Ξαναγεννήθηκα!
Όταν την γέννησα, όλο αυτό που υποπτευόμουν από τον καιρό της εγκυμοσύνης μου ακόμα, εμφανίστηκε ολοκάθαρο μπροστά στα μάτια μου. Η γέννηση της Αθηνάς ήταν η δεύτερη ευκαιρία μου να αρχίσω τη ζωή μου από το μηδέν.
Να σας συστήσω την μέχρι τότε Ολίβια: 26 χρονών και 3 μηνών, μόλις 1 χρόνο κάτοικος Αθήνας και παντρεμένη με τον Μάνο. Τελείωσα το σχολείο το 2001, πέρασα στην Ιατρική σχολή του Α.Π.Θ. , στο δεύτερο έτος αποφάσισα ότι δεν είμαι για Ιατρική, παρ’ ολ’ αυτά έμεινα στη σχολή και παράλληλα άρχισα να δουλεύω σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Κάπου εκεί άρχισε μια άλλη πορεία στη ζωή μου, που με πήγε από εδώ και πήγε από εκεί και που με έφερε τελικά στο να εργάζομαι στο internet. Όταν λοιπόν μετακόμισα στην Αθήνα, ήμουν μια νέα κοπέλα που εργαζόταν στο/για το internet.
Όλα καλά. Η ζωή μου είχε και άλλα πολλά, όπως η ζωή λίγο πολύ κάθε νέας κοπέλας σήμερα: έρωτες που δεν φτούρισαν, απογοητεύσεις, χαρές, εκπλήξεις, φίλους που έφυγαν, φίλους που έμειναν, νέους φίλους που ήρθαν από το πουθενά και πολλά άλλα για τα οποία καμαρώνω, χαίρομαι, στεναχωριέμαι ή ντρέπομαι. Και φυσικά έναν μεγάλο έρωτα, διαφορετικό από κάθε άλλον! Τον Μάνο!
Θα ήμουν παντελώς αχάριστη, αν έλεγα ότι τα 26 μου χρόνια πάνω σ’ αυτή τη γη (μέχρι να γίνω μαμά δηλαδή) δεν ήταν όμορφα. Έζησα στιγμές που και άλλοι θα ήθελαν να έχουν ζήσει, είχα τη χαρά να ταξιδέψω, να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους. Μεγάλωσα σε μία ήρεμη οικογένεια. Πήγα σε καλό σχολείο. Έκανα δουλειές που με ευχαριστούσαν. Βασικά, είχα αυτό που λέμε «Δεν μου λείπει τίποτα«.
Και όμως, στη μετεφηβεία μου -την οποία προσωπικά θεωρώ εξίσου σημαντικό και περίεργο στάδιο με την εφηβεία– και δεν τόλμησα να κάνω πράγματα που ήθελα, αλλά και «ανέχτηκα» πράγματα που με φόβισαν ή με φόρτισαν (ή φόρτωσαν;) συναισθηματικά.
Θα ήθελα να έχω τολμήσει να αλλάξω αντικείμενο σπουδών εκεί στα 19, αντί να καταλήξω αιώνια φοιτήτρια Ιατρικής. Θα ήθελα να μην έχω αναπτύξει σχέσεις με ανθρώπους -φίλους κυρίως- που από την αρχή φαινόταν ότι θα με εξουθένωναν ή θα με πλήγωναν, θα ήθελα να έχω διεκδικήσει περισσότερα στην επαγγελματική ζωή μου, θα ήθελα να έχω κάνει λιγότερες επιπολαιότητες. Θα ήθελα να μην είχα αρχίσει ποτέ το κάπνισμα και να μην έπινα πολλά ποτά όποτε έβγαινα.
Θα ήθελα να έχω πιστέψει περισσότερο στον εαυτό μου και στις ικανότητές μου, να μην είχα πάρει αποφάσεις με βάση αυτό που ήθελαν οι γονείς μου ή οι αγαπημένοι μου ή οι φίλοι μου, θα ήθελα να είχα θωρακίσει καλύτερα την ψυχή μου και να μην θεωρούσα κατά καιρούς τον εαυτό μου άσχημο, «καταραμένο» ή… λίγο.
