Η μοναξιά της μαμάς
Η μοναξιά της μαμάς
(όπως είχε δημοσιευτεί στο «Παιδί και νέοι γονείς» – Μάρτιος ’11)
Κανονικά δεν θα έπρεπε να αισθάνεσαι μοναξιά – έχεις το μωράκι σου, είσαι μαμά, όλα φαίνονται οκέυ… και αυτό είναι που σε μπερδεύει: το ότι θα έπρεπε να αισθάνεσαι μια χαρά. Ή τουλάχιστον να μην πέφτει η μοναξιά να σε πλακώσει κάθε χειμωνιάτικο απόγευμα…
γράφει η Μανίνα Ζουμπουλάκη
«Θα έχω για παρέα το μωράκι μου όταν γεννήσω, δεν θα νοιώθω ποτέ μοναξιά!», μου είπε πρόσφατα μιά μέλλουσα μαμά. Πήγα να της απαντήσω ότι κάνει λάθος, ότι θα νοιώσει απίστευτες μοναξιές, ότι θα προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον άντρα της στο βρόντο, θα αναρωτιέται γιατί δεν έχει «μια παρέα»…μέχρι που κάποια στιγμή θα καταλάβει ότι δεν πάει άλλο και επιτέλους θα βρεί παρέα – άλλες μαμάδες σαν αυτήν.
Αλλά δάγκωσα τη γλώσσα μου. Μπορεί η αισιόδοξη εγκυμονούσα να αποτελέσει την εξαίρεση, να είναι στο 10% περίπου των μαμάδων που έχουν στενή συντροφική σχέση με τον πατέρα του μωρού και να μην αισθανθεί ποτέ την στάνταρ Μοναξιά της Μαμάς. Μπορεί να μοιράζεται την εμπειρία με τη δική της μαμά, την αδερφή, την ξαδέρφη ή την κολλητή της που είναι σε ανάλογη φάση (μητρότητας). Ας μην γίνομαι δυσοίωνη, τα πράγματα έχουν αλλάξει, οι μπαμπάδες έχουν αλλάξει…
Μετά μπήκα στο Ιντερνετ και είδα ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και τόσο, οι νέες μαμάδες (σε μεγάλη πλειοψηφία) εξακολουθούν να σκάνε από μοναξιά και οι νέοι μπαμπάδες είναι πάνω-κάτω στα ίδια γράδα με τους παλιούς: το 35% των διαζυγίων, κατα τις στατιστικές, ξεκινάει στον πρώτο χρόνο από την γέννηση του μωρού. Ακόμα κι αν το ζευγάρι ξεπεράσει τον σκόπελο του νεογέννητου, το «ρήγμα» και η αποστασιοποίηση που θα οδηγήσει σε χωρισμό, εμφανίζεται τα πρώτα δύο χρόνια της ζωής ενός μωρού. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή οι νέοι μπαμπάδες είναι αδιάφοροι ή οι νέες μαμάδες καταθλιπτικές. Σίγουρα θα υπάρχει κάποια επιστημονική εξήγηση που δεν θα σε παρηγορήσει και τρελά, αν είσαι φρέσκια μητέρα. Μάλλον μοιράζομαι μαζί σου την εμπειρία μου, σαν μαμά τριών παιδιών – αλλά κυρίως σαν μαμά που έχει πάει σε χιλιάδες παιδικά πάρτι κι έχει μιλήσει με δεκάδες πονεμένες μαμάδες: όταν έχεις ένα μωρό ή μικρό παιδάκι, ακόμα και ο καλύτερος σύντροφος, ο πιο πρόθυμος να σταθεί στο πλευρό σου, δυσκολεύεται να πεί ή να κάνει το σωστό… όχι για να σε βοηθήσει πρακτικά (που κι αυτό ξέρεις πόσο χρήσιμο είναι) αλλά για να σε βγάλει από την ιδιαίτερη μοναξιά σου. Το ξαναλέω για να το συνηθίσεις – την Μοναξιά της Μαμάς…
Μαμά, μόνη
Στην ταινία «Σύλβια» η (αντιπαθητική κατά τα άλλα) Γκουίνεθ Πάλτροου υποδύεται την ποιήτρια Σύλβια Πλαθ. Σε μια σκηνή λέει απολογητικά «Δεν ξέρεις πώς είναι, είμαι τόσο μόνη, όλη μέρα με δύο μικρά παιδιά…» και αν έχεις ένα ή περισσότερα μικρά παιδιά καταλαβαίνεις απόλυτα τι εννοεί. Σαν καινούργια μαμά, πέφτεις με τα μούτρα στο μωρό σου και χαλαρώνεις την επαφή με τον πατέρα του χωρίς να το καταλάβεις. Και να θέλει δηλαδή, από ένα σημείο και μετά δεν μπορεί να σε πλησιάσει – άσε που δεν πολύ-θέλει. Ο μπαμπάς αισθάνεται «απ΄έξω», κι αν έχει μια αδεξιότητα με το μωρό, βρίσκει την ευκαιρία να απομακρυνθεί… του δίνουμε κάποια ελαφρυντικά γιατί από κεί που ήταν το Α στην σχέση σας κι εσύ ήσουν το Ω, έχει μετακινηθεί στα βάραθρα της αλφαβήτας και τα έχει λίγο χαμένα. (Είναι δύσκολο να το δείς αν είσαι νέα μαμά, χωμένη ως το λαιμό στο λάκκο με τις πάνες, αλλά αυτό συμβαίνει συνήθως – ακόμα και στις καλύτερες οικογένειες.)
