Έτοιμη για τη δεύτερη προσπάθεια!

Μολις χθες αποφασισαμε να κανουμε ένα δευτερο παιδακι και λεω αποφασισαμε, γιατι θα το κανουμε και αυτό με εξωσωματικη.

Τόσο καιρό διαβάζω τις ιστορίες άλλων κοριτσιών και τις θαυμάζω. Η δικια μου δε νομίζω ότι είναι πολύ ιδιαίτερη αλλα νομίζω ότι θα βοηθήσω κάποιες κοπέλες που βρίσκονται ίσως αυτή την στιγμή στην αίθουσα αναμονής ενός κέντρου εξωσωματικής, κάνοντας χιλιάδες σκέψεις, θετικές και αρνητικές.

Γνώρισα τον άντρα μου πριν από 20 χρόνια. Μια ζωη λοιπον. Παντρευτήκαμε μετά τις σπουδές μας και μετά την κάποια επαγγελματική μας αποκατάσταση και ακολουθήσαμε κοινή πορεία και στην δουλεια και στην ζωή.

Όταν αισθανθήκαμε σιγουριά, αποφασίσαμε να κάνουμε παιδάκι.

Η ιστορία έδειξε ότι δεν ήταν τόσο απλό για μας και μετά ήρθαν οι γιατροί, οι εξετάσεις, οι αμφιβολίες και μια ατελείωτη παγωμάρα μεταξύ μας. Κανένας δεν ήθελε να κατηγορήσει κανέναν, άλλα η πραγματικότητα σε ξεπερνά μερικές φορές.

«Έχετε καταταχτεί στην κατηγορία της ανεξήγητης υπογονιμοτητας»

Τι είναι αυτό τώρα; Τι ανεξήγητη και κουραφέξαλα, σημερα και μετά από τοοοοσες εξετάσεις, δεν ξέρουμε τι έχουμε;

Και τότε άρχισε το περιβάλλον…

«Να πάτε διακοπές, να δουλεύετε λιγότερο, να πάρεις φάρμακα για να ηρεμήσεις ψυχολογικά«

«Είδες με αυτόν που πήγες και έμπλεξες;»

«Είδες με αυτή που πήγες και έμπλεξες;«

Έλεγα «Κλείσε τα αυτιά σου και προχώρα» Αυτό έκανα πάντα και μέχρι τώρα έχω δικαιωθεί

Το αποφασίσαμε… Θα πάμε σε υποβοηθούμενη.

Διαλέξαμε το κέντρο και ξεκινήσαμε.

Μετά από 3 μήνες με φυσικό τρόπο, μετά  από 4 σπερματεγχύσεις, μετά από 2 εξωσωματικές, λύγισα.

Δεν μπορούσα άλλο.

Ήταν όλα ΠΟΛΛΑ… πολλά τα φάρμακα, πολλά τα χειρουργεία, πολλά  τα λεφτά, πολλά τα νευρα, πολλά τα σχόλια των γύρω και πολύ μεγάλη η σιωπή μεταξύ μας

Πόσες φορές είπα «Μακάρι να ήξερα  τουλάχιστον ποιος φταίει…«

Αποφάσισα. ΤΕΛΟΣ.

Πέρασαν 6 μήνες και μετά κατάλαβα, είχα κάνει λάθος επιλογή κέντρου εξωσωματικής… Ωραία… Μεγάλο, γνωστό, άλλα… ήμασταν μια καρτέλα ακόμη μέσα στις άλλες.

Και χωρίς ακόμη να ξέρω πως έγινε και ενώ δεν συζητούσα σε κανέναν για τις κινήσεις μου, κάνω μια συζήτηση με μια κοπέλα, απλά γνωστή

Όχι στην κολλητή μου , όχι στην κουμπάρα μου, όχι σε κάποια φίλη μου, αλλα σε μια απλή γνωστή. Και μου λέει «Θα πας στον κουμπάρο μου, έχει δικό του κέντρο εξωσωματικής. Θα του μιλήσω και εγώ«

Και έτσι ξαφνικά βρεθήκαμε στο ιατρείο του, να κρατάμε σφιχτά ο ένας το χέρι του αλλού, με νέες ελπίδες, αλλά ταυτόχρονα και ένα σφίξιμο στο στομάχι

«Θα ακολουθήσουμε άλλη μέθοδο και θα δούμε»

Εντάξει, πάμε από την αρχή, αλλά τίποτα…

Τώρα ο άντρας μου τα είχε πάρει, όταν ο γιατρός είπε να ξαναπροσπαθήσουμε, λέει, ΟΧΙ.

