Η μαμά μαθαίνει να λέει ΟΧΙ
Η γιαγιά μου λέει πως όταν ήμουν μικρή, ήμουν ενα ντροπαλό παιδί που όταν κάποιος του μιλούσε, κρυβόταν πίσω από τη φούστα της. Το είπε πριν λίγο καιρό στον άντρα μου και αυτός αναφώνησε «Α, έτσι εξηγούνται ολα«
Μου ηρθαν στο μυαλό μνήμες από τα -πολύ- παιδικά μου χρόνια. Ναι, ήμουν πολύ ντροπαλό παιδάκι. Και το κακό είναι ότι το διατήρησα και στην ενήλικη ζωή μου. Μπορεί να μην μου φαίνεται, γιατί κατά ένα περίεργο τρόπο είμαι και πολύ κοινωνική ταυτόχρονα (πώς το καταφέρνω δεν ξερω), όμως ντρέπομαι πολύ. Ντρέπομαι μεχρι και να παραγγείλω πίτσα στο τηλέφωνο. Ντρέπομαι να πάω σε ένα μαγαζί και να φύγω με άδεια χέρια. Ντρέπομαι όταν μου κάνουν κομπλιμέντα. Μικρότερα ντρεπόμουν να ρίξω χυλόπιτα. Ντρέπομαι την ίδια μου την επιτυχία. Μα πάνω απ’ ολα, ντρέπομαι να πω ΟΧΙ.
Αυτό το τελευταίο είχε ως αποτέλεσμα να ζω για πολλά χρονια ως θύμα. Θύμα στα επαγγελματικά, θύμα και στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Δεν μπορούσα να σηκωσω ανάστημα και να πω ΟΧΙ σε ένα κακό αφεντικό. Μια μερα βέβαια το έκανα και έκτοτε απελευθερώθηκα κάπως. Στις σχέσεις όμως; Θυματάρα always and forever.
Φαντάσου ότι πάντα ήξερα ποιος ήθελε να με εκμεταλλευτεί, να κερδίσει κάτι από εμένα και όμως δεν έλεγα ποτέ ΟΧΙ. Άνθρωποι που με χτύπησαν πισώπλατα και το έμαθα -φυσικά, γιατί ο κόσμος είναι μικρός- ειχαν και έχουν το θράσος να με «αγαπούν» ξαφνικα μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω κάποια χάρη. Και εγώ ντρέπομαι να πω όχι και ας ξέρω οτι μετά θα χτυπαω το κεφάλι μου στον τοίχο.
Δεν έχω ιδέα πώς βγήκα έτσι, από τη μέρα όμως που έγινα μάνα και αρχισα να μαθαίνω τόσο τον κόσμο -μαύρα μεσάνυχτα είχα- όσο και τον εαυτο μου, αποφασισα ότι αυτό έπρεπε σύντομα να αλλάξει. Όχι, δεν θέλω να γίνουν έτσι η Αθηνά και ο Αρχέλαος. Για αυτό και χαίρομαι τα ΟΧΙ της μικρής μου, καμαρωνω που δεν μασάει σε τίποτα και ας είναι ένα μικροκαμωμένο πεταλουδι.
Πρόσφατα έκανα το μεγάλο βήμα. Είπα κάποια ΟΧΙ. Ναι, το εκανα. Με στεναχώρησαν για αρκετές μερες.
«Μήπως δεν είναι σωστό;«
«Μήπως να το κάνω και να το ρίξω στο γυαλό;«
Στη συνέχεια ερχόμουν στα ίσια μου. Γιατί να μην ακούω την καρδιά μου; Γιατί να φοβάμαι μήπως θυμώσει ο άλλος; Αυτός ο άλλος που ουτως ή άλλως δεν εχει καλή άποψη για εμένα, απλά όμως με χρειάζεται τη δεδομένη στιγμη οπότε μου το ρίχνει στο γλυκόλογο; Γιατι να προσποιουμαι πως δεν καταλαβαίνω, ενώ καταλαβαίνω τα πάντα… Μόνο και μόνο γιατι δεν τολμω να ξεστομίσω το άτιμο το όχι;
ΟΧΙ λοιπόν… ΟΧΙ, ΟΧΙ και ξανά μανά ΟΧΙ.