Εσύ λοιπόν περνάς πολλές ώρες με το μωρό στο σπίτι. Ο μπαμπάς μπορεί να δουλεύει ως αργά, να παίζει ποδόσφαιρο ή μπάσκετ δύο φορές την εβδομάδα, να πηγαίνει γυμναστήριο, γήπεδο, για καφέ ή για μπίρες – με άλλα λόγια να μετακινείται ανεξάρτητα και χωρίς να ιδρώνει. Εσύ… ακόμα κι αν έχεις «γυναίκα» ή μαμά/πεθερά πρόθυμη να σου κρατήσει το μωρό, δεν απομακρύνεσαι εκ του ταμείου: βγαίνεις, αλλά λίγο, όσο είναι απαραίτητο. Τσεκάρεις το κινητό σου συνέχεια και ανησυχείς μήπως δεν έχεις σήμα. Πιάνεις τον εαυτό σου να βιάζεται, όταν είσαι έξω, λες και το σπίτι θα βουλιάξει χωρίς εσένα. Εχεις άγχος, νομίζεις ότι αργείς, γυρνάς πάντα στο σπίτι λαχανιασμένη.
Αρα, δεν πολύ-βγαίνεις. Τα μωρά έχουν το κακό συνήθειο να αρρωσταίνουν συχνά το χειμώνα, πράγμα που σημαίνει ότι αναγκαστικά γειώνεσαι με μια κουβέρτα στον καναπέ και το μωρό να βήχει/γκρινιάζει δίπλα σου…Κοιμάσαι χάλια, ξυπνάς από τη νύχτα του θεού, το μάτι σου έχει φτάσει στον αστράγαλο και δεν είσαι ποτέ ξεκούραστη. Για την ακρίβεια, αισθάνεσαι στα όριά σου, έτοιμη να σπάσεις ή να ξεσπάσεις. Ταλαντεύεσαι ανάμεσα στο «καλύτερα να μην τον έχω στο κεφάλι μου» (τον μπαμπά) και στο «μα δεν βοηθάει, κι όταν είναι εδώ!». Συνειδητοποιείς ώρες-ώρες ότι δεν είσαι αυτή που ήσουν, ότι έχεις γίνει λίγο βαρετή (μιλάς για πάνες/πυρετούς/εμετούς). Ότι τα ζητηματάκια που σε καίνε αυτή την εποχή δεν αφορούν κανέναν άλλον εκτός από εσένα. Και ότι θα ήθελες να αφορούν με την ίδια ένταση τον μπαμπά του μωρού, που όμως είναι σ’ ένα φίλο του αυτή τη στιγμή και βλέπει το ματς στην τηλεόραση πίνοντας μπίρες…
Δεν είναι για πάντα
Το θέμα είναι ότι εσύ, που είσαι φρέσκια μαμά, δεν έχεις αλλάξει για πάντα – κάτω από τα επιπλέον κιλά (όσα ξέμειναν από την εγκυμοσύνη), τα φούτερ πασαλειμμένα με φρουτόκρεμες και τα μαλλιά-τζίβες…κρύβεται ο παλιός καλός σου εαυτός. Είναι ολομόναχος και την παλεύει όπως εκατομμύρια άλλες μαμάδες, ίσως επειδή η σκληρή Φύση απαιτεί να κάνεις bonding με το μωρό σου ή ίσως επειδή όντως ο σύντροφος δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Δεν σε παρηγορεί το ότι οι περισσότεροι σύντροφοι κάνουν τα ίδια – εσύ θέλεις συμπαράσταση, λίγη βοήθεια και καμιά καλή κουβέντα πότε-πότε. Αν εισπράττεις παράπονα, γκρίνιες και περαιτέρω απομάκρυνση, αισθάνεσαι όλο και μεγαλύτερη μοναξιά. Είναι φαύλος κύκλος γιατί όσο περισσότερο απομονώνεσαι ή αισθάνεσαι ριγμένη τόσο απομακρύνεται ο σύντροφος (που όλο και πιο συχνά τον αποκαλείς μέσα σου «ο άχρηστος»).
Δεν βρίσκω επιστημονική εξήγηση αλλά σε βεβαιώνω ότι ο μέσος μπαμπάς αποκτάει επαφή με το σπλάχνο του από τα πέντε χρόνια (του παιδιού) και μετά… αν αντέξεις δηλαδή ως τότε, θα ζήσεις το πραγματικό «μοίρασμα» του μεγαλώματος του παιδιού με τον πατέρα του. Και επειδή η μοναξιά είναι βαρύ πράγμα… κάνε ό,τι μπορείς να δικτυωθείς. Πήγαινε σε παιδότοπους, σε πάρκα μόλις το επιτρέπει ο καιρός, πάρε το μωρό και βγές από το σπίτι. Θα γνωρίσεις άλλες μαμάδες στην ίδια φάση με εσένα στη λαϊκή, στο σουπερ-μάρκετ, σε φόρουμ στο Ιντερνετ, στο δρόμο και στον παιδικό σταθμό. Μία από τις καλύτερές μου φίλες είναι η πρώτη «άλλη» μαμά που γνώρισα, όταν ο μεγάλος μου γιός ήταν έξι μηνών. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο και πίναμε καφέδες στην κουζίνα της μιάς ή της άλλης και το κάνουμε ακόμα, τώρα που τα παιδιά μας περνάνε την ταλαιπωρία της εφηβείας… (ή μάλλον, εμείς τσιγαριζόμαστε – τα παιδιά απλώς μας χορεύουνε στο ταψί όπως όλα τα έφηβα).
Αυτό που έπρεπε να πώ στην αισιόδοξη μέλλουσα μαμά είναι ότι, δυστυχώς, το μωρό δεν είναι «παρέα». Είναι ευτυχία, δουλειά, χαρά, ευθύνη, ξενύχτι, αγωνία, ψυχική ανάταση – είναι πολλά και υπέροχα πράγματα αλλά δεν είναι «παρέα». Για ένα διάστημα, από τα πέντε ως τα δεκατέσσερα χρόνια του περίπου, μπορεί να κάνετε πράγματα αντάμα με το παιδάκι σου, αλλά δεν είναι κολλητός/ή σου. Δεν θα έπρεπε να είναι και δεν υπάρχει λόγος: έχεις τις φίλες σου. Πολλές από τις οποίες θα γνωρίσεις και θα αγαπήσεις χάρη στο μωρό, όσο θα μεγαλώνει το παιδάκι σου.
