Απαισιοδοξία στοπ
Είναι μέρες που θέλω να σας γράψω και όλο γράφω, όλο σβήνω. Ο λόγος; Δεν θέλω να ακουστώ (διαβαστώ) ξερόλας ή «κακιά» ή οτιδήποτε παραπλήσιο. Όμως, να που απόψε δεν αντέχω, θα τα γράψω.
Ξέρετε, από τον καιρό που ακόμα ήμουν έγκυος, είχα τρομοκρατηθεί από δηλώσεις τύπου «Απόλαυσε όση ζωή σου μένει, γιατί μετά…«. Σας έχω ξαναπεί ότι πολλές νύχτες είχα βρέξει το μαξιλάρι μου αγχωμένη για τη νέα μου ζωή που θα ξεκινούσε σε λίγους μήνες. Θα ήμουν πια μαμά. Θα είχα παιδί. Τέρμα όσα ήξερα. Ήρθε το τέλος;
Όταν η Αθηνά γεννήθηκε, μας έδειξε από τις πρώτες μέρες σημάδια «καλόβουλου» μωρού. Η τρομοκρατία συνέχιζε. «Κάτσε να μεγαλώσει και θα σου πω εγώ«. Η Αθηνά έφτασε 16 μηνών. Εξακολουθεί και είναι ένα ήρεμο παιδί, όχι ότι δεν κάνει τις σκανταλιές του, όμως εδώ και μήνες ξέρει και «ακούει». Ακούει το όχι και ήδη ξέρει πολλά από τα πράγματα που δεν πρέπει να κάνει.
Δεν έκλαψε ποτέ στο αυτοκίνητο. Δεν έκλαψε ποτέ από τσατίλα ή νεύρα. Δεν μας άγχωσε με το φαγητό. Εντάξει, δεν είναι και γαργαντούας, αλλά τρώει μια χαρά. Και μάλιστα ούτε αλεσμένα, ούτε «ειδικό φαγητό» εδώ και πολλούς πολλούς μήνες. Είναι κοινωνική. Λίγο ντροπαλή, αλλά όχι μαμάκιας.
«Κάτσε να μεγαλώσει λίγο και να αρχίσει να σε διώχνει και να σε χτυπάει«, μου είπαν προχθές.
Για μισό λεπτό, ρε παιδιά… Υπήρξα και εγώ παιδί και δεν θυμάμαι ποτέ να διώχνω ή να χτυπάω τη μαμά μου. Γιατί να το κάνει η κόρη μου;
Δεν ξέρω αν στην κλήρωση μωρών, μου έλαχε το ήρεμο και το καλό. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται σε γονίδια, σε τύχη ή στον τρόπο που μεγαλώνουμε το παιδί μας από την πρώτη μέρα της ζωής του. Αν οφείλεται στο τελευταίο πάντως, τότε ένα έχω να προτείνω στους μελλοντικούς γονείς «Χαλάρωσε και απόλαυσε«.
Έπιασα τον εαυτό μου 3-4 φορές ηλιθιωδώς αγχωμένο για θέματα που αφορούν το μωρό μου και ευτυχώς συνήλθα γρήγορα. Τι στο καλό; Υποτίθεται πώς γεννιόμαστε με τη «γνώση» της ανατροφής ενός μωρού. Η σκυλίτσα το ξέρει, η τιγρίνα επίσης, η ανθρωπίνα γιατί πρέπει να αγχώνεται;
Δεν χρειάζεται να αλλάξεις όλη σου τη ζωή και όλο σου το είναι επειδή έκανες μωρό. Δεν χρειάζεται να διώξεις τις γάτες σου και ας αφήνουν και λίγες τρίχες. Δεν πειράζει να του πέσει η μπανάνα στο πάτωμα και να την ξαναπάρει να τη φάει. Δεν χρειάζεται να βγαίνεις βόλτα φορτωμένος με δέκα κιλά πράγματα, πάντα θα βρεθεί μια μαμά παραδίπλα να σου δώσει μια πάνα ή αν περάσει η ώρα και δεν έχεις μαζί σου φρούτο, του παίρνεις έναν στυμένο χυμό πορτοκάλι. Δεν πειράζει αν πέσει μια φορά. Ούτε αν αρρωστήσει. Δεν πειράζει να μην θέλει να φάει ένα μεσημέρι με 40 βαθμούς Κελσίου. Δεν πειράζει να φάει μια κουταλιά παγωτό. Δεν πειράζει να περπατάει ξυπόλυτο. Δεν πειράζει αν αργήσεις μια φορά να το πας για εμβόλιο. Δεν πειράζει αν δεν έχει πολλά παιχνίδια, τα τάπερ και οι λεκάνες να ‘ναι καλά.
Δεν χρειάζεται άγχος. Σας το ορκίζομαι πως δεν χρειάζεται. Η κόρη μου έφτασε 16 μηνών και ούτε που κατάλαβα ότι μεγάλωσα μωρό. Χωρίς τη βοήθεια της μαμάς μου που είναι μακριά, ούτε της πεθεράς μου που είναι πια μεγάλη.
Ναι, ώρες ώρες και εγώ αισθάνθηκα κουρασμένη. Πολύ κουρασμένη. Όχι όμως πιο κουρασμένη απ’ ότι παλιότερα όταν έβγαινα κάθε βράδυ μέχρι το πρωί.
Ναι, νοιάζομαι να είναι καλά και τρέμω μην μου πάθει τίποτα. Όπως νοιάζομαι και για τον άντρα μου, τη μαμά μου, τον μπαμπά μου και όλους όσους αγαπώ.
Ναι, είναι ότι πιο συγκλονιστικό μου έχει συμβεί. Ναι, θεωρώ ότι ένας από τους σκοπούς του ανθρώπου πάνω στη γη είναι να κάνει παιδιά -και ας ακούγεται τραγικό για κάποιους.
Όμως, διαφωνώ στους υπερβολικούς κανόνες. Διαφωνώ στο υπερβολικό άγχος. Μα πάνω απ’ όλα…
…διαφωνώ με την απαισιοδοξία!
16 μήνες και 9 της εγκυμοσύνης= 25 μήνες. 25 μήνες προσπάθησαν γνωστοί και άγνωστοι (βλέπε Facebook) να με προετοιμάσουν για σημεία και τέρατα.
Ε σημεία και τέρατα δεν συνάντησα. Λατρεύω την κάθε στιγμή με το παιδί μου, ακόμα και τα μεσημέρια που κουτουλάω από τη νύστα και αυτή θέλει να παίξουμε. Περάσαμε και δύσκολες, αγχωτικές στιγμές με κάποια θεματάκια υγείας, όμως δεν τις αφήσαμε να μας τρελάνουν.
Αυτές τις μέρες βρίσκομαι ξανά με τα αγαπημένα μου φιλαράκια και είμαι η Ολίβια που πάντα ήμουν. Απλά τώρα έχω και ένα παιδί. Είμαι η Ολίβια που είναι αυτό, αυτό και εκείνο και είναι και μαμά μιας υπέροχης κόρης.
Αν αύριο το αγγελούδι μου, μεταλλαχθεί σε διαβολάκι, θα το ζήσουμε και αυτό.
Ένα παιδί, αγγελούδι ή διαβολίνι, είναι πάντα παιδί. Το παιδί κάποιου. Με γκρίνια και μιζέρια, τίποτα δεν ανθίζει. Πόσο μάλλον ένα παιδί.
Υ.Γ. Στα παραπάνω συμφωνεί και η μαμά μου.
Ολιβια σε λατρευω στο εχω πει;;;;χαχα!μου αρεσει η αισιοδοξια σου!ειμαι μαμα δυο.κοριτσιων.στην πρώτη που ειχα τρελο αγχος ηταν και το παιδι στην τσιτα..στη δευτερη που ειμαι χαλαρη ειναι.και το παιδι πιο συνεργασιμο.οση η κουραση ομως τοση περισσοτερη ειναι η απολαυση να εισαι μαζι τους.και θυμωνω με τον εαυτο μου που οταν μου λενε "πωπω πως κουραζεσαι" ξεχναω να τους πω οτι" ναι,αλλα περναω υπεροχα!"
συμφωνώ απόλυτα μαζί σου....αλλά εργάζεσαι; (δηλάδη εκτός σπιτιού με καθημερινό πρόγραμμα και αφεντικό πάνω από το κεφάλι σου)
Ακριβως όπως τα γραφείς είναι!
Καλε ποτε το εγραψα κ δεν το θυμαμαι!!!!! Κ δεν εχω κ το πιο καλοβολο παιδακι αλλα οκ φασεις ειναι κ θα περασουν !!!!
Ακουγοντας τους τριτους κ προσπαθοντας να ειμαι τελεια αγχωθηκα τοσο που επαθα επιλοχια καταθλιψη!!!! Τα λουστηκε το παιδι μου. Ακουγοντας τις διαφορες συμβουλες για το σωστο κ πρεπει (τωρα να κοιμηθει, τωρα να φαει, ετσι να κανεις κ να ρανεις, στο κρεβστι του για υπνο, οχι φωτακι, ......) το παιδακιμου εγινε υστερικο. Χειροτερη η καταθλιψη. Το παιδακι μου το λουστηκε κ αυτο. Τωρα στην μπουμπουκα μου εκλεισα την πορτα κ τα αυτια σε ολους τους καλοθελητες. μθ Μερικες φορες ακομα κ στον αντρα μιμου. Το εχω απολαυσει απιστευτα!!!! Ηρεμο γλυκο κ λαχταριστο. Κ στο κρεβατι μου την πειρα,μια χαρα κοιμαται κ μονη της κ μαλιστα με κλειστη πορτα. Κ φωτακι εβαλα μια χαρα κοιμαται κ χωρις. Εκανα ολα τα ΜΗΝ κ μια χαρα λειτουργει κ σε διαφορετικες συνθηκες. Τελικα ενα πραγμα ισχυει. Η ΜΑΜΜΑ ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΗΣ!!!!
Νομιζω οτι τα πραγματα ειναι απλα. Καθε ανθρωπος βιωνει δαιφορετικα καθε αλλαγη στην ζωη του. Ετσι και με το παιδι. Αλλος το βλεπει βουνο και άλλος λοφακι. Εγω προσωπικα εχοντας ενα μωρακι 2 μηνων προσπαθω να κανω οτι καλυτερο. Να ειμαι μαμα, νοικοκυρα (οσο μπορω) γυναικα και πανω απο ολα προσπαθω να μην ξεχναω οτι και εγω ειμαι ανθρωπος (αυπνη μεχρι βλακειας, κουρασμενη και ωρες ωρες θελω να βγω σε κανενα μπαλκονι να τσιριξω και εγω..ετσι για αλλαγη) και οτι υπαρχουν πραγματα που θελω να ζησω και δεν εχω προλαβει και ΝΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ! Το παιδι μου και ο αντρας μου θα ειναι συνεπιβατες μου. Και με το καλο θελω και ενα 2ο παιδακι. Ισως τελικα πρεπει να συνειδητοποιησουμε οτι απο την στιγμη που αποφασιζουμε να κανουμε παιδια ολοι ειμαστε σε κοινο παρανομαστη, με η χωρις ηρεμα παιδια. Η ανησυχια για την ζωη τους την υγεια τους, το μελλον τους, τις επιλογες τους, ειναι κοινες για ολους μας.