Θα ήθελα να έχω ακούσει περισσότερο την ψυχή μου. Να κάνω μόνο αυτά που πραγματικά ήθελα. Και πιστεύω πως αν το είχα κάνει, θα είχα «πετύχει» πολλά περισσότερα μέχρι σήμερα.
Όταν λοιπόν γεννήθηκε το κοριτσάκι μας, αυτό το πλάσμα που ήταν τόσο αγνό, τόσο ανέγγιχτο και τόσο καθαρό σαν πίνακας που μόλις κρεμάστηκε στην τάξη, ζήλεψα λίγο τον άδειο καμβά της ζωής του. Δεν είχε καμιά επίπλαστη ανάγκη. Ήθελε αγάπη και γάλα, γάλα και αγάπη.
Και τότε… ξαναγεννήθηκα μαζί της!
Ίσως να ήταν τέλειο, αν η ζωή μας είχε εντολή «Undo» όπως έχουν οι υπολογιστές. Θα πήγαινε ο καθένας μας πίσω και θα διόρθωνε όποιο λάθος είχε κάνει.
Ε λοιπόν, με τη γέννηση του παιδιού μου, αισθάνθηκα ότι μου δόθηκε μια άλλη εντολή, κάτι σαν ένα επιλεκτικό «Reset«.
Με το που κράτησα την Αθηνά στην αγκαλιά μου, για την ακρίβεια με το που συνειδητοποίησα ότι γέννησα έναν άνθρωπο (δεν συμπίπτει απαραίτητα με την ώρα του τοκετού) η αφοσίωσή μου πάνω της υπήρξε τόσο ΤΕΡΑΣΤΙΑ που ξαφνικά άρχισαν γύρω γύρω να σβήνουν όλα όσα θα ήθελα να έχω κάνει αλλιώς και όλα όσα με είχαν απογοητεύσει. Τη θέση τους πήραν πόρτες ανοιχτές που με καλούσαν να τις περάσω και να στήσω ξανά τη ζωή μου από το μηδέν. Μαζί της.
Ξαφνικά τίποτα απ’ όσα με τρόμαζαν παλιά, δεν με τρομάζει. Τίποτα δεν μου φαίνεται αδύνατο. Τίποτα δεν μου φαίνεται σύνθετο.
Έκανα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, φίλων, ρούχων, απωθημένων. Μόλις κάτι με ξενίζει, στρίβω και αλλάζω πορεία. Δεν ανοίγω την ψυχή μου, ούτε το σπίτι μου πια όπου τύχει.
Όχι, δεν έγινα υπερπροστατευτικός, ούτε φοβισμένος άνθρωπος. Έγινα απλά επιλεκτικός.
Ερχόμαστε σ’ αυτή τη ζωή για άγνωστο λόγο και κατοικούμε πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη για πόσο; Στην καλύτερη για μερικές δεκάδες χρόνια. Αξίζει να μην αξιοποιεί κανείς το θαύμα της ζωής με τον καλύτερο δυνατό τρόπο; Αξίζει να μην παίρνει ρίσκα, να μην κυνηγάει τα όνειρά του; Αξίζει να δίνει σε ανθρώπους δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία και όλο να την πατάει;
Στην μικρή οικογένειά μας που απαρτίζεται από τον Μάνο, την Αθηνά και εμένα, κυκλοφορεί ανάμεσά μας ανυπέρβλητη αγάπη. Είναι το δικό μας μικρό περιβάλλον, στο οποίο πια χωρούν μόνο λίγοι και καλοί. Εδώ μέσα τα όνειρα ανθίζουν και οι φόβοι φεύγουν μακριά μόλις κρατήσουμε ο ένας το χέρι του άλλου.
Έχουμε μια στις τόσες αναλαμπές από την προηγούμενη ζωή. Και στεναχωριόμαστε και κλαίμε και φωνάζουμε. Όμως χρειάζονται πια λίγα λεπτά για να επαναφέρουμε τις ισορροπίες μας.
