Παιδί ή όχι παιδί;
Παιδί ή όχι παιδί;
της Ζωής Ρηγοπούλου
Στο ΕΙΜΑΙ ΜΑΜΑ να θέτεις τέτοια ερωτήματα;; Όποια μπαίνει εδώ, είναι προφανές ότι είτε είναι μαμά ή πρόκειται να γίνει. Γιατί βάζω αυτήν την ερώτηση λοιπόν;
Γνωρίζω πολλές γυναίκες που δεν έχουν παιδιά. Άλλες γιατί δεν βρήκαν τον κατάλληλο πατέρα ακόμα, άλλες γιατί το αναβάλλουν γι’ αργότερα, άλλες γιατί δεν μπόρεσαν, άλλες γιατί απλώς έχασαν το timing και άλλες από επιλογή. Μεγάλη γκάμα. Ακόμα κι εδώ μέσα, έχω διαβάσει διάφορες απόψεις. Καμιά φορά εκ διαμέτρου αντίθετες. Μια γυναίκα π.χ, είναι απόλυτα ευτυχισμένη με την απόκτηση δυο παιδιών σε νεαρή ηλικία, ενώ πολλοί την ψέγουν ότι χαλάλισε τα πιο δημιουργικά της χρόνια. Άλλη, δεν θέλει ούτε να σκέφτεται την έλευση δεύτερου κι έχει ενοχές γι’αυτό. Άλλη, θέλει περισσότερα από δυο παιδιά, χωρίς να διαμαρτύρεται για τίποτα.
Είναι άραγε αυτό το περιβόητο μητρικό φίλτρο, προσωπική υπόθεση, υποκειμενική; Υπάρχουν γυναίκες που είναι γεννημένες για μάνες και άλλες που είναι προορισμένες να είναι πάντα τα παιδιά. Και αυτές που θέλουν πολλά παιδιά είναι όντως αυτές που είναι κατάλληλες για να γίνουν μάνες; Ή μήπως η λαχτάρα και η ικανότητα δεν πάνε πάντα χέρι-χέρι;
Πιστεύω ακράδαντα ότι το να μεγαλώνεις παιδιά είναι καριέρα. Και πολύ δύσκολη. Επίπονη. Γιατί δεν υπάρχει τυφλοσούρτης. Δεν θα διαβάσεις στη σελίδα 52 πώς αντιμετωπίζεται ένα πρόβλημα και άμα εφαρμόσεις τον κανόνα, θα το λύσεις. Θέλει αυτοσχεδιασμό, εξυπνάδα, επαγρύπνηση, εναλλαγές συμπεριφοράς. Κάθε παιδί θέλει άλλη μεταχείριση. Κι εσύ η έρμη μάνα είσαι μια μόνο! Πρέπει οι κεραίες σου να κινούνται ολόγυρα συνέχεια μπι-μπι-μπι και να πιάνουν τα πάντα. Να ξεφεύγεις από τις συνήθειες σου, να μπαίνεις στη θέση του άλλου, να προσπαθείς να καταλάβεις πώς σκέφτεται. Λες όλη αυτή η κούραση να εμποδίζει κάποιες απ’ το να θέλουν να γίνουν μάνες; Ή μήπως φταίει το γεγονός ότι κάνοντας ένα παιδί, παύεις εσύ να είσαι το κέντρο του κόσμου σου κι αυτό σου κοστίζει;
Δεν ξέρω πότε κι αν είναι σίγουρο ότι σε όλες χτυπάει το βιολογικό ρολόι. Βλέπεις εγώ γέννησα πολύ πριν χτυπήσει οποιουδήποτε είδους ρολόι κι έτσι δεν είμαι σε θέση να κρίνω. Υπάρχει άραγε κάποια στιγμή που μια γυναίκα λέει: Τώρα θέλω να γίνω μαμά; Κι αν όταν έρθει αυτή η στιγμή είναι πολύ αργά και δεν μπορείς πια; Ή αν είσαι τόσο μεγάλη που μάλλον για γιαγιά κάνεις καλύτερα παρά για μάνα; Γιατί το παιδί θέλει αντοχές και διάθεση. Σωματικά και ψυχικά κουράγια που με την πάροδο των χρόνων μειώνονται.