πιο χιουμορ καλε?...εχουμε ξεχασει και την εννοια του χιουμορ πλεον...δε θυμαμαι να γελαει κανεις οταν κι εμενα μου λεγανε τα ιδια!!!''απολαυσε το τωρα που εισαι μονη σου γιατι μετα με το παιδι θα δεις''...επειδη μαλλον οι ιδιοι δεινοπαθησαν νομιζουν οτι ολοι ετσι θα περασουμε...εχω γεννησει με μια μερα διαφορα με την ολιβια και το παιδι μου ειναι ακριβως οπως περιγραφει η ολοβια το δικο της,,,το δικο μου αν και αγορακι ειναι απο τα ηρεμα παιδια...ενταξει θα υπαρξουν και οι δυσκολες μερες αλλα οχι για να χασω και τον εαυτο μου ...πιστευω οτι ειναι και θεμα παιδιου ,αλλα ειναι και θεμα οικογενειας το τι παιδι θα βγαλεις..αν ζει μεσα σε μια ατμοσαφαιρα ηλεκτρισμενη σιγουρα θα ειναι ταλιμπανακι...αν ζει σε μια οικογενεια αγαπημενη ,με σεβασμο τοτε λιγες θαναι οι φορες που θα κανει τις αταξιες του(εννοω αναρμοστη συμπεριφορα ,γιατι απο ζημιες αλλο τιποτα χα χα ,εχω χασει τα μισα γυαλινα της κουζινας μου)...εγω που περιμενω δευτερο παιδακι ολοι με αγωνια με ρωτανε αν ειναι το πρωτο μου μονο και μονο για να τους πω ναι και να απαντησουν την εξυπναδα την κλασσικη....αλλα μολις λεω οχι εγω κι αλλο παιδακι το μονο που ξερουν ειναι να λενε,αρα ξερεις τι σε περιμενει...χα χα χα ναι ξερω τι με περιμενει...ξενυχτια ομορφα,κλαμματα,κολικοι,χαμογελα,γκρινιες,γελακια..και δυο υπεροχα παιδακια μεσα στο σπιτι μου να το γενιζουν με τις φωνουλες τους...μαζι με τον συζυγο μου παντα χα χα ...αγαπω ολες τις πραξεις και τις συνηθειες τους γιαυτο κανω και δευτερο παιδακι...εγω πιστευω πως οσοι πλεον προσπαθουν να μας φοβησουν το κανουν απλα γιατι δεν εχουν να πουν καμια καλη κουβεντα...τι ειναι δηλαδη καλυτερο να πεις σε μια εγκυουλα που ανυπομονει για το μωρακι της και εχει τις αγωνιες της?αντε απολαυσε το οσο εισαι μονη και προλαβαινεις?η με το καλο το μωρακι σου ,υπομονη στα δυσκολα και να δεις τι ομορφες στιγμες και μοναδικες θα περνας απο δω και περα?οταν το ακους μωρε απο πολλους κατανταει βαρετο....λογικο δεν ειναι να νευριαζεις μετα απο λιγο?σκεφτεσε να ακουσεις και καμια καλη κουνεντα και ολοι να σου πουν τα αρνητικα βιαζονται...εγω λεω αστους να λενε...
α επισης ξεχασα να προσθεσω οτι δεν μπορω να παω σε πολλα μερη με το γιο μου γαιτι δεν καθεται με τιποτα θελει ολη την ωρα να περπαταει και να τρεχει αλλιως κλαιει..παρολαυτα παιδι ειναι το καταλαβαινω...εχω χασει την εννοια βγηκα για ενα καφε η ποτο,αλλα για ποσο ρε κοριτσια ακομη?1-2 χρονια?μετα θα μεγαλωσει και θα καθεται..θα κανω υπομονη..η ζωη μπροστα μας ειναι..αν στερηθω λιγα χρονια απο καποιες εξοδους θα εχω την ευκαιρια αργοτερα να τις κανω...σιγα τα αυγα...ειμαι κι εγω σαν την περιπτωση της κοπελας που οπου παει δεν καθεται με τιποτα κατω...χα χα
Symfwnw apolyta mazi soy!!!! den yparxei megalyterh eylogia gia ena paidi na megalwsei me xalarous gematoys zwh goneis!!
Συμφωνώ με όσα- πολύ σωστά- θέτεις περί ανατροφής και άγχους ,αλλά στην πραγματικότητα είσαι πολύ τυχερή που έχεις ένα καλόβολο μωρό. Αντιθέτως όλες οι μητέρες που έχουν ζωηρά ή υπερκινητικά παιδιά θα έχουν αρκετά διαφορετικές ιστορίες να παραθέσουν...
Επιτέλους βρισκω μανουλες που σκεφτονται ηρεμα και απολαμβανουν τον υπεροχο ρολο τους κι ας περναει η καθημερινοτητα τους απο σαραντα κυματα.Νευριαζω οταν ακουω μαμαδες να περιγραφουν το παιδι τους σαν τον ανεπιθυμητο επισκεπτη ή γειτονα που δεν τους αφηνει να φανε,να κανουν μπανιο να κοιμηθουν,και ολα τα γνωστα που κανουν τα μωρακια μας οταν "εισβαλλουν¨" στις ζωες μας.Σιγουρα οι ζωες μας αλλαζουν ριζικα,ειμαστε οι απολυτα υπευθυνες για τις ψυχουλες που φερνουμε στον κοσμο,και ειμαστε αυτες που θελουμε να τα βλεπουμε να γελουν,να ειναι ευτυχισμενα. Εχω δυο παιδακια πεντε και τρια ετων.Ο γιος μου απαιτητικο και πεισματαρικο παιδακι(οσο μαλιστα μεγαλωνει υποστηριζει ολο και περισσοτερο τα θελω του και τα πιστευω του)ομολογω οτι με εβγαλε σωματικα νοκ αουτ,δεν ειχα ουτε μερα ουτε νυχτα,κατα συνεπεια και ο ψυχικος μου κοσμος περνουσε μια κριση.Ομως το παλεψα και τα καταφερα δινοντας χρονο στον εαυτο μου να μαθω το μωρο μου και να αφουγκραζομαι τις αναγκες του αναγνωριζοντας τες απο τον τροπο που εκλαιγε. Κι επειδη δυσκολευτηκα πολυ αποφασισα γρηγορα να κανω και το δευτερο παιδι γιατι ηδη ειχα συνηθισει να μην κοιμαμαι και να ειμαι συνεχεια σε εγρηγορση.Γεννιεται λοιπον η κορη μου ενα παιδι που δεν εμοιαζε καθολου με τοπρωτο,ηρεμο καλοβολο παινιδιαρικο καθολου γκρινιαρικο ακομη και στα δοντια και στους κολικους πολυ δυνατο. Μεγαλωνω λοιπον δυο μωρα πολυ διαφορετικα που με εχουν ολοκληρωσει ολοτελα σαν γυναικα.Κι εχω υποσχεθει στον εαυτο μου να τα μεγαλωσω ηρεμα παρα τις δυσκολιες που εχει η καθε ηλικια.Αν ξεραμε εμεις οι μαμαδες να ελεγχαμε τα νευρα μας και αν μπορουσαμε να δουμε τι κρυβεται πισω απο το κλαμα του παιδιου μας ,που παντα κρυβεται κατι αλλο απο αυτο που μας λενε, τοτε σιγουρα ο κοσμος μας θα ηταν καλυτερος δεν ακουσα αυτες που μου ελεγαν για το τι τραγικο με περιμενει μετα τις γεννες,παρα μονο μια φιλη που περασε πολλα για να γινει μανα και εγινε μια καταπληκτικη μανα.Τη συμβουλευομαι παντα !!!!Και θελω να πω πως παντα βρισκεται ο ενας που θα μας συμβουλεψει σωστα αρκει νατον ακουσουμε ,δεν εχει παντα η πλειοψηφια δικιο! Συγγνωμη που σας κουρασα!
>τα παιδια μου ειναι το σημαντικοτερο πραγμα στη ζωη μου δουλευω απο αναγκη και θα ηθελα να ειμαι σπιτι με τα παιδια μου
η αληθεια ειναι οτι εφτασα στα ορια της παρανοιας απο την αυπνια λογω των παιδιων...μπορει επειδη ειμαι ανθρωπος του υπνου και κανενας απο τους 2 γιους μου δεν ειναι..
επισης αληθεια ειναι οτι τα παιδια μου εδειξαν οτι τα ορια μου ειχαν πολλα περιθωρια διευρινσης...
ομολογω οτι ακομα και τωρα (που τα παιδια ειναι 4 και 11)οταν γυριζω απο τη δουλεια κατα τις 6 το απογευμα χρειαζομαι μιση ωρα χαλαρωσης για να αναλαβω δραση..
τα παιδια μου εδειξαν πολλα με εμαθαν πολλα και επειδη η απολαυση ειναι αναλογη της προσπαθιας και του κοπου τα παιδια εχουν πολυ κοπο!!!
πιστευω επισης οτι η ηρεμια των γονεων συμβαλει δραστικα στην ανατροφη ενος ηρεμου παιδιου...
βεβαια η πιο δυσκολη περιοδος θεωρω οτι ειναι οταν το παιδι φτασει στα 2 χρονια οπου εχει συσσωρευτει η κουραση...
μπορει και να μην ημουν ετοιμη για μανα η ισως και ακαταλληλη αλλα προσπαθω πολυ, κανω οτι μπορω!
