Πώς μπορούμε να τα θωρακίσουμε;

Πώς μπορούμε να τα θωρακίσουμε;

μαμά Αναστασία

Μπάμπης – ετών 12.5…

Πάρα πολλές μαμάδες με συνεχάρηκαν, όταν στις 19/07 ανακοίνωσα άλλη μία επιτυχία του στις εξετάσεις των γαλλικών, αμέσως μετά την επιτυχία του στις εξετάσεις των αγγλικών… Ένα αντράκι ύψους σχεδόν 1,70 που ποτέ δεν διστάζει να δοκιμάσει κάτι καινούργιο (οτιδήποτε, από φαγητό έως εμπειρία), ευγενικός αλλά όχι μαμούχαλος, τρυφερός και γλυκός αλλά όχι μαμάκιας, κεφάτος, δραστήριος, κοινωνικότατος και απόλυτα προσαρμοστικός σε όποιες συνθήκες…

Ως πρώην ναυτοπρόσκοπος κι εγώ και ο μπαμπάς του, φυσικά ακολούθησε και ο ίδιος από τα 6 του και φέτος ήρθε η ώρα για την πρώτη του κατασκήνωση με τις βάρκες, το κερασάκι στην τούρτα αφού έχουν προηγηθεί οι ανάλογες κατασκηνώσεις με τα λυκόπουλα και πολλές χειμερινές εκδρομές, χωρίς ποτέ κανένα πρόβλημα..

Ξεκίνησαν Σάββατο βράδυ και αφού ταξίδεψαν όλη την εβδομάδα, έφτασαν την Παρασκευή το απόγευμα στον προορισμό τους… Την τετάρτη μου τηλεφώνησε ο αρχηγός του ότι δεν ένιωθε καλά και ότι πονούσε δεξια κατω από τα πλευρά αλλά χωρίς να έχει πυρετό (έχουμε θεματάκι με τους λεμφαδένες της κοιλιάς, που τον ενοχλούν στα κρυώματα και συχνά μπερδεύουν καθώς δίνουν συμπτώματα σκωληκοειδίτη). Του έδωσα οδηγίες και είπαμε ότι θα είμαστε σε επαφή..

Την παρασκευή μου ξανατηλεφώνησε και μίλησα και με το παιδί που μου είπε ότι ήθελε να φύγει γιατί και πονούσε αλλά και γιατί δεν περνούσε καλά… Αφού συζητήσαμε λοιπόν και μιας που την Κυριακή έτσι κι αλλιώς είχε επισκεπτήριο και θα πηγαίναμε να τον δούμε, συμφωνήσαμε να ξεκουραστεί λίγο και να δώσει λίγο χρόνο σε όλη αυτή την εμπειρία (αφού τελείωνε και το ταξίδι και το πρόγραμμα θα ήταν διαφορετικό) και να το ξανασυζητήσουμε από κοντά την Κυριακή..

Ταυτόχρονα μου είπε ο αρχηγός του ότι «συγκάηκε» στη μέση από το μαγιό αλλά το φροντίζουν… 

Την Κυριακή που πήγαμε, όταν είδα την κοιλιά του τρόμαξα.. τρίφτηκε το μαγιό πάνω του και έκανε έγκαυμα (σαφής και ορατή η διαφορά από το σύγκαμα) και με το αλάτι και τις άσχημες συνθήκες υγιεινής έκανε πληγή.. τον πήραμε και πήγαμε στο φαρμακείο στο διπλανό χωριό και το περιποιηθήκαμε..

Εκεί τον έκανα να μου μιλήσει και ξέσπασε σε κλάματα με λυγμούς: ήθελε να φύγει και δεν περνούσε καλά λόγω της συμπεριφοράς της πλειοψηφίας των άλλων παιδιών… Οι καυγάδες και το βρίσιμο είναι κάτι που δεν το σήκωσε το μέσα του και μιας και δεν του μάθαμε -γιατί δεν το βλέπει να το κάνουμε εμείς- δεν ξέρει πως να διαχειριστεί την κατάσταση..

Η ερώτησή μου είναι η εξής: Μαθαίνουμε στα παιδιά μας να είναι «καλά παιδιά», ευγενικά και με ήθος.. Πώς τα θωρακίζουμε, όμως, για να αντιμετωπίζουν το αντίθετο χωρίς να γίνουν κι αυτά έτσι;;

Υ.Γ. Τελικά πεισμωσε και αποφάσισε να μείνει και να τελειώσει την κατασκήνωση, αποφάσισε να ζοριστεί αλλά να μην τα παρατήσει.. Αυτός είναι ο Μπάμπης μου, το αντράκι μου… και πολλές φορές, το παράδειγμά μου!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com