Τα σκοτεινά χειμωνιάτικα απογεύματα που θέλεις να βάλεις τα κλάματα επειδή είσαι μόνη με το μωρό, είναι μία περίοδος που περνάει γρήγορα, όσο βάζεις πλυντήρια και θερμόμετρα και πάνες, όσο φτιάχνεις γαλατάκια και κρεμούλες και μπανάκια: μέχρι να αρχίσεις να γνωρίζεις άλλες μαμάδες σαν εσένα. Από κεί κι ύστερα, δεν θα τα σκεφτείς ποτέ πιά. Παρά μόνον όταν θα μιλάς με άλλη μαμά, πιο φρέσκια από σένα στην μαμαδοσύνη – και στην Μοναξιά της Μαμάς…
—
Το βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη «Ευτυχία«
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος
Δεν θελω παρεα με αλλες μαμαδες, θελω παρεα τον αντρα μου που στην τελικη λεει οτι με αγαπα. Και αν το καλοσκεφτω δεν μπηκα μονη σε αυτο το λουκι μαζι το αποφασισαμε αρα μαζι πρεπει να το περναμε...δεν τα εκανα μονη μου τα παιδια....
Επιτέλους η αλήθεια βγήκε στο φως.πραγματικά αυτό συμβαίνει και πολλές φορές φτάνεις στην παράνοια.κι έχεις κι όλους τους ''έξω απ'το χορό'' να σου λένε πως είσαι μια χαρά και δεν πρέπει να παραπονιέσαι.Όμως, ναι,σκέφτεσαι πως είναι για λίγο και κάνεις υπομονή.ο γιος μου είναι ενός έτους.ολόκληρο το χειμώνα οι έξοδοι μας ήταν περιορισμένοι.αν προσθέσεις και έξι μήνες εγκυμοσύνης,που επίσης έβγαινα ελάχιστα(μόνο τους πρώτους τρεις χάρηκα,μετά ο υπερπροστατευτικος αντρούλης μου με ''έκλεισε'' στο σπίτι),σκέψου πως περιμένω να φτιάξει ο καιρός.ειλικρινά το δήλωσα στον άντρα μου...''μην περιμένεις φαγητό τουλάχιστον για μια βδομάδα''.Ευτυχώς έχει κατανόηση.Αν υπάρχει η στήριξη από τον άντρα σου και λίγη βοήθεια,όποτε μπορεί,όλα είναι πιο εύκολα.για εμάς τις νέες μαμάδες λοιπόν νομίζω ότι θέλει υπομονή και θετική σκέψη.και εσείς οι πιο παλιές μαμάδες να μας δίνετε όποτε μπορείτε καμιά συμβουλή,γιατί όπως λέει και η μαμά μου''μια παλιά μαμά ξέρει καλύτερα,συμβουλεύει σωστά''!!!
Ποσο αλήθεια... Με κοιτάζω κ απορω που χάθηκε ο εαυτός μου κάτω απο όλες αυτές τις στοίβες κιλά,μαλλια,πιτζάμες....χαλιά...
etsi etsi akrivos
καλά τα λέει εντάξει. όμως δεν είναι για ολους νομιζω έτσι. εγώ είμαι μπαμπάς ναυτικός. πολύ κοντά στη συντροφο μου ειτε είμαι σπίτι ειτε σε πλοιο. κανένα πρόβλημα η μαμά με το επάγγελμα κανένα και το παιδι! μπορω να σας το αναλυσω σε περιπτωση που θέλετε παραθέτοντας και απόψεις ειδικών. ήθελα επίσης να πω κάτι για το απόσπασμα του βιβλίου, διαφωνω κάθετα με το οτι το παιδι δεν είναι ο φίλος σου. έχει να κανει με τη σχέση που πλαθει κανεις. η γυναικα μου όταν λειπω σε ταξίδι έχει την κόρη μας και το αντίστροφο! τέλος πάντων σηκώνει πολύ κουβέντα και θα τελειώσει η μπαταρία του κινητού. ΑΣΕ που φτανει κ το λεωφορείο σε λίγο! ( ναι υπαρχουν Μπαμπάδες που διαβάζουν ειμαι μαμά σε κάθε ευκαιρία)!!!
Έχει περάσει πολύς καιρός από το σχόλιο που έχετε κάνει θα ήθελα όμως να σας εξηγήσω κάτι και ισως το διαβασετε.Άλλο έχω παρέα το παιδί μου και άλλο είμαστε φίλοι.Ο καθένας έχει το ρόλο του στη ζωή του άλλου Επίσης, η φιλία έχει κάποια χαρακτηριστικα και κάποιους άλλους κανόνες.Αν το παιδί σας ερχόταν και σας έλεγε στα 5 ότι έχει φίλη μια τριανταρα η σαρανταρα γυναίκα θα σας φαινόταν φυσιολογικό;;Όχι βέβαια!!Μάλλον θα ανησυχούσατε. Οι φιλοι στην παιδική μας ηλικία κυρίως είναι συνομήλικοι!!Με τους φίλους εχουμε τα ίδια ενδιαφεροντα,τις ίδιες ασχολίες. Ένας φίλος ενός πενταχρονου δεν θα του βάλει κανόνες ούτε θα του απαγορεύσει κάτι.Ακομα και αν αυτό το κάτι είναι επικίνδυνο. Αν ο φιλος κανει το λαθος και δωσει στο πενταχρονο ενα χαστουκι,το πενταχρονο μπορει να απαντησει με ενα χαστουκι.Απο ενα παιδι δεν περιμένουμε να κανει κατι τετοιο στημ μητερα η στον πατερα του!Η σχεση μεταξυ φιλων πρεπει να ειναι ισοτιμη.Φυσικα και δεν ισχυει κατι τετοιο στη σχεση των γονιων με τα παιδια τους.Εγω λεω στο παιδι μου να κανει κατι που μπορει να μην του αρεσει αλλα πρεπει.Που θέλω να καταλήξω....άλλο είμαι κοντά στο παιδί μου και άλλο φίλοι!!!Γιατι εχουν τοση αναγκη οι γονεις να ειναι φιλοι με τα παιδια τους ποτε δεν καταλαβα.Οπως ειπα εξαλλου στην ουσια δεν ειναι!Αν μια έφηβη εξομολογηθει στην φίλη της ότι ετοιμάζεται να κάνει μια τρέλα, η φίλη της θα της πει τη γνώμη της αλλά δεν δικαιουται να επέμβει!!Η μαμα θα το κανει!!Θα προστατεψει το παιδι της ακομα και αν το δυσαρεστησει!!!Δεν είμαι φίλη με τα παιδιά μου,τουλάχιστον όσο είναι μικρά και δεν δεν με τρομάζει καθόλου. ...Είμαι η μαμά τους,η μία και μοναδική και αυτός ο ρόλος με καλύπτει.
