Σε αγαπώ γιατί μου έδωσες ζωή

Σε αγαπώ γιατί μου έδωσες ζωή

μαμά Ελένη

mymommyslifeblog.blogspot.gr

Είμαι μανούλα 2 κοριτσιών της Εβελίνας και της Κέλλυ. Είμαι μια ευτυχισμένη μαμά. Όπως οι περισσότερες μαμάδες πιστεύω! Τώρα  όμως….

Πέρασε πολύς καιρός για να καταφέρω να νιώσω ευτυχισμένη! Και μέσα σε όλο αυτό να νιώθω και τύψεις… ΜΑ ΓΙΑΤΙ; ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ; ΕΓΩ ΓΙΑΤΙ;

Ας πάρω την ιστορία από την αρχή.

Με τον άντρα μου μετά που παντρευτήκαμε, δεν θέλαμε να κάνουμε αμέσως παιδιά. Θέλαμε να ζήσουμε λίγο την ζωή μας. DOLCE VITA που λένε. Νομίζω όλοι λίγο πολύ κάπως έτσι το βλέπουν. Εγώ όμως είχα περάσει τα 30 και δεν μπορούσα να το καθυστέρησω πολύ. Άσε τα σχόλια του κόσμου… τα ψιθυρίσματα πίσω από την πλάτη σου… Δεν έδινα σημασία γιατί με τον άντρα μου περνούσαμε τέλεια!!!

Ώσπου το καλοκαίρι του 2008 αποφασίσαμε να βάλουμε μπροστά να κάνουμε ένα παιδάκι. Έτσι χαλαρά και όμορφα. Πράγματι η εγκυμοσύνη ήρθε αμέσως. Όσο παραξενο και να ακουστεί το κατάλαβα όταν έγινε η σύλληψη.

Πέρασε ο πρώτος μήνας, περνάει ο δεύτερος. Λέω «Εντάξει, τώρα πρέπει να πάω στον γιατρό να δω… Είμαι;» Ένα ερώτημα που τελικά δεν θα είχε θετική απάντηση. Κάνω μια χοριακή και τα πράγματα δεν είναι καλά. Παίρνω τον γιατρό μου αμέσως. Με την ήρεμη του φωνή με καθησυχαζει και μου λέει «Θα επαναλάβουμε την εξέταση σε μια βδομάδα«

ΠΩΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ;

Πράγματι μετά απο μια βδομάδα ξανακάνω την εξέταση. ΔΥΣΤΥΧΩΣ! Συνεχίζει να μην αναπτύσσεται καλά! Για να μην τα αναλύω, τελικά αυτή η εγκυμοσυνη δεν προχώρησε. Το πρώτο μου παιδάκι χάθηκε… Τα συναισθήματα; Μουδιασμα, άγχος, απογοήτευση και ένα κενό. Ένα μεγάλο κενό.

Μετά απο 3 μήνες μένω πάλι έγκυος στην μεγάλη μου κόρη. Ευτυχώς τα πράγματα κυλούσαν φυσιολογικά. Ώσπου μπαίνω στον μήνα μου.

Εγώ σαν τρελή να τρέχω πάνω κάτω γιατί δούλευα ακόμα και γιατί χτίζαμε και το σπίτι μας για να μπορέσουμε να μπούμε μέσα με το μωρό μας. Έρχεται η ώρα του πρώτου καρδιοτοκογράφου. Συζητάμε με τον γιατρό μου να πάω το πρωι. Όμως εγώ είχα τρεξίματα και τον παίρνω εκείνη την μέρα και του λέω «Θα έρθω το απόγευμα«. ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΝΑ ΗΞΕΡΑ….

Πάω το απόγευμα, αλλά το προαίσθημα μου μου έλεγε τα πράγματα δεν είναι καλά. ΠΡΑΓΜΑΤΙ…

Κάνοντας το καρδιοτοκογράφημα δεν ακούμε τους χτύπους του μώρου. Μια ταραχή επικρατούσε στην αίθουσα… Ξανακάνουμε καρδιοτοκογράφημα σε άλλο μηχάνημα…. 50 ΧΤΥΠΟΙ μόνο…..

