Αφού ψαχουλεύει μου λέει ότι είναι όλα οκ και να μην ανησυχήσω αν δω λίγο ρόζ, είναι λόγω της εξέτασης και να αρχίσω να περπατάω. Την Τρίτη πήγα μια βόλτα στην Ερμού με τη φίλη μου, περπάτημα και ψώνια. Αυτό το ροζ συνέχιζε να υπάρχει και την Τρίτη κι έτσι πήρα τη μαία μου, όπου μου είπε ότι κανονικά Τετάρτη δεν θα έχω. ‘Ελα όμως που και την Τετάρτη είχα λίγο πιο πορτοκαλί και έτσι πήγαμε στο γιατρό για τσεκάρισμα.

Ξεκινάμε με τον υπέρηχο, η αλήθεια είναι ότι ο γιατρός μου επέμεινε αρκετή ώρα κοιτάζοντας τον υπέρηχο και τις μετρήσεις, μετά περάσαμε στον κολπικό έλεγχο και εκεί αρχίζει να λέει στη μαία ότι είναι η ίδια περίπτωση με μιας άλλης πελάτισας, ότι πόσο της πήρε εκείνης; 5 ωρίτσες; Χμμ, εκεί περνουσαν διάφορα από το μυαλό μου. Σκεφτόμουν ότι τώρα 8α μου πεί πάμε γεννάμε…

Τελικά μου είπε ότι αν δε μου σπάσουν τα νερά μέχρι την Πέμπτη, τότε Παρασκευή στις 7.00 να πάω στο Ιασώ.

«Δηλαδή να έρθω Παρασκευή να κάνουμε εισαγωγή;» ρωτάω με αφέλεια

«Θα έρθεις Παρασκευή να γεννήσουμε!» απαντάει ο γιατρούλης μου με άνεση.

Με το που βγαίνουμε από το ιατρείο μπήζω κάτι κλάμματα, να μη θέλω να πάω, να μη θέλω να γεννήσω! Αγχωθηκα και φοβήθηκα. Πέρασα μια Τετάρτη μέσα στα μούτρα. Αλλο είναι να ξέρω ότι μπορεί όπου να ‘ναι να μου σπάσουν τα νερά και να τρέχουμε και άλλο να ξέρω ότι αύριο παω να γεννήσω. Ολο αυτό με άγχωσε.

Παραμονή της γέννας, ημέρα Πέμπτη, έκανα μια μεγάααλη βόλτα 1 ώρας με την αδερφή μου και μια φίλη. Η βόλτα αυτή δε θέλει τόσο χρόνο, αλλά με το ρυθμό που πήγαινα στην κατάσταση μου τόσο μου πήρε!

Eίπα μήπως και σπάσουν τα νερά αλλά δεν… Γύρισα σπίτι, πέσαμε για ύπνο, σιγά τον ύπνο δηλαδή… 6.00 χτυπά το ξυπνητήρι και ξεκινάμε προς Μαρούσι. Δίνω τα στοιχεία μου για την εισαγωγή και μου λένε να περάσω μέσα, ανοίγει η αυτόματη πόρτα και πίσω μου ήταν μαζεμένοι οι δικοί μου και εγώ μόνη μου, εκείνη τη στιγμή βούρκωσα και ένιωσα μια μοναξιά… όλοι μαζί κ ο ψωριάρης χώρια ένα πράγμα.

Περιμέναμε αρκετες εγκυούλες εκεί. Υποτίθεται ότι 7.00 θα έκανα εισαγωγή και μέχρι τη 13.00 ο γιατρός υπέθετε ότι θα είχα γεννήσει. Καθόμουν με τη μαία μου και περιμέναμε. Τελικά κατά τις 8.30 ξεκίνησα με την «προετοιμασία». Μετά πήγαμε στο δωμάτιο ωδυνών όπου ήμουν μόνη μου, δηλαδή δεν υπήρχε άλλο κρεβατι. Ξεκινάει η μαία να μου βάλει τον ορό. Από όλο τον τοκετό μου έχει μείνει ο πόνος για να μου βάλει τον ορό. Έχω πολύ λεπτές φλέβες και αυτό δε βοηθούσε… μέχρι να μου τον βάλει η μαία είχα κιτρινίσει, λίγο πριν λιποθυμήσω ήμουν και βέβαια ο πόνος στο χέρι μου έμεινε για ώρες μετά.