Είμαι και εγώ μια μαμά ενός αγοριού 3 χρονών που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είμαι αποκλειστικά μαζί του ,λόγω ανεργίας.Αλλά όταν δούλευα πραγματικά έτρεχα να γυρίσω , να τον προλάβω ξύπνιο ,....και φυσικά δεν με απασχολεί να παω κάπου μόνη μου , παρά σε παιδότοπους ,παιδικές χαρές κλπ.Δεν νιώθω τόσο μόνη γιατί ο σύζυγος συμμετέχει σε όλα......ΤΑ ΠΑΝΤΑ !!!!! Σε σημείο που ο μικρός κάποιες φορές είναι ''ενοχλητικά'' προσκολλημένος πάνω του !!! Από νεογέννητο που ήταν ,εκανε τα πάντα .....άλλαγμα, μπανιο,βόλτες ..και ένα διαστημα που δεν ειχε δουλεια ,ειχε αποκλειστικά τον μικρό.....σουπερ μαρκετ,κούνιες, φαγητό του παιδιού ,μαγείρεμα,ταίσματα,μπάνια ...........Είναι αυτοκόλλητοι......Μεγάλη ευτυχία, να τους βλέπω,να παίζουν , να γελάνε ,να κοιμούνται αγκαλιά........και ο μικρός μας ευχαριστημένος να μας λεει.....Μπαμπά κ μαμά, σας λατρεύω !!!!!!!!!!!!!
Ότι πιο αληθινό διάβασα τελευταία.Αφόρητη μοναξιά και γίνεται χειρότερη όταν τη νιώθεις όντας και ο σύζυγος μέσα στο σπίτι!Τραγικό!
εγωνα δειτε μοναξια που ο αντρας μου ειναι ναυτικοσ και δεν εχω κυριολεκτικα βοηθεια απο ΚΑΝΕΝΑΝ. εγω να δειτε κλαμα...........
ΜΑΜΑ ΔΙΔΥΜΩΝ ΑΓΟΡΙΩΝ 8ΕΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ-ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥΣ.ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΟΜΩΣ ΚΙ ΑΥΤΟΣ? ΜΟΝΑΞΙΑ ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ ΣΤΗ "ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ" ΖΩΗ ΜΟΥ-ΟΥΤΕ ΜΟΥ ΠΕΡΝΑΓΕ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΤΟΙΟΥ"ΒΑΘΟΥΣ"ΜΟΝΑΞΙΑ!
Συμφωνω με το κειμενο της Μανινας και χαιρομαι που ολο και περισσοτερο βγαινουν προς τα εξω τετοια κειμενα, που απενοχοποιουν την Μοναξια (ή και την παραξενια)της μαμας..μακαρι να τα διαβαζαν συχνοτερα και οι αντρες(μας) μηπως μας κατανοησουν και δεν θεωρουν τα λεγομενα μας μονο "γκρινια" Νομιζω ομως οτι παιζει μεγαλο ρολο στο κατα ποσο εχεις βοηθεια να σε ανακουφισει απο αυτο τον -υπεροχο κατα τ αλλα- αλλα εξαντλητικα απαιτητικο ρολο της 24/7 μαμας. Π.χ. ποσο κι εγω θα ηθελα να φιαχνω τα νυχια μου οπως σχολιασε μια αλλη μαμα εδω, αλλα προς το παρον με 2 αγορια σε νηπιακη ηλικια, δουλεια, και καθολου βοηθεια δεν προλαβαινω ουτε να τα ..κοψω (κυριολεκτω!). Και γυμναστηριο ποθω να ξαναπαω καποτε, οπως παλιοτερα που δεν εχανα προγραμμα(προ παιδιων) αλλα τωρα ειμαι τρομερα εξαντλημενη και αυτο που μου λειπει περισσοτερο ειναι να προλαβαινα να παρω εναν μεσημεριανο υπνακο ή να κοιμομουν μια νυχτα ολοκληρη χωρις να σηκωνομαι 5-10 φορες απο κλαματα/βηχα/εφιαλτες/ενουρηση των αγοριων! Θελω να πω για την ατακα απο την ταινια που εβαλες (ευχαριστω που την εγραψες!) οταν ειδα την ταινια σ αυτη την ατακα εκλαψα πιο πολυ κι απ οταν αυτοκτονησε η Συλβια - ισως γιατι μ αυτη ταυτιζομουν περισσοτερο!! Σε μια αλλη επισης ταινια (δεν θυμαμαι τιτλο) οπου η Μερυλ Στριπ παιζει μια μικρομανα λεει "ξενυχτας καθε βραδυ και δινεις τον εαυτο σου να φροντισεις τα παιδια σου με αυταπαρνηση, και οταν τα ρουχα σου μυριζουν ιδρωτα και τα μαλλια σου εμετο και λες αυτο ηταν! δεν εχω κουραγιο να συνεχισω αλλο... και πεφτεις πτωμα στο κρεβατι και το πρωι σηκωνεσαι απ την αρχη με χαμογελο,με την ιδια ορεξη και απολυτη αγαπη να συνεχισεις το δυσκολο εργο σου..γιατι εδω ειναι η οικογενεια σου, το σπιτι σου -εδω ανηκεις και δεν υπαρχει κανενα αλλο μερος στον κοσμο που θα ηθελες καλυτερα να εισαι" κι εκει το δακρυ ετρεχε ανεξελεγκτο!!! Κουραγιο μανουλες ειναι τρομερα δυσκολο το εργο μας αλλα μεσα σ ολη αυτη την κουραση και αυταπαρνηση συμβαινουν μικρα θαυματα καθημερινα και νομιζω χρειαζεται να παραμερισουμε λιγο τον γολγοθα μας για να τα δουμε...