Λένε ότι οταν ο άνθρωπος μεγαλώσει, δύσκολα αλλάζει ο χαρακτήρας του. Όμως σας το ορκίζομαι, αν το πάρεις αποφαση, αργά μα σταθερά έρχεται η αλλαγή. Σιγά σιγά μαθαίνω να με υπερασπίζομαι. Μαθαίνω να με αγαπώ. Γιατι κάνοντας πάντα το χατήρι (ή χατίρι;) των άλλων και όχι το δικό μου, μόνο αγάπη δεν μου εδειχνα.
Η ζωή είναι μικρή για να την περνάς ως κορόιδο των άλλων. Ναι, θα κάνεις και τις υποχωρήσεις σου, θα κάνεις και τα λάθη σου, όμως μια ζωή ντροπή, ντροπή, είναι μισή ζωή.
Αγαπάω πολύ τα παιδιά μου. Αποφάσισα λοιπόν να αγαπήσω επιτέλους και τη μαμά τους.
Η μαμά μαθαίνει να λέει ΟΧΙ. Και κοίτα να δεις… δεν είναι τόσο δύσκολο τελικά.
poso poly se katalabainw eipes ola osa thelw na fwnaksw kairo twra! pws omws ksekinas?
Περιγράφεις τόοοσο ωραία! ! Έτσι ακριβώς είμαι κι εγώ! Αλλά μάλλον πρέπει να το δουλέψω περισσότερο με το ΟΧΙ! Έχεις απόλυτο δίκιο!
τα "θυματα" που γνωριζα απο τα παιδικα μου χρονια ειναι οι μονοι ανθρωποι που θαυμαζα και οι μονοι που καταφεραν κατι στη ζωη τους!! κυριως μεσα απο την αφελεια και την ανιδιοτελεια τους μαλλον πλησιασαν την απολυτη ευτυχια
Paliotera mia psuxologos mou eixe pei..Oloi oi anthrwpoi exoume ena oikopedaki (thn psuxh mas) esu to diko sou den to exeis perifraxei me apotelesma na exoun mpei oloi mesa kai na kanoun party kai esu koitas...Perifraxe to giati sto telos tha sto paroun...Akomh prospathw alla sigoura eimai se kalutero dromo!!!!Toso thuma...Epishs mou eixe pei pws exw valei gurw mou kathreutes na vlepw emena kai na mhn fovamai..Toso ntropalh kai fovitsiara...auto akoma na to apovalw..to douleuw akomh...
να υποθέσω ότι ένα μεγάλο ΟΧΙ πήρα κι εγώ από σένα... για λόγο που δεν έχω καταλάβει ακόμα... δεν πειράζει, κι εμένα με στενοχώρησε για πολύ καιρό αλλά τώρα το συνήθισα, ίσως το δικαιολόγησα... να είστε όλοι καλά πάντως... κάποιο καιρό σας θεώρησα "δικούς" μου ανθρώπους, ίσως για τις κοινές ρίζες, ίσως για την αγάπη μου προς τα παιδιά... φυσικά μην δημοσιεύσεις το κείμενο, δεν το γράφω για να δημοσιευτεί. το γράφω γιατί μου ήρθε μπροστά μου κι έχω μεγάλη πικρία....
