Περίεργη ψυχολογία…
Η ιστορία της Σοφίας
(Η Σοφία γέννησε με καισαρική και επισκληρίδιο)
Ήμουν από τις τυχερές σε σχέση με άλλες γυναίκες που προσπαθούν να γίνουν μανούλες. Έμεινα έγκυος στο ταξίδι του μέλιτος, μια μέρα μετά το γάμο..
Φυσικά δεν το πίστευα, τόσες γυναίκες προσπαθούν καιρό, τι στο καλό εγώ με τη πρώτη;;; Ουτε καν μου περασε από το μυαλο, σκεφτομασταν μαλιστα να το αφησουμε χαλαρα το θεμα και αν δεν εμενα σε 1 χρονο να το κοιταγαμε!! Με 12 ποντα τακουνια περπατουσα ωρες στους δρομους, εφαγα ότι σαβουρα μπορείτε να φανταστειτε, ταξιδεψα αεροπορικως πολλές ωρες κ.α. Στο ταξίδι της επιστροφής μου λεει ο αντρας μου.. «Εισαι εγκυος!!«
«Αποκλειεται!» του απαντω.
Σε λιγες μερες και μαλιστα από την πρωτη μερα καθυστερησης κανω ένα τεστ και επιβεβαιωθηκε…!! Τα συναισθηματα … αναμεικτα!! Ημουν 35 χρονων. 5 χρονια σχεσης με τον αντρα μου, τα ειχαμε όλα, φυσικα και θελαμε οικογενεια για αυτό και παντρευτηκαμε και όμως μπροστα στη θεα του τεστ, δεν χαιρομουν τόσο, οσο φοβομουν…νομίζω ότι εκτος από καποιες γυναικες που είναι γεννημενες μανούλες, οσο και αν πιστευεις ότι θελεις ένα παιδι, ποτε δεν εισαι πραγματικά ετοιμη!
Οι επομενοι μηνες περασαν πολύ δύσκολα για εμενα όχι τοσο σωματικά, οσο ψυχολογικα! Δεν ηταν καταθλιψη αυτό που με κυριευε.. ηταν φοβος και αγχος! Εκανα τρελες σκεψεις και δεν ενιωθα απολυτως τιποτα για το μωρο.. Προσπαθησα να το παλεψω με γιογκα, ρεικι..τιποτα! Παντού ακουγα φρασεις όπως: «Τελεια!! Είναι η πιο ευχαριστη εμπειρια της ζωης σου!» «Καλα ηδη το εχεις ερωτευτει ε;;;» «Ποσο ευτυχισμενη εισαι τωρα!» και αλλα τετοια και αναρωτιομουν αν ειμαι τρελή!
Όταν με κλωτσησε πρωτη φορα τα ματια μου γεμισανε δακρυα ασυναισθητα, τοτε καταλαβα ότι ειχα αγορι και επιβεβαιωθηκε αργοτερα με την αμνιοπαρακεντηση. Απο τοτε λοιπον ημουν η πολύ καλά ή πολύ χαλια! Δεν ηξερα τι νιωθω.. αν νιωθω… αν αγαπαω.. τι γινεται… δεν ηξερα τιποτα… Απεριγραπτα συναισθηματα!
Καποτε μπηκα και στη 40η εβδομαδα! Κλεισαμε ραντεβου και η στιγμη που πηγαινα στο μαιευτηριο ηταν η ωραιοτερη της ζωης μου! Ενιωθα ότι επιτελους θα απελευθερωθω θα τελειωσει το μαρτυριο..
Γεννησα χωρις ιδιαιτερη ταλαιπωρια με καισαρικη και επισκληριδιο, ο μπεμπης βγηκε 3900! Μολις τον αντικρυσα σοκαριστηκα! Ηταν ιδιος ο πατερας του!! Τον αγγιξα και ετρεμα.. ουτε κλαμα ουτε γελιο.. το μονο σιγουρο ηταν ότι θα τον αναγνωριζα αναμεσα σε 100 μωρα χωρις καν να μου τον ειχαν δειξει…
Και οι μερες που ακολουθησαν ηταν περιεργες… όταν φυγαμε από το μαιευτηριο εκλαιγα και ελεγα «Τωρα που το παω αυτό, τι θα κανω σπιτι;«
Στο πρωτο κλαμα το βραδυ ξεχασα και καισαρικη και πονο και πεταχτηκα τρεχοντας να παω κοντα του… Το εβαλα κατευθειαν στο στηθος μου, χωρις να το σκεφτω, ηταν μια πραξη αυθορμητη και εντελως φυσιολογικη!! Όλα πηραν το δρομο τους!
Τελικα λοιπον η αγαπη ερχεται και αυτή ειδικα η αγαπη είναι τόσο μοναδική !