Πόσες πάλι άραγε από εκείνες που επέλεξαν να μην κάνουν παιδιά, έχουν μετανιώσει; Και αν μετάνιωσαν, πόσες το λένε δυνατά, ακόμα και στον εαυτό τους; Υπάρχει πράγματι λαχτάρα για μητρότητα ή έχουμε μάθει απλώς να πιστεύουμε ότι ο προορισμός της γυναίκας είναι να γίνει μάνα; Αν πάλι μια γυναίκα νιώθει ότι ο μοναδικός της προορισμός είναι να τεκνοποιήσει, μήπως πέσει όλη πάνω στο παιδί της και στο τέλος μακροπρόθεσμα το ευνουχίσει, κάνοντας τα πάντα όχι γι’αυτό αλλά αντ’ αυτού; Επειδή εκτός από μάνα είσαι και γυναίκα και σύζυγος και φίλη και μπορεί και εργαζόμενη και συγχισμένη και θλιμμένη και ηττημένη… για χίλιους και δύο λόγους.
Δεν έχω άποψη. Κουβέντα ανοίγω.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΕΣΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ
Πολύ συγγενικό μου άτομο, που έχει υιοθετήσει παιδί, μου είπε κάποτε: Μετά από συζητήσεις με φίλες-μάνες έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα. Χωρίς παιδιά περνάς καλύτερα στη ζωή σου. Από τη στιγμή, όμως, που αποκτήσεις παιδί, δεν το αλλάζεις με τίποτα!!!
Lola,ακριβώς το ίδιο λέμε....να είσαι καλά!
Εμένα που δεν ήθελα ποτέ ούτε δεσμεύσεις, ούτε γάμους ούτε παιδιά, εκεί γύρω στα 35 μου χτύπησε μια κουδούνα νααα! Βιολογική ανάγκη να φροντίσω-αγαπήσω-αγκαλιάσω-ταϊσω-νανουρισω ένα μωρο. Εσωτερική ανάγκη. Πως όταν θέλεις πολύ ένα γλυκό? κάτι τέτοιο αλλά πιο έντονο. Δεν υπήρχαν μωρά στον κύκλο μου τότε, οπότε δεν είχα επηροή από κάτι τέτοιο ώστε να ζηλέψω ή τέλος πάντων να πυροδοτηθεί το μητρικό φίλτρο. Απλά χτύπησε το καμπανάκι! Δεν μπορώ να το εξηγήσω ούτε να το περιγράψω αλλιώς. Δυσκολεύτηκα πολύ να κάνω το παιδί μου και τώρα που θέλω κι άλλο δεν μπορώ να κάνω. Μου μίλησαν για δανεικό ωάριο πριν μερικες μερες και το θέλω (παρόλο που ο άντρας μου δεν τρελένεται). Είμαι μαμά. Τι σημασία εχει το DNA? σημασία εχει μόνο η μητρότητα. Κι εγω την νιώθω να ξεχειλίζει από τα αυτιά μου!