«Όχι; Τι όχι; Εσύ το λες το όχι; Δικιά μου ατάκα δεν έπρεπε να είναι αυτή;«

Το όχι δεν ήταν για μένα. Ήταν για τον γιατρό…

«Έμαθα να εξηγώ τα πάντα, ΠΡΕΠΕΙ να μάθουμε το γιατί«

Ξανά εξετάσεις, εξετάσεις, εξετάσεις και  ξαφνικά μια εξέταση κάτι έβγαλε.

Τάση για θρομβοφιλια…

«Τι τάση βρε παιδια; Με την τάση θα βγάλουμε συμπέρασμα; Και γιατί αυτό το σχετικά συνηθισμένο πρόβλημα υπογονιμότητας δεν το βρίσκαμε νωρίτερα;»

Δεν έχει σημασία, προχώρα, είπα.

Προχώρα, λέει ο γυναικολόγος.

Προχώρα, λέει ο αιματολόγος

Προχωραμε, λέει ο άντρας μου

Και μετά έρχεται ένα τηλέφωνο. Η μαμά μου.

«Εγώ θέλω το παιδί μου, έχεις πάρει του κόσμου τα φάρμακα, θέλω να είσαι υγιής, κάνε αίτηση για υιοθεσία«

Καλαααα και  κλείνω το τηλέφωνο.

Δεν είναι ότι δεν το είχα σκεφτεί, δεν είναι ότι διαφωνούσα μαζί της, αλλά ήθελα να προσπαθήσω. Κάτι μου έλεγε ότι θα τα καταφέρω, δεν μπορεί η φύση να σου δίνει τόσο τρυφερά συναισθήματα για τα παιδιά και να μην σου επιτρέπει να αποκτήσεις, μπορεί;

Άρχισα τις αντιπηκτικές ενέσεις κρυφά, μόνο εμείς οι δυο το ξέραμε. Μεγάλο πρωτόκολλο, κίνδυνος συνδρόμου υπερδιέγερσης, πίεση.

Οι ελπίδες λίγες… Και τότε ήρθε το τηλεφώνημα

«Κυρία…, η β χοριακή είναι ανεβασμένη, βέβαια είναι νωρίς, θα την ξανακάνουμε. Συγχαρητήρια»

Ήταν Σάββατο πρωί, ήμασταν μαζί, δεν ξέραμε τι να κάνουμε, κλαίγαμε και γελάσαμε μαζί.

Ήταν μια εγκυμοσύνη ,υψηλού κινδύνου, 35 εβδομάδων, με 32 μέρες στην ΜΕΝΝ.

Τώρα είναι 3  χρονών, είναι το πολύτιμο μου, το λουλουδάκι μου και θέλω ένα αδελφάκι για αυτόν. Θα ξαναπροσπαθήσω, για να μην είναι μονος.

Ξέρω ότι προσπάθησα πολύ, αλλά όταν θες κάτι πολύ, το σύμπαν συνομωτεί για να το επιτύχεις.

Το λέω για όλες τις κοπέλες που βρίσκονται σε αυτόν τον δρόμο, διαλέξτε το κέντρο και τον γιατρό που νοιάζεται, κάντε στην άκρη τους ανθρώπους που δεν σας βοηθούν,

Δεν μπορούν να καταλάβουν τι περνάτε, κανείς δεν ξέρει τι περνάτε, η αντίδραση της κάθε γυναίκας στις ορμόνες της κάθε εξωσωματικής είναι τόσο ακραία και τόσο διαφορετική, όσο και κάθε εγκυμοσύνη.

Και αν είστε τόσο αποφασισμένες, δεν μπορεί. Η ζωή θα σας δικαιώσει….

Καλή τύχη σε όλους μας!

μαμά Εύα

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com