosto na ginonte ola afta ...pistepseme h routina tis katimerinotitas kai ton problimaton mas ftanoune ekei...min to bazeis kato palepseto oso mporeis ...
Για εμένα καλό θα ήταν κάποιες μέρες να μείνετε λίγο χώρια.Να επισκεφτείς για λίγο τη μαμά σου η λίγο ο άντρας σου την δικη του.Και να μην μιλάτε στο τηλ παρά μόνο για το παιδί.Η απόσταση μπορεί να σε κάνει να δεις πιο καθαρά τα πράγματα.
οταν ενα ζευγαρι φτασει σε αυτο το σημειο ειναι καλυτερα να χωρισει...ειναι κριμα κ για σενα κ για τον αντρα σου κ προπαντων για τον μικρο να ζει σε τετοιες καταστασεις...και η κοινωνια μας εχει αλλαξει,πλεον...ευτυχως.......σου μιλαει μια χωρισμενη μαμα με 2 παιδια....
μην τρελαθώ.....η κοινωνία δεν θα έπρεπε να αποτελεί κριτήριο για την όποια σου απόφαση!!! πρέπει να καθίσετε να συζητήσετε ώριμα σαν ενήλικες που είσαστε. Να δείτε τι ανάγκες έχει ο καθένας σας και τι μπορείτε να δώσετε ο ένας στον άλλο..σε κάθε περίπτωση όμως το παιδί πρέπει να μεγαλώνει σε ένα ήρεμο και ασφαλές περιβάλλον..ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει οι γονείς να είναι χώρια..για λίγο ή για πολύ εσείς θα το κρίνετε..αλλά μόνο με σωστή επικοινωνία θα μπορέσετε να αντιμετωπίσετε την όποια κατάσταση σας απασχολεί. Πρέπει σε α΄φάση να μάθετε να συζητάτε..τα πάντα.
k egw eimai polla xronia me ton antra mou.........pame sta 16....logiko einai na min einai oles oi periodoi mesa sto meli....otan einai fortismenos ksespa panw mou...alla exw piasei ton eauto mou na kanw to idio....alla anarwtithika pws an den ton stiriksw egw k antistoixa, sta duskola tote poios???kalutera n apate se enan eidiko....prepei na kanete upoxwriseis k oi duo sas....skeftite to paidaki sas!!!!!!!!!!!!!!
Να πάτε σε έναν σύμβουλο γάμου και απο εκεί κ πέρα βλέπετε... Άσχημες φάσεις περνάνε όλα τα ζευγάρια κ το ξέρεις. Νομίζω ότι με την βοήθεια ενός ειδικού θα μπορέσετε να ξεχωρίσετε αν είναι απλά μια άσχημη φάση ή κάτι πιο μόνιμο.