Τελοσπάντων μετά έρχεται ο γιατρός και μου σπάει και τα νερά. Δεν κατάλαβα τίποτα εκεί, μόνο όταν γύριζα πλευρό άρχιζαν να τρέχουν. Αρχισαν κάποια πονάκια, τα οποία τότε κατάλαβα ότι τα είχα και σπίτι αλλά δεν έδωσα σημασία, σαν περιόδου περίπου. Όποτε λοιπόν ερχόντουσαν οι συσπάσεις έκανα τις αναπνοές μου και μια χαρά. Καθόμασταν με τη μαία μου και ειχαμε πιάσει κουβεντούλα, μετά από λίγη ώρα ήρθε και ο άντρας μου μέσα και τα λέγαμε οι τρεις μας. Είχα αρχίσει να πεινάω κιόλας. Αργότερα με έπιασε και νύστα! Μα να γεννήσω πήγα ή διακοπές έλεγε η μητέρα μου έξω. Εν τω μεταξύ ο άντρας μου μπαινόβγαινε να φάει, να πιεί καφέ και εγώ είχα λυσσάξει στην πείνα.

Οι συσπάσεις άρχισαν να γίνονται εντονότερες και συχνότερες. Κάθε 1 ώρα περίπου μου κάνανε και έλεγχο σε ποιο σταδιο είναι η διαστολή, πράγμα πολύ ενοχλητικό. Με ρωτησε η μαία αν αντέχω ή θέλω επισκληρίδιο. Συνέχιζα ακάθεκτη, ο πόνος ήταν ανεκτός. Η ώρα περνούσε αλλά η διαστολή δεν προχωρούσε γρήγορα, από τις 10.00-14.00 είχα διαστολή 4! Αφού κάθε φορά που ήταν να τσεκάρουν το στάδιο, με τον άντρα μου και τη μαία βάζαμε στοιχήματα σε τί διαστολή θα είμαστε.

Kάποια στιγμη οι πόνοι άρχιζαν να γίνονται εντονότεροι και συχνότεροι. Δεν προλάβαινα με τις αναπνοές. Ζήτησα να μου κάνουν επισκληρίδιο… μέχρι η μαία να φέρει την αναισθησιολόγο πέρασα 5 δυνατές συσπάσεις, εσφιγγα το χέρι του άνδρα μου ασυναίσθητα, τον πόναγα τον καημενο και αυτός μιλιά. Έβαλα λίγο τα κλάμματα από τον πόνο, η αναισθησιολόγος ήρθε, μαζί και ο γιατρός μου και σηκώθηκα να μου κάνουν την επισκληρίδιο. Επρεπε να μην κουνηθώ, ερχόταν όμως σύσπαση οπότε σταμάτησα την αναισθησιολόγο και περιμέναμε. Με το που μου έκανε την επισκληρίδιο και άρχισε να ενεργεί ήταν τέλεια. Κρύωνα λιγάκι και μου βάλανε και μια κουβέρτα, έτοιμη για ύπνο ήμουν (νύσταζα κιολας). Δεν ένιωθα καθολου τις συσπάσεις και με ενημέρωνε η μαία για το πότε έρχονται για να κανω τις αναπνοές μου.

Σε αυτήν την κατάσταση πιάσαμε πάλι το κουβεντολόι περι ανέμων και υδάτων και λίγο αργότερα ξεκινήσαμε κάποιες εξωθήσεις. Εννοείται οτι δεν καταλάβαινα ούτε τον παραμικρό πόνο, σπρώξε σπρώξε ο γιατρός και η μαία, ο άνδρας μου να με βοηθάει κρατώντας το κεφάλι φτάσαμε στο στάδιο της γέννας όπου και ξεκινήσαμε για το χειρουργειο.

Τσακ μπαμ για πότε με βάλανε χειρουργείο, μου δέσαν τα πόδια, ξεκίνησα πάλι τις εξωθήσεις… Αριστερά μου μου ψιθύριζε η μαία μου τα μπράβο καλά πάμε… δεξιά ο άνδρας μου, μπροστά ο γιατρός και ξαφνικά νιωθω και πάνω στην κοιλιά μου την προϊσταμένη να πατάει… εγώ κρατούσα την ανάσα και έσπρωχνα και η άλλη πάνω μου κόντευα να σκάσω, ήθελα να την κλωτσίσω, αλλα ευτυχώς ήταν θέμα δευτερολέπτων η κατάσταση.

Πέντε λεπτάκια υπόθεση στο χειρουργείο, 16.05 ήρθε το αγγελούδι μας, ένα κοριτσάκι με κάτι μάγουλα για φάγωμα! Μου την έβαλαν πάνω μου και εγώ κοιτούσα παγωμένη.

Συγκίνηση και πολύ μεγάλη ευτυχία και για τους δυο μας!

‘Ηταν πρωτομηνιά (01/10/2010)…  έτσι πανέμορφα μας μπήκε ο μήνας και ξεκινάει μια νέα ζωή!

Φύγαμε από το σπίτι 2 και γυρίσαμε 3!!!

Τώρα είμαστε 8 μηνών και ζούμε την απόλυτη ευτυχία!!!

 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com