Είμαι πια ήρεμη και αισιόδοξη. Χωρίς να είμαι υλικά πλουσιότερη, χωρίς να έχω εκπληρώσει τα μεγαλύτερα όνειρά μου (ακόμα). Είμαι πια καθαρή και η ψυχή μου έχει έναν καμβά με πολύ λίγες μουτζούρες και πινελιές. Και πολύ πολύ πολύ κενό χώρο για νέες ζωγραφιές.
Ναι σας λέω. Ξαναγεννήθηκα!
Για μένα, «Είμαι μαμά» σημαίνει μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσεις τη ζωή σου από την αρχή.
Κοιτάξτε να την αρπάξετε!
Αλλά και όσοι δεν την αρπάξατε… δεν είναι αργά.
Αφήστε απλά την αθωότητα και την καθαρότητα της ψυχής των παιδιών σας να σας παρασύρει!
Bάζω το χέρι μου στη φωτιά για αυτό: τα παιδιά βλέπουν και αντιλαμβάνονται τον κόσμο έτσι ακριβώς όπως (πρέπει να) είναι. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο…
Ολίβια
Περιγράφεις τόσο όμορφα!! Αυτά που γυρίζουν μέσα στο μυαλό μου αλλά δεν έχω την "ικανότητα" να τα γράψω όπως εσύ!! Έχεις απόλυτο δίκιο.Όταν αποκτούμε μωρό, αρχίζουν και υποχωρούν αυτά που θέλαμε, οι σκέψεις γύρω απο το παρελθόν μας, ή καλύτερα, έρχονται σε δεύτερη μοίρα.Προέχει το μωρό μας (ή τα παιδιά μας)... Είναι τόοοσο ωραίο να αφήνεις πισω σου όσα σε στεναχωρούν,αγχώνουν ή θυμώνουν ή μετανιώνεις γι'αυτά γιατί κάποια στιγμή ΠΡΕΠΕΙ να ελευθερωθεί η ψυχή μας,να ... ξαναγεννηθούμε, όπως λες κι εσύ!Ίσως τελικά τότε να ωριμάζουμε, άλλος νωρίτερα, άλλος αργότερα...Και τότε μπορούμε να σταθούμε ΚΑΛΑ δίπλα στα παιδιά μας...
Olivia, just know ότι σε βρίσκω και ατόφια καλόψυχη και ευφυέστατη και τολμηρή. Συνδυασμός χαρακτηριστικών που μου εμπνέει εκτίμηση, σεβασμό κι ενίοτε σίγουρα έμπνευση. Keep going.
φοβερό video αλλά νομίζω η μουσική έπερεπε να ναι πιο romantic ....
SYGINH8HKA TOOOOOSO POLUUUU!!!AIS8ANOMAI GIA TO KORITSAKI MOU OLA OSA PERIGRAFEIS!!!!XRONIA POLLAAAAA!!!!!
>...με έκανες να βουρκώσω με το βίντεο και τους υπότιτλους και να γεμίσουν τα μάτια μου απο εκείνα τα δάκρυα που νιώθεις ότι θα σκάσουν αν δεν βγουν μέσα στα μάτια σου και πετάγονται σαν γέλιο που σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι.....!!!! τα γνώστα σε ολες μας "δάκρυα χαράς"....μπράβο κοριτσάκι μου!
φιλιά αριστέα-μαμά νικόλα!
>RESPECT RESPECT RESPECT!!!!!!!!!!
>RESPECT RESPECT RESPECT!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
>Θέλω να ρωτήσω την ...ανώνυμη κοπελία με την μηδενική διάθεση για απογόνους ,που θεωρεί "δειλό" το να γίνει κάποιος σύζυγος η γονιός, τι ακριβώς ψάχνει σε ένα blog σαν το "είμαι μαμά"?Να πουλήσει ...μυαλό, ίσως?
Ένας διπλά δειλός σύζυγος και μπαμπάς...
>Ποσο δικιο εχεις!Δεν ειμαι μαμα,(εχω χασει 3 εγκυμοσυνες).Οντως η αποκτηση ενος μικρου αθωου πλασματος μας βαζει στο reset,μας μαθαινει την ουσια.