παντως το μεγαλωμα του δευτερου γιου μου το απολαμβανω περισσοτερο αν και δυσκολοτερος χαρακτηρας :)
>ΔΕΝ ειναι ακριβως ετσι τα πραγματα εμενα κανενας δεν με τρομοκρατησε με την εννοια οτι ναι μου ειπαν και εμενα πραγματα αλλα πιο πολυ για να με προετοιμασουν και ναι με ενα μωρο ειναι ολα μα ολα ιδανικα αλλα οσο ειναι τωρα η αθηνα εγω ειχα γεννησει και δευτερο τα σκουρα εκει ειναι
και ναι η μικρη μου ζηλευε και δεν κοιμοταν και εκλαιγε συνεχεια και ειχε κρισεις νυχτερινου τρομου για 1 ωρα κλαμα και ουρλιαχτα και ναι ξυπναγε και ο μπεμπης και ουρλιαζε και αυτος και προσπαθουσα να θηλασω κλαιγωντας 2 μωρα και παραλληλα δουλεια πρωι απογευμα ειναι δικια μου η δουλεια καμια φορα επαιρνα και τα δυο εδω
οποτε εγω ισως τα βλεπω καπως αλλιως με 2 μωρα
βεβαια και τωρα κουραζομαι αλλα πλεον ειναι 28 μηνων και 12 μηνων παιζουν μαζι χαιρονται αγαπιουνται
αλλα αλλο με με να μωρο και αλλο με 2 και με 15 μηνες διαφορα
>Διαβαζοντα ςοσα γραφουν οι περισσοτερεσ μανουλεσ εγω θα σας δωσω το παραδειγμα του δικου μου παιδιου.....η κορη μου ειναι 16 μηνων ακριβως...απο τοτε που γεννηθηκε δεν εχω κατσει χαλαρα μαζι τησ ουτε δευτερολεπτο...απο μωρο ειχε τουσ κολικους, μετα τα δοντια μετα κ εγω δεν ξέρω τι, έκλαιγε κ κάιει όλη μερα κ κάθε μέρα...δεν μπορω να βγάλει το καπάκι απο το μπουκαλακι της θα αρχισει να τσιρίζει κ να χτυπιεται, δεν μπορει να φτασει ενα παιχνίδι-θα πάθει υστερία...Κ ΄τωρα θα σας πω για μένα....είμαι μια μαμα που αφησα τη δουλεια κ ασχολουμαι όοοοολη μερα με το μωρο μου, περασα ήρεμη εγκυμοσύνη...χωρισ νευρα κ αγχη.δεν έχω προβλήματα με τον συζηγο τα πεθερικα κ γενικως μέσα στο σπίτι μου.....ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΓΚΡΙΝΙΑΡΙΚΟ Κ ΥΠΡΚΙΝΗΤΙΚΟ?????
Απο τοτε που γεννηθηκε δεν έχει κάτσει σε κανενα ρηλαξ, σε καμια κούνια, παρα μονο στα χέρια κ όρθια για να βλέπει τον κόσμο...τα εκανε ολα παρα πολυ νωρισ...περπατησε 10 μηνων, στον χρονο πανω ελεγε πανω απο 15 λέξεισ..δεν καθεται δευτερολεπτο πουθενα...θελει να εξερευναει κ να τρεχει...κ το σημαντικότερο απόλα ειναι οτι ΔΕΝ ΤΡΩΕΙ...κ οχι δεν ειμαι η υστερικη μαμα που εαν δεν φαει ενα μασημερι θα βαλω τα κλαματα, απλα το παιδι μου δεν τρωει τιποτα...πινει λιγο γαλα πρωι βραδυ κ οτι αλλα καταφερω μεσα στην ημερα να τησ δωσω με απειρο παιχνιδι κ τεχνασματα....Φυσικα οταν βγαινουμε βολτιτσεσ στις παιδικες χαρες με κοιτανε με ορθανοιχτα ματια οι μαμαδεσ με τα ηρεμα παιδακια που κοντευουν τα 2 κ ειναι σαν μωρακια κ με ρωτανε γεματες απορία " καλε ποσο ειναι αυτο το νινι?? δεν μπορουν να πιστεψουν οτι αυτο το μικροκαμωμενο μωρακι μπορει να αναιβει σε δευτερολεπτα στην ψηλοτερη τσουληθρα να σκαρφαλωσει μονο του σε κουνιες, να τρεχει με τα μεγαλα παιδακια να τουσ κλοταει τη μπαλα στο τερμα κ να φωναζει γκολ.
Ναι χαιρομαι πραγματικα που το μωρο μου ειναι εξυπνο κ η νοητικη κ λεκτικη τησ αναπτυξη ειναι αυτή ενος διχρονου παιδιού ( οι παιδιατροι το λενε οχι εγω σαν μαμα κουκουβαγια) ομωσ πιστεψτε με ειναι τοσο μα τοσο κουραστικο....ναι καταλαβαινω οτι το μικρο τησ μυαλουδακι δεχεται κ επεξεργαζεται πολυ περισσοτερεσ πληρφορίεσ απο το μέσο όρο κ ο τροποσ να αποβαλλει την ενταση κ τη κουραση τησ ειναι το κλαμα κ η γκρινια της...
κ φυσικα δεν μπορουμε ΠΟΤΕ να παμε πουθενα να κατσουμε μαζι τησ εννοω σε μια καφετερια η να απολαυσουμε ενα φαγητο εξω γιατι πολυ απλα αυτο ειναι ανεθικτο...
Ναι αυτο ειναι το παιδι μου ομως καμια φορα ζηλευω τα ηρεμα κ καλοβολα μωρακια...κ λεω τι ωραια που περνανε οι γονεισ τουσ κ εχουν τη δυνατοτητα να τα εχουν παντου μαζι τουσ.
Δεν ξέρω τι μ έπιασε βραδιάτικα κ σας τα εγραψα αυτα....ίσως απλώς ηθελα να σας δείξω οτι υπαρχουν κ άλλα παιδακια πολυ πολυ ζωηρα κ υπερκινητικα....κ φυσικά κουραστικά..
>εχεις δικιο Ολιβια!! τα παντα μπορεις να κανεις...οτι εκανες πριν κανεις και τωρα απλα εχεις και ενα παιδι!!!ο δικος μου ειναι 9 μηνων.. η αληθεια ειναι οτι δεν μας εχει κουρασει,ειναι καλο παιδι..θα δουμε στο μελλον
>κορίτσια, συγγνώμη κιόλας, αλλά που είναι το χιούμορ σας? Δλδ θέλετε να μου πείτε οτι σας έλεγαν πως θα αλλάξει η ζωή σας με το μωρό, πως θα ξεχάσετε τον ύπνο κλπ και πέσατε σε βαριά κατάθλιψη? Και εμένα μου τα έλεγαν αυτά, και εγώ τα έχω πει σε άλλες μέλλουσες μαμάδες και ίσα ίσα γελούσαμε όταν τα λέγαμε. Δεν ειπώθηκαν ούτε με κακεντρέχεια ούτε με απαισιοδοξία, ήταν απλά η αλήθεια της κάθε μαμάς. Τώρα αν η Ολίβια και η χ Ολίβια έχει ένα καλόβολο παιδάκι που κοιμάται καλά, τρώει καλά, δεν παραπονιέται κλπ ε, λυπάμαι, αλλά ανήκει στην μειοψηφία. Εμένα τα πιτσιρίκια μου ήταν και τα δύο εκρηκτικές προσωπικότητες απο βρέφη και με δυσκόλεψαν πολύ. Δλδ τι πρέπει να λέω ψέματα σε όσες με ρωτάνε μήπως και τις στεναχωρήσω? Δεν πρόκειται να το κάνω γιατί δεν είναι του χαρακτήρα μου. Δεν θα σου πω οτι δεν πόνεσα στη γέννα για να μην τρομάξεις. θα σου πώ όμως οτι αμέσως μετά το ξεχνάς. Δεν θα σου πω οτι ο μεγάλος μου ο γιός δε ζήλευε τον μικρό και όλα κύλησαν ομαλά, θα σου πώ όμως οτι τώρα που πέρασαν 2 (δύσκολα) χρόνια βλέπω τα αγόρια μου να είναι τόσο αγαπημένα που συγκινούμαι (που δεν συγκινούμαι και εύκολα). Όπως επίσης αν δω στον ουρανό σύννεφα, θα σου πω να πάρεις ομπρέλα. Μπορεί εκεί που θα είσαι να μη βρέξει, αλλά αν βρέξει θα σε έχω προετοιμάσει :)
Αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα, το να μεγαλώνω αυτά τα 2 παιδιά είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κληθεί να κάνω ποτέ και όχι γιατί μου είναι δυσάρεστο αλλά γιατί νιώθω να έχω (και έχω) τεράστια ευθύνη απέναντι σε αυτά τα δύο πλασματάκια που δεν θα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο. Η ζωή μου έχει αλλάξει, δεν είμαι όπως ήμουν παλιά, δεν θα μπορούσα να είμαι και δεν θα ήθελα να είμαι όπως παλιά. Και θα συμφωνήσω με κάποιο σχόλιο που διάβασα πως όποιος υποστηρίζει πως δεν άλλαξε η ζωή του με τον ερχομό του παιδιού του μάλλον λέει ψέματα. Ή κάτι δεν κατάλαβε καλά :)
Α, και κορίτσια, εσείς που είστε χαλαρές, πείτε μου και εμένα κανένα κόλπο γιατί η γιόγκα δεν έπιασε χαχα
>χμμμ...εγω θα συμφωνησω με αυτα που λες :) φυσικα και η γεννησησ ενος παιδιου και το μεγαλωμα του ειναι μια υπεροχη και αναντικατασταση εμπειρια και δεν εχει καμια σχεση με τρομο :) ΑΛΛΑ... σου εχω ενα αλλα ;) Εγω εχω 2 κοριτσακια 4+ το μεγαλο 25 μηνων η μικρη! Η μεγαλη μου σαν μωρο με παιδεψε αρκετα...γκρινιαρικο μωρο ...εκλαιγε για ψιλου πηδημα...φαντασου οτι σκευτομουνα να τηγανισω κατι μην ακουσει αποτομα το "ττττσσσσσσσ" του τηγανιου και μπηξει τις τσιριδες...χαχαχα !! προσαρμοστηκα σε ολα αυτα που την ενοχλουσαν και η ζωη μας εγινε ευκολοτερη :) Γενικα ηταν υπακουη...ζωηρη μεν υπακουη δε...μεχρι που γεννησα την μικρη!!!!!!!!!!! Η μικρη μου σαν μωρο δεν υπηρχε...μαμ κακα και νανι...αφου ειχα φτασει σε σημειο να εχω τυψεις οτι δεν ασχολουμαι αρκετα με το μωρο και μου βγηκε υποτονικο κλπ :/ Η μεγαλη την ζηλεψε εξαρχης...ισως να εφταιξε το οτι την ειχα πολλες ωρες αγκαλια λογω θηλασμου .. παντως ειχε θεμα με τη μικρη!! Μεγαλωνει η μικρη λοιπον...οσο μεγαλωνει τοσο μεταλασεται η μεγαλη...ανυπακουη γκρινιαρα πεισματαρα...με σαφη προτιμηση στην πεθερα μου που μενει διπλα!φτανει 12 μηνων η μικρη και περπαταει...εκει αρχισε το ματς...3 ατομα την κυνηγαμε και δεν προλαβαινουμε αυτα που κανει...ζωη να χει το παιδακι μου, αλλα ειναι τερατακι, μας εχει κατεδαφισει το σπιτι :/ αυτο που με απασχολει κυριως ειναι η ασφαλεια της...μην πεσει μη σπασει τπτ και κοπει κλπ.. Η μεγαλη εξακολουθει να ειναι οπως προειπα παρολο που συζηταμε πολυ και δειχνει να καταλαβαινει καποια πραγματα πλεον...οταν την πιασει το πεισμα δεν με σωζει τπτ!! που θελω να καταληξω...και εγω τα λατρευω τα παιδια μου, εχω στερηθει και στερουμε πολλα πραγματα για χαρη τους και ειλικρινα δεν με πειραζει! Δουλευω ταυτοχρονα, η δουλεια μου εχει βαρδιες..ειναι αρκετα κουραστικη ;( πολλες φορες φωναζω :( προσπαθω μηνες τωρα να το ελενξω..το εχω βελτιωσει αρκετα αλλα οχι εντελως! Οποτε αυτοι που τα παραλενε εχουν περασει δυσκολα ;) αυτος δεν ειναι λογος να πανικοβαλεις τους υπολοιπους οι οποιοι δεν ξερεις τι θα συναντησουν! γιατι οπως πολυ σωστα λετε καθε παιδι ειναι διαφορετικο :)Και το οτι το πρωτο ειναι ζωηρο ή γκρινιαρικο δεν σε αποτρεπει να κανεις δευτερο...γιατι δεν μπορεις να μην αγαπας το παιδι σου οπως και να ειναι! Το θαυμαζεις το λατρευεις το ξεχωριζεις! και αυτο δουλεια της φυσης ειναι ;)
>Αν και μετράω μόλις 3,5 μήνες μαμαδοεμπειρίας αυτού του είδους τα σχόλεια διαψευδονται κάθε μέρα μέρα και περισσότερο.... Ναι μεγαλώνω ολομόναχη ένα παιδί.... Ναι εδώ και 3,5 μήνες (και λίγο παραπάνω γιατί με "παίδευε" από την κοιλιά) δεν κοιμάμαι για περισσότερο απο 4 ώρες την ημέρα...Ναι πολλές φορές λυγίζουν τα γόνατά μου από την κούραση...αλλά αν με ρωτήσεις θα σου πω πως το παιδί μου δεν είναι ιδιαίτερα κουραστικό!!!