Ποσο καλα αισθανθηκα που αυτο που νιωθω δεν το νιωθω μονο εγω..... Πολλες φορες νιωθω την αναγκη να μιλησω, βρε αδερφε, με ενα ενηλικο ατομο. Οι μπαμπαδες νομιζουν οτι πρεπει να εισαι τρισευτυχισμενη που εχεις το πλεονεκτημα να εισαι με τα καμαρια σου ολιμερις.... Καλο κουραγιο μας!
Πόσο δίκιο έχει!!! Είναι από τις πρώτες φορές στη ζωή μου που δεν ένιωσα μόνη σε όλο αυτόν τον αγώνα που έδωσα και δίνω μεγαλώνοντας δυο αγοράκια χωρίς βοήθεια!!! Αυτό το ένιωσα μόλις τώρα διαβάζοντας το απόσπασμα! Πολλές φορές τα βάζουμε με τον εαυτό μας γιατί νομίζουμε πως μόνο εμείς δεν μπορούμε να ανταπεξελθουμε σε αυτές τις καταστάσεις και μάλιστα μας "βοηθούν" και κάποιοι ώστε να το νιώσουμε!! Ενα μεγάλο μπράβο σε όλες τις μανουλες για την υπομονή και επιμονή τους!!!
eva και εγω ψαχνω για μαμαδοπαρεα εχω ενα αγορακι
εδω Αθηνα αλλα κι εγω κι εγω θελω!!!!!ημοναξια της μανας δεν εχει συνορα!!
και γω και γω!! ψαχνω μαμαδοπαρεα.. εχω ενα κοριτσακι στα 2 απο θεσσαλονικη
γεια σας,κι εγω λοιπον μια απο αυτες τις μοναχικες και κουρασμενες μαμαδες ειμαι ,α,και με εναν στον κοσμο του συζυγο...καλος μεν,αλλουουου,δε...και παρεα με αλλες μαμαδες σεν εχω καταφερει να κανω...δεχομαι και κανω προτασεις σε σας,εν ειστε κοντα μου...σοβαρολογω!και εγω θελω παρεα και η μικρη μου.βορειοδυτικα προαστια(νεα ιωνια,νεο ηρακλειο,μεταμορφωση..)
eimai 26 xronwn kai exw ena mwraki 16 minwn!tuxainei oi perissoteres mamades pou sunantw na einai megaluteres ilikiaka!molis teleiwsa to panepistimio irthe i egumosuni kai meta xathikan oles kai oloi oi filoi mou..itan vevaia kai oi sugkuries perierges!to thema einai o,ti egw viwnw auti ti monaksia apo tin egumosuni mou akomi..oi files mou den itan sti idia fasi me emena kai etsi logiko kai epomeno na apomakrunthoume!me ton antra mou eixame ta klasika xaoprovlimatakia...alla einai panta dipla mou kai me voitha!to thema loipon einai pws arketa apo auta pou upostiriei i manina usxuoun,safws kai oxi ola..emena to kuriotero pou mou leipei einai na moirastw me kapoia mama ta idia pragmata,tis idies anisixies..kai dustuxws vlepw plles mamades kleismenes ston eauto tous kai katholou koinwnikes..na ourlioun sta paidia kai na einai kai oi idies apomakres
εγω πιστευω οτι το κειμενο αναφερεται περισσοτερο σε μπαμπαδες αλλης γενιας...σημερα σχεδον ολοι οι μπαμπαδες βοηθανε αν οχι εξισου τοτε αρκετα...και αν δεν το κανουν πιστευω οτι ειναι λαθος...ενταξει αν δεν εργαζεται η μαμα μπορει να κανει περισσοτερα αλλα οπως και να εχει δεν πρεπει ποτε να ξεχναμε να κανουμε πραγματα καθαρα για τον εαυτο μας... εγω ειμαι εργαζομενη μαμα 2 μικρων παιδιων (2 ετων και 8 μηνων) και πηγαινω γυμναστηριο, φροντιζω μια φορα στις 15 μερες να φτιαχνω τα νυχια μου, να προωθώ την δουλεια μου οσο μπορω (απο την στιγμη που με κανει ευτυχισμενη αυτο) και να πειθω τον εαυτο μου οτι σε ορισμενα πραγματα ειμαι οπως ημουν προ τεκνων ... φυσικα και τα παιδια εχουν την απολυτη προτεραιοτητα αλλα θεωρω χρεος μας να κραταμε και καποια πραγματα για τους εαυτους μας.... δεν συμφωνω καθολου με τις μαμαδες που αφηνονται τελειως με την δικαιολογια: τωρα εχω παιδια και ειμαι μανα και αρχιζει η ζωη μου να παιρνει την κατηφορα...αντιθετα πιστευω οτι τα παιδια μπορουν να μας δωσουν τεραστια ωθηση και αυτοπεποιηθηση να πετυχουμε ολα τα ονειρα μας!
πόσο μα πόσο ταυτίζομαι με το άρθρο...εγώ βέβαια τώρα βρίσκομαι στο στάδιο της μαμαδοπαρέας...που πριν δεν το είχα καθόλου και λίγο το σνόμπαρα!αλλά ανακαλύπτω ότι είναι λυτρωτικό!!