Σου ευχομαι Χρονια Πολλα λοιπον,να χαιρεσαι παντα την γλυκια σου οικογενεια και με το καλο και το δευτερο )!
>Και όμως... την ανοίγεις την ψυχή σου κι εμένα μου αρέσει πολύ!! Έχεις πλάκα, έχεις χιούμορ, είσαι γλυκιά και με μεγάλη υπομονή και κατανόηση! Χρόνια πολλά και πάντα χαμογελαστά!!!
>Χρόνια μας πολλά!
Να χαιρόμαστε τα θαυματάκια μας..κάθε στιγμή μαζί τους είναι απλά μαγική!
υγ:αυτοσκοπός η μητρότητα?? Εννοείται!...
>Είναι πραγαμτικά το πιο τέλειο και αληθινό συναίσθημα του κόσμου. Καθε μέρα ευχαριστούμε το θεό γι΄αυτό το υπέροχο πλασματάκι που ήρθε τόσο αβίαστα στη ζωή μας και της έδωσε μεγαλύτερο νόημα!
>ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΟΛΙΒΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ!ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΣΥΓΚΥΝΙΤΙΚΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΑΝΟΥΛΑ ΕΔΩ ΚΑΙ 5 ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΩΣ ΞΑΝΑΓΙΕΝΝΙΕΣΑΙ ΟΤΑΝ ΦΕΡΝΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΖΩΟΥΛΑ!
>ΥΠΕΡΟΧΟ !!!ΑΠΛΑ Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο.....
>den kserw an ftaine oi opmone tis egkymosynhs mou alla exw plantaxei me ayto soy to post....xronia polla se oles esas poy eisaste hdh manoules, sthn dikia mou ena parapanw mia kai einai h kalyterh!!!(alimono!!!)efi
>Χρόνια πολλά! :-)
>nasai kala olivia k seyxaristw pragmatika! :)
>Το κείμενο σου είναι συγκλονιστικό. Οπως συγκλονιστική είναι και η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι ο εαυτός σου έρχεται πια 2ος...και τότε κάνεις reset οπως λες. Σήμερα το πρωί, ξύπνησα και 4 χεράκια ήταν γύρω απο τον λαιμό μου, 2 πελώριες αγκαλιές γέμιζαν το είναι μου, 1 αυτοσχέσιο δώρο μούσκευε απο τα δάκρυα μου "Χρονια πολλά μαμά" ...τι άλλο να ζητήσεις?
Nafsika Kotrotsi
>to kalutero keimeno sou mexri stigmhs!...
despoina
>@Ανώνυμος
Ως μαμά και ως πρώην "νέα κοπέλα με μηδενική διάθεση για απογόνους", θα ήθελα να σου πω ότι εφόσον δεν το έχεις ζήσει, άστο... μην προσπαθεις να το καταλάβεις. Και μην λες μεγάλες κουβέντες.
Από το κείμενό μου δεν νομίζω να άφησα να εννοηθεί ότι δεν ασχολούμαι και δεν ασχολήθηκα με κάτι άλλο πέραν της ιατρικής και του παιδιού μου.
>Γράφεις σαν άνθρωπος ευτυχισμένος. Παρόλα αυτά διάβασα τα παραπάνω και μου φάνηκαν κινέζικα..συναισθήματα. Η μητρότητα είναι κάτι ιερό. Σαν δεδομένο? Δεκτό οκ. Όμως σαν μια νέα κοπέλα με μηδενική διάθεση για....απογόνους θεωρώ λίγο δειλό να ανάγεται το "είμαι μαμά και σύζυγος" σε αυτοσκοπό και "επάγγελμα". Δεν γουστάρεις ιατρικές? Σπούδασε κάτι άλλο, ασχολήσου με κάτι άλλο. Τώρα που μπορείς. Η μητρότητα για άλλες γυναίκες αποτελεί το 1/10 των ευθυνών, ενδιαφερόντων, υποχρεώσεων της ζωής τους και είναι εξίσου ισορροπημένες.