Όσο για τό πόσο διαφορετική έχει γίνει η ζωή μου??? Πολύ διαφορετική και πολύ πιο όμορφη... Τα έχω μπουχτήσει τα ξενύχτια... τα κλαμπάκια... τα ταξίδια... τις τρέλες... Και ΝΑΙ είμαι ευτυχισμένη που από εδω και στο εξής ότι και αν κάνω θα το κάνω μαζί με αυτό το όμορφο πλασματάκι που μου χάρισε ο Θεός!!!!!
Σοφία Παύλου
>συμφωνώ τόσο πολύ με όλα αυτά που γράφεις
>Panta akouga auta pou mou elegan(sta opia kounousa to kefali mou ekeini ti stigmi san na sumfono)alla panta ekana auto pou egw pisteva oti einai sosto gia to paidi mou!!min to pairneis angalia giati 8a suni8isei kai meta na deis ti exeis na travikseis,egw panta ton eixa angalia,skoupiza angalia,mageireva angalia ktl.tora einai 7 xronon,einai ena upakouo paidi alla tautoxronos kai ena fusiologiko paidi tis hlikias tou,to opio kai tis skandalies tou 8a kanei kai tis zimies tou 8a kanei alla tou opiou tou aresoun para polu akoma oi angalies kai ta proina afieronoume kapio xrono giautes tis angalies!!!!!uparxoun polla pragmata pou "den eprepe na kano giati............"alla den peirazei egw ta EKANA!!!kai den exw metaniosi pote!!!!!!
>Kαλησπερα! εγω δεν ειμαι μαμα, ειμαι μια μαλλον τρομοκρατημενη προς το παρον μελλοντικη (καποια στιγμη) μαμα :)
ΜΠΡΑΒΟ Ολιβια, ισως τελικα δεν ειναι τοσο τρομερο να ερθει ενα μωρακι..αυτο το πραγμα που λενε, ζησε τωρα, μετα τελος ολα λες και σε αλυσοδενουν ενα πραγμα!
συνεχισε την καλη δουλεια και οταν με το καλο ερθει η στιγμη μου θα γραψω και εγω την εμπειρια μου :)
>Εμένα η κόρη μου ήταν,είναι και θα είναι διαβολάκι....χε,χε....το έχω πάρει απόφαση πλέον..είναι 2μιση χρονών και ΔΕΝ ΗΡΕΜΗΣΕ ΠΟΤΕ....πολύ κλάμα ως μωρό, πολύ γκρίνια, πολλή αντίδραση τώρα...ε, και??? ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΥΩΩΩΩ.....το μόνο που εύχομαι είναι να είναι ΓΕΡΗ!!! (α...και η 2η η οποία αναμένεται σε 1μιση μήνα να ειναι ΗΣΥΧΗΗΗΗ pleaseeee)
Εφόσον αποφασίζεις να κάνεις παιδί πρέπει να είσαι ετοιμοπόλεμος....!!!!! και φυσικα ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΓΕΛΑΣΤΟΣ!!!
φιλάκια μανούλες....
>πες τα ευλογημενη γιατι οταν τα λεω εγω γινομαι κακια.... κι εγω εχω ενα μωρο 2 μηνων που ξυπναει γελωντας αντι να κλάψει και ολο ακουω τα ιδια.... ενα πραγμα δεν εχω καταλαβει: αυτες που τα λενε γιατι εκαναν 2 και 3 παιδια? αφου το παρουσιαζουν τετοιο βασανο... δε λεω αλλο γιατι θα γινω χειροτερη! ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
ΧΡΥΣΕΦΗ
>πριν γεννησω τη κορη μου τη 1η ολοι μου ελεγαν " και θα χασεις τον υπνο σου και θα θελει συνεχεια να φαει και ξεχνα τον υπνο για τα πρωτα χρονια " κλπ κλπ....με ειχαν φρικαρει μιας και μαρεσει ο υπνος!
Αυτο το " πρωτα χρονια" τελικα κρατησε γυρω στις 30 μερες...και μετα αρχισε τα 6ωρα, τα 8 ωρα και μετα τα 10ωρα. μεχρι που ανησυχουσα μεσα στον υπνο μου και τιναζομουν να δω γιατι δε ξυπνησε!
Στη 2η μου κορη λεω " δε μπορει τετοια τυχη παλι αποκλειεται. αυτη θα μου βγαλει το λαδι." Τα πραγματα εσω πηγαν πολυ καλυτερα. στις 10 μερες χτυπουσε 8ωρα κι εγω ξυπνουσα και κουνουσα το μωρο να δω αν αναπνεει. Τετοια τυχη λεω οκατι καλο θα χω κανει στη ζωη μου και μου το φυλαγε ο καλος θεουλης.
Αλλα οσο καλοβολα ειναι τοσο αμα τα πιασει " ο αλλος τους εαυτος" που πιανει ολα τα παιδακια μεταλασσονται. Νομιζω πως δεν ειναι μονο τα δικα μου, αλλα αν δεν εχετε δοκιμασει να παρετε 2 μικρα ( το ενα καλα καλα δε μιλαει ακομα) σε γαμο συγγενη η αλλη εκδηλωση τετοιου στυλ, δεν εχετε δει τιποτα! αλλα προχθες χασαμε την καθε μια απο 2 φορες μεσα στο κτημα, απο κει που ηταν στο παιδοτοπο τσουπ ξαφνικα δεν ηταν!!!!η μεγαλη δε αποφασισε 1η φορα στη ζωη της να παει τουαλετα μονη της 2 οροφους κάτω, και μαλιστα οχι μια αλλα 2 φορες. Η μικρη πηρε απο πισω ενα αλλο παιδακι και αρχισαν να κατηφοριζουν στην εξοδο ( ευτυχως ειχε security).
Μολις δε τα βλεπεις σου κοβονται τα ποδια...και οι γαμο-βαφτισεις ειναι μπολικες ακομη, τι εχω να τραβηξω... by the way το " κυνηγόντας τα μικρα" ειναι καλος τροπος για διαιτα αφου ουτε προλαβαινεις να φας μια μπουκια εννοειται αλλα και με τοσο κυνηγι χανεις θερμιδες.
vickyandanna
>Ολιβιάκι, εισαι απλά super ! Συμφωνώ απόλυτα σε όλα, πολλές φορές δεν γράφω τίποτα γιατί απλά συμφωνώ σχεδόν σε όλα μαζί σου ! Καλές διακοπούλες, φιλάκια στο Αθηνάκι από το Απολλωνάκι !!!!!!!!!!!!!!!!!
>ταυτιζομαι απολυτα με αυτα που γραφεις!
>Δεν ξέρω για τρομοκρατία κ.λ.π...Εμένα κανείς δεν με 'τρομοκράτησε'. Από εκεί και πέρα όμως, όποιος πει πως δεν άλλαξε η ζωή του από το παιδί και πέρα λέει ψέμματα. Θες δε θες, αλλάζει ο χρόνος, οι προτεραιότητες και χίλια δύο πράγματα. Για κάποιες μαμάδες είναι ό,τι καλύτερο τους συνέβη, και αυτοπροσδιορίζονται αποκλειστικά μέσω αυτού. Κάποιες άλλες χρειάζονται και κάποια άλλα πράγματα για να συμπληρώνουν τον εαυτό τους κι εκεί είναι λίγο δύσκολο έως ότου επέλθει ξανά η ισορροπία της ζωής τους (έως να μεγαλώσει λιγάκι δηλαδή). Δεν είναι κακό ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο. Και γενικώς καλή μαμά είναι η ευτυχισμένη και ισσοροπημένη μαμά. Από εκεί και πέρα το πως βιώνει κανείς τη ζωή είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Π.χ, εγώ δεν θα μπορούσα να πω τίποτα σε μαμά που έχει δίδυμα, που δουλεύει και τα μεγαλώνει και μόνη (λέω ένα παράδειγμα), για κούραση, κι ας έχω ένα 3 μηνών υπέροχο πλασματάκι, που όμως και αποτελεί πλέον το μόνο μέλημα της καθημερινότητάς μου, και βέβαια μου προξενεί κούραση, και ξενύχτι και...και ...και.... και φυσικά και το λατρεύω, αλλά για την ώρα η ζωή μου έχει αλλάξει άρδην κι ακόμα προσπαθώ να προσαρμοστώ σε αυτό. Δεν γίνεται πάντα αυτομάτως. Τη μία μέρα να έχεις άπειρο χρόνο για τον εαυτό σου και τον αγαπημένο σου και την άλλη να μην μπορείς να πας ούτε τουαλέτα , γιατί μέχρι να εδραιωθεί ο θηλασμός το μωρό είναι στο στήθος 20ωρα. Βεβαίως, τώρα που τα καταφέραμε και θηλάζουμε είναι ένα γεγονός αξεπέραστης σημασίας και μας χαρίζει στιγμές μοναδικές και μαγικές, που δεν θα ξαναγυρίσουν, και θα είναι τόσο λίγες σε σύγκριση με ολη την κοινή μας ζωή , αλλά από την άλλη δεν μπορώ να πω πως ήταν 'απολαυστικές' οι πρώτες μέρες. Το ίδιο μπορει να ισχύει και για άλλα πράγματα, ο θηλασμός είναι τυχαίο παράδειγμα που ήρθε στο δικό μου μυαλό. θέλω να πω πως τείνω να συμφωνήσω με κάτι που γράφτηκε παραπάνω, πως καλό είναι να μην έχουμε 'ροζ συνεφφάκι και εικόνα διαφήμησης' για το πως θα είναι όταν έρθει το μωρό. Κι αυτό φυσικά δεν μας κάνει χειρότερες μητέρες.