Σαν να διαβαζω εμενα... καποιες το απαξιωνουν ομως ετσι ακριβως το εζησα και εγω.... και τωρα στα 3,5 του γιου μου κυριολεκτικα την βρηκα την ακρη μου... ποσες μαμαδες γνωρισα ποσα κοινα ειχα...... τωρα πια αυτη η μοναξια του πρωτου χρονου δεν υπαρχει... οσες δεν το καταλαβαινετε μην μας κρινετε και μην μας κατηγορειτε...... δεν ειμαστε ολες σαν και εσας... τελειες... ανθρωποι ειμαστε με αδυναμιες που δεν ειχαμε κανεναν ανθρωπο διπλα μας αυτα τα φρικτα ''απογευματα''...........
ΕΓΩ ΣΥΜΦΩΝΩ ΕΝ ΜΕΡΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΝΙΝΑ , ΣΥΜΦΩΝΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ . ΔΕ ΣΥΜΦΩΝΩ ΟΜΩΣ ΟΤΙ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΚΑΦΕΔΑΚΟ ΤΟΥ , ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΕΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΓΙΑ ΠΥΡΕΤΟΥΣ , ΓΚΡΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ ΚΛΠ. ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΑΕΙ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΙΛΙΟΙ ΔΕΚΑΤΡΙΣ .ΒΕΒΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΗ Η ΦΡΑΣΗ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΙΣΩΣ ΟΙ ΟΡΜΟΝΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΣΚΑΜΠΑΝΕΒΑΣΜΑΤΑ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΥΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΟ ΟΤΙ Η ΜΑΜΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΟΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΥΡΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΟΥΝ ΚΑΚΙΑ ΜΑΜΑ .ΔΕ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΤΗΝ ΝΑΤΑΣΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΕΝΑ ΜΩΡΟ ΔΕΝ ΦΕΡΝΕΙ ΑΛΛΑΓΕΣ , ΑΛΛΑ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΒΕΒΕΙΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΦΕΡΝΕΙΣ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙΣ ΕΝΑ ΓΑΜΟ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ.ΦΕΡΝΕΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΚΑΙ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΑ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΑΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ . ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΠΑΜΕ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑΤΑ ΤΑΜΠΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΖΗΤΙΩΝΤΑΙ ΟΠΩΣ ΙΣΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ.
Αγαπητή melini η φθορά έρχεται ούτως ή άλλως με τα χρόνια και όχι με τον ερχομό του παιδιού, η φρεσκάδα, η ορμή και η ανεμελιά που αναφέρεις κρατάνε έτσι κι αλλιώς λίγο σε μια σχέση.Εγώ αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι δεν πρέπει να αποδίδουμε τα προβλήματα της σχέσης μας στη γέννηση του παιδιού όταν για αυτά τα προβλήματα ευθύνονται οι δικές μας συμπεριφορές ή ο δικός μας προβληματικός χαρακτήρας, η έλλειψη συνεννόησης, οι εγωισμοί, η αδιαφορία ή στο κάτω κάτω η ασυμβατότητα μεταξύ του ζευγαριού. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλο μας.
Δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω ότι με εκφράζει αυτό το κείμενο, παρ'όλο που έχω ένα μωρό που δεν χρόνισε ακόμα. Σίγουρα συμβαίνει αυτό σε πολλές μαμάδες αλλά δεν μπορούμε και να γενικεύσουμε. Ο άντρας μου αισθανόταν από την αρχή όσο υπεύθυνος γι'αυτό το μωρό όσο κι εγώ, μαζί το μεγαλώνουμε... Πχ αυτή η κλασσική φράση "αδέξιος με το μωρό" δεν υπάρχει καν για τον άντρα μου, το ίδιο καλά τα κάνουμε όλα... Παρ'όλο που εγώ έχω περισσότερα άγχη του στυλ αχ το αφήνω για να δουλέψω κτλ δεν αισθάνθηκα μοναξιά. Βέβαια δεν είμαι και house wife, έτσι? Κι επίσης ποτέ δεν "ξέχασα" τον άντρα μου... Είναι πολύ σημαντικό κι αυτό...
Μου αρέσει το άρθρο γιατί θίγει κάποια θέματα ταμπού... την εικόνα της τέλειας ευτυχισμένης μάνας που για εμένα προβάλλεται πάρα πολύ και κάνει ακόμη πιο δυστυχισμένες άλλες μαμάδες που αισθάνονται στην απέξω. Κατά τη γνώμη μου τα στατιστικά σου μανίνα είναι σωστά περί 10%... απλώς υπάρχει μεγάλη μερίδα που καλύπτει την πραγματική κατάσταση..