Και ξαφνικά, χτυπάει το κινητό και βλέπεις: Σχολείο…

Και ξαφνικά, χτυπάει το κινητό και βλέπεις: Σχολείο…

του Γιάννη Καφάτου 

www.u-hoo.gr/gianniskafatos

και όπου κι αν βρίσκεσαι η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή, γλυστράς το δάχτυλο στην οθόνη και βρίζεις που δεν έχεις παλαιού τύπου κινητό που κάθε πλήκτρο κάνει μια δουλειά και δε χαϊδολογάς ένα τζάμι για ό,τι θες … και εν τέλει απαντάς

Προσωπικά πριν ακούσω οτιδήποτε λέω: ναι, είναι καλά τα παιδιά;

Ευτυχώς όλες τις φορές έχω συνομιλήσει με τη διευθύντρια έχει την εμπειρία να μου πει: μην ανησυχείτε, όλα καλά απλώς …

και με ‘κείνο το “απλώς” αρχίζουν όλα.

Τη μια φορά “απλώς” ο Αντώνης έχει πρηστεί στο πρόσωπο, αλλά οχι πολύ… μην ανησυχείτε… γιατί μάλλον έπιασε κάτι κάμπιες που ήθελε να τις πατήσει ένας συμμαθητής του. Και ο δικός μου, μελλοντικός πρόεδρος της WWF άρπαξε τις κάμπιες και τις απίθωσε σ’ ένα κλαρί. Οι κάμπιες σώθηκαν, ο Αντωνάκης μου όμως πρήστηκε στα χέρια και στα μάτια.

Κακές συνήθειες: για τις κάμπιες λέω που προκαλούν αλλεργίες και στους σωτήρες τους και για τα χέρια… που ό,τι κι αν έχουν θα πάνε να βγάλουν την οργή τους στα μάτια …

Δεν ανησυχείς, αλλά πρέπει να πας να τον πάρεις από το σχολείο, να πάρεις τηλέφωνο στο γιατρό, να ρωτήσεις, να δεις τι κρέμες από αυτές που έχεις σπίτι δεν έχουν λήξει ώστε να αρχίσεις τις επαλήψεις, να βγάλεις τα ρούχα που κουβαλάνε την άνοιξη να τον κάνεις ένα μπάνιο.

Ετυτυχώς είναι απλά, “μην ανησυχείτε” που λέει κι η δασκάλα στο τηλέφωνο, κι ευτυχώς είναι περαστικά.

“Περαστικά να είναι και ας μένει η λαχτάρα και η όποια ταλαιπώρια” είναι το προσωπικό μου ρητό.

Πρέπει να έχεις πάντα την ψυχραιμία και την εμπιστοσύνη στους δασκάλους των παιδιών σου, γιατί αν δεν την έχεις κινδυνεύεις εσύ που τρέχεις στο σχολείο.

Ψυχραιμία, ηρεμία, αν οδηγείς να βάλεις τη ζώνη σου και μετά να ξεκινήσεις γιατί ένα μικρό τραύμα στο παιδί στο σχολείο δεν έχεις το δικαίωμα να το κάνεις εσύ μαμά και μπαμπά πιο σοβαρό προκαλώντας κακό στον εαυτό σου ή σε κάποιον άλλο!

Τι, σας φαίνεται υπερβολικό; Πιστέψτε με, δεν είναι.

Εγώ ας πούμε δεν θα έπαιρνα ποτέ τηλέφωνο μια γιαγιά να της πω: α, ξέρεις πάω σχολείο να πάρω τη Μαρίνα γιατί με πήρε η δασκάλα ότι χτύπησε το κεφάλι της με μια συμμαθήτρία της και πονάει κι έχει καρούμπαλο. Μου έχει συμβεί μάλιστα, αυτός ο Μέρφι… αχ αν τον είχα στα χέρια μου… μετά από το σχετικό τηλέφωνο για τη Μαρίνα μου, να χτυπήσει το κινητό και να δω: Μαμά.

Τι να της πώ στην ερώτηση γιατί είσαι λαχανιασμένος; ότι τρέχω στο σχολείο; Όοοοοχι!

“Είμαι σε ανηφόρα και κουβαλάω γάλατα και ψωμί… κι είμαι πολύ αγύμναστος… πρέπει ν’ αρχίσω γυμναστήριο, θα τα πούμε μετά, σε φιλώ γλυκά…«

Με μια ανάσα και κλικ κλείνεις το τηλέφωνο!

Φτάνω στο σχολείο… η Μαρίνα, όπως κάθε παιδί που σέβεται τον εαυτό του μόλις δει το γονιό του “πονάει” πιο πολύ και βεντουζώνει στην αγκαλιά μου, μαθαίνω τα “πραγματικά περιστατικά” που λένε και στο CSI έχω στο μυαλό μου το “μην ανησυχείτε” και φεύγω.

Ευτυχώς, ευτυχώς, ευτυχώς μέχρι τώρα ό,τι λαχτάρα παίρνω είναι μικρή λόγω του κουδουνίσματος του τηλεφώνου και της αναγνώρισης κλήσης (τι κατάρα μπορεί να είναι αυτή αναγνώριση μερικές φορές …) και λόγω περιεχομένου. Συνήθως αντιμετωπίζονται με μια κρέμα, μια παγοκύστη κι άλλες φορές με μια μεγάλης διάρκειας αγκαλιά και μόνο.

Αυτό είναι το καλύτερο φάρμακο… και για τους δυό μας!

Αν μπορώ να προτείνω κάτι είναι ψυχραιμία, “μην ανησυχείτε” – ξέρουν οι δάσκαλοι που το λένε, έχουν κάνει πολλά τηλέφωνα αυτοί. 

Κι αν μπορώ να κάνω μια ευχή αυτή είναι: Περαστικά να είναι και ας μένει η λαχτάρα και η όποια ταλαιπώρια