Σιγουρα υπάρχουν πολλές αγαπες, πολλά είδη!! Δεν αγαπώ τον αντρα μου, την μανα μου με τον ιδιο τροπο που αγαπησα και αγαπω το παιδι μου! Γι’ αυτή και μονο την αγαπη δεν ζητώ κανενα αντάλλαγμα! Τωρα πια ειμαστε 10 μηνων και εχουμε γινει αντρακια!!! Κάθε μερα ανακαλυπτω όχι μονο ότι αυτη η αγαπη έρχεται, αλλα ότι μπορει και να μεγαλωνει…!!! Δεν ξερω που μπορει να φτασει πια!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Παρόμοια άρθρα από Σχετικές Κατηγορίες
Σχόλια
Ανάρτηση Απάντησης
Scroll Up
[invideo_end_of_body]
>η ιστορία σου πραγματικά με ανακούφισε!! βρίσκομαι στην 32η εβδομάδα κύησης, κιέχοντας περάσει πάρα πολύ δύσκολα τους τεσσεράμισι πρώτους μήνες με ασταμάτητους εμετούς κι πλήρη αφαγία, το να αισθανθώ τρυφερά αισθήματα ή την απόλυτη ευτυχία που μου έλεγαν, ήταν παντελώς ακατόρθωτο!! η απορίθμηση που προκλήθηκε στον θυροειδή μου κατάφερε να επαυξήσει την κατάθλιψη που ήδη ένιωθα εξαιτίας του ταλαιπωρημένου σώματός μου και κατέληξε σε πλήρη απάθεια.. η ίδια "απάθεια" με ακολουθεί έως και σήμερα, μόνο που τώρα αρχίζω να αισθάνομαι κι άγχος για το αν θα καταφέρω να ανταποκριθώ σωστά στις ανάγκες της κόρης μου... τόσο καιρό εκνευριζόμουν αφάνταστα με όσους έλεγαν ότι περνάω "την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου", κι έψαχνα να βρω που είναι καταχωνιασμένη αυτή η ευτυχία την ώρα που το σώμα μου πια δεν είχε τι άλλο να βγάλει κι έβγαζε μέχρι και κομματάκια αίμα!!! το μόνο που με έσωσε ήταν το πείσμα μου να μην αφήσω αυτήν την κατάσταση να με καθηλώσει στο σπίτι κι έτσι, με ότι δύναμη είχα, συνέχιζα την εργασία μου, κάτι που κάνω και μέχρι σήμερα κι ελπίζω να συνεχίσω μέχρι και στο παραπέντε από την γέννα! το κείμενό σου γι αυτήν σου την περίεργη ψυχολογία ήρθε σαν φάρμακο την στιγμή πλέον πίστευα ότι πάσχω από κάποια "συναισθηματική αναπηρία" και δεν μπορώ να αισθανθώ την θέρμη του "φωτοστέφανου" της τρισευτυχισμένης μητέρας!!! ε, ναι λοιπόν!!!! υπάρχουμε κι εμείς!! οι μαμάδες που βαδίζουμε στο άγνωστο με "αρνητικά" συναισθήματα κι είμαστε και εμείς όμως εντελώς φυσιολογικές!!! ελπίζω με την γέννηση της κόρης μου να λειτουργήσω κι εγώ ενστικτωδώς.. Να σας ζήσουν τα μωράκια σας μανούλες!!
Χριστίνα Ν.
>Πόσο δίκιο έχεις! Είναι δύσκολο να αγαπήσεις αυθόρμητα μια... ιδέα! Γιατί μέχρι να φας την πρώτη κλοτσιά δεν το συνειδητοποιείς, είναι μόνο μέσα στο μυαλό σου. Μανούλες δεν γεννιόμαστε, γινόμαστε. Ακόμα και οι γυναίκες που θεωρητικά είναι γεννημένες μανούλες, έχουν τις ίδιες σκέψεις και ανησυχίες, τα ίδια άγχη και φόβους. Πάντα αναρωτιόμουν αν θα μπορέσω να αγαπήσω το παιδί μου αρκετά. Και η αγάπη ήρθε με τον καιρό -όχι αυτόματα με το που έμαθα για την εγκυμοσύνη- όταν έζησα με το μωρό μου στο σπίτι. Γι' αυτό δεν θεωρώ ότι μάνα είναι αυτή που γεννάει, αλλά αυτή που μεγαλώνει ένα παιδί. Και όταν ήρθε η αγάπη κυρίευσε όλο μου το "είναι". Αυτό το παθαίνει κάθε μάνα για το δικό της παιδί, είτε το έκανε συνειδητά, είτε της έτυχε, είτε αγαπούσε τα παιδιά από πριν, είτε όχι. Αυτό είναι το κοινό μας μυστικό, το σημείο αναφοράς μας, που όσο διαφορετικές και αν είμαστε σαν άνθρωποι, μπορούμε να καταλάβουμε η μία την άλλη. Και όταν μιλάμε για την αγάπη χρησιμοποιούμε όλες τις ίδιες λέξεις σαν να είμαστε συννενοημένες... Νιώθουμε το ίδιο μοναδικό συναίσθημα! Η μητρότητα είναι μαγεία! Σου εύχομαι ολόψυχα να σου ζήσει!
ΜαρίαΜ