Τώρα, από εκεί και πέρα ο,τιδήποτε τρομοκρατικό λέγεται από τον κόσμο μπορεί και να είναι και κακεντρέχεια, συμφωνώ σε αυτό. Αλλά ξεκούραστος γονιός με μικρό παιδί δεν υπάρχει. Ούτε γονιός που δεν άλλαξε η ζωή του.
Σωστά, είναι αυτά που γράφεις πως είναι καλή η χαλαρότητα στο στυλ γονεικότητας, αλλά από εκεί και πέρα η ζωή δεν χωρίζεται μόνο σε κλάμπινγκ πριν το παιδί και μετά καθόλου κλάμπινγκ. Μπορεί να υπάρχουν μανούλες που τους λείπει κάτι από την προηγούμενη ζωή τους άλλο. Π.χ εμένα αυτή τη στιγμή μου λείπει η έρευνά μου, την οποία θα ξαναβρώ βέβαια, αλλά θα αργήσει λίγο. Μου λείπει επίσης να χαλαρώνω με τα αγαπημένα μου βιβλία. Κι αυτό γιατί επίσης, δεν αφήνω το μωρό μου με γιαγιάδες κ.λ.π. Αλλά να πω πως δεν μου λείπουν, θα 'ναι ψέμα. Όταν μεγαλώσει λιγάκι ο θησαυρός μου ξέρω πως θα ξαναβρώ τους ρυθμούς μου, γιατί κι εκείνη θα θέλει η μανούλα της να είναι γεμάτη από ό,τι την ευχαριστεί. Κι όσο κι αν με γεμίζει το παιδάκι μου, είμαι αντίθετη με τον απόλυτο αυτοκαθορισμό της ύπαρξης μέσω του παιδιού.
Φιλικά,
Μαριρένα.
>bravo vre olivia ta les polu swsta!!!!etsi einai...den megalwnoume to mwro mas se guala giati einai anthrwpos opws emeis...egw to exw ksanapei..den pathainei tipota k xumo na piei k pagwto na faei k sokolata k akoubhsei sto patwma k na faei th vrwmia...oute eidikes kremes,oute eidika galata,oute eidika faghta..emeis vevaia hrema paidakia den eimaste alla eimaste paidakia k paidi xwris fasaria k skantalia den ginete...emena m aresei giati dinei tooosh zwh sto spiti...
>από τα πιο ωραία κείμενά σου
>Εγώ διαφωνώ λίγο. Πιστεύω στο μέτρο... Δηλαδή εμένα κανείς δεν "με προειδοποίησε". Δεν είχα φίλες με μωρά και παιδιά... Και γι' αυτό είχα την εντύπωση ότι θα ήμουνα σαν τις διαφημίσεις για κρέμες που βλέπουμε και τις εικόνες στα περιοδικά. Μέχρι που απέκτησα το μωράκι μου και έπεσα απότομα στην πραγματικότητα. Οχι και τρομοκρατία αλλά σε μένα θα μου έκανε καλό να μου λέγανε λίγες κακές εμπειρίες έτσι για να κατέβω από το ροζ μου σύννεφο.
>Εγώ πάλι πιστεύω πως αυτοί οι καλοθελητές που λένε για τα παιδιά, λένε και για πολλά άλλα πράγματα. Εγώ που είμαι γενικά ήρεμος άνθρωπος, σχεδόν αναίσθητη θα έλεγα, με είχαν πανικοβάλλει για την γέννα, για τα κιλά της γένας, για το μηνιαίο εισόδημα, γενικά για όποιο θέμα και να συζητάς, κάποιος καπου θα πετάξει μια μπαρούφα.
Σήμερα συνάντησα μια φίλη μου, είμαστε φίλες 20 χρόνια και μου είπε πως είναι έγκυος! όταν λοιπόν της είπα να μην ανησυχεί & όλα καλά θα πάνε & τίποτα να μην την φοβίσει & ότι χρειαστεί μην διστάσει να επικοινωνήσει μαζί μου, μου είπε πως είμαι η πρώτη που της τα είπε αυτά... οι περισσότεροι με το που το έμαθαν της έλεγαν τα γνωστά απαισιόδοξα που αναφέρεται το post... Μέχρι και να προσέχει για ενδομητριο θάνατο της είπαν της κοπέλας....
Τι να λέμε τώρα....
Αισιοδοξία & πάλι αισιοδοξία κορίτσια!
chicken
>ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΠΟΣΟ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΑΠΑΝΤΑΩ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΧΑΛΑΡΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ;ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΕΝΑΝ ΔΥΝΑΣΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΔΥΣΚΟΛΗ,ΓΕΝΝΗΣΑ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΜΟΝΟ ΕΥΤΥΧΙΑ!ΑΝ ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΘΑ ΔΥΣΚΟΛΕΥΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ.ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΥΘΥΝΗ ΘΕΩΡΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΕΝΑΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ,ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟΣ ΜΕ ΦΟΒΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ.ΔΕΝ ΛΕΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΩΜΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ,ΑΝ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΓΧΩΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΙΚΟ ΤΟΤΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΑ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΑ...ΚΑΙ ΧΑΝΟΥΜΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΥΡΝΑΝΕ...
ΕΥΛΙΝΑ,μαμα Νεφέλης..
>συμφωνώ κιεγω και πιστεύω πως το παιδι μας ειναι στο χέρι μας πως θα εξελιχθεί. Εμένα μαρέσει που ειναι ζωηρή ίσα ίσα που δεν θα μου άρεσε να ειναι ενα ήσυχο άβουλο παιδάκι... οποτε πιστεύω πως κατα πολυ ειναι στο χέρι μας...
>Πού να δεις όταν περιμένεις δίδυμα τι σου λένε!!! Θαρρείς και είναι στημένοι όλοι στην γωνία και περιμένουν την αποτυχία σου, μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί ο εγωισμός τους ότι είχαν δίκιο ... Και όσο βήμα βήμα καταρρίπτεται "η φαντασίωσή" τους, τόσο εφευρίσκουν νέα deadlines για την καλή σου τύχη...!
Μέχρι που συναντήσαμε έναν πατέρα με δίδυμα που έκανε και τρίτο (σοκ για όλους αυτούς ή αυτοκτονία!!) και ο άνθρωπος μας είπε να μην ακούμε κανέναν και ό,τι είναι θέμα ζευγαριού.
Εμείς πλέον τους το λέμε στα ίσια: Πείτε ό,τι θέλετε! Δεν μας φοβίζετε!
>Η δυνατοτητα του μυαλου μας να ξεχνάει τα δυσαρεστα γεγονότα όταν περνάνε οι δύσκολες στιγμές είναι μοναδική. Εγώ σαν μητέρα δύο κοριτσιών της Εύας 4 χρονων και της Λυδίας 15 μηνών μπορώ πλέον να πώ ότι φυσικά και υπάρχουν πολλές δύσκολες στιγμές κατά το μεγάλωμα ενός παιδιού και κυρίως του πρώτου παιδιού και ακόμα πιο δύσκολο είναι όταν περνάς κοινές ασθένειες, ιώσεις, πυρετούς που εγώ προσωπικά τρέμω μήπως και συμβεί κάτι χειρότερο κάθε φορά. Φυσικά και υπάρχουν ξενύχτια γιατί μπορεί να πονάνε δοντάκια, μπορεί να θέλουν αγκαλίτσα, μπορεί να είδανε κακό όνειρο ή μπορεί απλά να θέλουν τη μαμά τους. Κατά μεγάλο ποσοστό άλλαξε η ζωή μας, όχι επειδή το θέλαμε εμείς αλλά κυρίως οι φίλοι μας που είναι ακόμα ελεύθεροι και δεν αισθάνονται ανετα και επίσης πλέον αναζητούμε παρέες που έχουν παιδάκια για να περνάνε καλά και τα μωρά μας. Σίγουρα λοιπόν αλλάξε η ζωή μας αλλά και τι έγινε δηλαδή. Τώρα είναι απλά πιο μαγική πιο γεμάτη με πιο ουσιαστικό νόημα και ίσως πολή καλύτερη ποιότητα.
>SYΜΦΩΝΩ ΚΑΙ ΕΠΑΥΞΑΝΩ Μ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ!!!!!!ΕΧΩ ΕΝΑΝ ΚΟΥΚΛΟ 4 ΜΗΝΩΝ ΜΟΛΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ Μ ΕΧΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΟΧΙ ΘΑ ΞΕΝΥΧΤΑΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ ΚΑΙ ΟΣΑ ΗΞΕΡΕΣ ΩΣ ΤΩΡΑ ΟΟΟΟΛΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΛΕΓΑ ΩΩΩΧ ΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ.Τ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΞΥΠΝΙΟΣ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑ 2ΩΡΟ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΔΕΝ ΓΡΙΝΙΑΖΕΙ ΕΚΤΟΣ ΟΤΑΝ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΑΜ.ΚΑΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΕΔΩ ΚΑΙ 2 ΜΗΝΕΣ ΣΧΕΔΟΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΠΑΝΙΟ ΤΟΥ ΓΥΡΩ ΣΤΙΣ 9 ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΙΣ 8 ΤΟ ΠΡΩΙ.ΚΙΑ ΕΚΕΙΝΟ ΑΜΑ ΔΕΝ ΜΠΩ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΝΑ ΜΕ ΔΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙ ΜΕΧΡΙ Κ ΕΝΑ ΜΙΣΑΩΡΟ ΧΩΡΙΣ ΓΚΡΙΝΙΑ ΚΑΙ ΚΛΑΜΑ.ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΟΠΩΣ ΕΙΠΕΣ Κ ΕΣΥ ΑΝ 8Α ΕΞΕΛΗΧΘΕΙ ΣΕ ΔΙΑΟΛΑΚΟΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΝΩΡΙΣ ΑΚΟΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΑΗΜΕΝΟ ΚΑΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΕΙ.:)
ASTRID.
>χαχαχαχα
γελαω με τη λεξη ανθρωπίνα, πολύ μου άρεσε!