ο χαρακτηρας δεν αλλαζει,απλος πρωσαρμοζεαι σε καινουργιες καθαστασεις και δεδομενα!!!και εγω εφτασα 40 χρονον για να μαθω το ΟΧΙ!!!!!μια απο τα ιδια με εσενα!!!!ομως θα καθαφερα σιγα σιγα,ο ανδρας μου με ελεγε μεχρι προσφατα οτι ειμαι βλακοδες αφελις,ακριβος ετσι,μου ελεγε να ξυπνισω και το εκανα,δυσκολο μεν ομως τα καθαφερα
Ολιβια, εγω εχω χαρακτηριστει πολλες φορες δυσκολο παιδι γιατι κανω απειρη υπομονη, προειδοποιωντας βεβαια ηπια οτι ερχεται το οχι (χωρις να με πιστευουν) και οταν φτανω σε εκεινο το απολυτο σημειο που το εφτασες το οριο μου το λεω τοσο φωναχτα και βροντερα το οχι που δινω την εικονα της περιεργης. Αυτο που εχω καταλαβει ειναι οτι πρεπει να το λεμε χωρις να τσακωνομαστε. Εναν τελειο τροπο που εχω ανακαλυψει τελευταια ειναι να το λεω στον εαυτο μου πολυ πριν φτασω στο οριο μου. Δηλαδη, μου ακυρωνεις μια ραντεβου, θα πω ανθρωπος εισαι κατι σου ετυχε. Μου ακυρωνεις δευτερη θα σου πω ενταξει τι να κανουμε συμβαινουν αυτα και θα εξαφανιστω (ακομη κι αν ειναι για δουλεια που περιμενω να την παρω). Μεσα μου εχεις γινει ηδη οχι γιατι δειχνει οτι γενικα γραμμενη με εχεις και ψαχνεις για κοροιδα. Οταν εμφανιστεις την τριτη φορα να με ρωτησεις που χαθηκα και ποτε θα το κανονισουμε εγω μεσα μου το σκεφτομαι ακομη και φυσικα δεν ειμαι διαθεσιμη. Σου λεω θα σε παρω εγω οποτε μπορω και θα αφησω να περασουν μερικες μερες. Μετα απο αυτο συνηθως δε μου την ξανακανουν τη στραβη και αλλαζουν λιγο οι κανονες παιχνιδιου που ειχες στην αρχη στο μυαλο σου, χωρις να τσακωθουμε και εχοντας διατηρησει τα ορια μου.γ
Αααααα, κορίτσια σ' αυτή την περίπτωση θα μπορούσα να σας συστήσω τον άντρα μου που γεννήθηκε παιδί του ΌΧΙ! Αύγουστο γεννήθηκε αλλά τόσα "όχι" στη ζωή μου δεν έχω ακούσει απο άνθρωπο! Αφού φωνάζω "Νίκοοοο" στο σπίτι, μα για να του πω απλά κάτι, μα για να τον ρωτήσω, μα για να του ζητήσω κάτι η απάντηση είναι αυτόματη "όχι"!!! Και μένω εγώ παγωτό! Δεν είναι οτι τα εννοεί όλες τις φορές αλλά μέχρι να τα συνηθίσω και μέχρι να δω οτι κρυφογελάει ο πονηρούλης είχα ανεβάσει τρελές πιέσεις κι ήμουν πανέτοιμη για επίθεση καθώς δεν μου αρέσει να μου λένε όχι! Απ'τη στιγμή που πραγματικά έχω ανάγκη κάτι ή δικαιούμαι κάτι(επαγγελματικά) το όχι δεν υπάρχει για μένα σαν απάντηση! Οπότε κορίτσια και Olivia κάντε αυτή την άσκηση ακόμα και στο σπίτι! Απαντάτε σε όλα όχι και κάνετε ναι αυτά που πραγματικά θέλετε να γίνουν ναι κι ας έχετε πει όχι! Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα αλλά γυναίκες είστε θα με καταλάβετε!
μα τι μου θυμιζει!!!!!!
Να το δω και να μη το πιστέψω... Εσύ να λές ...όχι....!!!!! ;)
On this subject, one of the best books i have ever read! I used to have problems using the word "no", with my family, son, friends. It really changed a lot! Saying no does not mean you don't love them, it's just a way of keeping urself "sane" :) http://www.jesperjuul.com/en/book_uk_usa.asp?AjrDcmntId=301
Μπράβο που το κατάφερες μόνη σου, εγώ με ψυχοθεραπεία και ακόμα προτιμώ να κρύβομαι παρά να πω δυνατά ΟΧΙ. Όταν όμως το λέω, νιώθω τόσο δυνατή, απο την έκσταση για μερικές ωρες, νιώθω οτι μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Το επόμενο μου βήμα είναι να μην δίνω πολλές εξηγήσεις. (ξέρεις το όχι με 1 εκατομμυριο δικαιολογίες είναι προσωρινό)... πρέπει να είναι καθαρό, στεγνό, ισοπεδωτικό ΟΧΙ, απόλυτα ξεκάθαρο. Μονο αυτο το οχι βάζει όρια στους ενήλικες. σας αγαπώ!!
