Μια μαμά του… άκρου

Είμαι η μαμά Καλλιόπη, έχω ένα ονειρεμένο γιο 3 χρόνων και 9 μηνών – τον Ορφέα –  και μένω στην Αγγλία. Έχω κάνει διάφορα σχόλια σε αρκετές ιστορίες του «Είμαι Μαμά», αλλά ποτέ δεν είχα το θάρρος να πω μια δική μου μαμαδο-ιστορία. Αιτία γι’ αυτό το e-mail είναι η ιστορία της μαμάς Φωτεινής, η τελευταία από μια σειρά ιστορίες «γιατί δεν με αφήνουν ήσυχη να μεγαλώσω το παιδί μου και να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου όπως εγώ νομίζω καλύτερα«. Όχι πως θέλω να κρίνω την κοπέλα και να το παίξω σωστή ή άγια μαμά. Μάλλον, για να τονίσω για μια ακόμα φορά το αυτονόητο, ότι διαφορετικοί άνθρωποι και διαφορετικά παιδιά έχουν διαφορετικές ανάγκες και ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει καλύτερο…

Για να μπω στο ζουμί λοιπόν, είμαι μια μαμά του… άκρου. Του υπερπροστατευτικού άκρου. Ο Ορφέας κοντεύει τα 4 και ακόμα κοιμάται μαζί μου. Με το που αναστενάζει, τρέχω κοντά του. Να προλάβει να κλάψει; Σπάνιο. Του κρατάω το χεράκι κάθε φορά που περπατάμε στο δρόμο και άμα θέλει να τον αγκαλιάσω θα σταματήσω και θα το κάνω στη μέση του δρόμου, αδιαφορώντας για τα βλέμματα των άλλων περαστικών. Σε μια κουλτούρα που θέλει τα παιδιά ανεξάρτητα όσο πιο γρήγορα γίνεται, εγώ εξακολουθώ και βοηθώ τον Ορφέα ακόμα και αν δεν το χρειάζεται. Προτιμώ να συζητώ μαζί του τι θα κάνουμε, πώς θα το κάνουμε και τι περιμένω από αυτόν παρά να τον μαλώσω ή να του βάλω τις φωνές. Και όταν τον μαλώσω, προτιμώ να το κάνω σε ήπιους τόνους. Από τότε που γεννήθηκε, ζήτημα αν έχω βγει 10 φορές… τον άφησα με βαριά καρδιά είτε στον άντρα μου, είτε στην μαμά μου, είτε στην πεθερά μου και «διασκέδασα» με το ρολόι στο χέρι, περιμένοντας να περάσει η ώρα να ξαναγυρίσω κοντά του.

Ναι, αλλά…

Έμεινα έγκυος για πρώτη φορά στα 34 και έγινα μαμά στα 35, μετά από χρόνια προσπαθειών και ένα βήμα πριν χρειαστώ τη βοήθεια της επιστήμης. Είχα ζήσει τη ζωή μου, είχα χορτάσει εξόδους, εκδρομές και χρόνο με τον άντρα μου, μια και ήμασταν μαζί 10 χρόνια πριν γίνουμε γονείς. Ήμουν έτοιμη και σωματικά και ψυχολογικά να αφιερώσω το είναι μου στο παιδί μου.

Πριν περίπου διόμιση μήνες και μετά από έρευνες, εξετάσεις και αξιολογήσεις που διέρκεσαν σχεδόν ένα χρόνο, οι ειδικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Ορφέας είναι αυτιστικός.

Και αναρωτιέμαι, μήπως ενστικτωδώς, πριν ακόμα μάθω, φρόντιζα να δώσω στον Ορφέα όλη μου την αγάπη για να τον αποζημιώσω για όλα αυτά που τον περιμένουν στην κοινωνία (τώρα φυσικά το κάνω συνειδητά); Ας μη γελιόμαστε, ακόμα και σε μια κοινωνία όπως της Αγγλίας, η οποία είναι έτη φωτός μπροστά στη φροντίδα των ατόμων με ειδικές ανάγκες, η ζωή των ατόμων με ειδικές ανάγκες κάθε άλλο παρά εύκολη είναι…

Γιατί λοιπόν σας κουράζω με την καθημερινή μας πραγματικότητα; Για να πω για μια ακόμη φορά το αυτονόητο. Σύμφωνα πάντα με την ταπεινή μου γνώμη, από τη στιγμή που τα παιδιά μας είναι υγιή και ευτυχισμένα, καλύπτουμε τις ανάγκες τους. Δεν έχει σημασία ο τρόπος που τα μεγαλώνουμε, γιατί διαφορετικά παιδιά έχουν διαφορετικές ανάγκες. Και στην τελική, αν η μαμά αισθάνεται δυστυχισμένη, αυτό θα επηρεάσει μοιραία τη σχέση της με το παιδί της. 

Και σε αντίθεση με τη μαμά Φωτεινή, εγώ θέλω και ένα δεύτερο παιδί. Παρόλο που η δεύτερη εγκυμοσύνη μου έληξε άδοξα στους 7 μήνες. Παρόλο που είμαι 39 χρόνων και η γονιμότητά μου παίρνει την κάτω βόλτα μέρα με τη μέρα. Παρόλο που ξέρω ότι υπάρχει 20% πιθανότητα να είναι και εκείνο αυτιστικό. Και αν και ξέρω ότι δεν είναι όλα τα αδέρφια αγαπημένα και ενωμένα σαν κι εμένα και τον αδερφό μου, θέλω να υπάρχει και κάποιος άνθρωπος για τον Ορφέα όταν εγώ εγκαταλείψω αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να είναι εγωιστικό, αλλά είναι η δική μου απόφαση ζωής… και χαίρομαι που έχω την υποστήριξη του άντρα μου και των δικών μας ανθρώπων.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com