όχι από ψέμα? αλλά από προσπάθεια εξωραισμού ίσως, από προσπάθεια να ζήσει μια καλύτερη κατάσταση από αυτή που ζει ή απλώς μετατρέπει όλα της τα προβλήματα σε αγάπη και αφοσίωση στα παιδιά. Αυτό που δεν θα συμφωνήσω και πολύ είναι στο ότι υπάρχουν πολλές μαμάδες στην ίδια κατάσταση έτοιμες να μοιραστούν αυτό το θέμα. Για να είναι έτοιμες να το μοιραστούν πρέπει να μπορούν να το αποδεχθούν.. και δεν είναι. Ναι βλέπω γκρινιάρες μαμάδες ή απελπισμένες μαμάδες αλλά όχι επί της ουσίας συνειδητοποιημένες. Εχουν την εικόνα του είμαι μαμά τι να κάνω και την ταμπέλα της μαμάς τους βγαίνει η κούραση αλλά ακολουθούν το στερεότυπο. Επίσης για εμένα λειτουργεί καλύτερα να ξεφεύγω από μαμαδοσυζητήσεις... Δεν με βοηθάει να βρίσκομαι με άλλες μαμάδες στα πάρκα ή εδώ και εκεί και να ανταλλάσουμε γκρίνιες για τα παιδιά ή στεναχώρια για τη μοναξιά.. Με κάνει και αισθάνομαι καλά όταν μιλάω με μαμάδες που μπορούμε και αλλάζουμε θέμα εκτός από τα μωρά ή όταν βρίσκομαι με φίλες μικρότερες από εμένα ελεύθερες και ωραίες. Με κάνει να μην νοιώθει μόνος ο παλιός μου εαυτός. Με κάνει να ξεσκάω με κάνει να ξελαμπικάρω. Νατάσσα δεν ξέρω αν τα γράφεις από προσωπική εμπειρία ή θεωρητικά... αλλά αυτά που λες είναι τα ιδανικά.. η ζωή τα φέρνει συχνά αλλιώς..και με κάποιο μαγικό τρόπο τελικά οι περισσότεροι καταλήγουμε στα κλισέ που είχα κατά νου μου από τους γονείς μου και τις παρέες των γονιών μου. Τέλειο ζευγάρι δεν υπάρχει.. υπάρχουν καλύτερα και χειρότερα.. και σίγουρα υπάρχουν πολλά ζευγάρια με πολλά προβλήματα. Πραγματικά τώρα τελευταία θυμάμαι συχνά τα όνειρα που είχαμε για την τέλεια σχέση τον τέλειο άντρα το τέλειο ζευγάρι την τέλεια ζωή .. ζευγάρια που έβλεπα και νόμιζα ότι ήταν ευτυχισμένα και ήθελα να είμαι έτσι .. γενικά καλώς ή κακώς ειδικά μετά τα παιδιά ένας ψιλοσυμβιβασμός σε πράγματα υπάρχει.. το θέμα είναι να μην είναι μεγάλος ο συμβιβασμός και να συνεχίσεις να προσπαθείς για τη σχέση σου την οικογένεια και την ζωή σου και να μην βουλιάζεις. Όλες οι σχέσεις που ξέρω φθάρηκαν από τη δοκιμασία του παιδιού. Δεν απέτυχαν αλλά η φθορά υπήρξε. Οι κακές σχέσεις λύγισαν πιο εύκολα οι γερές αντέξανε.. αλλά η φθορά φθορά. Συγνώμη αν ακούγομαι λίγο ισοπεδωτική αλλά όταν ακούω 3ους που δεν τους γνωρίζω προσωπικά να δηλώνουν ότι το παιδί δεν άλλαξε καθόλου τη σχέση τους ίσα ίσα την έκανε καλύτερη κλπ κλπ ... σορρυ αλλά δυσκολεύομαι να το πιστέψω.. δεν λέω ότι δεν θα έχει συμβεί ποτέ.. αλλά σίγουρα όχι με την συχνότητα που ακούω τέτοιες δηλώσεις. Αυτό που αναφέρεις πάντως νατάσσα "με ένα παιδί θα στρώσει η σχέση" μετά που έκανα παιδί .. απορώ πως αφέθηκε και ενθαρύνθηκε αυτή η πλάνη ?? !!!!!!! τόσο χρόνια σε τέτοια κλίμακα. Από τα μεγαλύτερα ψέματα έβερ. Και τα λέω όλα αυτά έχοντας έναν άντρα που με βοηθάει πάρα πολύ που περνάμε χρόνο όλοι μαζί και που προσπαθούμε να περνάμε χρόνο και μόνοι μας. Ναι έχουμε πιο βαθιά συναισθήματα ή νοιώθουμε ευτυχισμένη οικογένεια και τα πάμε καλά παρόλες τις γκρίνιες μας και τις φθορές μας. Όταν μένουμε μόνοι μας ξαναβρίσκουμε τον παλιό καλό μας ανέμελο εαυτό παρόλαυτα την φρεσκάδα την όρεξη και την ορμή και τα γέλια που κάναμε πριν τα παιδιά δεν την έχουμε πια. Θέλεις η ηλικία? θέλεις τα παιδιά.. πάντως αλώβητος θεωρώ δεν μένει κανείς.
Γιατί να σκάει από μοναξιά μια νέα μαμά?Δεν έσκαγε πριν και σκάει μετά?Πριν ήταν όλα τέλεια και το ρήγμα εμφανίζεται μετά ξαφνικά?Πολύ αρνητική και αποθαρρυντική η άποψη της Μανίνας για την οικογένεια. Μια ισορροπημένη, υγιής και ευτυχισμένη σχέση δύο ανθρώπων όχι μόνο δεν επηρεάζεται αρνητικά από τον ερχομό ενός παιδιού, αλλά αντιθέτως η σχέση ολοκληρώνεται και η ευτυχία πολλαπλασιάζεται με τον ερχομό του παιδού. Θέλει βέβαια προσπάθεια και υπομονή από το ζευγάρι γιατί υπάρχουν και δύσκολες στιγμές, αλλά σίγουρα η απόκτηση οικογένειας και παιδιών δεν μπορεί να είναι ένα ταξίδι προς τη μοναξιά και τη θλίψη. Στις σχέσεις όπου παρουσιάστηκαν προβλήματα, αποξένωση κτλ μετά τη γέννηση του μωρού, σίγουρα τα προβλήματα αυτά υπήρχαν ή υπέβοσκαν και πριν τη γέννηση του παιδιού. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν χαρακτήρα από τη μια μέρα στην άλλη, επειδή π.χ. έγιναν γονείς κι άλλαξαν κάποιες ισορροπίες μέσα στο σπίτι. Θυμώνω όταν ακούω να λένε "η σχέση μου με τον άντρα μου δεν ήταν και πολύ καλή αλλά παντρευτήκαμε και ελπίζαμε ότι με τον ερχομό του παιδού θα βελτιωνόταν τα πράγματα". Συγγνώμη, αλλά αν η σχέση σου είναι ήδη σκ...τά το παιδί και η δύσκολη ελληνική νευρική καθημερινότητα θα στην κάνει χειρότερη.Δεν είναι μεγάλη ανωριμότητα και ανευθυνότητα να κάνεις ένα παιδί με κάποιον που δεν πολυγουστάρεις και να ελπίζεις ότι θα τον αγαπήσεις ή θα σε αγαπήσει μετά?Εντέλει όλοι είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας...