ξέρεις τι πιστεύω Ολίβια? αν και σου μιλαει σα πολυ τριτος μιας και που δεν ειμαι μαμα ακομα.
πιστευω πως οταν ακους πολλα λογια και εισαι προετοιμασμενος να αντιμετωπισεις συγκεκριμενες καταστασεις, οι καταστασεις που θα ερθουν θα σου φανουν πολυ πιο απλες απ οσο πιστευες ακτιβως γιατι καποιοι αλλοι σε ειχαν υπερ προετοιμασει για "σημεια και τερατα".
>Ολα αυτά μου τα έλεγαν και συνεχίζουν να μου τα λένε. Τα περισσότερα από αυτά που μου έχουν πει δεν έχουν καμμία σχέση με την Ειρήνη. Είναι πολύ σκανδαλιάρα δεν λέω, δεν ακούει, με χτυπάει πολλές φορές. Ε και? Δεν νομίζω ότι υπάρχει παιδάκι που είναι άγιο. Το κάθε ένα κάνει τα δικά του δεν μπορούμε όλα τα παιδιά να τα βάζουμε στο ίδιο καλούπι. Το θέμα είναι αν τα πέρνουμε έμεις χαλαρά όλα αυτά ή αν μας εκνευρίζουν. Χωρίς εκνευρισμούς και με συζητησούλες θα περάσουμε από όλες τις φάσεις που πρέπει. Εμείς δηλαδή δεν κάναμε ποτέ τίποτα στις μαμάδες μας?
>Δηλαδή δεν ήμουν η μόνη που έκλαιγε αναμένοντας με "σοκ και δέος" το μωρό της, ε?...
Δηλαδή δεν ήμουν η μόνη που συχρόνως στραβοκοίταζε όλους αυτούς
τους ... Νοστράδαμους με τις
αλλοπρόσαλες "προφητείες" τους, ε?...
Αχ βρε Ολίβια,
αν και δεν γνωριζόμαστε
είναι σαν να με ξέρεις εδώ και χρόνια...
Και για μια φορά ακόμη απολαμβάνω τη γραφή σου..
Συνέχισε...
Δήμητρα, μαμά της 13 μηνών Εύης!
>Κι εγώ δεν έχω προβλήματα στο μεγάλωμα του μωρού μου, ούτε που το κατάλαβα. Αλλά βλέπω ας πούμε την κολλητή μου που ό,τι και να το κάνει το μωρό της κλαίει όλη την ώρα. Μικρό έκλαιγε από κολικούς, μετά έκλαιγε γιατί πείναγε,μετά έκλαιγε γιατί ήθελε όλο αγκαλιές, έφτασε δύο ετών και του έχει γίνει πια συνήθεια να γκρινιάζει μόνιμα.Οπότε σκεφτείτε κορίτσια πώς να είσαι cool όταν έχεις ένα τέτοιο παιδί; Πώς να μη γίνεις αρνητικός;Μη γενικεύετε λοιπόν,για μερικούς ανθρώπους ενέχει πραγματικά δυσκολίες το μεγάλωμα του παιδιού τους, υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι που δεν τους επιτρέπουν να το χαρούνε όσο θα θέλανε.Επίσης με ένα παιδί μόνο έχεις χρόνο για τα πάντα, με δύο ή παραπάνω μικρά παιδιά είναι πολλές φορές αντικειμενικά δύσκολο να βρεις χρόνο για τον εαυτό σου.Μια το ένα θα πεινάσει,μια το άλλο θα λερωθεί, πρέπει συνεχώς μ'αυτά να ασχολείσαι.Έπειτα μπορεί κάποιες μαμάδες να είναι δύσθυμες μεγαλώνοντας τα παιδιά τους γιατί δεν έχουν καμία βοήθεια από το περιβάλλον. Συμπέρασμα: όσοι γονείς είναι αρνητικοί δεν το κάνουν όλοι από χαρακτήρα, ούτε επειδή θέλουν να μας πανικοβάλουν.Για κάποιους συντρέχουν αντικειμενικοί λόγοι να γίνονται αρνητικοί.
>giati oles emas tis pio xalares mamades mas antimetopizoun les k eimaste apo ton ari?giati gia tous enilikes isxyei to an den patheis den tha matheis k oxi gia ta paidia mas?k ego epatha ton paniko mou otan to agori mou epese proti fora alla to xeperasa!!!!k xanaepese!k tipota den epathe!!!!xalara,me ypomoni alla k kourasi(doxa to theo,arketi)megalonoun ta paidakia mas k anakalyptoun k afta ton kosmo me ton diko tous tropo!!min angxoneste manoules!!!!!!!!!mpravo olivia pou ekfrazeis me poly omorfa logia tis skepseis k tis agonies pollon apo emas!!!filia lina
>Πες τα χρυσόστομη!!
>ΑΧ Ολιβια,ειναι σαν εισαι μεσα στο μυαλο μου τα ιδια ακριβως συμβαινουν και σε μενα και δεν εχω και το πιο ευκολο παιδι,δεν με πειραζει καθολου(τωρα ας πουμε εχει παρει την σκουπα και προσπαθει να φτασει κατι που ειναι ψηλα),αλλωστε αν ειναι στα γονιδια που λενε κι εγω κι μπαμπας του το ιδιο διβολακια ειμασταν,αλλα μαθαμε τελικα να ειμαστε καλοι ανθρωποι!Και ξερεις τι ακουγα κυριως απο την πεθερα μου και που εισαι ακομα...Να σου πω δεν με νοιαζει τοσο αυτο οσο μην μου παθει ΤΙΠΟΤΑ κακο,ολα τα αλλα μεσα στο προγραμμα ειναι γι'αυτο κι εγω λεω χαλαρωσε και απολαυσε! ΑΝΝΑ
>Ti wraia pou les ola osa emeis skeftomaste kai viwnoume.......den mas afinoun na xaroume autin tin xara paidi mou...diarkws prospathoun na to xalasoun.Kai na eisai sigouri -paidopsyxologos eimai- oti den yparxoun paidia terata alla goneis me lathos i asximous xeirismous pros tin symberifora autwn.I zwi mas twra arxizei oxi twra teleiwnei!!!!!!!
>Καλά τα γράφεις, εμείς κλείσαμε τα 5, περάσαμε δυο πρώτα χρόνια απόλυτης ευτυχίας, χωρίς να αντιληφθούμε μωρό (πιστεύω ότι το μυστικό είναι να καταλάβεις τους ρυθμούς του μωρού και να προσαρμοστείς. Συνεχίζουμε την τρελλή ευτυχία μας, με λίγες εντάσεις βέβαια, καθώς όλα τα χούγια τα έβγαλε και τά άφησε πισω με υπομονή. Οι περισσότερες εντάσεις οφείλονται στο ότι είμαι μόνη, δουλεύω και πολλές φορές πιέζομαι χρονικά οπότε παραβιάζω τους ρυθμούς του και δημιουργείται εκνευρισμός. Αν δεν δούλευα ή αν είχα ένα εναλλακτικό χέρι, ου δεν το συζητώ, βασιλιάς θα ήμουν. Ασε που απέκτησα την πιο καλή παρέα.
>ποση δυναμη δινεις σε προσεχως μανουλες!!!!μπραβο!!!!εχουμε μπουχτισει απαισιοδοξια και οταν μπαινω στο ειμαι μαμα κ διαβαζω τοσο ομορφα πραγματα αλλαζει η ψυχολογια μου!!ελπιζω καποια στιγμη να διηγηθω κ γω την ιστοριουλα μου και να εχω μεγαλη αισιοδοξια!!!!
>Πολύ χαίρομαι που σε διάβασα Ολίβια, εχω ένα παλικαράκι 6,5 χρονών και απ' όταν γεννήθηκε και για αρκετούς μήνες με είχανε τρελάνει μαμά και πεθερά, κάνε το έτσι η μία, όχι έτσι, αλλιώς η άλλη, εγώ προσπαθώντας να τις ακούσω και να τις ευχαριστήσω (τόσο αφελής) αγχωνόμουν και το έβγαζα και στο παιδί μου αυτό το άγχος, έχω μετανιώσει τοοοοοοοσο πολύ, άφησα όμορφες στιγμές του γιού μου να περάσουν έτσι από το άγχος που μου μετέδιδαν (βάλε και λίγο τη κατάθλιψη, έκλαιγα κρυφά κάθε βράδυ) μέχρι που αρχίσαμε να βρίσκουμε τους ρυθμούς μας οι δυο μας χωρίς παρεμβολές...και από τότε όλα είναι καλύτερα...απολαμβάνω την κάθε του στιγμή...
Απλά, ήρεμα και χωρίς υπερβολές....
Κάθε μέρα ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να γίνω μανούλα και μου έστειλε αυτό το θησαυρό... όλες οι γυναίκες που το θέλουν να το ζήσουν σύντομα και κορίτσια ΜΗΝ ΑΚΟΥΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!!!!
Φιλικά
Σοφία
>Ουφ! Πες τα Ολιβία γιατί εμένα με λένε αναίσθητη επειδή δεν αγχώνομαι!!!! Πρόσεξε σκηνή: Μια Κυριακή πρωί, είχα πάει τον γιο μου 14-15 μηνών, στο πάρκο. Στεκόταν - δεν στεκόταν ακόμα, αφήνει το χέρι μου και αρχίζει να πηγαίνει σαν το παπάκι μόνος του. Κάποια στιγμή, τρώει μια τούμπα. Γυρίζει, με κοιτάει, εγώ του χαμογελάω, του λέω "δεν πειράζει μωρό μου, σήκω τώρα". Εκείνος σηκώθηκε και συνέχισε το παιχνίδι του. Έρχεται ένας μπαμπάς και με ρωτάει: Συγνώμη, να σας ρωτήσω, το πρώτο σας παιδάκι είναι; "Ναι" απαντάω εγώ.... Ε, δεν σας φαίνεται!!!!!! μου λέει ο αγχωμένος μπαμπάς!!!!!
Υ.Γ.: Τέλειο το κόκκινο φορεματάκι της Αθηνούλας!!!!!
>Έχω ακούσει Α Κ Ρ Ι Β Ω Σ τα Ι Δ Ι Α!Και το κοριτσάκι μου είναι 13 μηνών σχεδόν κ δεν έχει μεταλλαχτεί σε αυτό που με"απειλούσαν"!!!Άσε δε που μια μέρα βρέθηκα με παλιά παρέα σε μια παλιά συνθήκη ζωής (πολύωρο άραγμα μεσημεριανό για καφέ)και ένιωσα τόοοοοοοσο βαρετά κ μίζερα κ στείρα!Τίποτα πια δεν είναι όπως παλιά γιατί πια είναι ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!