Σε 5 λεπτά ο γιατρός ήταν εκεί. Πάμε στο δικό του μηχάνημα.. 50 ΧΤΥΠΟΙ. Καταλαβαίνετε, εγώ το μόνο που έκανα ήταν να κλαίω.

«ΓΕΝΝΑΜΕ«, μου λέει, «ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ!«

ΠΑΓΩΜΑΡΑ… ΑΓΧΟΣ… ΚΛΑΜΑ…

Μπαίνω χειρουργείο και το μόνο που έκανα ήταν να προσευχομαι στην ΠΑΝΑΓΙΑ.

Γεννάω… ΕΥΤΥΧΩΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΖΕΙ… ΦΕΥΓΕΙ ΤΟ ΑΓΧΟΣ… Ή ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ;

Μετά από 3 μέρες στο νοσοκομείο φεύγουμε. Πάμε σπίτι μας. Με την διαφορά ότι το παιδί δεν ήταν καλά.

Ξαναπάμε στην παιδίατρο μας.

Ε-Ι-Σ-Α-Γ-Ω-Γ-Η!

Ο κόσμος καταρρευσε γύρω μου. Θύμαμαι μόνο όταν έφτασα στο νοσοκομείο. Το παιδί έκανε αρρυθμίες και πρέπει να νοσηλευτεί. Ο παιδοκαρδιολόγος επιμένει. Περιττό να σας πω ότι το να βλέπεις το παιδί σου διασωληνωμενο είναι τραυματικό…..

Περνάνε οι μέρες… Επισκέψεις; 15 λεπτα κάθε πρωι και 15 λεπτα κάθε απογευμα. Ενίοτε και μονο ο ένας από τους δύο. Χωρις θηλασμο… Χωρις αγκαλιά…

Σε μια από τις επίσκεψεις μας η νοσοκόμα μου λέει «Δεν τρωει. Θέλετε να το πάρετε αγκαλιά μήπως και φάει; Θα νιώσει και αυτό καλά«

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΘΕΛΩ. ΘΑ ΕΠΑΙΡΝΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 10 ΜΕΡΕΣ….

Τρώει κανονικά. Γελάει και μένα ο κόσμος μου φωτίζεται…. Φεύγω ήρεμη…. Πάω για ύπνο… Τα όνειρα μου για πρώτη φορα ευχαριστα… μέχρι που το τηλέφωνο με ξύπνάει…

«Κα ΔΑΜΙΑΝΑΚΗ, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΕΙ… ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΣΗ ΩΡΑ…. ΘΑ ΔΙΑΚΟΜΙΣΤΕΙ ΜΑΛΛΟΝ ΑΘΗΝΑ…«

Ήμασταν σε 5 λεπτά στο νοσοκομείο. Ακόμα δεν ξέρω πως… ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΔΩ…. ΟΥΡΛΙΑΖΩ….. ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΑΘΗΝΑ… Αρχίζει ο γολγοθάς όμως.

Τί ζημιά έχει προκληθεί. Γιατί έγινε το επεισόδιο. ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΚΑΘΑΡΕΣ… 5 μέρες ακόμα και βγαίνουμε. ΣΑΝ ΑΙΩΝΑΣ ΜΟΥ ΦΑΝΗΚΕ….

ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΦΥΓΕΙ ΑΚΟΜΑ.

Ακόμα και σήμερα που το παιδί μου είναι υγιές, ακόμα και σήμερα ξυπνάω και πάω να δω αν αναπνέει… Ακόμα και σήμερα αγχώνομαι να μην της άφησε αυτή η ιστορία καταλοιπα. Μου πήρε πολύ καιρό να ηρεμήσω και να ζήσω το παιδί μου σαν παιδί και όχι σαν ένα βιβλιο ανάπτυξης ανά ηλικία. Ευτυχώς σε όλο αυτό είχα την στήριξη του άντρα μου και την αγάπη των παιδιών μου. Το άρθρο αυτό το έγραψα γιατί σήμερα πριν φύγει το παιδί μου, μου είπε «ΣΕ ΑΓΑΠΩ, ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ ΖΩΗ!«

ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΕ ΑΓΑΠΩ, ΕΒΕΛΙΝΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ!!!!!
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com