Οι φιλίες και οι λυκοφιλίες.
Στα 34 από τα 39 συναπτά έτη που βρίσκομαι εν ζωή (ζωή να ‘χω) έχω μάθει και έχω κάνει πράματα και θάματα σε ότι αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις (και όχι μόνο -καθότι πολύ ανήσυχο πνεύμα η υποφαινόμενη – αλλά αυτά θα τα μοιραστώ μαζί σας σε μια άλλη κρίση «αυτο-απογραφής»)!
Έχω προδώσει και έχω προδοθεί…
Έχω πικράνει και έχω πικραθεί…
Έχω παρεξηγήσει και έχω παρεξηγηθεί…
Μετά τα 35 άρχισαν όλα τα παραπάνω να μην με «σημαδεύουν για μια ζωή» καθώς συνειδητοποίησα με τον καιρό πως όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος (ακόμη και ‘γω, ΝΑΙ ΝΑΙ), πως κανείς δεν είναι τέλειος και πως δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους!
Στους ανθρώπους που εγώ θεωρώ «πως έκανα (ή και μπορεί να κάνω ακόμη) κακό» φροντίζω να επανορθώνω αρχικά τουλάχιστον με ένα ειλικρινέστατο (και όποιος θέλει με πιστεύει) συγγνώμη και βλέπουμε πως πάει το πράγμα μετά. Ομοίως και για το αντίστροφο! Βέβαια όλα αυτά ΑΝ καταλάβω ή ΑΝ καταλάβουν πως έσφαλα ή έσφαλαν!
Πιστεύω πολύ στους ανθρώπους και η «αδυναμία» αυτή μου έχει «προσφέρει» άσπονδους φίλους και εχθρούς! Στις αρχές της κοινωνικοποίησής μου πίστευα πως όλοι είναι καλοί μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο! Με τα χρόνια τα πράγματα άλλαξαν! Όλοι είναι κακοί, μέχρι να μου αποδείξουν – αν γουστάρουν φυσικά- πως δεν είναι! Το ίδιο θέλω να πιστεύω πως κάνουν και οι άλλοι! Άσχετα αν εμένα μου πήρε παραπάνω από το φυσιολογικό να το καταλάβω.
Από τους χίλιους-δυο «φίλους/ες» που είχα μέχρι πρόσφατα, έφτασα να έχω 3-4 πραγματικούς και δεν με χαλάει καθόλου…
άλλαξα εγώ;
άλλαξαν εκείνοι;
ξεσκαρτάρισα εγώ;
ξεσκαρτάρισαν εκείνοι;
ποιος ξέρει;
Το σίγουρο είναι πως επέλεξα να κρατήσω στην ζωή μου εκείνους τους ανθρώπους που με βοηθάνε να «ανέβω ένα σκαλοπάτι» σαν άνθρωπος και όχι να «κατέβω πολλά»!
Βέβαια υπάρχουν πάντα εν δυνάμει φιλίες στην ζωή μου, αλλά είναι γεγονός πως δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου!
Πάντως είναι αλήθεια πως οι πραγματικοί φίλοι που έχω, δίνουν αγώνα οι καημένοι… και τους αγαπώ πολύ και μόνο για την προσπάθεια! Ποτέ δεν μου «χάιδεψαν τ’αυτιά» αλλά επίσης ποτέ δεν με έκριναν/προσέβαλαν/κατέκριναν εμένα και τις επιλογές μου, ακόμη και όταν εγώ σιχτίριζα!
Ποτέ δεν μου είπαν «στα έλεγα εγώ» και ποτέ δεν προσέβαλαν τον άντρα μου ή την οικογένειά μου! Και ελπίζω να είμαι και εγώ έτσι προς αυτούς! Έχουμε αγαπηθεί, κλάψει, «σκοτωθεί» … αλλά είναι ΠΑΝΤΑ εκεί!
Και είναι επίσης αλήθεια πως αν πραγματικά θες να λέγεσαι «φίλος», είσαι εκεί στα καλά και στα κακά, στα σωστά και στα λάθη και δεν κρίνεις-κατηγορείς-επικρίνεις σε κάθε στραβοπάτημα και φυσικά αφού έχει γυρίσει την πλάτη ο άλλος!
Ευτυχώς έκοψα -έστω και αργά- τις λυκοφιλίες από την ζωή μου και τουλάχιστον έμαθα πως ισχύει το «λίγα και καλά»!