>πολυ ομορφα λογια Ολιβια !!! Πιστευω πως ετσι ακριβως ειναι !!! Μεσα απο τα παιδια μας, ξαναγεννιομαστε !!! Πως γινετε παντα αυτα που γραφεις, να μιλουν στην καρδια μου ??? Σ'ευχαριστω...
Μαρία
>ολίβια ,με συγκίνησες κορίτσι μου..είσαι πολύ μικρή,καί σκέφτεσαι τόσο ώριμα..να είσαι καλά μαζί με την οικογένεια σου....φένια(μαμά της μαριάννας)
>Ανυπομονώ να γίνω μαμά, αλλά αν όντως η γέννηση του παιδιού σου σε κάνει να νιώθεις σαν να έχεις μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή τότε θέλω 1000 φορές περισσότερο να γίνω μαμά.
Φυσικά συμφωνώ με ένα σχόλιο που διάβασα παραπάνω, ότι δηλαδή αν δεν είχαν συμβεί διάφορα στην ζωή μας, αν δεν υπήρχαν πράγματα για τα οποία έχουμε μετανιώσει αν γενικότερα δεν είχαμε κάνει κάποια λάθη τα οποία μας βαραίνουν και μας κάνουν να στεναχωριόμαστε και να ντρεπόμαστε όπως έγραψε και η Ολίβια, ίσως τότε να είχαμε αλλά συναισθήματα μετά την γέννηση του μωρού μας.
Φυσικά δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν κάνει λάθη όμως όλα είναι θέμα χαρακτήρα, γιατί μπορέι κάτι που εγώ θεωρώ λάθος και με βαραίνει για κάποιον άλλον να μην σημαίνει απολύτως τίποτα και να μην τον βαραίνει καθόλου.
Συγγνώμη για το σεντόνι αλλά πολλές φορές νιώθω σαν και σένα Ολίβια και όποτε βλέπω ένα μικρουλάκι σκέφτομαι "κοίτα ένα αθώο μικράκι, με αγνή ψυχούλα και μια ζωούλα σαν άγραφο χαρτί", τι ωραίο που είναι να είσαι παιδί. Και πόσο ωραία θα ήταν να υπήρχε ένα undo, αχ!! Αλλά βρε κορίτσια πως γίνεται να νιώθεις ότι γίνεται ένα reset στην ζωή σου μόλις γίνεσαι μητέρα;; Αφού τα παιδιά μας, δεν είμαστε εμείς. Έχουν την δική τους ζωή να ζήσουν, τα δικά τους λάθη να κάνουν.
Όπως και να'χει, Ολίβια το συγκεκριμένο κείμενο είναι πολύ όμορφο και με άγγιξε πραγματικά και ας μην είμαι μαμά ακόμα.
Γωγώ
>Είσαι μοναδική!
Χαίρομαι που σε έχω γνωρίσει και παρότι αρκετά μεγαλύτερή σου, νιώθω να κερδίζω από τη σοφία σου!
Να σε έχει ο Θεός καλά! και σένα και την οικογένειά σου!
Με αγάπη,
>ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟ ΕΖΗΣΑ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ.
ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ ΠΝΕΩ ΜΑΖΙ ΤΗΣ. ΤΟ ΛΕΩ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ. ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΞΑΝΑΓΓΕΝΗΘΗΚΑ.ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ ΒΡΗΚΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ, ΧΑΡΗ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΖΩ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΕΙΣ ΔΙΠΛΟΥ.
>Πάντα διαβάζω αυτά που γράφεις και θαυμάζω τον άμεσο και περιεκτικό σου λόγο. Αυτό σου το κείμενο όμως, αυτή η κατάθεση ψυχής είναι ότι καλύτερο έχω διαβάσει από σένα και με άγγιξε τόσο πολύ γιατι τα ίδια αισθάνομαι κ γω. Είμαστε ευλογημένες που αποκτήσαμε τα παιδάκια μας και μας δόθηκε η ευκαιρία να εκτιμήσουμε τα απλά και σημαντικά όμορφα πράγματα της ζωής! Αγάπησα ακόμη περισσότερο την μανούλα μου και θέλω να την ευχαριστήσω για όλα! Μανούλα μου χρόνια μας πολλά!!!