>βρε Ολίβια εγω αντιμετωπίζω το αντίθετο!!!Ο Θοδωράκης είναι πάρα πολυ υπερκινητικός και ανυπόμονος οπότε κλαίει μετα απο μισή ωρα στο αυτοκίνητο γιατι θέλει να βγει έξω..βαριέται γρήγορα το παιχνίδι ..καθε 20λεπτο θέλει εναλαγές και όταν φάει πρέπει μετα απο 3 λεπτά να σηκωθεί απο τη καρέκλα..όλα αυτα με δυσκολέυουν λιγο στη μετακίνηση γενικως γιατι ξερω οτι δε μπορω να κατσω κάπου (για φαι πχ )πολύ ωρα γιατι ο μικρός θα αρχισει να γκρινιάζει ή στο μάρκετ πρέπει να κάνω γρήγορα κτλ.Επίσης δε κοιμάται και πολλές ώρες (ακούω οτι τα περισσότερα ξυπνάνε μετά τις 8)πχ κοιμάται 10μμ με 7πμ αλλά και πιο αργα να το βάλω για υπνο παλι 7 ξυπνάει.Έτσι οι φίλες μου που έχουν ήρεμα μωράκια όλο μου τη λένε οτι και καλά δεν είχα ήρεμη εγκυμοσυνη(εγω πάλι θεωρώ οτι εκεινη τη περιοδο της ζωης μου ειμουν αρνάκι) ή φταίω που δε τον αφήνω να κλάψει αρκετα και κάτι τέτοια και βέβαια εκείνες με το που κλαψουρίσει λίγο το μικρό τρέχουν, γιατί εγω πρέπει να το αφήσω να σκάσει απο το κλάμα?Τώρα παίζουμε παιχνίδια υπομονής: δηλαδη που χρειάζεται να έρθει η σειρά του για να παίξει μπάς και βοηθήσουν λίγο..Nαι έχω ενα ζωηρό παιδάκι που με περιορίζει λίγο αλλά ταυτόχρονα εξελίσει πολλές ικανότητες πιο γρήγορα απο αλλα συνομιλικα ακριβως γιατί είναι ζωηρό και το λατρεύω έτσι όπως είναι!!!Αλλά όσες δε ζήτε με τέτοιο παιδι μη Κατηγορείτε τη μανούλα και όσες έχετε τέτοιο παιδί μη Τρομοκρατείται την άλλη μανούλα ..Έλπίζω εαν κάνω δευτερο να πάρει απο μένα χαχαχα γιατί το πρώτο πήρε του μπαμπά του ο οποίος ακόμα ετσι ζιζάνιο είναι Υπερκινητικός και Ανυπόμονος όπως και ο παππούς !! ΙΔΙΟΙ και δε ξέρω εαν όντως αυτα είναι κληρονομικά αλλα και οι τρείς έχουν τις ίδιες αντιδράσεις!!!Μαμά ΕΥΗ
>μου αρεσε πολυ το κειμενο σου και νιώθω οτι με αφορά και μένα (ευτυχώς οχι σε μεγαλο βαθμο, γιατι δεν βρεθηκαν πολλοι να μου μεταφέρουν αρνητικά, ισως γιατι ημουν κ η πρώτη απο τους πολυ κοντινους μας φιλους που απεκτησε μωρο, και ζησαμε ολοι μαζι αυτη την 'αγνωστη' χαρα που φέρνει ενα μωρό. Εχω και την τυχη να εχω εναν υπεροχο συζηγο που μου διώχνει τα αγχη που μου μεταφέρουν με την λογική του κ το χιουμορ του).
Θα σταθω σε ενα πολυ μικρό κομματι του κειμενου σου, εκει που λες οτι η Αθηνα δεν τρωει πλεον ουτε αλεσμενα ουτε ειδικά φαγητα κλπ. Θα ηθελα να σε παρακαλέσω αν μπορεις καποια στιγμη να γραψεις ενα κειμενακι και γι'αυτην σας την μεταβαση (απο τα αλεσμενα στις τροφες σε κομματακια κλπ) ή αν εχεις ηδη γραψει να με παραπεμψεις να το διαβασω, γιατι ειναι ενα θεμα που με απασχολεί τωρα..ο γιος μου ειναι 8 μηνών, δεν έχει κανένα δοντι ακόμα-αν και ετοιμάζεται να σκασει μυτη το πρώτο(ή τα 2 πρώτα) εντος ολιγων ημερων, και δεν ξερω κατα ποσο μπορω (κ πώς;;) να τον μαθω να μασαει πιο στέρεες τροφες, κομματακια φρουτων (τι φρούτα όμως) κλπ...ο παιδιατρος μου ειχε πει οτι καλο ειναι να βγαλει δοντάκια πρωτα, αλλα πρακτικά θα προτιμουσα τις γνωμες μαμαδων που τα εχουν προσφατα...ευχαριστώ για το χρονο σου..
φιλικά, Βάσω
>Πολυ ομορφα τα λες Ολιβια.Γενικα ειμαι ατομο αγχωτικο και απισιοδοξο και πθστευω οτι ειναι ενας λογος που το μωρο μου μου στην αρχη ηταν "Δυσκολο" πολύ ξενυχτι, γκρινια,κοκ
Τωρα που καπως χαλαρωσα ειναι καλυτερα τα πραγματα πραγματικα το απολαμβανω και εχει ειναι πολύ ηρεμο παιδί(3 ετων σημερα)Ειμαι εγκυος και υπόσχομαι στον εαυτο μου οτι δεν θα ξανακανω τα ιδια λαθη και υπερβολές.
Να σαι καλα τα πες πολύ ωραια.Πολύ άγχος βρε παιδί μου αντι να απολαυσουμε αυτες τις μοναδικές στιγμες.
GEORGIA
>Oλίβια...έχεις γράψει υπέροχα κείμενα,αλλά σαν κι αυτό δεν έχει!!!! Ήταν το πρώτο κείμενο εμπειρίας που διαβάζω και με κάνει να κλάψω πραγματικά!!! Το γιατί μόνο εσύ το ξέρεις! Σε διάβαζα και ήταν σα να ήξερα την επόμενη φράση σου.Απίστευτο!!! Ειλικρινά δεν έχω λόγια...μόνο πως βρήκα δυο διαφορετικά πράγματα στο κείμενό σου από αυτά που εγώ ίσως να έγραφα ποτέ,το ένα είναι πώς το δικό μου το παιδί είναι ο γιος μου και το άλλο πως είναι δύο μήνες μεγαλύτερος από το Αθηνάκι σου,το οποίο από τα ματάκια της καταλαβαίνεις πως ποτέ δεν θα σου απλώσει χέρι ή θα σε ξιώξει! Φιλάκια και να περιμένεις τα καλύτερα που έρχονται!!! Κατερίνα, Κρήτη.
>Πόσο δίκιο έχεις.. Πολλές φορές με αυτές τις "παντογνωσίες" έβρισκα τον εαυτό μου να αγχώνεται και να προσπαθεί να αποδείξει πως θα γίνει το αντίθετο, πως το κορίτσι μου είναι γλυκό και εύκολο παιδάκι και δεν μου έχει κάνει άνω κάτω τη ζωή (ΓΙΑΤΙ να το αποδείξω αυτό;)Πάντα η κόρη μου ερχόταν, άθελά της, να μου δείξει πόσο λάθος κάνω που ασχολούμαι. Κάθε παιδί είναι τόσο διαφορετικό, έχει τους ρυθμούς του και αν το αφήσεις να σε συνεπάρει, θα χαλαρώσεις και θα το απολαύσεις.
Δεν θέλω να φανώ ξαφνικά σα να τα έμαθα όλα επειδή έχω ένα παιδί 9 μηνών, αλλά θα τολμήσω να το "ξεστομίσω": όταν κάτι το βλέπεις αγγαρεία, τότε αγγαρεία θα γίνει και θα είναι. Ειδικά ένα παιδί που διαισθάνεται τα πάντα.
Καλή σας μέρα μανούλες και μπαμπάδες!
>Τα ίδια και χειρότερα άκουγα κατά καιρούς Ολίβια που έχω και δίδυμα!Θα λιώσεις από την κούραση,θα πεθάνεις από το ξενύχτι και άλλα τέτοια!
Οκ ναι είναι δύσκολο να μεγαλώνεις 2 μωρά ταυτόχρονα αλλά όπως λέω σε όλους είναι θέμα συνήθειας!Και η κούραση συνηθίζεται και η τρέλα τους συνηθίζεται και πάει λέγοντας!Δηλαδή τι θα κάνουμε?Θα δώσουμε το ένα για πούλημα για να είμαστε χαλαροί εμείς?Μας έλαχε να έχουμε 2 παιδιά,θα τα μεγαλώσουμε με οποιοδήποτε κόστος!
Κι εγώ μούσκεψα πάμπολλες φορές το μαξιλάρι μου περιμένοντας την "τραγική" ζωή μου με 2 μωρά αλλά πάντα σηκωνόμουν κι έλεγα Όχι,δεν είναι έτσι.Είναι 2 μωρά,ε και?Το ίδιο θα φροντίσω και τα 2 κι ας τρέξω λίγο παραπάνω!
Μην ακους καλή μου κανέναν!Το κάθε παιδί έχει την δική του προσωπικότητα και τον δικό του χαρακτήρα!
>σωστα τα λες!!συμφωνω ακομα κ γω που θεωρω οτι εχω το πιο ζωηρο κοριτσι του κοσμου!δεν καθετε στιγμη!περπατησε 9,5 μηνων!κ ολο τρεχουμε!!ειναι καποιες φορες που κουραζομαι απιστευτα!αλλα μ αρεσει κιολας η ζωηραδα της!τουλαχιστον κοιμομαστε!δε μας πολυδυσκολεψε κ στα δοντια!μια χαρα!Πιστευω οτι αυτοι που τα λενε απλα ακομα δεν εχουν δεχτει μεσα τους το ρολο του γονιου!καποια στιγμα θα καταλαβουν!
Ανδριανα
>σε ευχαριστώ πολύ για το άρθρο αυτό Ολίβια!!!με το που έμεινα έγκυος, θαρρώ πως ερχόταν κόσμος από την άκρη του κόσμου να μου μιλήσει για τα...δεινά που με περιμένανε...τώρα έχω ένα γιο 5 χρονών και μια κορούλα 2,5...και , δεν ξέρω αν σου τα έχουν πεί κ σε σένα τα ίδια, τώρα το ρεπερτόριό τους άλλαξε στο "ε, εσύ 'ησουν τυχερη!"...ξέρεις, όλα τα παιδιά του κόσμου κάνουν σημεία κ τέρατα και σε μένα τύχανε τα "μεταλλαγμένα" που ακούνε τι τους λένε οι γονείς τους!!συμβαίνει πάντα??βεβαίως κ όχι!αλλά δεν συνάντησα τίποτα από όσα μου εξιστορούσανε με τα τα μάτια ορθάνοιχτα από ...τρόμο!!!!να είσαστε πάντα καλά κορίτσια, να χαίρεστε τα παιδάκια σας!!!