Αλήθεια εσείς τι γνώμη έχετε για τις φιλίες;
Σας φιλώ γλυκά στην μούρη
μαμά Σοφία
Δυστυχώς για μένα η φίλια σημαίνει πολλά και λέω δυστυχώς γιατι τα 2 τελευταία χρόνια έχασα 2 φίλες, η μία κολλητή 11 χρόνων. Δεν ημουν ποτε στο να εχω πολλους φιλους, πλεον εχω μεινει με εναν κολλητο-κουμπάρο και μια κολλητη. Δε θελω αλλες απώλειες στη ζωη μου γιατι μου στοιχίζουν συναισθηματικαι και ψυχολογικα. Απλα μετα απο αυτα που μου συνεβησαν εγινα πιο "φυλαγε τα ρουχα σου να εχεις τα μισα"...
Ενα μονο εχω να πω εχω τον καλυτερο φιλο τον γιο μου και ειναι σουπερ μαζι της βολτες μας ουτε να φωβαμαι αν θα με κρινη ουτε οτι θα με παρατηση στης δυσκολες.εχω φαει της φιλιες με το κουταλη οταν σε βρουν καλο και θελτικο στης χαρες και οταν σε εχουν αναγκη ειναι καλα και στα δυσκολα σου λενε που σε ειδα που σε ξερω με διαφορες βλακοδης δικαιολογιες. Οταν περαση η μπωρα σου λενε ελα βρε φιλεναδα η κολητη σου ειμαι.σκεψου να μην ηταν κιολας.ολοι κοιταξαν να παρουν χωρις να δωσουν ενα χαμογελο μια καλη κουβεντα ενα χτυπιμα στην πλατι να δεις οτι υπαρχη φιλια ειναι εδω.χανης τοσα με το περασμα τον χρονον βαζης το χερι σου και κεγετε οτι η φιλη μου η ο φιλος μου που τους ξερω τοσα χρονια .ασε δεν χριαζετε να μου λυπη μονη και παλη μονη.ο γιος μου ειναι μικρος 2,5ετον αλλα ειναι ο καλυτερος φιλος που ειχα και θα εχω ποτε.
κι εγω μαζι σου μαμα σοφια αλλα αν η φιλια εχει να κανει με την νονα που σου εχει βαπτισει το παιδι τοτε ειναι ασχημα τα πραγματα............
Πόσο δίκιο έχεις μαμά Σοφία. Πραγματικά στην ζωή μας πρέπει να έχουμε ανθρώπους που μας βοηθάνε να ανέβουμε και όχι να κατέβουμε. Επίσης η επισήμανση ότι οι φίλοι δεν κατακρίνουν, επικρίνουν κλπ όταν σιχτιρίζουμε είναι το απόλυτα σωστό αλλά δυστυχώς ακόμη δεν έχω συναντήσει τόσο καλούς ανθρώπους που να μην επικρίνουν και όταν εσύ βγάζεις καμιά φορά εσώψυχα του τύπου "αυτό μου έκανε π.χ . ο σύζυγος" θα σου πούνε "ο δικός μου ποτε δεν θα το έκανε αυτό" και σε κάνουνε χειρότερα. Γι αυτό και τελικά οι φίλοι δεν είναι απλά λίγοι αλλά περιορίζονται πια μόνο στον πυρήνα της οικογένειας. Να είμαστε καλά όλες!
H FILH STA DYSKOLA FENONTE K EGW TWRA POU PERNAW THN POIO DYSKOLH FASH THS ZWHS MOU DEN EINAI KANENAS DIPLA MOU APO OLOUS AFTOUS POU PALIA PERNAGAME WRES MAZI SE KAFE, CLUB K DIAKOPES. DEN PEISTEVW SE TIPOTA POIA MONO STHN OIKOGENEIA MOU EINAI H MONI POU SE AGAPANE PRAGMATIKA K OTI K NA KANEIS EINAI DYPLA SOU. EIMAI PLIGOMENH APO OLOUS K OLA
Ελπίζω και σου εύχομαι αυτό σου το συναίσθημα να καταλαγιάσει σύντομα. Η ζωή είναι γεμάτη ανθρώπους που πάνε κι έρχονται. Δεν μπορούμε να απογοητευόμαστε από ΟΛΟΥΣ γιατί δεν γνωρίζουμε όλους τους ανθρώπους στον πλανήτη. Ποτέ δεν ξέρεις ποιοι θα βρεθούν στο δρόμο σου και τι επίδραση θα έχουν στη ζωή σου. Αν κρατήσει ανοιχτό μυαλό και καρδιά, αν προχωρήσεις χωρίς να ακουμπάς τις προσδοκίες σου στους άλλους...τότε θα δεις πολλά ωραία συναισθήματα και σημαντικές σχέσεις στη ζωή σου. Δεν δασκαλεύω (δεν έχω δικαίωμα). Το λέω από προσωπική εμπειρία. Κάποτε περίμενα από τους άλλους να μου δώσουν αυτό που αξίζω, που δικαιούμαι που ονειρεύομαι. να με κάνουν ευτυχισμένη. Και φυσικά τους καταπίεζα και τους δημιουργούσα αρνητικές αντιδράσεις. Τώρα εχω αποφασίσει πως ευτυχισμένη μόνο εγώ μπορώ να με κάνω. καταλαβαίνω καθημερινά ότι οι γύρω μου όταν με βλέπουν να πατάω στα πόδια μου και να ξέρω τι θέλω και τι διεκδικώ, αυτόματα ανταποκρίνονται θετικά.