Πριν ξεκινήσεις αυτή τη συζήτηση, πρέπει να συζητήσεις ποια κίνητρα κάνουν τους ανθρώπους να θέλουν να γίνουν γονείς. Είναι κάτι που με προβλημάτισε πάρα πολύ πριν γίνω κι εγώ γονιός και προσωπικά και σε επίπεδο ανθρωποπαρατήρησης. Όχι δεν έχω ΤΗΝ απάντηση και προφανώς δεν υπάρχει μια μόνο απάντηση. Είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον ότι οι επιστήμες μελετούν το φαινόμενο από τις δαρβινικές θεωρίες εξέλιξης μέχρι τις σύγχρονες θεωρίες δικτύων (όποιος κάνει κέφι μπορεί να ρίξει μια ματιά σε μια εργασία που θεωρείται πια έργο αναφοράς εδώ http://www1.gsb.columbia.edu/mygsb/faculty/research/pubfiles/5799/fertility_11_29_06.pdf). Αν καταλάβουμε γιατί οι άνθρωποι θέλουν παιδιά και υπό ποιες προϋποθέσεις, ίσως καταλάβουμε και καλύτερα και όσους δε θέλουν. Πάντως έχω συναντήσει στη ζωή μου τουλάχιστον 2 ελκυστικές κυρίες που με έχουν πείσει ότι επέλεξαν να μην αποκτήσουν παιδιά και δεν έχουν μετανοιώσει γι' αυτό. 60 και 80 χρονών αντιστοίχως μέσα σε μακροχρόνιους γάμους και επιτυχημένες στον τομέα τους δηλώνουν ότι από μικρές ήξεραν ότι δε θέλουν παιδιά στη ζωή τους. Και δεν με πείθουν μόνο τα λόγια τους όσο και η διακριτική τους στάση απέναντι σε όσους έχουν παιδιά, εντελώς διαφορετική από το φθονερό βλέμμα όσων ήθελαν παιδιά αλλά δεν κατάφεραν να τα αποκτήσουν.
εγω απο πολυ μικρη ηθελα να γινω μητερα....ισως γιατι απο πολυ μικρη καταλαβα οτι κατι δεν επαιρνα απο τους γονεις μου...φτηνο αλλα και πλουσιο μαζι...ΑΓΑΠΗ,ΑΓΚΑΛΙΑ,ΧΑΔΙΑ....το εβλεπα αργοτερα στους γυρω μου σε σημειο που νομιζα οτι αυτη ειχαν καποιο ...με τον καιρο εμαθα γιατι οσο μεγαλωνα εδινα αγαπη στους φιλους μου και γενικα στους γυρω μου...για μενα η μεγαλυτερη καταρα θα ηταν να μαθαινα καποια στιγμη οτι δεν μπορω να κανω παιδια.....οι φιλες μου απεχτησαν και εγω ειμουν εκει για να τα βλεπω να μεγαλωνουν...οταν εμεινα εγκυως ειχα ολο τον κοσμο δικο μου και ας εμεινα μονη....χωρις τον πατερα της αλλα και χωρις τους ....εχω ενα πλασματακι που του δινω οσοι ΑΓΑΠΗ,ΑΓΚΑΛΙΑ,ΧΑΔΙ,εχω μεσα μου χωρις ορια η κουραση..αλλωστε οταν κανεις κατι που αγαπας δεν κουραζεσαι ποτε....
Ενα θα πω!Αν με ρωτουσε κανεις πριν απο 6 χρονια αν θελω παιδι θα ελεγα πως δεν ξερω ,δεν νομιζω πως μπορω και γενικοτερα ποτε δεν ημουν απο τις γυναικες γεννημενη μανα.Αυτη την στιγμη που σας γραφω μεσα στο σπιτι τρεχουν 4 παιδακια.Τα δικα μου.Και ναι ειμαι πληρης ως ανθρωπος!Σιγουρα ειναι εξαντλητικο το να μεγαλωνεις τοσα παιδια αλλα οταν βλεπεις τι καθρεπτιζεται στα ματια τους εκει τελειωνουν τα παντα...Ευτυχια και ελπιδα.Αυτα ειναι λιγα απο αυτα που μου δινουν καθημερινα για να μπορω να συνεχισω...αυτα!
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΔΕΝ ΠΟΛΥΚΑΤΑΛΑΒΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΣΧΕΔΟΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΕΜΕ
Εγώ προσωπικά δεν ήθελα από μικρή να κάνω πολλά παιδιά. Αφού παντρεύτηκα(αρκετά μικρή) ξαφνικά αισθάνθηκα ότι κάτι λείπει..και τις βόλτες μας κάναμε,και καλά περνούσαμε αλλά ήθελα αυτό το κάτι..μέχρι που πήρα την απόφαση ότι θέλω παιδί!Αμέσως ήρθε και τώρα θέλω να κάνω όσα μου δώσει ο θεός και όσα αντέχω οικονομικά!Βρήκα αυτό το κάτι!Δε συγκρίνεται η ζωή μου με πριν..απέκτησε νόημα μα το παιδί μου δε το αγαπάω γιατί με χρειάζεται αυτό και γι αυτά που θέλω να του προσφέρω..αλλά γιατί εγώ το έχω ανάγκη και γι αυτά που με κάνει να αισθάνομαι!
