Οι πρώτες μέρες στο σπίτι

Οι πρώτες μέρες με ένα νέο μωρό στο σπίτι είναι πάντα δύσκολες. Βασικά έχεις ένα τόσο δα πλασματάκι στα χέρια σου, το οποίο δεν κάνει τίποτα άλλο από το να τρώει, να κοιμάται, να κάνει τσίσα και κακά και να κλαίει. Μέχρι να φτάσει ο δεύτερος μήνας και να αρχίσει να σου ψιλοχαμογελάει συνειδητά, δεν έχεις βασικά καμία ανταπόκριση από αυτό το τοσοδούλι. Ε από εκεί και μετά έρχονται πολλές χαρές: σε αναγνωρίζει, αρχίζει να πιάνει πράγματα, να κάνει χαριτωμένους ήχους. Μέχρι τότε όμως η κατάσταση είναι μια σκέτη κούραση. Εντάξει η χαζοχαρουμενίτιδα είναι δεδομένη, είναι το παιδάκι σου και το λατρεύεις και θέλεις να του φας τις πατούσες, το χαζεύεις που κοιμάται και λιώνεις σαν βούτυρο σε ζεστό ψωμί, όμως και πάλι… η ΚΟΥΡΑΣΗ ούμπερ άλλες!

Βέβαια στο πρώτο παιδί έχεις τη χαρά του πρωτόγνωρου και χαίρεσαι ακόμα και με τη λερωμένη πάνα. Στο δεύτερο παιδάκι το έχεις ξαναδεί το έργο και δεν σε εντυπωσιάζει -σχεδόν- τίποτα. Άσε που έχεις ήδη και ένα μεγαλύτερο παιδάκι γεμάτο απαιτήσεις με αποτέλεσμα να έχεις γίνει εξπερ μέσα σε λίγες μέρες στο να κάνεις τα πάντα με το ένα χέρι, θηλάζοντας ταυτόχρονα και συγκρατώντας με μαγικό τρόπο ΚΑΙ το μαξιλάρι θηλασμού γύρω από τη μέση σου. Ο ύπνος είναι επίσης δύσκολη υπόθεση, μιας και το μικλό μικλό ξυπνάει μέσα στη νύχτα, ενώ το μεγάλο δεν μπορεί να αποφασίσει πού και πώς θέλει να κοιμηθεί και έτσι πρέπει να κάνεις συνεχώς αυτοσχεδιασμούς σαν να ενώνεις κομμάτια παζλ για το πώς θα κοιμηθεί η οικογένεια (Πάρε εσύ την Αθηνά κοντά σου, να βάλουμε και ένα μαξιλάρι στη μέση να θηλάσω εγώ το μικρό χωρίς να κινδυνεύει να του έρθει μια πατούσα στο κεφάλι κτλ)

Επίσης στο πρώτο παιδί οι άλλοι σε νοιάζονται και λίγο και σε προσέχουν, σου φέρνουν νερό πριν το ζητήσεις, στο τσακίρ κέφι σου κάνουν και κανένα μασάζ στον πονεμένο σου αυχένα. Στο δεύτερο… κλάφτα Χαράλαμπε… Ζητάς νερό και έρχεται με καθυστέρηση πτήσης σε χιονοθύελλα, αφού στο μεταξύ κοντεύεις να απολιθωθείς πάνω στο μαξιλάρι θηλασμού (το νέο σου κολλητάρι!)

Ναι, είναι απίστευτα κουραστικές οι πρώτες μέρες, έρχονται στιγμές που λυπάσαι τον εαυτό σου και το μόνο που σκέφτεσαι είναι πότε θα αξιωθείς να βγάλεις τα φρύδια σου και να κάνεις ένα μπάνιο ή έστω ένα ντους ΜΑΚΡΑΣ διαρκείας και όχι μπες, τρίψου σε μισό λεπτό, ρίξε και λίγο νεράκι πάνω σου και έβγα πάλι έξω να θηλάσεις ή να μαζέψεις το σκορπισμένο σε όλο το σπίτι κεφτέ της Αθηνάς.

Όμως ξέρω -και ξέρετε- πως οι μέρες του νεογέννητου περνούν σαν νεράκι και μετά το νινάκι μεγαλώνει και εσύ βλέπεις νεογέννητα άλλων στο δρόμο και μουρτσοκλαις γιατί ήδη σου λείπει η αίσθηση του να έχεις ένα μαιμουδάκι σε μέγεθος ψείρας κολλημένο πάνω σου. Όλα έχουν τη χάρη τους… Κάθε στάδιο ξεχωριστά. Και έχουν τόση πλάκα οι πάνες μεγέθους 1 και τα καλτσάκια που είναι μωρέ τόσο μικρούλικα που σου έρχεται να κλάψεις (γιατί σκέφτεσαι ότι δεν θα αργήσει η μέρα που θα πλένεις βρωμερές λερωμένες κάλτσες νούμερο 40 φεύγα…)

18 ημερών σήμερα ο μικρός μου… Εγώ 9 κιλά μείον (έφυγαν όλα της εγκυμοσύνης συν 1 εξτρα και να φανταστείτε πως φεύγοντας από το μαιευτήριο ήμουν μόλις μείον 3) και με 49595965 ώρες ύπνου να μου λείπουν HΔΗ. Όμως είναι ωραία μωρέ… Και ας είναι το σαλόνι μας σαν βομβαρδισμένο τοπίο (χθες να φανταστείτε μάζεψα ένα παραχωμένο πηρούνι με το υπόλειμμα ενός τορτελινιού πίσω από το καλοριφέρ) και ας αισθάνομαι σαν τον Τιραμόλα με το ένα χέρι να κρατάω ένα μαμούνι που θηλάζει και με το άλλο να λύνω παζλ παρέα με το μαμούνι νούμερο 1…

Τώρα που σας γράφω, ο μικρός κοιμάται -ουπς, μόλις άνοιξε ένα μάτι!- και η Αθηνά προβάρει το σκουφί και το κασκόλ της για το χειμώνα. 

Οι γάτες κοιμούνται -οι μοναδικές στο σπίτι που καμία αλλαγή δεν τις βγάζει από την καθημερινότητά τους- και ο Μάνος ζητάει από τη σκουφοφορεμένη Αθηνά να μαζέψει τα βιβλία της από το πάτωμα.

Απλές καθημερινές στιγμές μιας απλής καθημερινής οικογένειας.

La vita e bella (πότε θα έχω άραγε ξανά την πολυτέλεια να γίνω έστω για μια μέρα τεμπέλα;;)