Δέσποινα
>Ολιβια συμφωνω μαζι σου κ θα συπμληρωσω πως ναι μεν η μητροτητα ειναι το σημαντικοτερο κομματι της ζωης μας αλλα δεν πρεπει να μας προσδιοριζει αποκλειστικα. Αν χασουμε τα υπολοιπα κομματια τοτε δεν θα εχουμε τιποτα να δωσουμε στο παιδι μας, στους φιλους μας, στον συντροφο..Οπως ξερεις εχω φερει τον διχρονο γιο μου στην Ουγκαντα, ταξιδευω μαζι του στην Αφρικη για τις δουλειες μου και εκλεισα τα αυτια μου σε οσα ακουγα πριν φυγω. Αν δεν το εκανα θα ειχα χασει τον εαυτο μου...
>Νιώθω πως η ζωή μου ξεκίνησε όταν γεννήθηκε 20/10/2007 ο γιος μου και 29/12/2010 η κόρη μου. Νιώθω ολοκληρωμενη και τοσο τυχερή με τα πλασματάκια μου. Μου την δίνει οταν τα συγκρίνουν με αλλα παιδια που τρωνε πιο πολύ που μιλησαν πιο γρηγορα απο το γιο μου ... καθε παιδι ειναι ξεχωριστο οπως και καθε μεγαλος! Οσο για αυτα που ειπες ποτε δεν ακουσα κανεναν και ποτε δεν με αγχωσε κανεις αφησα τη ζωη να κυλησει με οτι φερει... τα μεγαλώνω μόνη μου και αφησα και μια δουλεια που αγαπουσα για να τα αναθρέψω. Η μόνη συμβουλή που θα έδινα στις μελλουσες μαμαδες να προσπαθήσουν να τα συνδιάσουν και τη δουλειά τους και τα παιδιά τους γιατί αν ειναι ευτυχισμένη η μαμα το μεταδίδει στα παιδιά όπως και αν ειναι κλεισμένη σπίτι ολο και κάποια ένταση θα βγει απο μεσα της άθελά της.... αν γύρναγα τον χρόνο πίσω και εγώ θα προσπαθούσα πιο πολύ να βρω μια λύση να τα συνδιασω, μόνο αυτό ...
Μυρτώ
>Καλημέρα σε όλες! Χαίρομαι που υπάρχουν μανούλες που απλά διασκεδάζουν το μεγάλωμα ενός παιδιού παραμερίζοντας κάποιες δυσκολίες. Και γω χαίρομαι αφάνταστα το μεγάλωμα του γιου μου 28 μηνών σήμερα τον οποίο δυσκολεύτηκα κιόλας να αποκτήσω και δεν θα άλλαζα τίποτα. Δεν ξέρω αν είναι στο παιδί, στον τρόπο που μεγαλώνουν ή σε κάτι άλλο. Όμως μέχρι σήμερα εγώ νιώθω ότι άλλαξε η ζωή μου. Όχι ότι έγινε χειρότερη...Απλά άλλαξε. Μένω σε μια μεγάλη πόλη με τα πεθερικά μακριά, τους γονείς μου σε άλλη χώρα και μεγαλώνω το παιδί μου εγώ, ο άντρας μου και ο παιδικός σταθμός από τους 5,5 μήνες ζωής του. Η ζωή μου άλλαξε στο ότι τους 28 αυτούς μήνες μακάρι να κοιμήθηκα 15 βράδια συνεχόμενα καθώς ο μικρός ακόμα και στον ύπνο του είναι ανήσυχος και όλο κάτι του φταίει(συμπτωματικά χθες το βράδυ περάσαμε άσχημη νύχτα. Θα σηκώθηκα πάνω από 15 φορές...)Ξυπνάω απίστευτα κουρασμένη από τις 5.30 για να ετοιμαστούμε και να φύγω για δουλειά, από την οποία σχολάω το μεσημέρι και τότε αρχίζει η άλλη "βάρδια". Να φροντίσω το μωρό και να παίξω μαζί του, μα ταυτόχρονα να κάνω όλες τις καθημερινές δουλειές και να καθαρίζω ένα σπίτι 250τ.μ και 500τετραγωνικών αυλή..Έρχεται το βράδυ και εγώ που έκανα ταβανοθεραπεία 2 ώρες παλιά μέχρι να νυστάξω, όχι να κοιμηθώ, πέφτω ξερή όπως το τούβλο. Ο μικρός μου είναι αεικίνητος και δεν μπορώ καν να τον αφήσω να παίζει μόνος του γιατί πάντα θα πάει εκεί που είναι επικίνδυνο. Θα σκαρφαλώσει κάπου, θα χωθεί κάπου αλλού. Έτσι είμαι πάντα σε εγρήγορση και αυτό με εξουθενώνει. Και όταν κάποτε αποφασίσουμε να βγούμε πουθενά για φαγητό αυτό μας βγαίνει ξινό και πεθαίνουμε στην κούραση, γιατί τον κηνυγάμε όλη την ώρα μην κουτρουβαλιαστεί στις σκάλες, μη βγει στο δρόμο και τον πατήσει κανένα αυτοκίνητο. Δεν έχω τολμήσει ακόμα να φέρω μπέιμπι σίτερ για να βγω και γω ένα βράδυ με τον άντρα μου να φάμε σαν άνθρωποι και δεν ξέρω αν θα το κάνω και ποτέ. Δεν μου λείπει το κλάμπινγκ και αυτού του είδους το ξενύχτι. Θέλω να είμαι με την οικογένεια μου όλοι μαζί όπου και να είναι αυτό. Απλά εύχομαι όταν μεγαλώσει λίγο ο μικρός ακόμα να μπορούμε να βγαίνουμε σε καμιά ταβερνούλα παρέα με άλλους φίλους και να μπορώ να κάτσω μια ώρα σε καρέκλα να απολαύσω μια συζήτηση και ζεστό φαγητό... Θα δούμε...Πάντως το μικρό μου διαβολάκι, που κοίτα να δεις σύμπτωση τον λένε Άγγελο, δεν τον αλλάζω με τίποτα και ας σέρνομαι στα πατώματα από την κούραση... Ίσως να αργήσει λίγο αδερφάκι με αυτά που μου κάνει αλλά μακάρι να είναι πάντα καλά αυτός και όλα τα παιδάκια του κόσμου!
>Πωπω χαρηκα τοσο πολυ οταν το διαβασα!!!!! Επιτελους καποια που λεει τα ιδια που λεω και εγω, και που οταν τα λεω εγω με κοιτανε λες και ειμαι εξωγηινος!!! Νασαι καλα που τα λες ολα αυτα γιατι το εχουν παρακανει πια με τον αρνητισμο τους και δεν αφηνουν να χαρουμε το μεγαλωμα των παιδιων μας! Η μικρη μου ειναι 9 μηνων και ακομα δεν εχω δει ολα αυτα τα ΤΕΡΑΤΑ που λεγανε!!!! Ναι καποιες φορες ειναι δυσκολο και κουραστικο αλλα δεν παυει να ειναι οτι πιο ομορφο εχω κανει στη ζωη μου!!!
>εχεις απολυτο δικιο...και εμενα κατι τετοια μου λενε επιδη ειναι 9 μηνων...αλλα δεν δινω καμμια σημασια...λεω και να τα κανει τα εκανε.....και δεν το εκανα για να το βαλω στην γυαλα μην σπασει..και θα χτυπησει και θα φαει την μπανανα αν επεσε και ολα.....η ζωη μας οντως αλλαζει αλλα αλλαζει προς το καλυτερο χωρις να παθαινουμε πανικο καθε φορα που θα κανει κατι θα πρεπει να θεωρηθει οχι πρεπον!!!!!!!!!!και αταξιες θα κανει....και γιατι?ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙ!!!!!!!!!!!
>Αλήθεια γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι πρέπει να ¨μεταφέρουν¨τον αρνητισμό τους??? Γιατί ένα τέτοιο θαύμα να το παρουσιάζουν ως πρόβλημα??? 4 μηνών έγκυος έπαιζα με τον αγαπημένο μου στο Μέγαρο με πρόβες που γίνονταν με πολύ(!)τσάι λόγω ανακατωσούρας και ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα έπαιζα καλύτερα αν δεν ήμουν έγκυος, το μόνο που με έκανε ευτυχισμένη ήταν η σκέψη και των τριών(!) μας στην σκηνή!!! Συνέχιζα να παίζω ως τους 8 μήνες και ο κόσμος με κορόιδευε ότι θα γεννήσω στην σκηνή!!! 6 μηνών ανεβοκατέβηκα στο Μέτσοβο περπατώντας απλά γιατί ήταν όμορφο να περπατάω χέρι-χέρι με τον άντρα μου και να χαιδεύω την κοιλίτσα μου!!! Από όταν γεννήθηκε το Χριστινάκι μας δεν έχουμε στερηθεί τίποτα μα τίποτα, ούτε φίλους, ούτε συναυλίες, ούτε μπάνια, ούτε βόλτες, ούτε ακόμα και ύπνο!!! (Άντε λίγο με τα άτιμα δοντακια!!!)Απλά όλα είναι τόσο πιο όμορφα με την κορούλα μας μαζί!!!!
Προς όσες κοπέλες περιμένουν το μωρό τους λοιπόν και ακούν τα ίδια αρνητικά που ακούγαμε κι εμείς,μια συμβουλή!! ΜΗΝ ΑΚΟΥΤΕ ΤΙΠΟΤΑ!!!θα τα βρείτε όλα στην πορεία με ηρεμία και αγάπη, μόνο αυτά χρειάζονται!
Φιλικά,
Θάλεια
>poso dikio exeis...ase afto to koimisou twra giati metaaaaa...siga pia mia xara koimomaste kai prin gennithei i koroula mou kai meta pou gennithike..sigoura yparxoun dyskoles meres..kai dyskoles nyxtes..omws einai oti pio omorfo exw kanei sti zwh mou..kai eimaste kai poly demenes, (parolo pou einai koritsi kai lene oti ta koritsia exoun kollima me ton mpampa) mou exei kai ths exw megali adynamia..kai nai i zwi allazei oristika kai ametaklita..kai poly mou aresei afti h allagi!!!!!
>Χαίρομαι τόσο πολύ μ' αυτά που έγραψες! Μ' έκανες να νιώσω ότι και κάποια άλλη μανούλα αισθάνθηκε όλα όσα αισθάνθηκα κι εγώ... Όλα τα άγχη και τις φοβίες που κάποιοι προσπάθησαν να μου μεταδώσουν... εις μάτην ευτυχώς!!!!
Να είσαι πάντα καλά και να τη χαίρεσαι!!!
Μάγδα Μαργαρίτη
>δωσε ολιβιααααααα..
μια χαρα τα λες