Συμφωνω απολυτα!!! Μακαρι να μπορεσω να πω και εγω καποτε κανενα ΟΧΙ γιατι μεχρι σημερα ειμαι και εγω ενα θυμα σε ολες μου τις σχεσεις φιλικες επαγγελματικες συγγενικες και προσωπικες!!!
e,Ναι λοιπόν ...ΟΧΙ!!!
Ευγε! τίποτα άλλο.. μαζί σου..
εχοντας μαμα θυμα μια ζωη εχω ορκιστει στον ευατο μου οτι δεν θα ειμαι ετσι. ενοειται κι εχω χαρακτηριστει στριμμενη κακια στριγκλα ή οτι αλλο αλλα δεν με απασχολει. και εχω χασει πολλα ατομα φιλους κτλ αλλα απο το να χαλαει η δικη μου η καρδια και το συκωτι καλυτερα να μεινω με μονη παρεα το γατο μου. θεωρητικα και η ιδια μου η αδερφη να μου την κανει ασχημα απο εμενα συγχωροχαρτι δεν θα δει. οντως κακια? μπορει. αλλα ειναι και η αμυνα μου...
Πιθανώς είναι το κείμενό σου που συμφωνώ περισσότερο, αφού και εγώ αυτό σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό. Ας μας ευχηθώ λοιπόν σε όλους και όλες να αγαπάμε και να σεβόμαστε περισσότερο τον εαυτό μας. Είναι και για μένα ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που άλλαξαν πάνω μου από όταν έγινα μητέρα. Εύγε μας! We rock!
Μεγάλη αρετή η διάκριση...πότε πρέπει να λέμε ναι και πότε όχι...Η άρνηση δεν μας καθιστά λιγότερο καλούς ανθρώπους, πρέπει να σεβόμαστε τον εαυτό μας για να μπορούμε να σεβόμαστε και τους άλλους, αλλό να σαι καλός και αλλό θύμα, αρκεί βέβαια να μη φτάσουμε στον αντίποδα. Καλό αγώνα, Ολίβια!
Πόσο σε νιώθω... Σα να τα έχω γράψει η ίδια... Τα τελευταία χρόνια το παλεύω κι εγώ (με θετικά αποτελέσματα - δεν ξέρω αν οφείλεται στη μητρότητα, στην "κρίση των τριάντα" ή σε οτιδήποτε άλλο), αλλά θέλει χρόνο και προσπάθεια. Πιστεύω πως η ρίζα βρίσκεται στην εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου: τι είσαι και τι δεν είσαι, τι αξίζεις και τι δεν αξίζεις, ποιος σου αξίζει και ποιος δεν σου αξίζει... Τέλος πάντων, θα μπορούσαμε να γράφουμε και να μιλάμε με τις ώρες γι' αυτό το θέμα. Αν θες πάντως να διαβάσεις κάτι σχετικό, συχνά βρίσκω πολύ ωραία άρθρα στο περιοδικό Psychologies. Το σίγουρο είναι ότι αξίζει τον κόπο, τόσο για σένα όσο και για την οικογένειά σου!
Α ναι, τι σπαστικο πραμα κ γω το κανω αυτο σε σημειο κακουργηματος. Το θεμα ειναι οτι πρεπει να δεις γιατι συμβαινει αυτο, του τυπου ποτε αρχισε, γιατι, τι εξυπηρετουσε τοτε, τι παθαινες εσυ τοτε οταν καποιος θυμωνε, γιατι επρεπε να κανεις οτι δε καταλαβαινεις κ οτι ολα ειναι καλα ενω δεν ειναι, κ να καταλαβεις οτι τωρα πια, εχεις μεγαλωσει κ αυτες οι αποφασεις που πηρες οταν ησουν παιδι δε σε εξυπηρετουνε πια. Ισως τοτε να σε βοηθουσαν να επιβιωνεις με ενα τροπο αλλα οχι πια. Τουλαχιστον αυτο λειτουργησε με μενα.