Πόσο συμφωνώ μαζί σου Νατάσσα !!!!!!!!!!!!!!!! Όλα τα πρώρα σχόλια τα ακούω σαν φωνές απελπισίας από δυστυχισμένες γυναίκες και όχι από μοναχικές μαμάδες.
Είμαι μαμά ενός υπέροχου παιδιού 19 μηνών. Με τον άνδρα μου έχουμε μια υπέροχη σχέση και πιστεύω πως είναι ο καλύτερος πατέρας και σύζηγος του κόσμου. Όμως όταν έρχεται ένα παιδί ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ. Το κακό είναι πως δημιουργείται στον κόσμο μια πολύ ωραία εικονα και όποια μαμά αισθανθεί κουρασμένη ντρέπεται να το πει γιατί θα την πουν κακή μαμά και έτσι μπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο. Ακόμα ηχούν στο μυαλό μου τα λόγια της μάνας μου όταν της είπα πως έχω υπερκόπωση (νύσταζα από τις 11 το πρωί, δεν είχα δυνάμεις, το μυαλό μου δεν δούλευε καθόλου, πραγματικό ζόμπι) να μου απαντάει "Σιγά ρε Μαίρη, τι κάνεις πια. Αν ήταν έτσι θα έπρεπε όλες οι μαμάδες να έχουν υπερκόπωση. Που να είχες και κανένα δύσκολο παιδί..." Πριν το παιδί πήγαινα όποτε ήθελα για καφέ με τις φίλες μου και γύριζα το βράδυ. Πλέον αυτό δεν μπορώ να το κάνω! Δεν μπορώ και δεν το θέλω. Δηλαδή τον καφέ τον θέλω αλλά δεν θέλω να αφήσω το παιδί. Και το παιδί έχει πρόγραμμα, και εγώ δεν μπορώ να το σέρνω στις καφετέριες τίγκα στα τσιγάρα. Οπότε μένω μέσα. Λές πως η ευτυχία πολλαπλασιάζεται με τον ερχομό ενός παιδιού και είναι αλήθεια. Μόνο που μαζί πολλαπλασιάζονται και τα προβλήματα και οι ευθύνες και η κούραση. Είναι λογικό όταν έχεις πάθει ήδη υπερκόπωση τα νεύρα σου να είναι τσατάλια και να είσαι έτοιμος για καυγά ακόμα και για μια καλημέρα. Είναι λογικό. Επιτέλους μην πυροβολούμε τις μαμάδες επειδή είναι άνθρωποι και κουράζονται.
"Και να θέλει δηλαδή, από ένα σημείο και μετά δεν μπορεί να σε πλησιάσει – άσε που δεν πολύ-θέλει. Ο μπαμπάς αισθάνεται «απ΄έξω», κι αν έχει μια αδεξιότητα με το μωρό, βρίσκει την ευκαιρία να απομακρυνθεί" όχι και πάλι όχι κορίτσια !!!!Γιατί ξεκινάμε από την παραδοχή οτι δεν μας θέλει,οτι βρίσκει την ευκαιρία να απομακρυνθεί;;;; Μήπως εμείς που θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο σε όλα έχουμε παραγκωνίσει τον αδέξιο μπαμπά. Μπήπως εμείς νομίζουμε πως τα ξέρουμε καλύτερα οπότε και τα παίρνουμε όλα επάνω μας; Και αν σύφμωνα με το κείμεινο μόνο το 10% δεν έχει το σύνδρομο της μοναξιάς γιατί λυσσάμε να κάνουμε παιδιά και οικογένεια. Μια σοφή και παθούσα φίλη μου όταν με επισκέφθηκε πριν 7 χρόνια στο μαιευτήριο μου είπε "να θυμάσαι πως από και πέρα θα είσαι και μητέρα αλλά όχι μόνο μητέρα" Και το προσπαθώ, το προσπαθώ αρκετά. Αυτές οι γενικότητες δεν μου αρέσουν καθόλου. Ποιά από εσάς σκέφτηκε τον παραγκωνισμένο πατέρα που είναι αδέξιος, τον στερημένο σύντροφο από την γυναίκα του που ξέχασε την γυναικεία φύση της; Και για νας προλάβω σας λέω πως έχω δύο παιδιά, δεν έχω μαμά ή πεθερά σε ακτίνα 200 χιλιομέτρων και εργάζομαι σε πλήρη και απαιτητική εργασία. Οπότε πραγματικά δεν έχω βρει τίποτα έτοιμο. Εννοείται πως προσπαθώ συνεχώς να τον ξεκουνήσω να βγούμε μια βόλτα οι δυό μας ή να πάμε οι δυό μας ένα τριήμερο. δεν μπαίνω στην λογική ποιός ξεκινάει την διαδικασία , σημασία έχει να υπάρχει ανταπόκριση.Αν δεν υπάρχει είναι θέμα σχέσης και όχι παιδιών.....
Έχω ανατριχιάσει....πόσο μέσα στην ψυχή μου είσαι....θα κλάψω!
εισαι τοσο πολυ μεσα μου!διαβαζα το κειμενο και ελαγα δεν μπορει....ετσι ειμαι εγω! ελπιζω ολο αυτο να ειναι παροδικο....
ειναι ολα οσα νιωθω αυτη τη στιγμη....απεραντη μοναξια.
Το είχα διαβάσει πέρυσι όταν είχε δημοσιευτεί και με είχαν πιάσει τα κλάματα!!!Πόσο μα πόσο αληθινο....
Ευτυχώς που γράφτηκε αυτό το κείμενο γιατί μέχρι στιγμής νόμιζα ότι μόνο εγώ αισθάνομαι-είμαι "μόνη".
Αυτή τη μοναξιά μόνο αν τη νιώσεις μπορείς να την περιγράψεις έτσι..
Einai akrivws etsi!!!
Ποσο μα ποσο ΑΛΗΘΙΝΟ............................
Για άλλη μία φορά μέσα απο τα κείμενα της Μανίνας βλέπω τον ευατό μου και την δική μου ιστορία!!