>αυτή ήταν πραγματική μια εξομολόγηση,μια κατάθεση ψυχής!να χαίρεσαι πραγματικά την οικογένειά σου,όπως μόνο εσύ (εσείς)ξέρετε να την ευχαριστιέστε!!
Ελευθερία
>koita pws ta fernei i zwi.......kai egw eimai gennimeni 1984 xronologia kai egw 26 xronwn egina manoula kai egw aiwnia foititria oxi iatrikis alla koinwniologia ........plaka exei
vivi
>Στα 28 έγινα για πρώτη φορά μαμά! Πέρασαν δύο χρόνια από τότε. Δεν αντέχω πλέον να βλέπω πουθενά μικρά παιδιά που υποφέρουν, που είναι άρρωστα,που μεγαλώνουν χωρίς τη μητέρα τους δίπλα! Θέλω λοιπόν να στείλω ένα μεγάλο Χρόνια Πολλά στις μανούλες που πήρε ο Θεός κοντά του και άφησαν πίσω τα παιδάκια τους. Μόνο αυτό...!!!Χρόνια Πολλά Μανούλες όπου κι αν είστε...
>ειναι πολυ συγκινητικο κ γεματο νοημα!!σε ευχαριστουμε για τα μαθηματα ζωης που μας δινεις!!
>γλυκούλα μου με συγκίνησες.
>Εχεις ενα ομορφο τροπο γραφης! Μια πραγματικη καταθεση ψυχης!Να εισαι παντα καλα κι ευτυχισμενη με την οικογενεια σου!!!
>Μαμά μου...ΕΙΜΑΙ ΜΑΜΑ! Πού είσαι να με καμαρώσεις? Μου λείπεις μαμά...
>Πραγματικά τα είπες όλα απλά ξαναγεννιέσαι.Είμαι και εγώ σε αυτή τη φάση ,όταν κοιτάζω το παρελθόν μου θα ήθελα να αλλάξω ακριβώς όσα είπες,ανούσια τσιγάρα, ποτά ξενύχντια ,λάθος δέσμη, πολλές λαθος επιλογές σε φίλους.Όμως η δευτερη ευκαιρία μου είναι εδώ δίπλα και πραγματικά ευχαριστώ το Θεό γι αυτο.
>....... :)
>Κάτι άλλο που ήθελα να πω είναι πως αν τα πράγματα που θα θέλαμε να γίνουν αλλιώς .. γινόταν αλλιώς... μπορεί εμείς να μην ήμασταν οι ίδιοι που είμαστε σήμερα... και δεν θα μου άρεσε αυτό... γιατί λόγω των καταστάσεων που περάσαμε ωριμάσαμε και έχουμε τα μυαλά που έχουμε και νομίζω πως τα πάμε μια χαρά!!!
>no comment.....
>.... Άπλα τρελαίνομε να διαβάσω ... όλα όσα γραφείς...Ολιβ είσαι μέσα στην καρδιά μου...Αννα.
>Όταν γέννησα την Ευγενια ήθελα να το φωνάξω σε όλο τον κόσμο ότι "βρήκα το μυστικό της απόλυτης ευτυχίας, ΚΑΝΤΕ ΠΑΙΔΕΙΑΑΑΑ!"
Συμφωνώ απόλυτα με όσα είπες, τέλειο κείμενο όπως πάντα...
Και όταν θα φτάσεις πολύ ψηλά επαγγελματικά, που στο εύχομαι και το περιμένω, να μας θυμάσε!! χιχιχι
>Eksomologisi psixis...Poso simantiko einai na kanei kapoios toso neos tetoion apologismo tis zois tou kai na einai sineiditopoihmenos. Na eisai kala Olivia kai exeis mia gemati zoi mazi me tin oikogeneia sou.
Chrysa kai o mikros Orestis
>Να είστε πάντα καλά και οι τρεις σας και να μην αφήσεις ποτέ και κανέναν να σας το χαλάσει και να σας..την "σπάσει"!Σου το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου.
Ιωάννα
>ta eipes ola Olivia... :)