Δεν μπορεις -μα δεν μπορείς καθόλου- να φανταστείς πόόόόόόσο πολύ μοιάζουμε. Ναι μεν ως παιδάκι δεν ήμουν καθόλου ντροπαλή (τουναντίον ήμουν θρασυτάτη και αναιδεστάτη βεβαίως-βεβαίως), στην πορεία όμως έγινα κάποια στιγμή. Και εγώ εχω σοβαρό πρόβλημα να λέω όχι, ακόμη και τώρα πολλές φορές. Ούτε χυλόπιτα κι εγώ. Καθόμουν και ...παρηγορούσα κάθε πρώην που χώριζα...χαχαχαχα... κι αντε να χωρίσεις μετα! Εγώ ξανάλλαξα κάπου στα 29 μου, όταν έμαθα να λέω το πρώτο ΟΧΙ στο άγχος και στην πίεση που δημιουργούσα στον εαυτό μου επειδή φορτωνόμουν ένα κάρο μαλακίες -όντας φιλότιμη- για λογαριασμό άλλων, και ΟΧΙ στο να μη λέω την άποψή μου για να μη δημιουργήσω καβγάδες. Και όχι επειδή εγώ το αποφάσισα, αλλά γιατί ο διαβητολόγος μου είπε: "Βγάλε το άσκοπο άγχος από τη ζωή σου, αν θες να ζήσεις πολλά χρόνια". Η μόνη παγίδα με την προσπάθεια να λες ΟΧΙ είναι οτι καμιά φορά το παρακάνεις και παραλές πολλά ΟΧΙ, ετσι αναδρομικά, επειδή δεν τα είχες πει πριν, χαχαχαχαχα... Καλή συνέχεια λοιπόν και καλή επιτυχία!!!
Μου πάτησες ευαίσθητο σημείο Ολίβια. Πάντα ανοίγω την καρδιά μου διάπλατα και μετά τρώω τα μούτρα μου. Έχω φτάσει 41 ετών και ακόμα και σήμερα μετά από τόσες "χλαπάτσες" το ίδιο ξανακάνω. Μάλλον είναι το μάθημα που πρέπει να μάθω σε αυτή τη χωή. Μόνο με έναν άνθρωπο δεν συνέβη αυτό και τον παντρεύτηκα και κάναμε μαζί ένα Λουλούδι!
αχ...ακριβως στην ιδια φαση ειμαι κι εγω. Κι εγω για τη κορη μου θελω να το κανω για να μην ειμαι κακο παραδειγμα. Και οντως ο εαυτος μας αλλαζει αν τον δουλεψουμε αυτο σημαινει καλλιεργεια
Αχ γλυκειά μου και εγώ έτσι νομίζω..Αν το πάρεις απόφαση ότι κάτι σε ενοχλεί στον εαυτό σου σιγά σιγά θα καταφέρεις να το αλλάξεις και να διαχειριστείς διαφορετικά τις καταστάσεις. Παρόλο που μεγαλώνουμε και φαίνεται πιο δύσκολο αυτό, νομίζω ότι επειδή η απόφαση είναι πιο συνειδητή ίσως δεν είναι ακατόρθωτο. Πάντως είναι σίγουρο ότι αυτό που σε ενοχλεί στον εαυτό σου δε θες να το δεις στα παιδιά σου....