LOLA ο στίχος που παραθέτεις είναι του Οδυσσέα Ιωάννου,ο οποίος τον έγραψε πολύ πριν γίνει πατέρας...όταν έγινε έγραψε το παρακάτω.....στο site protagon: """""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""" Ταΐζω ένα μωρό. Ένα ζωικό κουβαράκι τεσσάρων μηνών, μονίμως γελαστό, ένα κουτάκι αγάπης, το δελφινάκι μου. Όταν το φιλάω δεν ξέρω πως κρατιέμαι και δεν του κόβω κομμάτια - ποτέ δεν θα μάθει ότι την αρτιμέλειά του την χρωστάει στη γενναία αυτοσυγκράτησή μου, στα αστείρευτα αποθέματά μου πειθαρχίας και αυτοέλεγχου… Τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου ξαπλώνει στο κρεββάτι ανάμεσά μας. Ακούω τα πνευμόνια του, ανάσα την ανάσα γυμνάζεται στην ζωή και από γατί γίνεται άνθρωπος. Ένα μωρό είναι σαν το αναμμένο τζάκι, ποτέ δεν είναι ίδιο, ποτέ δεν θα πετύχεις το ίδιο σχήμα φωτιάς. Ταΐζω ένα μωρό. Κι όλος ο κόσμος γίνεται στόμα. Βγάζει ήχους, σπέρματα λέξεων ωραίων, υγρούς ήχους, γεμίζει σιγά σιγά την θάλασσά του να ‘χει να δελφινοβολτάρει. Έχει και πατούσες. Αμέ! Ο Θεός να τις κάνει… Τα κλειδιά του σπιτιού είναι μεγαλύτερα… Παλεύει να κρατήσει το κεφάλι της όρθιο, κάθε μέρα και καλύτερα. Σκαρφαλώνει πάνω μου σαν σκίουρος που έχει πάρει L.S.D, γελάει συνέχεια. Τι γελάς ρε σαχλαμάρα; Ταΐζω ένα μωρό. Ξέρω πως ποτέ δεν θα κάνω κάτι σημαντικότερο. Δεν μου ανήκει, δεν του ανήκω, η σχέση είναι καθαρή από την αρχή. Αλλά κάποιος πρέπει να κρατάει το μπιμπερό… Στα σπάνια κλάματά της μια χνουδωτή καμηλοπάρδαλη αποδεικνύεται πιο χρήσιμη από εμένα. Μόνο αυτή μπορεί να σταματήσει το κλάμα. Αρχίζω να έχω θέμα με την καμηλοπάρδαλη. Ή αυτή ή εγώ! Μακάρι να αγαπήσει την θάλασσα και να θελήσει να της την μάθω. Μακάρι να αγαπήσει και να θελήσει να μου μάθει. Βέβαια δεν έχω αυταπάτες. Τον βλέπω τον διάλογο να έρχεται - Καλημέρα λουλούδι μου! - Δεν μας χέζεις ρε πατέρα πρωί πρωί; Ταΐζω ένα μωρό. Κι όλος ο κόσμος γίνεται γάλα. """"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""" Δεν έχω άλλο σχόλιο......