MAZI ΣΟΥ Μαμά ΣΟΦίΑ!!!!!!
επειδη πληγωνομαι ευκολα πλεον δεν περιμενω τιποτα και απο κανεναν..θεωρω οτι δεν εχω φιλους παρα μονο γνωστους..δεν με πειραζει ομως γιατι περναω καλα μαζι τους στις διασκεδασεις και οταν χρειαζομαι στηριγμα και καποιο αποκουμπι εχω τον αντρα μου και τα παιδια μου...ισως στο μελλον βρεθει κατι πιο δυνατο αναμεσα σε μενα και σε καποια κοπελα ..ποτε δεν ξερεις..
Σαν παιδί και σαν έφηβη πίστευα αυτό που έγραψες κι εσύ: όλοι είναι καλοί μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο. Το μόνο εύκολο ήταν να χαρακτηρίζω κάποιον φίλο μου... Οι άνθρωποι πάντα μου ενέπνεαν εμπιστοσύνη και ενδιαφέρον να "ασχοληθώ" μαζί τους. Ήμουν (και ελπίζω ότι παραμένω) δοτικός άνθρωπος και η φιλία ήταν κάτι αξιοσέβαστο έως και ιερό. Τι κι αν έφαγα (και έδωσα) τα "χαστούκια" μου από μικρή, η καλή διάθεση παρέμενε. Ώσπου έφτασα στα 24 και είδα τις αντιδράσεις των "κολλητών" μου σε ένα πολύ καλό προσωπικό μου νέο... Ήταν ένα σοκ! Πραγματικά έψαξα να βρω κάποια καλή πρόθεση στα λόγια τους, αλλά δεν έβρισκα τίποτα... Μόνο μία κοπέλα αντέδρασε με αυθόρμητη χαρά και το απέδειξε και αργότερα... Δεν το κρύβω ότι πέρασα 3 μήνες μελαγχολίας. Αισθανόμουν μόνη και αδικημένη. Έπρεπε όμως να συμβεί- το βίωσα σαν "πυροτέχνημα" που φώτισε αυτά που έπρεπε να δω. Η ουσία ήταν πως η φιλία είναι όντως κάτι ιερό και γι' αυτό δεν τη "σπαταλάμε" σε οποιονδήποτε, γιατί απλώς έτυχε να μοιραζόμαστε ένα περιβάλλον. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από εκείνους τους μήνες της αυτοκριτικής (πρέπει να πω ότι διόρθωσα και σε μένα μερικά πράματα, δεν έφταιγαν μόνο οι άλλοι) και του "ξεσκαρταρίσματος". Τώρα η λέξη "φίλος" χρησιμοποιείται για ανθρώπους μου μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Με τον άντρα μου έχουμε έναν μεγάλο κύκλο γνωστών, αλλά οι φίλοι είναι ελάχιστοι (ανάμεσά τους και η κοπέλα που είχε χαρεί τότε, που μαζί με τον άντρα της βάφτισαν το παιδί μου). Γενικά η στάση μου πλέον είναι πως "άμα θες καλώς, άμα δε θες, δεν πειράζει" :-) Δέχομαι τους φίλους και τους γνωστούς μου με τα ελαττώματά τους (κι ελπίζω να κάνουν κι εκείνοι το ίδιο,χιχι), και γενικά δε βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα, ούτε θετικά ούτε αρνητικά. Όσον αφορά τα λάθη, το λέω και το πιστεύω ότι όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος. Όπως λέω και στον άντρα μου, η "μαγκιά" δεν είναι στο να μην κάνεις λάθη (λέμε τώρα...), αλλά στο να τα παραδέχεσαι και να προσπαθείς να τα διορθώσεις.