καλημέρα Ολιβια, σε νιώθω!!ομοιπαθούσα! λοιπόν, νιώθεις τέλοια οταν λες ΟΧΙ σε κάτι που σε πνιγει.! (κλπ..άνθρωποι...καταστάσεις...)!!! Χαίρομαι για την Αθηνά σου,για το δικό μου το παιδί και για όλα τα παιδάκια που λένε ΟΧΙ σε κάτι που δεν θέλουΝ!! ΤΟ ΣΕΒΟΜΑΙ. Ναι, τα παιδιά μας ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ πράγματα, ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και γινόμαστε καλύτεροι.Τα παιδιά έχουν ανάγκη απο τα ΟΧΙ για να νιωθουν ασφάλεια και να αποκτούν δύναμη ψυχική!!! ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ,λοιπόν,Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ καλή σου μέρα!
μου θύμησες στην περιγραφη σου εμένα! ετσι ακριβως ημουν και εγω μεχρι τα 25 μου χρονια! ωσπου μια μερα ξυπνησα απο το ληθαργο μου και αποφασισα να πω και γω μερικα οχι! εχασα πολλους "φιλους" τοτε αλλα ειμαι πιο καλα απο ποτε και χαιρομαι γι' αυτο. και εμενα τα παιδια μου ειναι του "οχι", μεχρι στιγμής τουλαχιστον...
Δε ξερω ποτε ακριβως αρχισες να λες επιτελους ΟΧΙ.. αλλα εγω υποσχομαι οτι απο σημερα 12/04/2013 θα ξεκινησω να λεω μερικα ΟΧΙ κι εγω. Πραγματικα σε καταλαβαινω απολυτα!!!!!!!!!!
!!!
Sou efhome na ta kataferis (diskola alazi o antropos) gia na min ftasi i stigmi kai to kataferis apo para poli apogoitefsi pou tha ehis ispraxi. Otan esthanomaste ta ohi prepi na ta leme :) kai den hriazete na mas agapoun oloi etsi kai alios den to kanoun, Kapies fores isos mas sevastoun kai perisotero legontas kai kapia ohi pistevo tha ta kataferis kai gia hari ton pedion .pali kala Olivia mou mikroula to katalaves esthanthikes:)
Είμαι από μικρή ό,τι περιγράφεις. Θύμα. Απέναντι σε γονείς, πεθερικά, προϊσταμένους, συναδέλφους, φίλους και συγγενείς (σχέσεις δε λέω γιατί μία μόνο είχα στη ζωή μου αυτή με τον άντρα μου). Ποτέ δεν πατάω πόδι για αυτό που θέλω, ποτέ δε λέω όχι παρόλο που τις περισσότερες φορές θέλω να κάνω το αντίθετο. Πάντα να μη στενοχωρήσω κανέναν, να μην βάζω τον καθένα στη θέση του, χωρίς φυσικά κανείς να σκέφτεται εμένα, αλλά στο τέλος να στενοχωριέμαι εγώ! Χαίρομαι πολύ που βρήκες τη δύναμη να αλλάξεις αυτή σου τη στάση και ελπίζω να βρω και εγώ κάποια στιγμή τη δύναμη να κάνω το ίδιο.
Νοιώθω ο καλός σου εαυτός -στα όρια του μπιιιιιιιπ δηλαδή- να σε έχει καταπιεσει αρκετά! Μπράβο για την απόφαση που πήρες λοιπόν και σου εύχομαι να τα καταφέρεις! ;)
Αυτό το να νιώθω πάντα τι θέλει ο άλλος πραγματικά από μένα και ακόμα καλύτερα να ξέρω τι πραγματικά είναι σαν ον ένας άνθρωπος ακόμα και αν η εικόνα του δείχνει ακριβώς το αντίθετο το είχα από μικρή.Μεγάλο χάρισμα και "κατάρα" να ξέρεις,να νιώθεις,να βλέπεις,να αντιλαμβάνεσαι αλλά να μη το δείχνεις...και βλέπω πολλά!
Πολύ καλά κάνεις! Τα σωστά ΟΧΙ μας οδηγούν στην ωριμότητα!
μαμά Βάσω πάντα λες πολύ σωστά πράγματα. Σου το έχω ξαναπεί και θα στο ξαναπώ: μακάρι να ήσουν δασκάλα της κόρης μου! :) Σε πάω.