ΕΓΩ ΕΓΙΝΑ ΜΑΝΟΥΛΑ ΟΤΑΝ ΧΤΥΠΗΣΕ ΤΟ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΡΟΛΟΙ . ΟΧΙ ΚΑΛΗ ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΜΙΚΡΗ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ. ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΑΛΛΑ Η ΦΥΣΗ Ο ΘΕΟΣ . ΕΓΩ ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ Η ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΦΕΡΝΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΩΡΙΜΗ . ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΘΥΝΗ , ΚΑΙ ΑΚΡΩΣ ΕΓΩΙΣΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΒΟΥΛΟΣ ΤΥΠΑΚΟΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΤΑ ΗΝΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ. ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΑ ΜΑΝΟΥΛΑ ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟ ΠΕΡΑΣΑ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΑΣΧΗΜΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΑΞΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΥΠΑΚΟ , ΑΛΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΙΔΑ ΤΑ ΧΡΩΜΜΑΤΑ , ΕΙΔΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΕΙΔΑ ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑ ...
Για μένα είναι όλα θέμα επιλογής του σωστού ανθρώπου με τον οποίο θα αποφασίσεις να κάνεις παιδί.Είμαι ελεύθερη και ατεκνη. Δεν ένιωσα ακόμη την ανάγκη ή το άγχος να γίνω μαμά.Είχα δύο σοβαρές σχέσεις στη ζωή μου και έφτασα κοντά στη δεσμευση αλλά κάτι δεν μου κολλούσε και τις δύο φορές και δεν προχώρησα. Τώρα δε που έχω πατήσει τα 35 με ψιλοπρήζουν λίγο οι γονείς ή κάτι θείτσες, άντε και άντε πότε θα παντρευτείς δεν είσαι και 20 χρονών!Αι σιχτίρ, δηλαδή τι θέλετε να παντρευτώ τον πρώτο τυχόντα που θα βρεθεί στο δρόμο μου προκειμένου να γίνω μάνα?Να κάνω παιδί με κάποιον που δε θα εμπιστευτώ απόλυτα για πατέρα του παιδιού μου?Οχι ευχαριστώ δε θα πάρω, έχουμε γεμίσει ανεύθυνους γονείς που παντρεύονται και κάνουν παιδιά για πλάκα και στα πρώτα ζόρια χωρίζουν.Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φίλη μου η μαζόχα που παντρεύτηκε έναν μλκ που την υποτιμούσε συνέχεια και όχι μόνο τον παντρεύτηκε αλλά έκανε και παιδί και τώρα βέβαια πάει απ'το κακό στο χειρότερο, ο μλκς δε βοηθάει καθόλου με το παιδί και συνεχίζει να την κακομεταχειρίζεται.Καλύτερα να είμαι μπακούρι μια ζωή παρά να κάνω παιδί με τον λάθος άνθρωπο μόνο και μόνο από ανασφάλεια ή από το άγχος ότι μεγαλώνω.
Αρχικά έχουμε το: "Αντε, πότε θα παντρευτείς? Δεν είσαι και 20!!" Το οποίο είναι τρελλά προσβλητικό αν το καλοσκεφτείς.. Είναι σα να σου λένε: "εεεε σιτεμένη μεγαλοκοπέλα, το ράφι σε φωνάζει!" Tragic! Αλλά μη νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες αν παντρευτείς!!! Οοοοοχι βέβαια, γιατί ακολουθεί το:" άντε τι κάνετε? δεν θα κάνετε κανένα παιδάκι? μαγκουφηδες θα είσαστε μια ζωή?"!!!!!! Ελεος! Και εκεί που έχεις κάνει το πρώτο μωρό, λες Οκ τώρα τους κάλυψα. Δεν θα ξαναμιλήσουν! Λάθος!!!! Γιατί ακολουθεί το: "α πα πα τι καθυστερείτε? άντε βούρ για το επόμενο! Τι, μοναχοπαίδι κακομαθημένο θα το έχετε?"!!!! Ο κόσμος μονίμως κάτι έχει να λέει!! Πάντα με εντυπωσίασε αυτό! Ειδικά όταν έχει επηροή στις αποφάσεις των ανθρώπων!
