Καλώς ήρθες στον κόσμο, μικρούλα μου!
Η ιστορία της Ράνιας
(Η Ράνια γέννησε με καισαρική στο Μητέρα στην Κρήτη)
30 Μαρτίου 2009, Μελίνα, 2930 γραμ., Μαιευτήριο Μητέρα Κρήτης
Όταν μου είπε η Ολίβια να γράψω κάτι για τη γέννα μου, ενθουσιάστηκα σκεπτόμενη ότι θα μοιραστώ αυτή τη μαγική εμπειρία μου και με άλλους ανθρωπους. Πήρα λοιπόν το laptop αγκαλιά και ξαφνικά… κόλλησα: Μα πως μπορείς να περιγράψεις κάτι τόσο μαγικό μέσα σε μια σελίδα, ειλικρινα δεν ξέρω, θα το προσπαθήσω όμως.
Λοιπόν! Κατά τις τελευταίες εβδομάδες της κύησης, ο γιατρός μου διαπίστωσε ότι η μικρούλα μου «ήταν ακόμα ψηλά» για το λόγο αυτό μου συνέστησε να περπατάω και γενικότερα να έχω περισσότερη δραστηριότητα (όση δρστηριότητα λόγω όγκου, πλάτους, γεωγραφικού μήκους κτλ μπορεί να έχει μια ετοιμόγεννη!).
Ακολούθησα πιστά την συμβουλή του και ξεκίνησα από αναριχήσεις στα ντουλάπια της κουζίνας μέχρι ότι πιο απίθανο μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους…. προκειμένου το μπουμπούκι μου να «κατέβει» (εννοείται πως η αναρρίχηση δεν ήταν μέσα στις συμβουλές του γιατρού!).
Το αποτέλεσμα; Δεν κουνήθηκε ρούπι! Έτσι λοιπόν, στο τελευταίο προγραμματισμένο ραντεβού μου (ημέρα Πέμπτη) με τον γιατρό μου, για τον οποίο μόνο καλά λόγια έχω να πω, υπέροχος άνθρωπος – ψυχούλα, με ενημέρωσε ότι καλό θα ήταν να κλείσουμε ένα ραντεβού, για να πάω να γεννήσω με τεχνητούς πόνους. Δεδομένου ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή ήθελα να γεννήσω φυσιολογικά, μπορώ να πω ότι πανικοβλήθηκα στην ιδέα και μόνο ότι θα πήγαινα στο μαιευτήριο προγραμματισμένα. Ο γιατρός μου μου είπε να πάω και την επόμενη μέρα αν ήθελα, για κάποιο λόγο, όμως, του είπα όχι, θα περιμένουμε μέχρι τη Δευτέρα και αν δεν έχει συμβεί κάτι θα πήγαινα τη Δευτέρα το μεσημέρι με προγραμματισμένο ραντεβού.
Όλο το σαββατοκύριακο παρακαλούσα μία να με πιάσουν οι πόνοι, μια να σπάσουν τα νερά και μια αναρωτιόμουν αν τελικά κάνω κάτι που θέλω, τα συναισθήματα ένας αχταρμάς. Για να μην πολυλογώ, πέρασε το σαββατοκύριακο με πολλές ψυχολογικές μεταπτώσεις και με μια ανησυχία ότι το μωρό μου δεν κουνιόταν τόσο έντονα όσο τις προήγουμενες μέρες. Δεν σας κρύβω ότι αυτό ήταν και που με ανησυχούσε περισσότερο.
Ξημέρωσε Δευτέρα και ξεκινήσαμε να πάμε στις 12.00 το μεσημέρι στο μαιευτήριο, ήμουν ήδη στην 40η εβδομάδα κυήσεως και πλέον έπρεπε να γεννήσω!
Φτάσαμε στο μαιευτήριο Μητέρα Κρήτης, όπου εκεί με παρέλαβαν μαίες και νοσοκόμες για τις γνωστές διαδικασίες (ξύρισμα κτλ κτλ). Αφού τελειώσαμε με όλες αυτές τις βάρβαρες, κατά τη γνώμη μου, διαδικασίες, με πήγαν σε ένα δωμάτιο με θέα το κρητικό πέλαγος, παρακαλώ, με καλωδίωσαν με τον καρδιοτοκογράφο και εν συνεχεία μου έβαλαν τον γνωστό όρο. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα έπρεπε να με εξετάζουν, ας με συγχωρέσετε αλλά ειλικρινά αυτή η εξέταση της ετοιμόγεννης είναι πολύ βάρβαρη ανά 15 λεπτά, αλλά δεν γίνεται κ διαφορετικά θα μου πείτε.
Σιγά σιγά άρχισε και η επίδραση του ορού, δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα κάποιον ιδιαίτερο πόνο στην αρχή, σαν μικρά τσιμπίματα στην κοιλιά. Παράλληλα έβλεπα όλους να παρακολουθούν το μόνιτορ του καρδιοτοκογράφου, ελαφρώς προβληματισμένοι. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, όσο περνούσε η ώρα όμως ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά, όπως το ίδιο ένιωθα κ τις τελευταίες μέρες τις εγκυμοσύνης μου. Ξαφνικά άρχισαν όλοι να τρέχουν από πάνω μου και ο γιατρός μου με ενημέρωσε ότι το μωρό μου είχε αστάθεια παλμών!
Ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου, με κυρίευσε ο πανικός και σταμάτησα να αναπνέω, χρειάστηκε να μου δώσουν πολλές φορές οξυγόνο και θυμάμαι να μου λένε συνέχεια να αναπνέω, γιατί όσο δεν αναπνέω, δεν αναπνέει και το μωρό μου.
Ο γιατρός μας ενημέρωσε ότι η μικρή μας είχε λωροδεθεί και θα χρειαζόταν να πάμε για καισαρική, εκεί κατάλαβα γιατί μάλλον το μωρό μου δεν ήταν ιδιαίτερα δραστήριο τις τελευταίες 2 μέρες, οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν.
Με πολύ συνοπτικές διαδικασίες μου έσπασαν τα νερά και με ετοίμασαν για το χειρουργείο, έχω κάποια κενά μνήμης σε αυτή τη φάση γιατί από το πολύ οξυγόνο που μου έδωσαν ζαλίστηκα αρκετά, μπορώ να πω ότι ήταν σαν να είχα κατεβάσει ένα μπουκάλι τεκίλα.
Πήγαμε στο χειρουργείο και εκεί μου έδεσαν τα χέρια δεξιά κ αριστερά, το ένα είχε ορό και το άλλο ήταν απλά δεμένο. Σήκωσαν το γνωστό πανί μπροστά μου σχεδόν κολλημένο στη μύτη μου, μα γιατί να μην μπορούμε να βλέπουμε αυτή τη διαδικασία; Στην τελική το μόνο που με ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή ήταν να είναι καλά το μωρό μου τίποτα άλλο, ούτε που θα με κόβανε, ούτε που θα με ράβανε, ούτε τι σημάδι θα μου άφηνε η τομή.
Δεν είχαν περάσει ούτε 5 λεπτά από την ώρα που μπήκαμε στο χειρουργείο και ξαφνικά:
Βλέπω ένα μικρό πλασματάκι να περνάει πάνω από το κεφάλι μου! Ωωωω τι τρομέρό συναίσθημα, δεν περιγράφεται ούτε με χίλιες εικόνες, θυμάμαι να ρωτάω το γιατρό μου, «Μα δεν κλαίει;». Εεε μέχρι να το πω, είχε ήδη αρχίσει να κλαίει! Τι ευτυχία; Το μωρό μου ήταν καλα!!!
Πήραν λοιπόν τη μικρή μου να την ετοιμάσουν όσο ο γιατρός με έραβε, θυμάμαι να παίζει ροκιές από τα ηχεία του χειρουργείου, τρελό κ όμως το θυμάμαι. Η ζαλάδα μου όμως από το οξυγόνο…….ζαλάδα και μάλιστα γερή! Παράλληλα έβλεπα τη νεογνολόγο να εξετάζει το μωρό μου και να μου λέει ότι είναι μια χαρά και ότι όλα πήγαν καλά.
Μετά από λίγο και ενώ ακόμα με έραβαν, μου φέρανε και το μωρό μου να το δω, ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι που κοιμόταν γαλήνιο, τυλιγμένο στις κουβερτούλες του, το κοίταζα και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν «καλως ήρθες στον κόσμο μικρούλα μου, ήσουν 9 μήνες (10 για την ακρίβεια) μέσα στην κοιλιά μου». Εκεί βούρκωσα με έπιασαν τα κλάμματα και όσες φορές και να το επαναλάμβανα από μέσα μου, ακόμα απίστευτο μου φαινόταν ότι έβλεπα το μωρό μου με σάρκα και οστά. Ήταν εκεί και το κοιτούσα, το ξανακοιτούσα, μα τι τέλεια που είναι η φύση;;;
Μετά από λίγο και αφού είχαν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες του χειρουργείου (το οποίο συνολικά είχε διάρκεια 35 λεπτά) με πήγαν στην αίθουσα ανανήψεων όπου έπρεπε να περιμένω για τουλάχιστον 45 λεπτά (έτσι συνηθίζεται) μέχρι να με πάνε στο δωμάτιο μου.
Όταν με το καλό έφτασα κ στο δωμάτιο εκεί με περίμεναν όλοι. Μετά από λίγο μας έφεραν και τη μικρή μας…που ωωωω τί έκπληξη, μας έκανε την τιμή να ξυπνήσει για λίγο να δούμε αυτό το φοβερό μουτράκι να μας κοιτάει όλο απορία, σαν να μας έλεγε : που είμαι; Τί είναι εδω; Κτλ κτλ
Όλοι μιλούσαν και ο καθένας έλεγε το μακρύ και το κοντό του μοιάζει σε σένα, μοιάζει στον Π. , σκασίλα μου σκεφτόμουν σε ποιόν μοιάζει, το μόνο που ήθελα ήταν να μείνω μόνη με το μωρό μου, δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο σε αυτό τον κόσμο, είχα το μωρό μου στην αγκαλιά μου και πετούσα στα σύννεφα.
Καλώς ήρθες γλυκεία μου! Σε λατρεύω!
Η μαμά σου!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Κανένα σχόλιο ακόμη
Γράψτε πρώτος ένα σχόλιο