πραγματικά το θέμα αυτό με έχει απασχολήσει πάρα μα πάρα πολύ... Είναι σκληρό αυτό που θα πω αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως κάτι που δεν έχεις ζήσει μπορείς να είσαι σίγουρη ότι το θες. δεν μπορώ να καταλάβω τις γυναίκες που λένε "πάντα ήθελα να κάνω παιδί". Να μην παρεξηγηθώ, είμαι μαμά ενός κοριτσιού 17 μηνών που με κάνει απίστευτα ευτυχισμένη. Αλλά όταν γνώρισα τον άντρα μου και ετοιμαζόμασταν να παντρευτούμε αν και ενθουσιασμένη φοβήθηκα και πως θα είναι η καινούργια μου ζωή. Όταν έμεινα έγκυος όσο και αν πετούσα από τη χαρά μου φοβήθηκα και λίγο για το αν θα τα καταφέρω και για χίλια δυο άλλα. Και τώρα έχοντας ένα παιδί και ξέροντας τι σημαίνει από άποψη χρόνου, αντοχής, υπομονής και χίλια δυο άλλα σκέφτομαι ΠΆΡΑ ΜΑ ΠΆΡΑ πολύ να κάνω και άλλο παιδί. Αυτό που θέλω να πω για να μην μακρηγορώ είναι ότι για τα άγνωστα αν και υπέροχα πράγματα που μας συμβαίνουν είναι απόλυτα υγιές να έχουμε και δεύτερες σκέψεις. Όσο για τις επιλογές που κάνει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του ποτέ δεν ξέρει αν θα τις μετανιώσει ή όχι. Και κάθε μια επιλογή έχει και τα θετικά και τα αρνητικά της.
Είμαι μία από αυτές τις γυναίκες που "πάντα ήθελα να κάνω παιδί"! :P Ακόμα και στις στιγμές που φοβόμουν, ακόμα κι όταν είχα το άγνωστο μπροστά μου, άγχη, πράγματα, και τις δεύτερες σκέψεις ακόμα που λες... απλά πάντα ήξερα μέσα μου ότι θέλω να κάνω οικογένεια. Από τα 15 μου μάλιστα αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω οικογένεια, σα να ξύπνησε το μητρικό μου ένστικτο, όσο κουλό κι αν ακούγεται σε όποιον δε με ξέρει και μπορεί να το διαβάσει αυτό (θυμάμαι μάλιστα και τη συγκεκριμένη στιγμή που πρώτη φορά το αισθάνθηκα έντονα). Αυτοί που με γνωρίζουν όμως συμφωνούν ότι είναι λες και γεννήθηκα μαμά..! Τώρα το πως θα τα πάω όντας όντως μαμά, ιδέα δεν έχω! Θα προσπαθήσω βέβαια για το καλύτερο και θα κάνω το σταυρό μου να πάνε όλα καλά και να μην το "πνίξω" ή "ευνουχίσω" το παιδί μου!
Και μεγάλη κουβέντα μάλιστα! :) Για να μιλήσω για μένα προσωπικά, θέλησα να γίνω μάνα όταν βρήκα τον άνθρωπο που γέμιζε την καρδιά μου από χαρά και αγάπη! Δυσκολεύτηκα να γίνω όμως (3 αποβολές σύνολο) γιατί τα άγχη της καθημερινότητας και όχι μόνο δεν με άφηναν, καθώς είχαν γίνει ένα με μένα...πολλά άγχη! Και έγινα μάνα...και δεν ήμουν πια το κέντρο του κόσμου του καλού μου...και μου πήρε λίγο χρόνο να το δεχτώ και να το δω με κατανόηση για κείνον.... Και έγινα μάνα...και δεν έχω χρόνο για μένα πια...όχι όσο θα ήθελα τουλάχιστον...αλλά χαίρομαι τόσο που βλέπω δυο μικρά ματάκια να με κοιτούν με λατρεία...που ξενυχτάω πολλές φορές ακόμα και για να βγάλω το φρύδι ή να τελειώσω ένα βιβλίο ή ένα άρθρο... Και έγινα μάνα....και άλλαξε ολόκληρη η κοσμοθεωρία μου! Δεν ξέρω αν ήθελα ποτέ να γίνω μάνα πριν γνωρίσω τον άντρα μου....αλλά σίγουρα δεν μετάνιωσα που έγινα! :)